10/12/08

Πετεφρής: Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΑΜΩΤΗ

Ο Μπερεκέτης, στο προηγούμενο ποίημα, μου υπενθύμισε ότι τα πάντα ρεί, εκτός από το σκάκι. Δεν είναι ποδήλατο, που όντως δεν το ξεχνάς, μήτε σεξ, που το ξεχνάς αλλα δε σε παίρνει να το δείχνεις.Ήταν 1958, προς τα Χριστούγεννα, και η αφανής γονική μαστροπεία (η εσωτερική καλωδίωση των παλαιών γονέων, που τους οδηγούσε να μας διδάσκουν ακριβώς τα ίδια πράγματα την ίδια στιγμή, χωρίς να συνεννοούνται μεταξύ τους) στρίμωξε τον Μπίλη στις διδαχές της κυρα Λένης, τον Φάνη στις διαδαχές της κυρίας Φρόσως και εμένα στις διδαχές της κυρίας Βαγγελίτσας. Ως triaktinii ή ως βόδια θεοτικά, μας είπαν ότι ήταν πλέον ώρα να γραφτούμε κάπου, σε μιά ομάδα, σε έναν όμιλο, σε κατιτίς.

Τώρα που το σκέφτομαι, μας σύστησαν ομαδικές βακχείες επειδή παίζαμε το πουλί μας ασυνειδήτως άλλα μανιακά,επομένως κινδυνεύαμε από κατάθλιψη, πράγμα μιαρόν.Το ίδιο απόγευμα, συναντηθήκαμε και οι τρείς και είπαμε τον πόνο μας. Εκείνα τα χρόνια, δεν κρεμόταν από τα τσαούλια σου ένας γλυκίβραστος γονιός που σε «έγραφε». Μόνος σου τα μπάλωνες.
Καθήσαμε λοιπόν και συνεδριάσαμε , που να γραφτούμε. Στο κατηχητικό το αποκλείσαμε, αφ ένός διότι κάθε ναυτόπουλο-ελληνόπουλο ήταν αυτοδικαίως του κατηχητικού είτε πήγαινε είτε όχι, αφ΄ετέρου επειδή έμοιαζε με υποχρέωση και όχι με απασχόληση. Είπαμε να πάμε στους προσκόπους, που είχαν χακί ρούχα και τραγουδούσαν κάτι περίεργα και έλεγαν «ακέλα» και «το κακάο ψήνεται, γιουχαϊντί, γουχαϊντά, ψήνεται δε γίνεται, γιουχαϊντί αντά» και έβραζαν ένα μιτσό χελωνάκι ζωντανό και τού έβγαζαν το κρέας και φορούσαν το καυκαλάκι του ως ρυθμιστήρα της μαντήλας τους.Ασε που είχαν και διάφορα παράσημα.


Πήγαμε λοιπόν απέναντι, σε ένα μαγαζί με μπλέ καϊτια,με λερωμένα τζάμια, απέναντι από το σπίτι του Φωκά, που ήταν του εποικισμού, και ρωτήσαμε τι χρειάζεται γιά να γίνουμε πρόσκοποι. Ενας ψηλέκας και χοντρέλλος με κοντό παντελόνι, γέλασε και μας είπε ότι λόγω ηλικίας, πρέπει να γίνουμε λυκόπουλα. Λυκόπουλα ήταν κάτι μπασμένα με μπλέ σκούρα πουλόβερ και πράσινα καπελάκια με κίτρινες ακτινωτές ρίγες,που ήταν τόσο μικρά, ώστε στις παρελάσεις πήγαιναν στο κουτουρού.Ρωτήσαμε πόσο πρέπει να μείνουμε με τα βλαμμένα. Ο χοντρέλλας με το μίνι ζυπ, μας είπε ότι πρόσκοποι θα γινόμασταν μετά από δυό τρία χρονάκια ευδοκίμου λυκοπουλικής υπηρεσίας.Να πείς σε έναν δεκάχρονο του 1958, ότι οι ελπίδες του θα εκπληρωθούν την επόμενη δεκαετία, την σαστισμένα μακρυνή δεκαετία του 60, ήταν υπεράνω κάθε μετεμφυλιακού λογισμικού. Ο Μπίλης δήλωσε ότι μόνον ως ομαδάρχης κατ΄απονομήν χωρούσε στις ακέλλες και στα καναδέζικα χακί πεπέλα και φύγαμε.Απέναντι διαγωνίως ήταν ο νεοπαγής σκακιστικός όμιλος Γιαννιτσών. Πήγαμε και γραφτήκαμε.Πήγε και ο αδελφός μου την άλλη χρονιά, τετραετής.


Στον όμιλο πρέπει να μείναμε μερικά λεπτά, άντε μισή ή μία ώρα. Ήξερα τις κινήσεις από τον πατέρα μου και παίζαμε αραιά. Έπαιζα με πάθος με τους φίλους μου και όπου έβλεπα «σκακιστικό πρόβλημα», περνούσα ώρες προσπαθώντας να το λύσω. Αλλά η μεγάλη γαμώτη , έγινε το 1965, όταν, στη Θεσσαλονίκη,οι νέοι φίλοι μου έπαιζαν σκάκι .Έως το 1968 τα περισσότερα όνειρά μου, περιείχαν και πιόνια του παιχνιδιού.Δεν έφτασα ποτέ σε κάποιο αποκορύφωμα.Είμαι κακός παίκτης, προβλέπω το πολύ τρείς ή τέσσερις κινήσεις προς το φινάλε, κι όποτε παίζω με τον εαυτό μου, χάνω συστηματικά.

10 σχόλια:

Sraosha είπε...

Είμαι παθιασμένος και βιαστικός παίκτης. Ό,τι χειρότερο για το σκάκι. Έτσι, χάνω πάντα και βλακωδώς.

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

"Ο καθείς και τα όπλα του". Είπε...

Έτσι ή αλλιώς αυτές που πάντα σκοτώνουν είναι οι συγκρίσεις

anepidoti είπε...

δεν σας αρέσουν τα παιχνίδια
ούτε και με τον εαυτό σας
δεν τα καταφέρνετε στις προβλέψεις
αλλά παίζετε με πάθος,
μεγάλο όπλο!
σας καλημερίζω

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

H καλύτερη πολιτική ανάλυση που έχω διαβάσει τις τελευταίες ημέρες.

Θέλει όμως χιούμορ για να την διαβάσεις και οχι να λές πως επειδή αυτά γίνανε στα 1958 είσαι τέκνον της ΕΡΕ. Ε ρε Βελισσάριος που μας χρειάζεται!

Ανώνυμος είπε...

κατι τετοια γραφετε και με μπερδευετε. και σαν να μην εφτανε το μπερδεμα με το ποστ, με αποτελειωσε και το σχολιο του χοιροβοσκου. απο που κι ως που πολιτική αναλυση; και μαλιστα μέρες που ειναι;

διαφανη

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Σραόση,γι΄αυτό συμπεθεριάσαμε...

Μπερεκέτη, ίσως και το μόνο που μπορεί να συγκριθεί, είναι οι παιδικοί φόνοι...

Ανεπίδοτη, καλωσύνη σας. Τώρα που έκοπσα και το τσιγάρο, ό,τι κάνω, εξοστρακίζεται...

Ε,οχι και ΕΡΕ! εξάλλου το 1958 ήταν μιά κυρία Αριστερά που είχε πχιάσει 24% και της έλεγαν "φτου! καταπτύσματα! ήναι σα να μη υπάρχετε!". Κε μετά, όλα έγιναν μέλι-γάλα...

Διάφανη, και οι παραβολαίς,οι παραλογαίς ου μην αλλά και οι συνέπειες παλαιών ιστοριών, πολιτικές αναλύσεις είναι.Μη κοιτάτε την γλώσσα και το ύφος...

Ανώνυμος είπε...

Βλαχείες! Κακός, ξεκακός, εγώ Δευτέρα πρωί (ή προτιμάς μεσημέρι;)
θα μαι με σκακιέρα παραμάσχαλα στο τιμημένο γραφείο.

Θα ερχόμουν και αύριο αλλά πάω στο Μζάκι Καρδίτς για εξωτικό παντειακό ριγιούνιο, γιατί γιορτάζει και ο φίλος μου ο Σπύρος ο καρδιτσιώτης φούρναρης από την Μανάγκουα.
-----------------------------------

Ανώνυμος είπε...

Να μιλήσουμε και λιγο πρακτικά;

Επειτα απο την απανθρωπη, φτηνή, ξεδιαντροπη και προκλητική δηλωσή του, "Αν έπρεπε να χαθει ή οχι αυτο το παιδί, θα το αποφασίσει η δικαιοσύνη", ο Κούγιας πρέπει ΝΑ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ Μμε και ειδικά από τα Κανάλια!

ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΞΑΝΑΚΑΛΕΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΕΚΠΟΜΠΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΒΓΑΛΟΥΝ ΠΟΤΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ "ΠΑΡΑΘΥΡΟ"!

ΠΟΤΕ ΠΙΑ!

Τι θα λέγατε να πιέσουν οι μπλόγκερς αλλα κι ο καθένας μας τα κανάλια ώστε να το κανουν αυτό;

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Φάνη, προτιμώ να χάσω από χέρι,ολομόναχος.Αν καταφέρεις να ανηφορίσεις στο χωριό με την σκακιέρα,αλλάζει.Θα χάσω αμυνόμενος υπερ Πάτρης, μιά Πάτρα δηλαδή που δεν θα υποστηρίκσο με πάθος.

Να τον διώξουμε; εμείς; να προσεύχεστε καλύτερα που δεν υπάρχει ακόμη Ομιλος Φίλων Αλέξη Κούγια(ΟΦΑΚ) με κύριο σύνθημα "Ενας είναι ο Αλέξης,τους άλλους θα τους φορμάρει ο ανακριτής".

Μαύρος Γάτος είπε...

Ενδιαφέρον, νιαουρέφη ο γάτος. Αλλά αυτά τα multiple choice κουτάκια... κι αυτά τα μπαλονονόματα... τα χρειάζεστε βρε Δάσκαλοι;