30/9/10

Γυναίκες που μ' αρέσουν



Αλλά δεν τις παντρεύομαι κιόλας.

Λίγες σκέψεις με αφορμή τις ερωτήσεις του Αθήναιου.

Αν η Τέρη θυμώσει δεν σου σπάει ένα πιάτο στο κεφάλι. Σου πετάει ένα πιάτο Ζιτζιάν και σου κόβει το κεφάλι.

Φυσικά γυναίκα που να παίζει με τέτοιο τρόπο χαρντ μπόπ δεν ματάχω ξαναδεί. Είναι απίστεφτο το ντράϊβ που έχει… Αν είναι έτσι και στ’ άλλα…της, περιπάτει.

Το κομμάτι που παίζει εδώ είναι σύνθεση του ντράμμερ Ρόϊ Χέηζ. Το άκουγα πιτσιρικάς με τις ώρες από το τρίο: Τσίκ Κορήα (πιάνο), Μιροσλάβ Βίτους (κοντραμπάσσο) και τον Ρόϊ στα τύμπανα. Εδώ πιάνο παίζει ο Ντανίλο Πέρεζ, με τον οποίο είχαμε περάσει ένα καταπληκτικό βράδυ στην ταβέρνα Σώκρατες, όταν είχε έρθει σαν πιανίστας του Ντίζη Γκιλέσπη. Του άρεσε πολύ μια κοπέλλα της παρέας χωρίς να ξέρει ότι μου άρεζε κι εμένα η κοπέλλα. Της άρεζα κι εγώ. Γελάσαμε πολύ –όλοι μας- όταν το κατάλαβε. Εχει παχύνει όπως τον κόβω. Μάλλον παντρέφτηκε ή τρώει τζάνκ φούντ. Εγώ τρώγω παγωτό καϊμάκι απ' τον Κοσμίδη, στη Δραπετσώνα.

29/9/10

Ti lascio una canzone



Κουκουζέλη, ti lascio una canzone (σου αφήνω ένα τραγούδι) με νόημα μυστικό περνώντας απ’ το βουστάσι. Ο καιρός γάρ εγγύς, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον πως ετοιμάζομαι να συναντήσω τον αδυνατισμένο (πλέον του προτέρου εύμορφον) φίλο, γυρο-λόγο του έλληνος λόγου, και ψευδοπροφήτην κυρ-Πάνο Πετεφρή (1948-2016). Με υπεσχέθη πως θα αληθεύσωμεν ή θα αλητεύσωμεν -δεν ενθυμούμαι καλώς, αν και, φυσικά προτιμώ το δεύτερο-περί της αρχιτεκτονικής των ναών και της σχέσης τους με την πολιτική, δηλαδή περί ανέμων και υδάτων.

Ακολουθεί χοιροβόσκειος ερμηνεία της Πετεφρείου ευαγγελικής υποσχέσεως.

Όταν ο Κύρος ο Μέγας -πρώτος ιδεολογικός αντίπαλος των Ελλήνων- δέχθηκε ένα απειλητικό Σπαρτιάτη κήρυκα, θέλησε να μάθει ποια είναι η Σπάρτη και πόσους άντρες μπορούσε να παρατάξει στο πεδίο της μάχης. Κάποιος συμβουλός του τον πληροφόρησε. Τότε ο Κύρος απάντησε με λογάκια που ξεκαθάριζαν μια για πάντα το γιατί η ασιατική ισχύς δεν μπορούσε να δεχθεί την «Ελληνικότητα»:

«Δεν με φόβισαν ποτέ οι άντρες που έχουν ένα ιδιαίτερο χώρο συνάντησης στο κέντρο της πόλης τους, όπου ορκίζονται το ένα και τ’ άλλο και εξαπατώνται μεταξύ τους».

Be lonely, τραγουδά ο Σιτσιλιάνος Mario Biondi. O οποίος, έχει κάτι από Θάς βεβαίως βεβαίως.

19/9/10

Sraosha: Όρμα, όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες



Ακολουθεί μουσικοκριτική της πλάκας.

Εισαγωγικά, νομίζω ότι όποιος ακούει το 'Θα σημάνουν οι καμπάνες' και δεν του ανεβαίνει κάτι μέσα του (κόμπος, σκίρτημα, λυγμός, αναστεναγμός, μεγάλος κόμπος)
α. είτε δεν είναι Έλληνας, οπότε δε μετέχει των ημετέρων ιδεασμών και συλλογικών νευρώσεων
β. είτε είναι φασιστόμουτρο
γ. είτε έχει μπουχτίσει τόσο πολύ τον Θεοδωράκη-περσόνα να λέει τις σάχλες του, που δεν μπορεί, τι να κάνει κι αυτός.

Η αυθεντική εκτέλεση (άκου κάτωθι βίντεο) δεν είναι σπουδαία. Πρώτον, έχει τον Μπιθικώτση, που τραγουδάει σαν υδραυλικός από τα Σεπόλια που περιγράφει ποδοσφαιρικόν ματς Αγροτικού Αστέρα-Προοδευτικής, προσφορά της Κολυνός. Το νεκρόφιλο ποιητικό όραμα του αποσπάσματος είναι τόσο ευρύ, τόσο σαρωτικό, τόσο στιλπνά ανατριχιαστικό, με έναν τόνο τόσο χωμάτινο αλλά και τόσο εαμικά απολυτρωτικό, που ο στόμφος του Μπιθί περισσεύει και πασαλείβει. Για να καταλάβουν και οι νέοι μας που μας διαβάζουν πώς αισθάνομαι την εκτέλεση του Μπιθί, είναι σαν να είσαι 19, να γυρίσεις με το κινητό σου το πιο καυλιάρικο, παθιασμένο και τρυφερό σεξ της 6ετούς ερωτικής ζωής σου (ναι, μάνα, τότε αρχίζουνε τα παιδιά πια), και μετά να βάλεις από πάνω τον σπυριάρη όλο λόγια φίλο σου τον Μπάμπη να το ντουμπλάρει με σχόλια τύπου "πώπω γαμήσια, δώσ' της, αγόρι μου, ε ρε γλέντια, κοίτα μία..." -- και τα λοιπά.



Η αυθεντική εκτέλεση όμως έχει ένα προνόμιο: τη σχεδόν μέταλ ενορχήστρωσή της, και δη όταν οι Μπλακ Σάμπαθ δοκίμαζαν ακόμα τον πρώτο τους μπάφο στον καμπινέ του σχολείου που δεν πήγαν. Ακούστε έτοιμα κομμένα ριφ τρελά στο 0:40, το δε σόλο που έρχεται καπάκι στο 1:03 μπορεί να το πειράξει και να το κάνει μούρλια μέχρι και η σχολική μπάντα μας, οι Nekrodeath. Τον επικό ροκ οργασμό στο 2:03 με τα ντραμς θα πούλαγαν τη μάνα τους οι Deep Purple για να τον έχουνε γράψει, άσε που θα τον έπαιζαν ιδανικά. Και τα λοιπά.

Αντί λοιπόν για μέταλα, παίρνουν το τραγούδι οι Μπλεεεεε. Να ομολογήσω ότι μετά την Τσάτσου δε μου αρέσουν και να ομολογήσω επίσης ότι αυτό δε θα έπρεπε να το λέω γιατί από τους Μπλε με χωρίζει ουάν ντιγκρί οφ σεπερέισον. Οι Μπλε λοιπόν μάς έδωσαν πέρσι αυτό:



Δεν είναι κακό, έχει μάλιστα και τις ευλογίες του ίδιου του Μίκη (ό,τι κι αν σημαίνει πια αυτό). Αλλά, ρε παιδιά, δεν. Πρώτα πρώτα, ακούγεται, αναπόφευκτα ίσως, δεδομένου του φορτίου που κουβαλάει το άσμα και του ποπ είδους που επιλέχτηκε, σα μετασοβιετικά ποπάκια που λατρεύουν οι ρώσοι φίλοι μου και που τους πωρώνουν. Δεύτερον, γιατί ακούμε τις καμπάνες μέσα στο τραγούδι; έρχονται (πάλι) οι AC/DC; Τρίτον, ηλεκτρικό βιολί για σόλο; Βάλτε σύνθι να του μπουμπουνίσουνε τον αδόξαστο, δεν είστε κι ο Αγγελάκας. Και πάμε στο 2:43.

Έχω ξεπατωθεί να πηγαίνω θέατρο εδώ και τρία χρόνια κι έχω παρατηρήσει ότι οι νέοι ηθοποιοί μας, εεε, δεν ξέρουνε να απαγγέλλουν (όταν μπορούνε βεβαίως να αρθρώσουν). Δεν μπορούνε να ελέγξουν τη φωνή τους. Αυτό είναι τρομερό, έτσι; Ποια είναι τα εργαλεία του ηθοποιού: η φωνή, το σώμα, το πρόσωπο. Δεν μπορεί πια να μας τα κάνει ο Καταλειφός και ο Τσακίρογλου όλα τα κομμάτια απαγγελίας, μεγάλοι άνθρωποι είναι. Τέλος πάντων. Στο 2:43 ακούω κάτι σαν οφ περιγραφή τσουρομαδήματος μεταξύ δύο παικτών σε ρεάλιτι, και μάλιστα η μία είναι κουλτουριάρα και ο άλλος φαβορί. Άλλη φωνή δεν έχει αυτό το παιδί που έκανε την απαγγελία; Μιλάμε για μια από τις πιο συγκλονιστικές ποιητικές εικόνες στη νεώτερη ελληνική ποίηση, ρε παιδιά, είναι σαν να βάλατε εμένα να διαβάσω το Μονόγραμμα (ξέρω ότι γελάτε τώρα όσοι έχετε ακούσει τη φωνή μου).

Τέλος πάντων, αυτά. Μεταλάδες, διασκευάστε τις 'Καμπάνες' τώρα. Ακούστε τη νεκροφιλία και το μουγκρητό που έχουνε μέσα τους, αποδώστε επιτέλους αυτή τη βαλκανική εκδοχή του βαμπίρ, στην οποία οι νεκροί θα μας ελευθερώσουν: Ανάσταση ρεεεεεεεεε.

10/9/10

[δι]Αταξικό Ζεϊμπέκικο (ή "το ξεπεσμένο γκόλντεν-μπόυ")


Ήτανε δουλειά μου
τα σπριντς των σπρεντς να αναλύω
και διασκέδασή μου
τους υπαλλήλους ν’ απολύω.

Έβγαζα καντήλες
στο άκουσμα της απεργίας,
μα τώρα συντηρούμαι
απ’ το ταμείο ανεργίας.

Εγώ το πιο χρυσό
από τα γκόλντεν-μπόυς
τώρα ζω σε στάβλο
σαν έρημος και μόνος καουμπόης.

Όμως σε περιόδους κρίσης
το ζεϊμπέκικο δεν κάνει διακρίσεις.


Είχα επενδύσει
σε οφσόρ κι ομόλογα ποικίλα
που μέσα σε μία νύχτα
πήραν τη μαύρη κατρακύλα.

Τα τζιπ, τις μεζονέτες
τα φάγανε οι κατασχέσεις
τέρμα τα ουάν-νάιτ-σταντ
και οι εφήμερες οι σχέσεις.

Εγώ το πιο χρυσό
από τα γκόλντεν-μπόυς
τώρα ζω σε στάβλο
σαν έρημος και μόνος καουμπόης.

Όμως σε περιόδους κρίσης
το ζεϊμπέκικο δεν κάνει διακρίσεις.

----------------------------------------
Σύντομα υπόσχομαι να μελοποιηθεί για να το χορεύουν τα λεβεντόπαιδα στις χειμερινές πίστες.......

1/9/10

σπάραγμα από το ACTION ST







-Εξόριστε καπνιστή στον ακάλυπτο,
  λέγε, τί βλέπεις;