εξαλείφοντας την πικρία....

Ο Χρόνος εκδικείται
εξαλείφοντας την πικρία....

Δράττομαι της ευκαιρίας να υπογραμμίσω τα λόγια αυτά του Μπερεκέτη, κατά κόσμον Γεωργίου Χατζημιχελάκη, του και συνθέτου.

Ηταν στα χίλια ενιακόσια ενενήντα κάτι που πλησίασα μουσικούς της δικής μου παράδοσης χωρίς να γνωρίζω πόσο αυτό θα μ’ επηρέαζε στη δική μου πορεία. Βέβαια όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήσαν ή είχαν διαλέξει να γίνουν μουσικοί. Εμένα η δική μου κατεύθυνση ήταν άλλη. Αλλά οφείλω να ομολογήσω εκ των υστέρων πως δίχως αυτά τα πρόσωπα δεν θα μπορούσε η αναζητήσή μου να πάρει σχήμα και κατεύθυνση. Δίχως την δική τους προσφορά δεν θα πέρναγα ποτέ στην Λατρεία. Στα περί Θεού προλεγόμενα δηλαδή.

Τα πρόσωπα… τα πρόσωπα είναι ότι πιο σημαντικό. Η γνωριμία μαζί τους και οι επιρροές τους. Πως τρόπον τινά θα χωνέψεις τους Στρετίστας του Πετεφρή και τις γιορτές τους και θα τους αποδώσεις αργότερα εν ετέρα μορφή στην δική σου καθημερινή ζωή.

Ο Γιάννης ο Αρβανίτης, ο Στέλιος ο Κατσιάνης, ο Βασίλης ο Μπαραμπούτης,
Ο Φάνης ο Σουλακέλλης και τόσοι άλλοι ακόμα. Ο Κάρολος ο Κουκλάκης, η γυναίκα του η Ειρήνη, και εγώ κάναμε κανονάρχημα –ακόμα το θυμάμαι- στο «τον νυμφώνα σου βλέπω» και συνεκινείτο το εκκλησίασμα. Ηταν η παρέα που εφιλοξενείτο σε δύο ψαλτήρια από τον Παναγιώτη -τον και «βλάχο» επονομαζόμενο- Παπά. Ησαν από τους καλύτερους στην Ελλάδα κι εγώ ήμουν τόσο άσχετος που νόμιζα πως όλοι ήσαν σαν κι αυτούς. Μικρός και αθώος!

Κάνω το λοιπόν κι εγώ δώρο την καταγραφή ενός εκ των καλάντων, τα οποία τραγουδάει ο Γιάννης ο Αρβανίτης στην εκτέλεση που μας χάρισε ο Μπερεκέτης. Την μεταγραφή έχει κάνει ο Διδάσκαλος Παναγιώτης Παπάς. Και λέγω Διδάσκαλος, για δύο –μη μουσικούς- λόγους.

Πρώτον, γιατί σαν είδε πως μ’ άρεσε το ψαλτήρι… με είπε: «Συ καμάριμ πρέπει να έλθεις στον σύλλογο του Κύρ Σίμωνα», και δεν σταμάτησε να μ’ ενοχλεί μέχρι που πήγα και γράφτηκα. Τα υπόλοιπα είναι μια άλλη ιστορία.

Βήτον, και σημαντικώτερον. Μου ζήτησε κάποτε να του φορμάρω το κομπιούτερ κι εγώ ο βλάξ δεν πήρα μπακ απ. Πατώντας το ντηλίτ, του έσβησα δύο χρόνων δουλειά στο συγκεκριμένο έργο (δύο τόμοι) του οποίου το κομμάτι, παρουσιάζεται εδώ. Σαν το κατάλαβε δεν μου είπε κουβέντα. Με ξεπροβόδισε μάλιστα, δινοντάς μου δυο προσφοροκάρβελα απ’ αυτά που ζύμωνε τα Σάββατα.Υπερέβαλλε τον Χρόνο πρίν κάν προλάβουμε να πικραθούμε.

Με αγάπη το 2011, και όσο μπορούμε λιγότερη πικρία।

Κάλαντα Δωδεκαημέρου

Χρόνια Πολλά.


Ο Χρόνος εκδικείται
εξαλείφοντας την πικρία....

Δώρο κασέτα... με ένα κλικ την ακούτε στο YouTube

ή την κατεβάζετε με κλικ εδώ

ΚΑΛΑΝΤΑ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ

 Εργαστήρι Παραδοσιακής Μουσικής

ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ 1994-1999

στην παραγωγή συμμετέχουν παίζοντας και τραγουδώντας (όλοι τραγουδούν):

Ζαχάρης Σπυριδάκης: κρητική λύρα

Σύλβια Κουτρούλη: νάι

Περικλής Παπαπετρόπουλος: σάζι, βιολί

Χάρης Λαμπράκης: σουραύλι

Γιάννης Αρβανίτης: ταμπούρ, σάζι

Βασίλης Μπαραμπούτης: ταμπούρ, σάζι

Κάρολος Κουκλάκης: μπουλγαρί, κρητικό λαούτο

Κατερίνα Παπαδοπούλου: λάφτα

Στέλιος Κατσιάνης: στεριανό λαούτο

Κώστας Γράμπας: σάζι, γιαλί ταμπούρ

Γιώργος Χατζημιχελάκης: ούτι

Θεοδώρα Βάρσου: μικρά κρουστά

Βαγγέλης Καρίπης: κρουστά

καλλιτεχνική διεύθυνση: Γιώργος Χατζημιχελάκης

επιμέλεια παραγωγής: Κώστας Γράμπας

ηχογράφηση: Βαγγέλης Κατσούλης 

παραγωγή: Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά, 1994

Η κασσέττα κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 1994, σε 1000 αντίτυπα, που διανεμήθηκαν δωρεάν αντί Χριστουγεννιάτικου δώρου

 προς τους σπουδαστές του Ωδείου από το Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά και από το Δήμο Πειραιά .

Η ιδέα αυτού του είδους παραγωγής και διάθεσης ήταν του Γιώργου Κουρουπού.

περιεχόμενα (τα ακούτε καθένα χωριστά, κλικάροντας στον αντίστοιχο τίτλο)

ΚΑΛΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

1. Βυζαντινά…………….τραγουδά η Θεοδώρα Βάρσου

2. Μ.Ασίας….……………τραγουδά ο Γιάννης Αρβανίτης

3. Θράκης…………………χορωδιακό

4. Μωριά………………….χορωδιακό

ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

5. Βυζαντινά…………….τραγουδούν ο Γιώργος Χατζημιχελάκης, ο Γιάννης Αρβανίτης και Χορωδία

6. Ρόδου…………………..τραγουδά η Κατερίνα Παπαδοπούλου

7. Κρήτης………………....χορωδιακό

8. Ικαρίας………………….χορωδιακό

9. Μακεδονίας………….χορωδιακό

ΚΑΛΑΝΤΑ ΦΩΤΩΝ

10. Πάτμου……………….τραγουδούν: Γιάννης Αρβανίτης, Γιώργος Χατζημιχελάκης, Βασίλης Μπαραμπούτης, Κώστας Γράμπας, Θεοδώρα Βάρσου

Το Εργαστήρι Παραδοσιακής Μουσικής δημιουργήθηκε το 1994 στο Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά (Π.Μ.Κ.Π.) ως εκπαιδευτικός τομέας του και παράλληλα ως καλλιτεχνικός χώρος μουσικής έρευνας και δημιουργίας, διατηρώντας εξ αρχής ένα μόνιμο καλλιτεχνικό σχήμα, το "Συγκρότημα Παραδοσιακής Μουσικής Π.Μ.Κ.Π.", που αργότερα, το 1997, μετονομάστηκε σε "Άστρο της Αυγής". Λειτούργησε έως και τον Ιούνιο του 1999 και καταργήθηκε ως αποτέλεσμα της συρρίκνωσης που επεβλήθη στο Π.Μ.Κ.Π. μέσα στα πλαίσια της εφαρμογής από την τότε δημοτική αρχή μιας πολιτικής «οικονομικής ανταποδοτικότητας», η οποία οδήγησε έκτοτε συνολικά το Π.Μ.Κ.Π. σε μαρασμό. Καλλιτεχνικός διευθυντής του Π.Μ.Κ.Π., στα 5 χρόνια της ακμής του, διετέλεσε ο Μιχάλης Γρηγορίου. Την ίδια περίοδο την καλλιτεχνική διεύθυνση του τομέα Κλασσικών Σπουδών είχε ο Γιώργος Κουρουπός, του Εργαστηρίου Τζαζ Μουσικής ο Γιάννης Σταυρόπουλος, και του Εργαστηρίου Παραδοσιακής Μουσικής ο Γιώργος Χατζημιχελάκης (που εκτελούσε παράλληλα χρέη και υποδιευθυντή του Π.Μ.Κ.Π.).

Όλοι όσοι συμμετέχουν στην ηχογράφηση των Κάλαντων Δωδεκαημέρου, υπήρξαν καθηγητές του Εργαστηρίου, με εξαίρεση τον Χάρη Λαμπράκη (σουραύλι) που τότε ήταν σπουδαστής του.

"Ο Δημήτρης σας είπε ψέμματα, δεν είναι υδραυλικός..."

το "δια ταύτα" θα το βρείτε στην θέαση-ακρόαση των δύο βίντεο - μία αστραπιαία κατανόηση του πως διαμορφώνεται μία λαϊκή μουσική τάση:

Α) ένα από τα τραγούδια της περίφημης ταινίας του πρώιμου Μπόλυγουντ MATA INDIA (αγγλιστί Mother India, στην ελληνική απόδοση όταν παίχτηκε στα σινεμά μας "Γη ποτισμένη με αίμα  ιδρώτα"), ρωσσο-ινδικής παραγωγής 1957, με κοινωνικά μηνύματα– ήμουν δύο χρόνια αγέννητος – η ταινία αναδεικνύοντας σε μεγάλη σταρ την Ναργκίς έκανε πάταγο διεθνώς, ενώ στην Ελλάδα, η μεγάλη επιτυχία της απετέλεσε το έναυσμα ολόκληρου ρεύματος λαϊκών τραγουδιών (δεκαετία του '60), τα επονομαζόμενα «ινδικά», με αρχιερέα τον λαϊκό συνθέτη Μπάμπη Μπακάλη, για τον οποίο οι παλιότεροι λαϊκοί συνθέτες, ζηλεύοντας το σουξέ του, έλεγαν ειρωνικά ότι «το ραδιόφωνό του έχει δυνατή κεραία και πιάνει Βομβάη». Άλλοι πάλι μαρτυρούν ότι συχνά εθεάτο να εξέρχεται από σινεμάδες μετά του Καλδάρα κρατώντας ένα μπομπινόφωνο δια του οποίου λαφυραγωγούσαν τραγούδια και σκοπούς ινδικών ταινιών.

Φιλολογικόν παράλληλον: η λέξη ντουνιάς (duniya), που επανέρχεται συχνά στο τραγούδι, είναι ινδική και ουχί τουρκική, όπως ίσως νομίζουμε, και αποτελεί μέρος του τίτλου του βασικού τραγουδιού της ταινίας "duniya main hum aaye"



εδώ μία λίστα από το YOU TUBE με τα όλα τα τραγούδια της ταινίας τα οποία σε δικούς της στίχους τραγούδησε στα ελληνικά η Βούλα Πάλλα



και Β).... από την μελοδραματική ταινία του Κώστα Στράντζαλη «Είναι σκληρός ο χωρισμός» (1963), το γνωστότατο "Το 'πες και το 'κανες" (μουσική Στέλιος Μακρυδάκης, στίχοι Δημήτρης Γκούτης) – κάθε μουσική ομοιότης με τα προηγούμενα είναι συμπτωματική…..




Υποσημείωση:
...στην ίδια ταινία ο Βασίλης Τσιτσάνης, επιμένοντας στον απερχόμενο ήχο, συμμετέχει με  το "Πήρα τη στράτα κι έρχομαι"...



Κατακλείδα που χρήζει προσοχής: Ο Κώστας Στράντζαλης στις ταινίες του καταγράφει συγχρονικά , ίσως περισσότερο από κάθε άλλον σκηνοθέτη, την ελληνική μουσική πραγματικότητα σε όλο της το εύρος .... ψάξτε το και θα επωφεληθείτε.

Γράμματα από τη Βοϊβοδίνα

1.Χ
Σου γράφω από [...] το ιστορικό κέντρο του Νόβι Σαντ, ξέρεις: εκκλησία, δημαρχείο και στη μέση η πλατεία της αγοράς: Μεσευρώπη. Η Σερβία φαίνεται μια μπαταρισμένη χώρα που έχει δει και καλύτερες μέρες. Ίσως είναι το μέλλον της Ελλάδας, ίσως πώς θα ήταν τώρα η Ελλάδα χωρίς ΕΕ. Πάντως έχει παντού ελληνικές τράπεζες [...] και εταιρείες.

1.Χ
Βγήκα βόλτα έξω. Πολύ ιδιαίτερη αίσθηση. Λίγο σαν Πράγα. [...] Σε λίγο φτάνω στον Δούναβη, που είναι εντυπωσιακός και μυρίζει σαν Πασαλιμάνι. Να τος.

1.Χ
Πρώτο πιάτο: φασολάδα με λουκάνικο. Δεύτερο: κάτι. Πήρα και σαλάτα. Λάχανο, βεβαίως.

1.Χ
Σύντομο ανέκδοτο: άνεργος Σέρβος καρδιολόγος.

1.Χ
Είμαι σ' ένα μπαρ και περιμένω τους συναδέρφους μου. Νιώθω τη γνωστή κούραση που με πιάνει όταν ταξιδεύω μόνος. Τουλάχιστον είδα τον Δούναβη. Μυρίζει σαν Πασαλιμάνι αλλά είναι αρχοντικός. Ίσως τελικά προτιμώ τα ποτάμια από τη θάλασσα: έχουν όρια (όταν δεν ξεχειλίζουν) και πάνε κάπου (έστω και αργά).

Ωραίο το μπαρ. Σαν Εξάρχεια κάπως.

Όλοι αυτοί οι λαοί της Μεσευρώπης λαχταρούνε τη Μεσόγειο. Πολλές φορές με τρόπο γκροτέσκο. Εγώ γεννήθηκα εκεί αλλά βγήκα ζαβός.

[...]

Πολλή ιδιότυπη αυτή η μοναξιά στο ταξίδι, ιδίως άμα δε μιλάει κανείς αγγλικά και δε μιλάς τη γλώσσα: νιώθεις να σου διαφεύγουν ένα σωρό πράματα, ευκαιρίες, μυστικά.

Αυτά προς το παρόν από το Νόβι Σαντ.

3.X
Φεύγω αύριο από το Νόβι Σαντ. [...] To φαΐ είναι τόσο βαρύ εδώ στας Μεσευρώπας που πείραξε μέχρι κι έναν ευτραφή ολλανδοελβετό συνάδερφο και γνωστό γκουρμέ. Άσε που ήπια και νερό της βρύσης και με πείραξε. "Ήπιες χλωριωμένο Δούναβη" είπε η [συμβία]. Αλλά έλα που δεν είναι χλωριωμένος μάλλον... Είμαι απρόσεχτος τελικά.

3.Χ
Έκανα μια βόλτα στην πόλη απόψε κι έχει πολλά ωραία μικρά μαγαζιά για ποτό και φαγητό. Κρίμα που τα ανακάλυψα μόλις τώρα. Αλλά έτσι γίνεται συνήθως, όπως σου ξανάγραψα: χάνεις πολλά και, ακόμα κι αν τα βρεις, τι να τα κάνεις;

Χτες μετά το δείπνο-δυσπεψία πήγαμε 6-7 συνάδερφοι σε ένα κυριλέ μπαρ όπου ένα ποτηράκι ρακής ντόπιας (μπλιαχ) είχε 3 ευρώ, που για εδώ είναι τρελά λεφτά. Τέλος πάντων.

Συμπαθέστατη πόλη. Ποιος ξέρει αν θα ξανάρθω ποτέ.

3.Χ
Σερβική εκκλησία. Καθόλου καρέκλες, μόνο στασίδια γύρω γύρω στους τοίχους. Μια απλή πρακτική ποιμαντική απόφαση διαμορφώνει ριζικά το εσωτερικό των εκκλησιών.

Φαντάστηκα πώς θα είναι [η πόλη] τον χειμώνα. Σκοτεινοί δρόμοι. Δημόσιος φωτισμός ελλιπής αλλά καθόλου σκουπίδια κάτω, άντε καμμιά γόπα.

4.Χ
[συνταξίδεψα με τρεις δεσποτάδες στην πρώτη θέση, με είχαν ακριβώς πίσω τους]

Οι Έλληνες δεσποτάδες, με λιγοστές εξαιρέσεις, συμπεριφέρονται σαν καρδινάλιοι. Όχι τωρινοί καρδινάλιοι -- γερασμένα σχολιαρόπαιδα με τάση να χαζοπαζαρεύουν εύθυμα -- αλλά στριφνοί ή απλώς κατσούφηδες πρίγκηπες της Εκκλησίας που δείχνουν ξεκάθαρα να πιστεύουν ό,τι και ίσως οι περισσότεροι Έλληνες: ότι ο κόσμος τους χρωστάει.

άλλοτες όταν εκούρσευαν

CD δώρο

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗΣ
Άλλοτες όταν εκούρσευαν
Ανασυνθέσεις κοσμικής μεταβυζαντινής
μουσικής 16ου και 17ου αιώνα
από αγιορείτικα χειρόγραφα
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ 2006

Ορχήστρα:
Αγγελίνα Τκάτσεβα: σαντούρι, Χάρης Λαμπράκης: νέι
Στρατής Ψαραδέλλης: λύρα πολίτικη, Γιώργος Χατζημιχελάκης: ούτι, πολίτικο λαούτο, ταμπουρά Νέστωρ Δρούγκας: κρουστά (μπεντίρ, ρεκ, ζαρπ, νταϊρέ, κουτάλια, ζύγια, κάσα)
Φωνές:
Σπυριδούλα Μπάκα, Γιάννης Αρβανίτης, Κώστας Γράμπας, Δημήτρης-Αριστόβουλος Μαστροσπύρος, Γιώργος Χατζημιχελάκης
Ηχοληψία: Σωτήρης Παπαδόπουλος,
studio Στέντωρ, Πετρούπολη.



ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ
1. Θλίβει με τούτος ο καιρός, τραγούδι: Δ.Α. Μαστροσπύρος, 06΄.10΄΄
2. Τ’ αηδόνια της Ανατολής, τραγούδι: Σ.Μπάκα, 07΄.19΄΄
3. Όλοι τα σίδερα βαστούν, τραγούδι: Γ.Αρβανίτης, 04΄.49΄΄
4. Κάλεσμα κάμνει ο βασιλιάς, τραγούδι: Γ.Χατζημιχελάκης, χορωδία 06΄.15΄΄
5. Εις τα ψηλά παλάτια, τραγούδι: Γ.Χατζημιχελάκης, 03΄.08΄΄
6. Όταν λαλήση ο πετεινός, τραγούδι: Γ.Αρβανίτης, 03΄.44΄΄
7. Όλα τα Δωδεκάνησα, τραγούδι: Σ.Μπάκα, 04΄.37΄΄
8. Θωρείς τον τόν αμάραντο, τραγούδι: Σ.Μπάκα, 05΄. 18΄΄
9. Άλλοτες όταν εκούρσευαν, τραγούδι: Γ.Χατζημιχελάκης, 05΄.32
10. Άγριον πουλί μερώθου μου, τραγούδι:
Α.Δ.Μαστροσπύρος, Γ.Χατζημιχελάκης, Κ.Γράμπας, Γ.Αρβανίτης, 06΄.29΄΄
11. Διώχνεις με μάνα, διώχνεις με τραγούδι: Σ.Μπάκα, 05΄.43΄΄
12. Εις σε ψηλά βουνά, τραγούδι: Γ.Αρβανίτης, Κ.Γράμπας, χορωδία, 06΄.08΄΄

συνοπτικά
Στην ανάρτηση αυτή, όσο το επιτρέπει ο χώρος, γίνεται μια προσπάθεια να δοθούν οι απαραίτητες πληροφορίες που θα βοηθήσουν τον ακροατή να προσεγγίσει ιστορικά, φιλολογικά και μουσικολογικά την εποχή των τραγουδιών της συλλογής. Για τους ερευνητές περιορίζομαι σε κάποιες πολύ γενικές αναφορές, που αφορούν κυρίως στην προσωπική μου ματιά στο θέμα. Παραπέμπω κάθε ενδιαφερόμενο στην βασική του θέματος βιβλιογραφία, απ’ όπου μπορεί να διεισδύσει βαθύτερα σε ό,τι τον ενδιαφέρει.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΑΖΑΡΑΚΗ:
«ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΑΠΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ»
Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΑΚΑΣ, ISBN 960-290-192-6
BERTRAND BOUVIER
«ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΙΒΗΡΩΝ»
Έκδοση ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ (Μέλπως Μερλιέ), Αθήνα 1960.

κλικ από κάτω στο  ... "κλικ για περισσότερα", για να ακούσετε τα κομμάτια του CD και να διαβάσετε το πληροφοριακό υλικό

ΚΛΙΚ για περισσότερα

Γυναίκες που μ' αρέσουν

Αλλά δεν τις παντρεύομαι κιόλας.

Λίγες σκέψεις με αφορμή τις ερωτήσεις του Αθήναιου.

Αν η Τέρη θυμώσει δεν σου σπάει ένα πιάτο στο κεφάλι. Σου πετάει ένα πιάτο Ζιτζιάν και σου κόβει το κεφάλι.

Φυσικά γυναίκα που να παίζει με τέτοιο τρόπο χαρντ μπόπ δεν ματάχω ξαναδεί. Είναι απίστεφτο το ντράϊβ που έχει… Αν είναι έτσι και στ’ άλλα…της, περιπάτει.

Το κομμάτι που παίζει εδώ είναι σύνθεση του ντράμμερ Ρόϊ Χέηζ. Το άκουγα πιτσιρικάς με τις ώρες από το τρίο: Τσίκ Κορήα (πιάνο), Μιροσλάβ Βίτους (κοντραμπάσσο) και τον Ρόϊ στα τύμπανα. Εδώ πιάνο παίζει ο Ντανίλο Πέρεζ, με τον οποίο είχαμε περάσει ένα καταπληκτικό βράδυ στην ταβέρνα Σώκρατες, όταν είχε έρθει σαν πιανίστας του Ντίζη Γκιλέσπη. Του άρεσε πολύ μια κοπέλλα της παρέας χωρίς να ξέρει ότι μου άρεζε κι εμένα η κοπέλλα. Της άρεζα κι εγώ. Γελάσαμε πολύ –όλοι μας- όταν το κατάλαβε. Εχει παχύνει όπως τον κόβω. Μάλλον παντρέφτηκε ή τρώει τζάνκ φούντ. Εγώ τρώγω παγωτό καϊμάκι απ' τον Κοσμίδη, στη Δραπετσώνα.

Ti lascio una canzone

Κουκουζέλη, ti lascio una canzone (σου αφήνω ένα τραγούδι) με νόημα μυστικό περνώντας απ’ το βουστάσι. Ο καιρός γάρ εγγύς, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον πως ετοιμάζομαι να συναντήσω τον αδυνατισμένο (πλέον του προτέρου εύμορφον) φίλο, γυρο-λόγο του έλληνος λόγου, και ψευδοπροφήτην κυρ-Πάνο Πετεφρή (1948-2016). Με υπεσχέθη πως θα αληθεύσωμεν ή θα αλητεύσωμεν -δεν ενθυμούμαι καλώς, αν και, φυσικά προτιμώ το δεύτερο-περί της αρχιτεκτονικής των ναών και της σχέσης τους με την πολιτική, δηλαδή περί ανέμων και υδάτων.

Ακολουθεί χοιροβόσκειος ερμηνεία της Πετεφρείου ευαγγελικής υποσχέσεως.

Όταν ο Κύρος ο Μέγας -πρώτος ιδεολογικός αντίπαλος των Ελλήνων- δέχθηκε ένα απειλητικό Σπαρτιάτη κήρυκα, θέλησε να μάθει ποια είναι η Σπάρτη και πόσους άντρες μπορούσε να παρατάξει στο πεδίο της μάχης. Κάποιος συμβουλός του τον πληροφόρησε. Τότε ο Κύρος απάντησε με λογάκια που ξεκαθάριζαν μια για πάντα το γιατί η ασιατική ισχύς δεν μπορούσε να δεχθεί την «Ελληνικότητα»:

«Δεν με φόβισαν ποτέ οι άντρες που έχουν ένα ιδιαίτερο χώρο συνάντησης στο κέντρο της πόλης τους, όπου ορκίζονται το ένα και τ’ άλλο και εξαπατώνται μεταξύ τους».

Be lonely, τραγουδά ο Σιτσιλιάνος Mario Biondi. O οποίος, έχει κάτι από Θάς βεβαίως βεβαίως.

Sraosha: Όρμα, όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες

Ακολουθεί μουσικοκριτική της πλάκας.

Εισαγωγικά, νομίζω ότι όποιος ακούει το 'Θα σημάνουν οι καμπάνες' και δεν του ανεβαίνει κάτι μέσα του (κόμπος, σκίρτημα, λυγμός, αναστεναγμός, μεγάλος κόμπος)
α. είτε δεν είναι Έλληνας, οπότε δε μετέχει των ημετέρων ιδεασμών και συλλογικών νευρώσεων
β. είτε είναι φασιστόμουτρο
γ. είτε έχει μπουχτίσει τόσο πολύ τον Θεοδωράκη-περσόνα να λέει τις σάχλες του, που δεν μπορεί, τι να κάνει κι αυτός.

Η αυθεντική εκτέλεση (άκου κάτωθι βίντεο) δεν είναι σπουδαία. Πρώτον, έχει τον Μπιθικώτση, που τραγουδάει σαν υδραυλικός από τα Σεπόλια που περιγράφει ποδοσφαιρικόν ματς Αγροτικού Αστέρα-Προοδευτικής, προσφορά της Κολυνός. Το νεκρόφιλο ποιητικό όραμα του αποσπάσματος είναι τόσο ευρύ, τόσο σαρωτικό, τόσο στιλπνά ανατριχιαστικό, με έναν τόνο τόσο χωμάτινο αλλά και τόσο εαμικά απολυτρωτικό, που ο στόμφος του Μπιθί περισσεύει και πασαλείβει. Για να καταλάβουν και οι νέοι μας που μας διαβάζουν πώς αισθάνομαι την εκτέλεση του Μπιθί, είναι σαν να είσαι 19, να γυρίσεις με το κινητό σου το πιο καυλιάρικο, παθιασμένο και τρυφερό σεξ της 6ετούς ερωτικής ζωής σου (ναι, μάνα, τότε αρχίζουνε τα παιδιά πια), και μετά να βάλεις από πάνω τον σπυριάρη όλο λόγια φίλο σου τον Μπάμπη να το ντουμπλάρει με σχόλια τύπου "πώπω γαμήσια, δώσ' της, αγόρι μου, ε ρε γλέντια, κοίτα μία..." -- και τα λοιπά.



Η αυθεντική εκτέλεση όμως έχει ένα προνόμιο: τη σχεδόν μέταλ ενορχήστρωσή της, και δη όταν οι Μπλακ Σάμπαθ δοκίμαζαν ακόμα τον πρώτο τους μπάφο στον καμπινέ του σχολείου που δεν πήγαν. Ακούστε έτοιμα κομμένα ριφ τρελά στο 0:40, το δε σόλο που έρχεται καπάκι στο 1:03 μπορεί να το πειράξει και να το κάνει μούρλια μέχρι και η σχολική μπάντα μας, οι Nekrodeath. Τον επικό ροκ οργασμό στο 2:03 με τα ντραμς θα πούλαγαν τη μάνα τους οι Deep Purple για να τον έχουνε γράψει, άσε που θα τον έπαιζαν ιδανικά. Και τα λοιπά.

Αντί λοιπόν για μέταλα, παίρνουν το τραγούδι οι Μπλεεεεε. Να ομολογήσω ότι μετά την Τσάτσου δε μου αρέσουν και να ομολογήσω επίσης ότι αυτό δε θα έπρεπε να το λέω γιατί από τους Μπλε με χωρίζει ουάν ντιγκρί οφ σεπερέισον. Οι Μπλε λοιπόν μάς έδωσαν πέρσι αυτό:



Δεν είναι κακό, έχει μάλιστα και τις ευλογίες του ίδιου του Μίκη (ό,τι κι αν σημαίνει πια αυτό). Αλλά, ρε παιδιά, δεν. Πρώτα πρώτα, ακούγεται, αναπόφευκτα ίσως, δεδομένου του φορτίου που κουβαλάει το άσμα και του ποπ είδους που επιλέχτηκε, σα μετασοβιετικά ποπάκια που λατρεύουν οι ρώσοι φίλοι μου και που τους πωρώνουν. Δεύτερον, γιατί ακούμε τις καμπάνες μέσα στο τραγούδι; έρχονται (πάλι) οι AC/DC; Τρίτον, ηλεκτρικό βιολί για σόλο; Βάλτε σύνθι να του μπουμπουνίσουνε τον αδόξαστο, δεν είστε κι ο Αγγελάκας. Και πάμε στο 2:43.

Έχω ξεπατωθεί να πηγαίνω θέατρο εδώ και τρία χρόνια κι έχω παρατηρήσει ότι οι νέοι ηθοποιοί μας, εεε, δεν ξέρουνε να απαγγέλλουν (όταν μπορούνε βεβαίως να αρθρώσουν). Δεν μπορούνε να ελέγξουν τη φωνή τους. Αυτό είναι τρομερό, έτσι; Ποια είναι τα εργαλεία του ηθοποιού: η φωνή, το σώμα, το πρόσωπο. Δεν μπορεί πια να μας τα κάνει ο Καταλειφός και ο Τσακίρογλου όλα τα κομμάτια απαγγελίας, μεγάλοι άνθρωποι είναι. Τέλος πάντων. Στο 2:43 ακούω κάτι σαν οφ περιγραφή τσουρομαδήματος μεταξύ δύο παικτών σε ρεάλιτι, και μάλιστα η μία είναι κουλτουριάρα και ο άλλος φαβορί. Άλλη φωνή δεν έχει αυτό το παιδί που έκανε την απαγγελία; Μιλάμε για μια από τις πιο συγκλονιστικές ποιητικές εικόνες στη νεώτερη ελληνική ποίηση, ρε παιδιά, είναι σαν να βάλατε εμένα να διαβάσω το Μονόγραμμα (ξέρω ότι γελάτε τώρα όσοι έχετε ακούσει τη φωνή μου).

Τέλος πάντων, αυτά. Μεταλάδες, διασκευάστε τις 'Καμπάνες' τώρα. Ακούστε τη νεκροφιλία και το μουγκρητό που έχουνε μέσα τους, αποδώστε επιτέλους αυτή τη βαλκανική εκδοχή του βαμπίρ, στην οποία οι νεκροί θα μας ελευθερώσουν: Ανάσταση ρεεεεεεεεε.

[δι]Αταξικό Ζεϊμπέκικο (ή "το ξεπεσμένο γκόλντεν-μπόυ")

Ήτανε δουλειά μου

τα σπριντς των σπρεντς να αναλύω

και διασκέδασή μου

τους υπαλλήλους ν’ απολύω.

Έβγαζα καντήλες
στο άκουσμα της απεργίας,
μα τώρα συντηρούμαι
απ’ το ταμείο ανεργίας.

Εγώ το πιο χρυσό
από τα γκόλντεν-μπόυς
τώρα ζω σε στάβλο
σαν έρημος και μόνος καουμπόης.

Όμως σε περιόδους κρίσης
το ζεϊμπέκικο δεν κάνει διακρίσεις.

Είχα επενδύσει

σε οφσόρ κι ομόλογα ποικίλα

που μέσα σε μία νύχτα

πήραν τη μαύρη κατρακύλα.

Τα τζιπ, τις μεζονέτες

τα φάγανε οι κατασχέσεις

τέρμα τα ουάν-νάιτ-σταντ

και οι εφήμερες οι σχέσεις.

Εγώ το πιο χρυσό

από τα γκόλντεν-μπόυς

τώρα ζω σε στάβλο

σαν έρημος και μόνος καουμπόης.

Όμως σε περιόδους κρίσης

το ζεϊμπέκικο δεν κάνει διακρίσεις.

----------------------------------------
Σύντομα υπόσχομαι να μελοποιηθεί για να το χορεύουν τα λεβεντόπαιδα στις χειμερινές πίστες.......

σπάραγμα από το ACTION ST

-Εξόριστε καπνιστή στον ακάλυπτο,
  λέγε, τί βλέπεις;