31/7/10

Πιθανολογήσεις: η επόμενη διακυβέρνηση στην Ελλαδα

Υπόθεση εργασίας: αναμενόμενο συλλογικό ΙQ του λαϊκού ενδιαθέτου μετρημένη με κλιμακα συναισθηματικής ψήφου(όπου 0=πληρης συναισθηματική χλαμπάτσα και 100=ψυχρώς εκτελεστρια λογική που σπάει οστά)

ΙQ            "Βαλέσα"     Πάλι ΓΑΠ     Οικογένεια ΓΑΠ   Βγενοπουλισμός  Επίγονοι ΠΑΣΟΚ  Αλλο
0                   16%            36%             34%                         14%                           0%                 0%
50                 20%           20%             20%                          20%                        10%               10%
100               0%                0%              0%                            0%                           0%              100%

Επεξηγήσεις:
"Βαλέσα"=Λαικός συνδικαλιστής, δεξιάς καταγωγής, ανατρέπει αποφάσεις ΔΝΤ, δεν πληρώνουνε, μένουμε έξω από ευρωζώνη, πεινάμε ευτυχείς. Ωσπου να  βρούνε οι επιζήσαντες πολιτικοί τρόπο διασυρμού του Βαλεσα, κρίσιμο διαστημα τριών ετών. Μετά, όλα μέλι -γάλα.

Πάλι ΓΑΠ=ο πρωθυπουργός ως αποστασιοποιημένος φιλόσοφος επί του κανόε αυτού, όπως παλαιά ο Δαρείος επί του άρματός του, επιτρέπει την σφαγή στην ποδιά του των Ικανάτων που θυσιάζονται υπέρ του αρχηγού, όπως επί Δαρείου.Ωσπου να τελειώσουν οι Ικανάτοι και οι αντικαταστάτριες δευτεράντζες προσωπικότητες, περνά ανέτως μιά τριετία σπανίων συγκινήσεων.

Οικογένεια ΓΑΠ. Ο ΓΑΠ αποχωρών, διεμβολιζει την πολιτική σκηνή ο ΝΑΠ, με ήσσονα υπηρεσιακή εναλλακτική λυση τον ΑΑΠ. Μετά εύλογο διάστημα όπου κυριαρχει η Θεότης Μάμαλη (άγνωστη εν τη Θεογνωσία, γνωστή εκ της ατύπου-μη συστημικής εκφράσεως "της μάμαλης") ενδιαφέρον μεσοδιάστημα τριών επίσης ετών.

Βγενοπουλισμός (και άλλα 54 ονόματα ταϊκούνων του χρήματος που παροδικώς θα λαμψωσιν). Απόπειρα πολιτικοποιήσεως της κοινής εμπορικής λογικής με απλά λόγια και αμφίσημα αποτελέσματα, που αναμένεται να  αποτύχει λόγω εντροπίας του συστήματος.

Επίγονοι ΠΑΣΟΚ=Πείσμων ομάδα ρομαντικών ,που πιστεύει πως διά της στερράς αμύνης παρά το άρμα του Δαρείου,ο Ικανάτοι και ο Βήσσος θα επιλέξουν εις την θέσιν του αυθέντου, τον Πιστόν του ακόλουθον. Ιστορικως καταδικασμένη προοπτική.

Άλλο (ή άλλος, ή άλλη, η άλλού). Ο,τι η λεξις δηλοί.Απο ανάρρησιν του Διδύμου Ράπτη-Καϊλή επί ασπίδος, έως επιτυχημένου πραξικοπήματος του Τζόν Τίκη.

29/7/10

Αντέρως

"Βλέπω πως ριμάρισες το έρως με το καμπαλέρος"
είπε το πίτσκο στον ποιητή. "Δεν ξέρεις τη λεξη
ριμάρισες, άρα δεν είσαι εσύ που με ρωτάς"
απάντησε εκείνος "αλλα μιά πτυχή του τεραστίου εγώ μου".

"Ου φροντίς" είπε το ίτς ογλάν, το κωλοπαίδι.
"Μαθε λοιπόν" αναθαρρεί  ο πορνόγερος, οπου λατρεύει
καθε της ψωλής του ανάκρουσιν "ότι στοχεύω
σε ποίησι φίλων, καθ΄όσον η λέξη καμπαλερος
είναι γνωστή σε εξηντάρηδες και βάλε, σε κείνο
το τραγούδι με τα βουβάλια ολόγυρα. Από την άλλη,
το έρως αρέσει ως τύπος σε εθνίκια, αδελφές, ροδο-
μάγουλους ροδόσταυρους, ενώ το έρωτας,λατρεύεται
από  φτωχαδάκια αριστερούς που είχαν στασίδι
στις θεοβρώμικες μπουάτ του άλλου αιώνα.
Δεν έχουμε όλοι τα κέφια του Μάνου Ελευθερίου
και την ακατάλυτη σπαρίλα που υπάρχει στους αντίποδες
με τα μεσόκοπα ποιημάτια μοναξιάς και γάμησέ τα.
Αντί να γράψω,ω  ηλιθιο πεκινουά των στοχαστικών
προσαρμογών, πως γεροσάψαλο ψάχνει ουράνια
συναίνεση ή σάρκας ενέσιμο γονίδιο, παραθέτω
τα έρως- καμπαλέρος, να βγούμε από την υποχρέωση
ποτέ μη ξεχνώντας πως το αντέρως οδηγεί βιαίως
στην αντάρα, το άντερο γιά κοκορέτσι, σε έναν Αντρέα
και άλλες πλήρως αντιποιητικές γκαρσονιέρες.
Φύγε τώρα, μαλακισμένο, μετάδωσον την δόξαν μου".

28/7/10

Τραγουδάκι






Ο εμφύλιος θα είχε ρέψει
Αν η χώρα είχε πουστέψει
Και θα γνώριζε:

Με Σοφούλη και Πλαστήρα
Το σιτάρι από την ήρα
Δεν ξεχώριζε

Με δεινή στρατοκρατία
Και λεπρή δικτατορία
Θα τελείωνε

Στην Κορέα θα απέδρα
Του μπινέ η μαλαπέρδα
Και θα κρύωνε

Σχέδιο Μάρσαλ θα χε φέρει
Σε Αδάμ και Ζαγκλιβέρι
Μόνον μια Βουλή

Αναγκαστικά φτιαγμένη
Παντελως μπατιρημένη
Σαν βαθειά ουλή

27/7/10

Ποδηλάτης, φοιτητής, ταξιδευτής

O Ποδηλάτης.Ανήμερα που έμαθα ποδήλατο, ετών 26  ο Καταφλώρον,πήρα και την σχετική άδεια. Είχα φωτογραφία, βγαλμένη από τα αυτόματα ,περσυνή και ιδού η απόδειξη:
 Ενεγράφην ως δευτεροετής της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ, μήνα Δεκέμβριο του 1973.Πρύτανις ήτο ο διαβόητος Σδράκας. Δεν παρακολούθησα καθόλου, ανανέωνα την εγγραφή, ως στάσιμος, άχρι του 1976.

Ποδηλάτης και Φοιτητής, εντάξει. Ταξιδευτής; δέκα χρόνια μετά, με άλλο άνορακ, ένα κοτλέ με σατέν καπιτονέ φόδρα, ανανέωσα το διαβατήριο.Αλλα η απορία, απορία. Γιατί τόσα ταξίδια Μπιλγκαρία; λαθρέμπορος ήμανε;
 Όχι, ουδαμώς, νέμα γεμιτζή, γιόκ κοντραμπατζή. 20 με 24 Απριλίου, πρέπει να ήταν εκδρομή Πασχαλινή,και να έμενα στο γιαπωνέζικο, στο Οτάνι, που είχε κι ένα καζίνο κάτσε καλά, αλλά και σούσι στο ισόγειο και ελληνικούς (αρχαιοπρεπείς) χορούς στο υπόγειο. 26 με 28 Οκτωβρίου ήταν εκδρομή στελεχών της Παπόκας, όπου πήγαμε στην Ενωση Συγγραφέων, ανεβήκαμε με το τελεφερίκ στην Μπίτοσα, και μέναμε στην περιοχή του Κέντρου της Ζίφκοβα, σε έναν φοιτητοκαπως ξενώνα γιά σοσιαλιστές. Το άλλο ταξίδι,10 με 18 Οκτωβρίου 1986 ήταν στο κινηματογραφικό φεστιβάλ στη Βάρνα, με Λαμπρινό, Παπακυριακόπουλο και Μάνο Ζαχαρία και γνώρισα μεταξύ άλλων και τον φοβερό σκηνοθέτη  Βόλεφ. 1η με 4 Φεβρουαρίου 1987, ήταν καταχείμωνο και πάγος, πήγαμε με Λαμπρινό και Γιάννη Χαραλαμπίδη, τον ηχολήπτη, επειδή είχε γονείς στην Σόφια και νοικιάσαμε στολες και προπς από τα στούντιο της Μπογιάνα, κοψοχρονιά, και φάγαμε σε μιά θλίψη δωμάτιο με κάτι στελεχια και ψωνίσαμε από το τσούμ αρβιλάκια και μπότες και ρίξαμε το αμάξι στην χαράδρα και τρακαραμε μια αγελάδα και μας έπιασε η αστυνομία επειδή οι δυό ήταν πιωμένοι.Μέναμε στο "Σόφια". Το τελευταίο ταξίδι ήταν με μιά διανυκτέρευση στη Σόφια,κοντά στο Οτάνι, αλλα πιό δεύτερο, με εκδρομικό πούλμαν και ήμουν ήδη  Αγροσυκιά. Από την Σόφια ψωνίσαμε ζεστά παντελόνια από γιδόμαλλο, κομιταζήδικου σχήματος, σαν ιππασίας, μπουφάνια, είδη κήπου και τεχνίτου, ένα σμαλτωμένο κυλινδρικό από λευκό τσιμέντο τραπεζάκι γιά τούρκικο γκαιφέ και πληθος χαρτών, χαρτιών και δίσκων.Αρα, Σιθάσπι, δεν ήτο για εμπόρια, αλλα γιά τα συνήθη των νεοελλήνων αμπλακήματα. Κουλτούρα, θαυμασμοί στην τσοτσιάλα και γεύματα σε άνευρα ,χωρίς παράθυρα, δωμάτια, με νυσταλέες σερβιτόρες και ανταλλαγές προπόσεων πόσο καρντάσια είμεσθεν, φιλία των λαών, αφοπλισμός και τελεψαμε.

25/7/10

Ιστορίες με βελονάκι

Το πρόγραμμα της  χριστουγενιάτικης γιορτής του δημοτικού σχολείου Μεσιανού, 1945. Η μάνα που πρωτοδιορίστηκε εκεί κοινοτική, 6 Νοεμβρίου.Το σχολειό άνοιξε πρώτη φορά μετά το 1941. Εφτιαξε το πρόγραμμα ,χειροποίητο. Εμεινε έναν χρόνο. Είχε ρωτήσει κάποια στιγμή έναν των Ταγμάτων Ασφαλείας άν συνάντησε έναν ξάδερφό της, ονόματι Νίκο Κωστόπουλο που ήταν ντυμένος στην ομάδα του Δάγκουλα και αγνοούμενος από το τέλος του 44, οπότε εκείνος της είπε πως έναν Νίκος βλογιοκομμένος τον κρέμασαν στον σταθμό του Τεκελή, κατεβάζοντάς τον από το τραίνο που κουβάλαγε Γερμανούς. Αυτός ήταν. Οι Λιτοχωρινοί συγγενείς το έμαθαν μέσω Μεσιανού. Την εποχή εκείνη ήταν σα να τηλεγραφούσαν από Χαβάη στην Μογγολία μεσω Μπαταάν.

Ο Νίκος αυτός, ντυμένος γερμανική στολή και κάνοντας στρακες στις μπότες του, εμφανίστηκε Ιούλιο 1944 στο σπίτι της θειάς του, κονα Λεγκως και ζήτησε από την Θωμαή και την Λιολιω, εξαδέρφες, να ντυθούν και να τις πάει στις γυμναστικές επιδείξεις που θα γινόταν στη ΧΑΝΘ, παρουσία των αρχών. Η Θωμαή χάρηκε και άρχισε να ετοιμάζεται ,η μάνα μου η Λιολιώ δαγκώθηκε. Πήγε στο μικρό καμαράκι που έβλεπε στην΄Αρεος και έγραψε σημείωμα στην φιληνάδα της ,την Ελένη Σφέτκου "έλα Ελένη τάχα να με πάρεις γιά τα Γαλλικά που έχουμε μάθημα με τον κουτσό.Ζήτημα ζωής και θανάτου". Ανοιξε το παντζουράκι, κι έξω έπαιζαν οι γαβριάδες μπικο. Ανάμεσά τους σμικροί, ο Χρήστος και ο Γιώργος Χειμωνάς, αδέλφια. Τους έδωσε το σημείωμα και τους είπε να το πάνε στην Ελένη. Περδίκα 35, παρακάτω. Πήγαν τα παιδια, κι ενώ ο ταγματασφαλιτης περίμενε να ετοιμαστούν τα κορίτσια, εμφανίστηκε η Ελένη τάχα ξεχασμένη και ήβαλε τις φωνές στη Λιολιώ που είχαν γαλλικά και το ξέχασαν. Ετσι πήγαν ο Νίκος και η Θωμαή.
Αυτήν την Θωμαή την μνημονεύει ο Χειμωνάς στο γιατρός Ινεότης. Ηταν παντρεμένη με έναν Βαλκαβά, που είχε ανταλλακτικά αυτοκινήτων στο Βαρδάρι κοντά στο φαρμακείο Ζωγράφου και μετά άνοιξε μαγαζί μέ έπιπλα κουζίνας στο Λιτόχωρο.Είχα αγοράσει με κάτι λίρες ένα τζίπ, τέλη του 44 από κάτι Σκοτσέζους φαντάρους και το κρύψανε στην αυλή, αλλα έψαχναν όπλα και τους πιάσανε. Πέρασε κάτι μηνάκια στο Επταπύργιο και οι εξαδέλφες τουπ ήγαιναν τσιγάρα.

Στην ίδια αυλή ,φθινόπωρο του 1943 εμφανίστηκε ο καθηγητής Ιμβριώτης με το συνθηματικό "χαιρετίσματα από τον τάδε". Η Αννα, υπεύθυνη της ΕΠΟΝ είχε ειδοποιήσει τη μάνα μου και την περίμενε. Ο άνθρωπος ζήτησε να αποσυρθεί σε ένα δωμάτιο ,και επίσης ένα ψαλλιδάκι. Εκεί, έκοψε την φόδρα από το σακάκι του, έβγαλε ΄να χαρτί και τό΄βαλε στην τσέπη. Μετά πήγαν Αρεος-Κυβερνίδου-Λυσσέ-Εκθεση (εκεί ήταν παλιά) ΧΑΝΘ, παλιά παραλία και στην Λεσχη Τραπεζικών,δίπλα στο σινεμά Αστόρια, είχαν οργανώσει (η ΕΠΟΝ) ένα πάρτι. Η μάνα μου έπρεπε να παραδώσει τον Ιμβριώτη σε έναν επικεφαλής με το όνομα Θανάσης. Τον βρήκε, τον άφησε εκεί και έφυγε.

Ο Θανάσης, ο Φώτης και η Αννα, ήταν ψευδώνυμα των επκεφαλής της ΕΠΟΝ στη Σαλονίκη. Είχαν γιάφκα στο σπίτι της μάνας μου και συνεδρίαζαν μιά φορά το μήνα.Γύρω στα οκτώ άτομα. Εδιναν ένα ποσό στην κονα Λεγκω και τους μαγείρευε, να τρώνε. Ερχόταν από τις συνοικίες και έδιναν λογαριασμό. ΑΥτό συνεχίστηκε μετά τον Οκτώβριο του 44 στο Ματζέστικ, στην παραλία.Στον όροφο ήταν γραφεία της ΕΠΟΝ, ένα είδος Διαφώτισης. Στο ισόγειο λειτουργούσε καντίνα που τάιζαν τα στελέχη από την επαρχία. Η μάνα μου είχε ένα γραφείο εκεί και λάμβανε εντολές από την Αννα. Είχε και κάρτα και κάθε μεσημέρι έτρωγαν απέναντι στο Αστόρια. Καμιά φορά έβλεπε εκεί και τον Μάνο Κατράκη.

Αυτά κράτησαν λίγο ,όσο ήταν στην κυβέρνηση ο Ζεύγος και ο Σβώλος, δηλαδή αρχές Νοέμβρη του 44. Μετά άρχισε να γίνεται μπάχαλο και ακόμη και η ΟΠΛΑ ήρθε στο σπίτι της μάνας μου (΄ηταν με κόκκινες γραβάτες, θυμάται) και πήραν ρούχα γιά να στείλου στο βουνό.

Παραδόξως, με τόση ΕΠΟΝ και ξαφνιάστηκαν όταν είδαν κόκκινες σημαίες του Αγίου Δημητρίου σε πανέρια στα στενά της παραλίας.Ελεγαν "αφού εμείς είμαστε ΕΠΟΝ!".Καθώς δεν μου φαίνονται αυτά αφελή, νομίζω ότι φρόντισαν να σβήσουν επιλεκτικά διάφορες αναμνήσεις με σημαδεμένη σβήστρα. ΥΠάρχει τέτοιο πράμα; θα αναρωτηθείτε. Μόνον ουρανός δεν υπάρχει, σας απαντώ.

24/7/10

Αρνί από ΑΤΜ

Παράδοξος δεν είναι ο τίτλος
του ποιήματος που επέλεξα
να με ξυπνήσει μήνα Ιούλιο

είναι παράδοξη η εποχή
που δε χρειαζεται καθόλου
καμιά μορφής καλλυντικό

Παράδειγμα: μισόν αιωνα
πριν εάν μιλούσες
γιά την ύπαιθρο, ανθάκια


τον αγαθό τσομπάνη
που αντάρτεψε, το καλαμάκι
που φουσκώνει το τομάρι


ενός αρνιού, εύκολα
ο αναγνώστης θα έβαζε
την πρέπουσα ταμπέλα.


"Αριστερός ψάλτης,νοσταλγός
αρχαίου ήθους, αγόρασε
αρνί από παραγωγό"


Τώρα η ποίηση είναι απλη.
Αν θέλεις αρνί,χτυπάς
κανόνες σε ένα ΑΤΜ

είτευπάρχουν χρήματα
είτε κάρτα,τα παίρνεις
και αγοράζεις αρνί.

Επίτηδες κοπάνησα
το ποίημα με την μπότα
του πλατυασμού

Οταν λάμπει μιά ιδέα
πάντα να της ρίχνεις
λίγη ασυνέπεια

δεν είσαι σοφός
μαλάκας είσαι

αρνί από ΑΤΜ

21/7/10

Φιλωλογώντας τον Κουκουζέλη.




Δηλαδή φιλώντας με λόγια τον Κουκουζέλη. Κουτσομεταφράζω τους στίχους (οι αυθεντικοί αποκάτω).Δεν δέχομαι παράπονα,(μεταφράσεις ποιητικές στο πόδι δεν γίνονται). Ούτε ερωτήσεις, για το πότε αγάπησε ο Κουκουζέλης. Δεν είμαι φιλόλογος, μήτε ιστορικός. Εργάτης είμαι. Λαϊκός άνθρωπος, και φίλως του Κουκουζέλη.

Καλοκαίρι,
Είσαι ζεστό σαν τα φιλιά που έχασα
Είσαι γεμάτο από μια αγάπη που τέλειωσε
Και η καρδιά μου θάθελε να την διαγράψει

Καλοκαίρι,
Ο ήλιος που κάθε μέρα μας ζέσταινε
ζωγραφίζοντας υπέροχα δειλινά
Τώρα με καίει παράφορα.

Θάρθει ο χειμώνας
Θα πέσουν τα φύλλα απ’ τα τριαντάφυλλα
Το χιόνι θα σκεπάσει τα πάντα
Και ίσως λίγη ειρήνη νάρθει στην καρδιά


Καλοκαίρι,
Όπως έδωσε τ’ αρωμά του στα λουλούδια
Το καλοκαίρι έδωσε ζωή στην αγάπη μας
Για να πεθάνω απ’ τον πόνο τελικά.

Estate
Sei calda come il bacio che ho perduto
Sei piena di un amore che è passato
Che il cuore mio vorrebbe cancellare

Estate
Il sole che ogni giorno ci scaldava
Che splendidi tramonti dipingeva
Adesso brucia solo con furor

Tornerà un altro inverno
Cadranno mille pètali di rose
La neve coprirà tutte le cose
E forse un po' di pace tornerà

Estate
Che ha dato il suo profumo ad ogni fiore
L' estate che ha creato il nostro amore
Per farmi poi morire di dolor

17/7/10

Γαλήνη στον γκρεμό.



Στην κοινωνία της κυβερνητικής και της πλήξης όπου οι νέοι για να παραβιάσουν τις πόρτες της αίσθησης, παίζουν στις δημόσιες πλατείες τα «μυστήρια» της επανάστασης, τι απέγιναν άραγε, οι μακαρισμοί των φτωχών και των περιφρονημένων αυτού του κόσμου, η πρωτοκαθεδρία στον Παράδεισο του ληστή και η παρθενική καταξίωση της πόρνης;

Μέσα στο πλαίσιο αυτού του κρυστάλλινου παλατιού, με τα LCD και TFT παράθυρα, που με τόση μεγαλοφυϊα κατήγγειλε ο Ντοστογιέφσκη, του μαθηματικοποιημένου, προγραμματισμένου και ρυθμισμένου από έννοιες όπως η παραγωγικότητα, η οικονομική ανάπτυξη, τα κάθε είδους δικαιώματα του κόσμου, η παράβαση δεν είναι ο ορθολογισμός, αλλά ο άνθρωπος στην ακόρεστη δίψα του να βρίσκεται επέκεινα.



«Αρνιόμαστε» έλεγε μια επιγραφή στο Odeon, τον Μάη του 68, να μας αποθηκεύουν στις πολυκατοικίες, να μας απογράφουν, να μας κάνουν κατήχηση, να μας κοπαδιάζουν, να μας φουσκώνουν στα λόγια…να μας τηλεκατευθύνουν… να μας κάνουν καρτέλλες … και στις τηλεοράσεις του 2010 καλοαναθρεμμένοι και καλοθρεμένοι «κύριοι» -πολλοί απ’ τους οποίους νόμισαν στα νειάτα τους (τον Μάη του 68 ίσως;) πως τα καθαρής ισχύος αιτηματά τους ήσαν η Ελευθερία - στο κύριο ερώτημα «Ελευθερία ή αναγκαιότητα;» απαντούν: «αναγκαιότητα».Ανάγκη να υπάρχει ένα σύστημα ελέγχου του χάους και του θανάτου τελικώς, ενώ η ελευθερία παραμένει άφαντη.

Η κατάρρευση της πατρότητας…!

Κάθε πατρική αυθεντία , κάτω από την επίδραση του Χέγκελ και του Μάρξ γίνεται αισθητή σαν σχέση «κυρίου –δούλου». Και ευνουχίζει τον «δούλο-υιό» διδασκοντάς τον να συνεχίσει να βλέπει τον κόσμο έτσι, προτού πεθάνει πνιγμένη στα ίδια της τα αίματα.

Ο Ντοστογιέφσκη έχει περιγράψει στους Καραμάζοφ αυτόν τον θάνατο αλλά και την ανάσταση, υπό συνθήκες, μιας άλλης πατρότητας. Περιγράφει μια τραγωδία που συναντιέται με την τραγωδία αυτού του ιδίου, του συγγραφέα Ντοστογιέφσκη, που ο πατέρας του ήταν ένας ακόλαστος αφέντης, και οι χωρικοί του, τον δολοφόνησαν τελικά συντρίβοντας τα γεννητικά του όργανα με μια πέτρα. Οι στάρτσι της Όπτινα και ο άγιος Τύχων του Ζαντόσκ τον οδήγησαν ν’ ανακαλύψη μια άλλη πατρότητα. Αυτήν που συμβούλευε ο Αιγύπτιος αββάς (πατέρας) Ποιμένας… «μη δίνης εντολές, νάσαι παράδειγμα, όχι νομοθέτης». Ο πανίσχυρος εξαναγκασμός στον οποίο ένας τέτοιος, πολύ σπάνιος «πατέρας», υποβάλλει με το παράδειγμα του, δεν ευνουχίζει, είναι απλά και μόνο ό,τι μας χρειάζεται για να περάσουμε από το στάδιο του δούλου, βαδίζοντας αργά προς την ελευθερία. Γιατί αργά βαδίζει ο Χριστός.

Για το λόγο αυτό μέσα στους Αδελφούς Καραμάζοφ αντιπαραβάλλεται στην πατροκτόνα επανάσταση η παρουσία του «πατέρα» Ζωσιμά σαν φώς γιατριάς. Η σχέση κυρίου – σκλάβου αντιστρέφεται, όχι στα επίπεδα μιας αδελφοσύνης που έχει εγκαταλειφθή στον εαυτό της, δηλαδή σε μια δημοκρατική αποδοχή γενικών και γήινων αρχών, το κοινωνικό εξ άλλου είναι μια διάσταση του προσωπικού και όχι το αντίστροφο, αλλά κατ’ εικόνα της Τριάδος, στα όρια του Μυστηρίου του Πατέρα που «γεννά» τον Υιό Του για ν’ αναπαυθεί σε Αυτόν το Πνεύμα της Ζωής. Δηλαδή ό Ένας μέσα στον Άλλο.



Πρέπει να παραδεχθώ –όσο κι αν αυτό με ξεβολεύει- πως μια πρόοδος που δεν προσανατολίζεται στην ανάσταση των πάντων, δεν είναι παρά μια διαδοχή από δολοφονίες. Γαλήνη στον γκρεμό.

16/7/10

Βατσινιές στον φράχτη του μπαξέ

Τρύκ (έτσι λέγονταν ενίοτε το φέιγ βολαν) τέλος του χειμώνα 1966 γιά μιά υπενθύμιση της ομηρείας των δεξιών στην Αριδαία. Κυκλοφορούσαν και βιβλία αυτών των ανταρτόπληκτων.

Το πλάνο (matrix) του ημιτελούς μυθιστορήματος "Πανταζής και Διπλάρης"που ανάρτησα πρίν χρόνια στο Petefris. Είναι προφανές ότι έμεινε άγραφτο ένα κεφάλαιο.

Πολύ περίεργη εξίσωση, αρχές του 1967,στην οποία κατέληξα μετά από τρία χρόνια υπολογισμούς. Τότε διάβαζα γιά το ακαδημαϊκό και ξεκουραζόμουνα με μαθηματικά. Αυτή η μαλακία υποτίθεται ότι τα τετραγώνιζε τον κύκλο. Δεν ξέρω γιατί και δεν θέλω να ξέρω.

1993, πρώτο χειρόγραφο και πρώτη ακυρωμένη παράγραφος των συνδετικών κειμένων στην "Λειτουργία του Ορφέα" του Μαρκόπουλου που ανέβηκε στο Μέγαρο, νομίζω το 1994. Το τηλέφωνο του Χρήστου Τσάγκα, μάλλον γιά να του προταθεί να απαγγείλει.

Πρώτη μορφή του κειμένου "Επιγραφικά",άνοιξη του 1974, που είδε εντέλει το φώς διαφορετικό, Γενάρη του 1977, στο τρίτο τεύχος της δεύτερης περιόδου του "τράμ".

Η γαλήνη στον γκρεμό

Η εξουσία, δεν έχει καμία φαντασία.
Πάνω στο ξεφύλλισμα, μέρες αρχείου, συναντώ κείμενα, σημειώσεις και δείγματα, που "προφητεύουν" δεινά που πραγματοποιήθηκαν, ή αποτιμούν σωστά (σπάνιο,αλλα συμβαίνει) μιά πορεία διάττοντος φλογισμένου όντος που κάποια εποχή το θεωρούσαν φτιαγμένο από υπερφυά ύλη.
Η ανάγνωση τέτοιας υφής λέξεων, τελειώνει πάντα με άγχος. Οι προτάσεις εκπέμπουν απρέπεια και μιάς μορφής υστερία. Μήτε πλάκα δεν έχουν. Εάν ξεκίνησαν με παιγνιώδη χαρακτήρα, δεν τον έχουν πιά. Διότι πίσω από τις λέξεις, βρίσκεται το "εγώ καλά σου τά΄λεγα", ή μιά ομιλία του Χαραλαμπίδη, ή ένας αδικημένος εκτελεστικάριος. Μερικές φορές, μιά ήσσων θεότης που ατύχησε να μολευτεί από καλλικαντζαρισμό, θυμοσοφία, αίσθηση πως τελώνιο ήταν και ίπταται.
Γι΄αυτά και μύρια άλλα, καταλήγω πως η επώδυνη σιωπή είναι ακατάλληλος τόπος να ασκηθεί η τελετουργική βωμολοχία.Σπουδαία υπηρεσία η νοσηλευτική του όντος. Δηλαδή να είσαι ακίνητος, ανέκφραστος, μη απειλητικός,κι όμως, να αποτυπώνεται στο πρόσωπό σου εύγλωττα το μπινελίκι.Κι ολόγυρα, να σε θεωρούν βλάκα ή πεπερασμένο .Το ίδιο είναι.
Τα υπόλοιπα είναι στοιχήματα προς εαυτόν ,ήτοι λεξεις που θα τους έπρεπε βαθύς καθαρισμός, έως και εξαφάνιση.
Χειρότερη κι από τον χαμό στο ίσωμα, είναι η γαλήνη στον γκρεμό.

14/7/10

Ο Μητώσης και η Μυτώση


Ενα τζιπ ανηφορίζει την 19η Ιουνίου 1949 την μοναδικη άσφαλτο των Γιαννιτσών. Ο φωτογράφος το σημαδεύει ψηλότερα από την μόνη διασταύρωση με άλλον δρόμο που υπάρχει από την πλατεία Μάγγου κι έως το Χαζνέ.Εκεί όπου διακρίνεται αχνά κατερχόμενος πεζός,απέναντι,στα χαμηλα σπιτάκια  αριστερά τω ανερχομένω υπήρχε το φωτογραφείο Τσαβδάρογλου και δεξιά το δρομάκι πέρναγε αφήνοντας δεξιά την κατοικία του σχολιάτρου Γιάννου, που διέθετε αργότερα ένα αυτοκίνητο Ώστιν, ενώ αριστερά διχαζόταν απότομα, ανηφορικά και κατέληγε στην Κηφισιά, το πευκοσκεπές εξοχικό κεντρο. Εκείνο το μεσημέρι του 1949,μεσημέρι που προδίδεται από την κάθεση σκίαση, την φωτογραφία τράβηξε  μάλλον ο ίδιος ο Τσαβδάρογλου.Η γωνία σκόπευσης είναι από νότου προς βορράν: στο βάθος,φαίνεται τμήμα του υπο ανέγερση πρώτου δημοτικού σχολείου που ήτον δίπατο ,στα μέρη των Λιαγκραβων ,ώς εμυθεύονται οι βουλγαροπρόσφυγες εκ Ρωμυλίας.Ο φωτογράφος στέκεται όρθιος στην διασταύρωση του Χαζνέ, έχοντας πίσω το ακίνητο Ράλλη, και το μαγαζί αριστερά, πρέπει να γωνιάζει,όπως διδάσκει το πεζοδρόμιο, με τον δρόμο που αργότερα ήρθε το ΚΤΕΛ, δηλαδή μπροστά στο μετέπειτα (1960κε) μπακάλικο του θείου μου Πέτρου, απέναντι από το σινεμά Τιτάνια, του Κωδούνα.
 
Στο  τζιπ επιβαίνουν στην πρωτη σειρά καθισμάτων η κυρία Αφεντούλα Παπακυριάκη-Βόσκογλου, δασκάλα του Τρίτου,ο πατέρας μου Θοδωρής με την ρεμπουμπλικα, διευθυντής του Τρίτου,ο μικρός ίσαμε τεσσάρων, πέντε ετών Νικάκης Βόσκογλου, γιός της κυρίας Αφεντούλας και του Βουλευτή Πέλλας Βόσκογλου, ένα καλότατο παιδί που αργότερα σπούδασε συγκοινωνιολόγος. Δίπλα, στο τιμόνι, ο οδηγός που νομίζω πως είναι ο μετέπειτα οδηγός αγοραίου και ταξιτζής, ονόματι Μητώσης. Στο πίσω κάθισμα, τρείς κυρίες: η κυρία Πουλχερία, νηπιαγωγός, η κυρία Κατίνα Βαλαβάνη, δασκάλα του Τρίτου, και η μητέρα μου Βαγγελίτσα Χατζή,που ήταν μάλλον του Πρώτου.Εγώ είμαι σπίτι, καθ΄όσον είμαι μηνών 14.Οι κυρίες φορούν όχι ακριβώς κάζουαλ, αλλα κάτι σεμνοπρεπώς επίσημο.Ισως έρχονται από κάποια τελετή ληξης του σχολικού έτους. Το τζιπάκι διδάσκει ότι πρέπει να ήτονε μακριά από τα σπίτια τους. Δεν ξέρω άν το τζιπακι ήταν στρατιωτικό ή το είχε παρει εκ των στρατιωτικών υπολοίπων ο Μητώσης.Ο εμφύλιος θα λήξει σε μερικες εβδομάδες, τέλος Αυγούστου.Η κατάσταση και η ετερότητα των ελαστικών του τζίπ μάλλον σημαίνει ότο ο Μητώσης έκανε τα πρώτα βήματά του στο επάγγελμα στο οποίο διέπρεψε και μεγάλωσε τα παιδιά του.


Λίγα χρόνια αργότερα, έφερε στα Γιαννιτσά την πρώτη κούρσα. Μιά Φορντ του 1956, ίσως Κράουν, ίσως Φερλάιν,άνκαι δεν είχε διπλα μπροστινά φώτα. Κόκκινη και κοκκαλί, όπως στο σκίτσο.Είχε βέβαια ένα χαρακτηριστικό που δεν υπάρχει στην εικόνα. Φτερά μυτερά, αλλα όχι πάρα πολυ, όπως κάτι ξέχειλες Σέβι αργότερα. Φτερά ορθά, σαν της τσέρουλας, ίσαμε πέντε ίντσες. Ο αδελφός μου, γεννηθείς το 1955, εγκρατής έως το 1958 όλων των αυτοκινήτων που μπορούσε να δεί, χώριζε τις κούρσες σε "παλιές" με κούρμπα στην ράχη τους, και σε κούρσες που "μυτώνουν", δηλαδή έχουν μυτερές απολήξεις, όπως μιά Στουντεμπέκερ αλλα κυρίως όπως η κούρσα του Μητώση. Μέ θαυμαστό συγκρητισμό, αποκαλούσε την κούρσα αυτή "η Μυτώση". Ηταν δηλαδή μιά θηλυκή νύμφη, (θηλυκή όπως τα καράβια) που ανήκε στον Μητώση, αλλα επιπλέον Μύτωνε.Διασώζεται και ποιήμα του, ποιηθέν το 1960, με τον στίχο "μυτώνουν τα αυτοκίνητα", ισότιμο του "γκαζώνουν".


Η φωτογραφία εν τη Τζίπη, βοηθά στην χρονολόγηση μιάς άλλης.Ενθα ο θείος μου ο Πέτρος, αριστερά και ο πατήρ μου, βαδιούν με ομοθυμαδόν βήμα στη Σαλονίκη,όμοια (περίπου) ντυμένοι. Του Θοδωρή τα ρούχα είναι ίδια με αυτά στο τζίπ,και τα Μακάρθουρ που φορεί ,στην άλλη φωτο τα εφόρειε η μάνα μου.Οι σκιές, δείχνουν ότι είναι απογεματάκι. Διότι στο βάθος φαίνεται μέρος της Ανω Πόλης και ο δρόμος είναι μάλλον η Ίωνος Δραγούμη άνκαι δεν θα ορκιζόμουνα.Εγνατία μου μυρίζει εκεί όπου ένα δίπατο έχει ολόγυρα τον αέρα του.
Αυτήν την περίοδο, εμείς τα δύο αδέλφια δεν την καταλαβαίναμε, επειδή ποτέ΄αλλοτε το βλεμμα του μπαμπά δεν ήτον τόσον ανέμελο και χαλαρό, ποτέ δεν έδειχνε το ζεύγος των γονιών μας τόσο υπό κατοχήν του έρωτος και λοιπά. Ο αδερφός μου ,και τις δύο φωτογραφίες τις είχε πρότυπο διαρκές ζωγραφίζοντας άπειρα σχεδιάσματα, γκουάς και λάδια, ενώ άλλαζε το σχήμα της η Μυτώση,από τις περιπέτειες μιάς χαλαρής δενδροστοιχίας με ακακίες άνωθέ της, μονίμως τοποθετημένη δίπλα στον Γεωργικό συνεταιρισμό Γιαννιτσών,απέναντι απο το σινεμά Ρεξ του Χαρίτου, απέναντι πεζοδρόμιο από τα παγωτά Αθήνα του Πανάρετου και την Αγροτική Τράπεζα, ίδιο πεζοδρόμιο από το ξυλουργείο Ζαμίδη, που η οικογένειά μας πήρε κορίτσι τους νύφη,και από το ιδιωτικό Γυμνάσιο Ιντζεσιλογλου.
Τα κορίτσια του Μητώση χρόνια τα συναντούσα σε διάφορες περιπέτειες του βίου,να δουλεύουν κι αυτά σκληρά. Τώρα, άν ο σωφέρης δεν είναι εντέλει ο Μητώσης, η Μυτώση σας έδωσε το ωραίο, σαμπως βαρετό, ταξίδι.
Ισως ,ως επίλογο, δεν είναι άσκοπο να θυμίσω ότι λιγα χρόνια πρίν, μετά την Βάρκιζα,και πρίν χτυπηθεί το Λιτόχωρο, το σόι της μάνας μου και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, είχαν κλεψει ένα τζίπ εγγλέζικο και το είχαν θάψει στην αυλή της οδού Αρεος 1, στην Ευζώνων, απέναντι από το σπίτι του Χειμωνά. Είχαν σκοπό να το διαλυσουν και να το ανεβάσουν στο βουνό.Αλλά η φασαρία ήταν μεγάλη και τους πρόδοσαν (η μάνα μου σε σημείωμα που κατέχω ,έγραψε τον προδότη) και πλακωσε στρατός και χωροφυλάκοι, οι θειοί μου πήραν τα βουνά κι αντάρτεψαν,ενώ οι γυναίκες της γειτονιάς ανακρίθηκαν και έκαναν τις κωφάλαλες και τις χαζές. Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως πρόκειται γιά το ίδιο τζίπ που παροπλίστηκε, αλλα η πραγματικότητα, σύμφωνοι, ξεπερνά συχνά την φαντασία,οχι όμως όταν είσαι (πράγμα σπάνιο) ή αισθάνεσαι (φαινόμενο συχνότερο) αριστερός.Τότε, πάνω στην αριστερωσύνη, η πραγματικότητα βιάζει βαναύσως και παρά φύσιν την φαντασία και καταλήγεις ενίοτε πρόεδρος ΠΑΕ, με μεγάλαι και τραναί περγαμηναί.

12/7/10

H λοξή ματιά της τεχνολογίας

Ας ξεκινήσουμε με μιά μελούρα, ένα ρομαντιλί. Βρήκα τις φωτογραφίες αποφοίτησης των γονιών μου από τα διδασκαλεία τους.
Διδασκαλείο Φλωρίνης, εσωτερική αυλή, 1930. Ο πατέρας μου στην τρίτη σειρά, τέταρτος εκ δεξιών.
Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, Αρχαιολογικού Μουσείου, 1943. Η μητέρα μου,πρώτη σειρά, τρίτη εκ δεξιών με το λευκό ταγεράκι.

Αλλά το θέμα δεν βγαίνει από την διαφορά των 13 ετών, τις ενδιάμεσες παρατηρήσεις εσωτερικού μονολογου και άλλα, τρίβια και σαλονικώδη, παχύρευστα.

Ερχεται από το φωτογραφικό χαρτί.

Στην Φλώρινα του 1930 και στην Θεσσαλονίκη του 1943, το χαρτί έχει ακριβώς την ίδια ποιότητα και τις ίδιες διαστάσεις: 17,5 Χ 22,2 εκατοστά. Προφανώς extrait από 7 ίντσες Χ 9.
Στις αποφοιτήσεις λοιπόν,σε γάμους και πουρνάρια, σε επετειακές στιγμές, οι φωτογράφοι, επι δεκατρία τουλαχιστον χρόνια ,είχαν κοινή πηγή του προϊόντος αυτού, σύγκολλα με την πηγή των δακρύων των χρηστών τους.
Σε αυτά τα χρόνια, ιδρύθηκαν ταχυπιεστήρια, άρχισε το έγχρωμο να εμφανίζεται σε εφημερίδες, ατελεις τετραχρωμίες, αλλα ο έμπορος του χαρτιού, τα ίδια παντελάκη μου. Παρά την Κρίση κια το Κράχ, παρά τα κινήματα και τον Πόλεμο, το Ανσλους και την Βαρσοβία, την Κατοχή και το ΕΑΜ. Το χαρτί, 17.5Χ 22.2.
Αντε τώρα πείσε με πως έγιναν κοσμοιστορικά γεγονότα που επέβαλαν ,από τα roaring twenties έως τα war bonds, να μη κουνηθεί φύλλο στην χαρτοβιομηχανία ειδικού τύπου.To ημι-γυαλιστερό χαρτί, κοντά στα 120 γραμμάρια, κομμένο από 12Χ18 ίντσες κομμάτι(μάλλον) και ξακρισμένο, ήταν η ναυαρχίδα των ομαδικων φωτογραφιών, από τα χρόνια του Κράχ έως τα χρόνια του Κούρσκ...

Ινατί παραμένω χαζομπαμπάκος

Γοτθικό ζεύγος,αμερικάνιοι, 1930.
Μr & Mrs Gipsy, Βαλκάνιοι

Δημήτρης και Ραλλού, αττικοί και επουράνιοι.


11/7/10

Ποίημα που μεταχειρίζεται φιλοσοφικούς όρους



Ενας ποιητής δεν μεταχειρίζεται οτιδήποτε
δουλειά του είναι η ακρατοποσία και η προσταγή
τα ποιήματα πάντως εκχέονται μελαγχολικώς
εκ της στρεβλης θεωρήσεων των χειρών του

Και η φύση διέρχεται προ της μύτης του δίκην αυγών
πταίουν οι αισθήσεις και αυτοκτονούν τα χέλια
οι χλωρές και στίλβουσες ανθοδέσμες βράζουν
όσο γιά την πυκνότητα των καταγραφών, έ, ας γίνει μιά ουλή

Διότι το λεπταίσθητο είναι ιδιότητα του ροζ γουρουνιού
η αρμονία είναι ένα χαμόσπιτο στην κρυφή καρότσα
και το ζευγάρι φιλιέται υπό τον λαμπτήρα Osram
άρα το ποίημα μεταχειρίζεται ,όχι ο γράφων

Το λεπτό κλαδί του κασεριού μέσα στο ψυγείο
οδηγεί τους προσεκτικούς σε γκρίζες σκέψεις
πως βιομηχανοποιηθήκαμε και γίναμε τεχνοκρατούμενοι
όλα αυτά ενώ υπάρχουν αποχωρητήρια τούρκικα

Θέλω να ειπώ και να σας ερωτήσω ειλικρινώς
τι άλλο θέλετε τώρα που επιτέλους η Ανατολη τα τίναξε
και που στο καλο να βρώ τα ακριβοθώρητα σύμβολα του Υψηλού
αφού δεν κουβέντιασα ποτέ με Πέρση και Ινδό

Θέλοντας μη θέλοντας ιδού η μόνη ζώσα κουλτούρα
η ζωή άλλοτε μας τέρπει κι άλλοτε μας καταθλίβει
τα πράγματα έχουν πολλές όψεις, τα μαχαίρια έχουν κόψεις
και τα σύγχρονα πουκάμισα έχουν ιδιότυπες λαιμοκόψεις

Αφήστε ανοιχτή την καρδιά σας- ιδού η νέα ευαισθησία
χωθήτε ως τον λαιμό στα μπακάλικα και στις κονσέρβες
αγαπήστε την υγεία των ποδοσφαιρικών γηπέδων μη ντρέπεστε
και προ πάντων εκτιμήστε την βρωμιά και τον ιδρώτα

Τι σχέση έχετε με τα πλινθοπερίκλειστα συστήματα
και τις νέες επιδιώξεις της Σουμμεριολογίας
ας μείνουμε στις καλύβες με την φαρδειά τηλεόραση
κι άς κάνουμε ταξίδια με μάτια τρύπια

Στο μεταξύ ο γενεσιουργός έρωτας πόσο συγκινεί
ως αντιστάθμισμα στην ωραιοπάθεια μιά παλαιά συνταγή
μπορούμε λοιπόν να κουβαλήσουμε το εργοστάσιο στο κρεβάτι
μόνο που χρειάζονται και ακόλουθοι γιά τις επιδιορθώσεις

Ο ποιητής προς στιγμήν αναιρεί τον κόσμο του
γιά να τον αποδώσει καλύτερα διευθετημένον στα δόντια των τρίτων
τα ηχανήματα μπαίνουν στον σάκο των καγκουρώ
και τα φιδάκια του ονομάζονται συνήθως ανθρώπινα άκρα

Η βλάστηση γίνεται συνεχώς διαπρεπέστερη
στο νάιλον προστίθεται το βαθύ αλουμίνιο
κι ενώ ο Αρμστρονγκ αυθαδιάζει εν Σεληνη
ο ποιητής σεμνύνεται που είναι δυσκοίλιος

Το μανιτάρι, ποιήματα και διηγήσεις, Θεσσαλονίκη 1969, σσ. 31-32
[Ιούλιος 1969. Μετά από ταξίδι στην Σκιάθο.Απόλλων 11 και έτσι. Η "ουλη" ήταν καρφί στον Δημαρά που έβρισκε "ουλες" στον λογο του Παπαδιαμάντη. Το αλουμίνιο ήταν υλικό  της "πρωτοπορείας" και ακολούθησαν τα αλουμινένια κουφώματα. Η ασπρόμαυρη τηλεόραση άρχισε να διαδίδεται στην Ελλαδα από το τέλος του 1968 κυρίως. Η αναφορά της σε ποίημα ήταν επίσης "προχώ"-έως το 1971/2 λίγοι είχαν συσκευές στα σπίτια τους. Γιά τις λαιμοκόψεις: ήταν στενές στο περιφερίκ του λαιμού και κρέμονταν οι αποληξεις του γιακά στενές ,καμπυλωτές, γιά να συνδυαστούν με λεπτό "καουμπόικο" λουρί-φιόγκο που έπαιζε τον ρόλο της γραβάτας ή του παπιόν. Τα πρώτα κλαρωτά πουκάμισα, λαχούρια, ήρθαν στην αγορά το 68. Κατά τα λοιπά, ό,τι δεν είναι προδήλως χίπικο, είναι εμφανώς "εναντίον του κατεστημένου". Το "κατεστημένο" ως όρος πρωτογράφτηκε από τον Ρένο Αποστολιδη στα Νέα Ελληνικά του,περί το 1966. Τότε νομίζαμε ότι το κατεστημένο είναι παραξενιές από μερικά λείψανα και αγκυλώσεις του παρελθόντος και ότι η εξουσία ήταν άτσαλη και βίαιη, αλλα θα μπορούσε να γίνει και προοδευτική, γι΄αυτό και υπήρχε ανυπόκριτος θαυμασμός στις πτωχικες και τίμιες βιτρίνες των προϊόντων της γείτονος Αλβανίας στις ΔΕΘ της εποχής. Εκεί, εξέθεταν παντόφλες, βίδες και τέτοια υπό το επιδοκιμαστικό κλίμα ομαδικών ξεναγήσεων των οπαδών του Εμβέρ Χότζα. Το "η Ανατολη τα τίναξε" έχει να κάνει μάλλον με τα σαλτανάτια του Μαχαρίσι στους αγαπημένους μας Μπίτλς και σε κανα φίλμ γιά το Κασμίρ και άλλα ελαφρώς σεξουαλικά και παφουκοειδή]

7/7/10

Πιθανοί προορισμοί γιά νεοέλληνα προγέροντα οικονομικό μετανάστη

Αίνος (Enoz). Λιμανάκι με κάστρο δίπλα στον Εβρο, Τουρκία. Στις εκβολες υπάρχουν καμήλες. Πολλοί γύφτοι, άριστοι μουσικοί. Θαλασσίτσα, φτήνια,εάν πληθύνει η νοσταλγία, η Ελλαδα είναι δίπλα.Μπορεί να μη σ άφήσουν ,λόγω στρατου και παραμεθορίων.

Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος. Με 300 ευρώ τον μήνα, ζεις ως ανώτερος υπάλληλος του Φαρούκ, αλλα ως Αιγύπτιος, με πλύσιμο λάτρας από νερό του Νείλου, δυσκολιες ψιλοδυσεντερίας, αλλα εγκάρδια, φτηνά και χαλαρότατα.Κι άν μάθεις να αποφεύγεις τα τουριστικά μέρη. Ακόμη φτηνότερα, σε χωριό ,σε ακτίνα 50,60 χιλιόμετρα από την πόλη.

Προύσα. Τουρκία. Πανέμορφη πόλη, ωραία φύση, φτηνά εκτός κέντρου, νερά, θυμοσοφία.Θες καμιά τετρακοσάρα μηνιαίως.

Σιμιτλί. Βουλγαρία. Καμποχώρι της Τζουμαγιάς, ασήμαντο, λησμονητέο, φτωχό και μελαγχολικό, πάλι γιά νοσταλγούς.Φτηνό.Με 250, άν βρείς σπίτι, γίνεσαι μπέης, αρκεί να μη ενοχλείς τις μαφίες έξω από το χωριό.

Περλεπές, Σκόπια. Δάκρυα, σπλήν, γενική κατάρρευση οικοσυστημάτων, μεράκια, φτήνια.Θές τα τριακόσια,αλλα δύσκολα θα βρείς σπίτι.

Θα βρίσκω κι άλλα, ή θα τα θυμάμαι, και θα τα καταγράφω.

5/7/10

Προφητείες και υποθήκες του Πιούριφοϊ

1. Τώρα έρχονται δολάρες,αμη πολλές Ντολόρες βλέπω να μαζεύονται στην καλύβη

2.Ποιός είναι αυτός ο Τσάλδος, τσαλαδάρ, Τσαλή, τσαλδάρης; Εώ Παπάγο τέλω.

3.Δεν καταλαβαίνω γιατί τρώγεστε περί του πακλαβά με τους τούρκοι. Εμένα μου φαίνεστε όλοι σαν ξυλοκόποι από την Νεμπράσκα.

4.Χα! αν είχαμε πολιτικά "πιστεύω", θα το καταλαβαίνατε από τον τρόπο που σας διαπιστεύω...

5.Εχετε πολλές εκφράσεις για το πουστηρλήκι. Να γίνουν λιγότερες.

6.Δεν είδατε τίποτε ακόμη.

7.Εχω πολλα σενάρια καταστροφής, αλλα λίγες ελπίδες να καβατζάρετε την δεκαετία χωρίς πρωθυπουργό κάποιον σαν τον Πιπινέλη.

8.Εγώ σας ήφερα τον βασιλέα; εσείς πταίετε. Χάθηκε ένας φιλελεύθερος που μιλαει γενικα,και μας καταλαβαίνει;

9.Στο μέλλον ,όταν όλα θα είναι φανερά, πάλι δεν θα καταλαβαίνετε.

10.Ο Τρούμαν στη θέση του Ρούζβελτ, είναι απόδειξη ότι ο μονόδρομος είναι υποχρεωτικό σπορ.

11. Ναι ,συμβουλεύομαι διαφόρους. Δυστυχώς. Το μεγαλύτερο προτέρημα ενός συμβούλου είναι η αεργία του, αλλα τους καλύτερους μου τους πήραν ο πετρελαιάδες. Και μια νέα τεχνολογία με σιλικόνη, θα σας γελασω.

12.Ποτέ μη διαβάζετε δωδέκατο κεφαλαιο, δωδέκατον όρο, πέρα δωδεκαλόγου. Είναι σαν παράσταση υπέρ προσωπικού. Εφεύρεση των κειμενογράφων να πείσουν γιά τους μονολόγους τους.

3/7/10

Γουσταράδικο*

Δεν υπάρχει δεν υπάρχει
να βαράς ένα μονάρχη

πάνω που γυαλίζει στέμμα
να γυρνάς να λές στην Έμμα

" Κι άν σε λένε Μποβαρύ
μη μου κάνεις τον βαρύ

ήξερες το μαγαζί μου
όταν τά ΄φτιαξες μαζί μου.

Τότε, αγάπησες μονάρχι.
Τώρα, κυνηγάς μονάρχη"

*από την Ψηφιακή Εγκυκλοπαίδεια του Λαού,ειδική έκδοσις επι τη συμπληρώσει δεκαετίας εκ της αναλήψεως εθνικών ευθυνών παρά του ΔΝΤ, λήμμα "γουσταράδικο": [ ] την παντελή έκλειψιν καταστημάτων παραγωγής Καψούρας, καθ όσον εξέλιπεν το γένος των γλεντζέδων εκ μαύρων χρημάτων, αντικατέστησαν γλίσχρα ψωρέκτυπα, εν οις και τα γουσταράδικα, άτυποι αυλαί εν ακαλύπτοις χώροις πολυκατοικιών , ένθα λειτουργούσε καντίνα ,πέριξ της οποίας, άνευ τεχνικών μέσων, πληθη λαού "γούσταραν", άδοντα, εργολαβούντα και ψιμμιθιαζόμενα. Ούτος ο τρόπος διασκεδάσεως μετεδόθη τάχιστα και εις άλλας χώρας του ΔΝΤ ,ιδία δε εις Καταλωνίαν, Πολωνίαν, αλλα ανεφέρθη και παράδειγμα εις την πλουσίαν και μακρυνήν Μπαχρεϊνίαν.[ ] Ο κοινωνικός ανθρωπολόγος Μ. εντούτοις επιμένει πως η όλη υπόθεσις οφείλεται εις παρεξήγησιν και πως αρχικώς, ένα καταγώγιον σεκλετηδων, ονομασθέν πουσταράδικον, ήτο η βάσις των ομωνύμων ασμάτων, άτινα, λόγω του συντηρητικού πνεύματος των εκατομμυρίων νεοπτωχομπινεδιάρηδων, δεν ηδύναντο να εκφωνούν διά του αυονοήτου "και τώρα, πουστάρες,ακούστε ένα πουσταράδικο".Εις την Ελλαδα του ΔΝΤ, την χώραν της νεοκαθαρευούσης, τοιάυτα τσαλιμια εφορολογούντο.Διό και η λέξις γουσταράδικον επεκράτησε. Αλλοι, κομμουνιστικότεροι επιμένουν ότι το γουσταράδικο προήλθεν εκ της ανιχνεύσεως σάκου προχώνεψης,ήτοι γουστέρας, εις πολλούς αρχαίους γλεντζέδες.Χαρακτηριστικόν των γουσταράδικων, εν αντιθέσει προς τα κωλοτράγουδα, τα καψουροτράγουδα και άλλα, παλαιότερα ομοειδή, ήτον και είναι η προφανής λογία των προέλευσις, διότι, μετά το ΔΝΤ, οι πνευματικοί άνθρωποι μετονομασθέντες εις πνεβματικούς, έτρωγαν βαλανίδια και κρουτόν διοτι κανείς δεν τους ηγόραζεν και ενοικιάζοντο κατά ντουζίνας από απόλυτες θεές του γουσταράδικου συστήματος ως στιχουργοί και μασέρ.