31/12/10

εξαλείφοντας την πικρία....



Ο Χρόνος εκδικείται
εξαλείφοντας την πικρία....

Δράττομαι της ευκαιρίας να υπογραμμίσω τα λόγια αυτά του Μπερεκέτη, κατά κόσμον Γεωργίου Χατζημιχελάκη, του και συνθέτου.

Ηταν στα χίλια ενιακόσια ενενήντα κάτι που πλησίασα μουσικούς της δικής μου παράδοσης χωρίς να γνωρίζω πόσο αυτό θα μ’ επηρέαζε στη δική μου πορεία. Βέβαια όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήσαν ή είχαν διαλέξει να γίνουν μουσικοί. Εμένα η δική μου κατεύθυνση ήταν άλλη. Αλλά οφείλω να ομολογήσω εκ των υστέρων πως δίχως αυτά τα πρόσωπα δεν θα μπορούσε η αναζητήσή μου να πάρει σχήμα και κατεύθυνση. Δίχως την δική τους προσφορά δεν θα πέρναγα ποτέ στην Λατρεία. Στα περί Θεού προλεγόμενα δηλαδή.

Τα πρόσωπα… τα πρόσωπα είναι ότι πιο σημαντικό. Η γνωριμία μαζί τους και οι επιρροές τους. Πως τρόπον τινά θα χωνέψεις τους Στρετίστας του Πετεφρή και τις γιορτές τους και θα τους αποδώσεις αργότερα εν ετέρα μορφή στην δική σου καθημερινή ζωή.

Ο Γιάννης ο Αρβανίτης, ο Στέλιος ο Κατσιάνης, ο Βασίλης ο Μπαραμπούτης,
Ο Φάνης ο Σουλακέλλης και τόσοι άλλοι ακόμα. Ο Κάρολος ο Κουκλάκης, η γυναίκα του η Ειρήνη, και εγώ κάναμε κανονάρχημα –ακόμα το θυμάμαι- στο «τον νυμφώνα σου βλέπω» και συνεκινείτο το εκκλησίασμα. Ηταν η παρέα που εφιλοξενείτο σε δύο ψαλτήρια από τον Παναγιώτη -τον και «βλάχο» επονομαζόμενο- Παπά. Ησαν από τους καλύτερους στην Ελλάδα κι εγώ ήμουν τόσο άσχετος που νόμιζα πως όλοι ήσαν σαν κι αυτούς. Μικρός και αθώος!




Κάνω το λοιπόν κι εγώ δώρο την καταγραφή ενός εκ των καλάντων, τα οποία τραγουδάει ο Γιάννης ο Αρβανίτης στην εκτέλεση που μας χάρισε ο Μπερεκέτης. Την μεταγραφή έχει κάνει ο Διδάσκαλος Παναγιώτης Παπάς. Και λέγω Διδάσκαλος, για δύο –μη μουσικούς- λόγους.

Πρώτον, γιατί σαν είδε πως μ’ άρεσε το ψαλτήρι… με είπε: «Συ καμάριμ πρέπει να έλθεις στον σύλλογο του Κύρ Σίμωνα», και δεν σταμάτησε να μ’ ενοχλεί μέχρι που πήγα και γράφτηκα. Τα υπόλοιπα είναι μια άλλη ιστορία.

Βήτον, και σημαντικώτερον. Μου ζήτησε κάποτε να του φορμάρω το κομπιούτερ κι εγώ ο βλάξ δεν πήρα μπακ απ. Πατώντας το ντηλίτ, του έσβησα δύο χρόνων δουλειά στο συγκεκριμένο έργο (δύο τόμοι) του οποίου το κομμάτι, παρουσιάζεται εδώ. Σαν το κατάλαβε δεν μου είπε κουβέντα. Με ξεπροβόδισε μάλιστα, δινοντάς μου δυο προσφοροκάρβελα απ’ αυτά που ζύμωνε τα Σάββατα.Υπερέβαλλε τον Χρόνο πρίν κάν προλάβουμε να πικραθούμε.

Με αγάπη το 2011, και όσο μπορούμε λιγότερη πικρία।

27/12/10

Κάλαντα Δωδεκαημέρου





Χρόνια Πολλά.


Ο Χρόνος εκδικείται
εξαλείφοντας την πικρία....

Δώρο κασέτα... με ένα κλικ την ακούτε στο YouTube

ή την κατεβάζετε με κλικ εδώ




ΚΑΛΑΝΤΑ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ
 Εργαστήρι Παραδοσιακής Μουσικής
ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ 1994-1999

στην παραγωγή συμμετέχουν παίζοντας και τραγουδώντας (όλοι τραγουδούν):


Ζαχάρης Σπυριδάκης: κρητική λύρα
Σύλβια Κουτρούλη: νάι
Περικλής Παπαπετρόπουλος: σάζι, βιολί
Χάρης Λαμπράκης: σουραύλι
Γιάννης Αρβανίτης: ταμπούρ, σάζι
Βασίλης Μπαραμπούτης: ταμπούρ, σάζι
Κάρολος Κουκλάκης: μπουλγαρί, κρητικό λαούτο
Κατερίνα Παπαδοπούλου: λάφτα
Στέλιος Κατσιάνης: στεριανό λαούτο
Κώστας Γράμπας: σάζι, γιαλί ταμπούρ
Γιώργος Χατζημιχελάκης: ούτι
Θεοδώρα Βάρσου: μικρά κρουστά
Βαγγέλης Καρίπης: κρουστά


καλλιτεχνική διεύθυνση: Γιώργος Χατζημιχελάκης
επιμέλεια παραγωγής: Κώστας Γράμπας
ηχογράφηση: Βαγγέλης Κατσούλης 
παραγωγή: Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά, 1994

Η κασσέττα κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 1994, σε 1000 αντίτυπα, που διανεμήθηκαν δωρεάν αντί Χριστουγεννιάτικου δώρου
 προς τους σπουδαστές του Ωδείου από το Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά και από το Δήμο Πειραιά .
Η ιδέα αυτού του είδους παραγωγής και διάθεσης ήταν του Γιώργου Κουρουπού.

περιεχόμενα (τα ακούτε καθένα χωριστά, κλικάροντας στον αντίστοιχο τίτλο)
ΚΑΛΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ
ΚΑΛΑΝΤΑ ΦΩΤΩΝ

Το Εργαστήρι Παραδοσιακής Μουσικής δημιουργήθηκε το 1994 στο Πρότυπο Μουσικό Κέντρο Πειραιά (Π.Μ.Κ.Π.) ως εκπαιδευτικός τομέας του και παράλληλα ως καλλιτεχνικός χώρος μουσικής έρευνας και δημιουργίας, διατηρώντας εξ αρχής ένα μόνιμο καλλιτεχνικό σχήμα, το "Συγκρότημα Παραδοσιακής Μουσικής Π.Μ.Κ.Π.", που αργότερα, το 1997, μετονομάστηκε σε "Άστρο της Αυγής". Λειτούργησε έως και τον Ιούνιο του 1999 και καταργήθηκε ως αποτέλεσμα της συρρίκνωσης που επεβλήθη στο Π.Μ.Κ.Π. μέσα στα πλαίσια της εφαρμογής από την τότε δημοτική αρχή μιας πολιτικής «οικονομικής ανταποδοτικότητας», η οποία οδήγησε έκτοτε συνολικά το Π.Μ.Κ.Π. σε μαρασμό. Καλλιτεχνικός διευθυντής του Π.Μ.Κ.Π., στα 5 χρόνια της ακμής του, διετέλεσε ο Μιχάλης Γρηγορίου. Την ίδια περίοδο την καλλιτεχνική διεύθυνση του τομέα Κλασσικών Σπουδών είχε ο Γιώργος Κουρουπός, του Εργαστηρίου Τζαζ Μουσικής ο Γιάννης Σταυρόπουλος, και του Εργαστηρίου Παραδοσιακής Μουσικής ο Γιώργος Χατζημιχελάκης (που εκτελούσε παράλληλα χρέη και υποδιευθυντή του Π.Μ.Κ.Π.).

Όλοι όσοι συμμετέχουν στην ηχογράφηση των Κάλαντων Δωδεκαημέρου, υπήρξαν καθηγητές του Εργαστηρίου, με εξαίρεση τον Χάρη Λαμπράκη (σουραύλι) που τότε ήταν σπουδαστής του.

27/11/10

"Ο Δημήτρης σας είπε ψέμματα, δεν είναι υδραυλικός..."

το "δια ταύτα" θα το βρείτε στην θέαση-ακρόαση των δύο βίντεο - μία αστραπιαία κατανόηση του πως διαμορφώνεται μία λαϊκή μουσική τάση:

Α) ένα από τα τραγούδια της περίφημης ταινίας του πρώιμου Μπόλυγουντ MATA INDIA (αγγλιστί Mother India, στην ελληνική απόδοση όταν παίχτηκε στα σινεμά μας "Γη ποτισμένη με αίμα  ιδρώτα"), ρωσσο-ινδικής παραγωγής 1957, με κοινωνικά μηνύματα– ήμουν δύο χρόνια αγέννητος – η ταινία αναδεικνύοντας σε μεγάλη σταρ την Ναργκίς έκανε πάταγο διεθνώς, ενώ στην Ελλάδα, η μεγάλη επιτυχία της απετέλεσε το έναυσμα ολόκληρου ρεύματος λαϊκών τραγουδιών (δεκαετία του '60), τα επονομαζόμενα «ινδικά», με αρχιερέα τον λαϊκό συνθέτη Μπάμπη Μπακάλη, για τον οποίο οι παλιότεροι λαϊκοί συνθέτες, ζηλεύοντας το σουξέ του, έλεγαν ειρωνικά ότι «το ραδιόφωνό του έχει δυνατή κεραία και πιάνει Βομβάη». Άλλοι πάλι μαρτυρούν ότι συχνά εθεάτο να εξέρχεται από σινεμάδες μετά του Καλδάρα κρατώντας ένα μπομπινόφωνο δια του οποίου λαφυραγωγούσαν τραγούδια και σκοπούς ινδικών ταινιών.

Φιλολογικόν παράλληλον: η λέξη ντουνιάς (duniya), που επανέρχεται συχνά στο τραγούδι, είναι ινδική και ουχί τουρκική, όπως ίσως νομίζουμε, και αποτελεί μέρος του τίτλου του βασικού τραγουδιού της ταινίας "duniya main hum aaye"



εδώ μία λίστα από το YOU TUBE με τα όλα τα τραγούδια της ταινίας τα οποία σε δικούς της στίχους τραγούδησε στα ελληνικά η Βούλα Πάλλα



και Β).... από την μελοδραματική ταινία του Κώστα Στράντζαλη «Είναι σκληρός ο χωρισμός» (1963), το γνωστότατο "Το 'πες και το 'κανες" (μουσική Στέλιος Μακρυδάκης, στίχοι Δημήτρης Γκούτης) – κάθε μουσική ομοιότης με τα προηγούμενα είναι συμπτωματική…..




Υποσημείωση:
...στην ίδια ταινία ο Βασίλης Τσιτσάνης, επιμένοντας στον απερχόμενο ήχο, συμμετέχει με  το "Πήρα τη στράτα κι έρχομαι"...



Κατακλείδα που χρήζει προσοχής: Ο Κώστας Στράντζαλης στις ταινίες του καταγράφει συγχρονικά , ίσως περισσότερο από κάθε άλλον σκηνοθέτη, την ελληνική μουσική πραγματικότητα σε όλο της το εύρος .... ψάξτε το και θα επωφεληθείτε.

4/10/10

Γράμματα από τη Βοϊβοδίνα



1.Χ
Σου γράφω από [...] το ιστορικό κέντρο του Νόβι Σαντ, ξέρεις: εκκλησία, δημαρχείο και στη μέση η πλατεία της αγοράς: Μεσευρώπη. Η Σερβία φαίνεται μια μπαταρισμένη χώρα που έχει δει και καλύτερες μέρες. Ίσως είναι το μέλλον της Ελλάδας, ίσως πώς θα ήταν τώρα η Ελλάδα χωρίς ΕΕ. Πάντως έχει παντού ελληνικές τράπεζες [...] και εταιρείες.

1.Χ
Βγήκα βόλτα έξω. Πολύ ιδιαίτερη αίσθηση. Λίγο σαν Πράγα. [...] Σε λίγο φτάνω στον Δούναβη, που είναι εντυπωσιακός και μυρίζει σαν Πασαλιμάνι. Να τος.

1.Χ
Πρώτο πιάτο: φασολάδα με λουκάνικο. Δεύτερο: κάτι. Πήρα και σαλάτα. Λάχανο, βεβαίως.

1.Χ
Σύντομο ανέκδοτο: άνεργος Σέρβος καρδιολόγος.

1.Χ
Είμαι σ' ένα μπαρ και περιμένω τους συναδέρφους μου. Νιώθω τη γνωστή κούραση που με πιάνει όταν ταξιδεύω μόνος. Τουλάχιστον είδα τον Δούναβη. Μυρίζει σαν Πασαλιμάνι αλλά είναι αρχοντικός. Ίσως τελικά προτιμώ τα ποτάμια από τη θάλασσα: έχουν όρια (όταν δεν ξεχειλίζουν) και πάνε κάπου (έστω και αργά).

Ωραίο το μπαρ. Σαν Εξάρχεια κάπως.

Όλοι αυτοί οι λαοί της Μεσευρώπης λαχταρούνε τη Μεσόγειο. Πολλές φορές με τρόπο γκροτέσκο. Εγώ γεννήθηκα εκεί αλλά βγήκα ζαβός.

[...]

Πολλή ιδιότυπη αυτή η μοναξιά στο ταξίδι, ιδίως άμα δε μιλάει κανείς αγγλικά και δε μιλάς τη γλώσσα: νιώθεις να σου διαφεύγουν ένα σωρό πράματα, ευκαιρίες, μυστικά.

Αυτά προς το παρόν από το Νόβι Σαντ.

3.X
Φεύγω αύριο από το Νόβι Σαντ. [...] To φαΐ είναι τόσο βαρύ εδώ στας Μεσευρώπας που πείραξε μέχρι κι έναν ευτραφή ολλανδοελβετό συνάδερφο και γνωστό γκουρμέ. Άσε που ήπια και νερό της βρύσης και με πείραξε. "Ήπιες χλωριωμένο Δούναβη" είπε η [συμβία]. Αλλά έλα που δεν είναι χλωριωμένος μάλλον... Είμαι απρόσεχτος τελικά.

3.Χ
Έκανα μια βόλτα στην πόλη απόψε κι έχει πολλά ωραία μικρά μαγαζιά για ποτό και φαγητό. Κρίμα που τα ανακάλυψα μόλις τώρα. Αλλά έτσι γίνεται συνήθως, όπως σου ξανάγραψα: χάνεις πολλά και, ακόμα κι αν τα βρεις, τι να τα κάνεις;

Χτες μετά το δείπνο-δυσπεψία πήγαμε 6-7 συνάδερφοι σε ένα κυριλέ μπαρ όπου ένα ποτηράκι ρακής ντόπιας (μπλιαχ) είχε 3 ευρώ, που για εδώ είναι τρελά λεφτά. Τέλος πάντων.

Συμπαθέστατη πόλη. Ποιος ξέρει αν θα ξανάρθω ποτέ.

3.Χ
Σερβική εκκλησία. Καθόλου καρέκλες, μόνο στασίδια γύρω γύρω στους τοίχους. Μια απλή πρακτική ποιμαντική απόφαση διαμορφώνει ριζικά το εσωτερικό των εκκλησιών.

Φαντάστηκα πώς θα είναι [η πόλη] τον χειμώνα. Σκοτεινοί δρόμοι. Δημόσιος φωτισμός ελλιπής αλλά καθόλου σκουπίδια κάτω, άντε καμμιά γόπα.

4.Χ
[συνταξίδεψα με τρεις δεσποτάδες στην πρώτη θέση, με είχαν ακριβώς πίσω τους]

Οι Έλληνες δεσποτάδες, με λιγοστές εξαιρέσεις, συμπεριφέρονται σαν καρδινάλιοι. Όχι τωρινοί καρδινάλιοι -- γερασμένα σχολιαρόπαιδα με τάση να χαζοπαζαρεύουν εύθυμα -- αλλά στριφνοί ή απλώς κατσούφηδες πρίγκηπες της Εκκλησίας που δείχνουν ξεκάθαρα να πιστεύουν ό,τι και ίσως οι περισσότεροι Έλληνες: ότι ο κόσμος τους χρωστάει.

3/10/10

άλλοτες όταν εκούρσευαν

CD δώρο

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗΣ
Άλλοτες όταν εκούρσευαν
Ανασυνθέσεις κοσμικής μεταβυζαντινής
μουσικής 16ου και 17ου αιώνα
από αγιορείτικα χειρόγραφα
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ 2006

Ορχήστρα:
Αγγελίνα Τκάτσεβα: σαντούρι, Χάρης Λαμπράκης: νέι
Στρατής Ψαραδέλλης: λύρα πολίτικη, Γιώργος Χατζημιχελάκης: ούτι, πολίτικο λαούτο, ταμπουρά Νέστωρ Δρούγκας: κρουστά (μπεντίρ, ρεκ, ζαρπ, νταϊρέ, κουτάλια, ζύγια, κάσα)
Φωνές:
Σπυριδούλα Μπάκα, Γιάννης Αρβανίτης, Κώστας Γράμπας, Δημήτρης-Αριστόβουλος Μαστροσπύρος, Γιώργος Χατζημιχελάκης
Ηχοληψία: Σωτήρης Παπαδόπουλος,
studio Στέντωρ, Πετρούπολη.



ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ
1. Θλίβει με τούτος ο καιρός, τραγούδι: Δ.Α. Μαστροσπύρος, 06΄.10΄΄
2. Τ’ αηδόνια της Ανατολής, τραγούδι: Σ.Μπάκα, 07΄.19΄΄
3. Όλοι τα σίδερα βαστούν, τραγούδι: Γ.Αρβανίτης, 04΄.49΄΄
4. Κάλεσμα κάμνει ο βασιλιάς, τραγούδι: Γ.Χατζημιχελάκης, χορωδία 06΄.15΄΄
5. Εις τα ψηλά παλάτια, τραγούδι: Γ.Χατζημιχελάκης, 03΄.08΄΄
6. Όταν λαλήση ο πετεινός, τραγούδι: Γ.Αρβανίτης, 03΄.44΄΄
7. Όλα τα Δωδεκάνησα, τραγούδι: Σ.Μπάκα, 04΄.37΄΄
8. Θωρείς τον τόν αμάραντο, τραγούδι: Σ.Μπάκα, 05΄. 18΄΄
9. Άλλοτες όταν εκούρσευαν, τραγούδι: Γ.Χατζημιχελάκης, 05΄.32
10. Άγριον πουλί μερώθου μου, τραγούδι:
Α.Δ.Μαστροσπύρος, Γ.Χατζημιχελάκης, Κ.Γράμπας, Γ.Αρβανίτης, 06΄.29΄΄
11. Διώχνεις με μάνα, διώχνεις με τραγούδι: Σ.Μπάκα, 05΄.43΄΄
12. Εις σε ψηλά βουνά, τραγούδι: Γ.Αρβανίτης, Κ.Γράμπας, χορωδία, 06΄.08΄΄

συνοπτικά
Στην ανάρτηση αυτή, όσο το επιτρέπει ο χώρος, γίνεται μια προσπάθεια να δοθούν οι απαραίτητες πληροφορίες που θα βοηθήσουν τον ακροατή να προσεγγίσει ιστορικά, φιλολογικά και μουσικολογικά την εποχή των τραγουδιών της συλλογής. Για τους ερευνητές περιορίζομαι σε κάποιες πολύ γενικές αναφορές, που αφορούν κυρίως στην προσωπική μου ματιά στο θέμα. Παραπέμπω κάθε ενδιαφερόμενο στην βασική του θέματος βιβλιογραφία, απ’ όπου μπορεί να διεισδύσει βαθύτερα σε ό,τι τον ενδιαφέρει.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΑΖΑΡΑΚΗ:
«ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΑΠΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ»
Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΑΚΑΣ, ISBN 960-290-192-6
BERTRAND BOUVIER
«ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΙΒΗΡΩΝ»
Έκδοση ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ (Μέλπως Μερλιέ), Αθήνα 1960.

κλικ από κάτω στο  ... "κλικ για περισσότερα", για να ακούσετε τα κομμάτια του CD και να διαβάσετε το πληροφοριακό υλικό

30/9/10

Γυναίκες που μ' αρέσουν



Αλλά δεν τις παντρεύομαι κιόλας.

Λίγες σκέψεις με αφορμή τις ερωτήσεις του Αθήναιου.

Αν η Τέρη θυμώσει δεν σου σπάει ένα πιάτο στο κεφάλι. Σου πετάει ένα πιάτο Ζιτζιάν και σου κόβει το κεφάλι.

Φυσικά γυναίκα που να παίζει με τέτοιο τρόπο χαρντ μπόπ δεν ματάχω ξαναδεί. Είναι απίστεφτο το ντράϊβ που έχει… Αν είναι έτσι και στ’ άλλα…της, περιπάτει.

Το κομμάτι που παίζει εδώ είναι σύνθεση του ντράμμερ Ρόϊ Χέηζ. Το άκουγα πιτσιρικάς με τις ώρες από το τρίο: Τσίκ Κορήα (πιάνο), Μιροσλάβ Βίτους (κοντραμπάσσο) και τον Ρόϊ στα τύμπανα. Εδώ πιάνο παίζει ο Ντανίλο Πέρεζ, με τον οποίο είχαμε περάσει ένα καταπληκτικό βράδυ στην ταβέρνα Σώκρατες, όταν είχε έρθει σαν πιανίστας του Ντίζη Γκιλέσπη. Του άρεσε πολύ μια κοπέλλα της παρέας χωρίς να ξέρει ότι μου άρεζε κι εμένα η κοπέλλα. Της άρεζα κι εγώ. Γελάσαμε πολύ –όλοι μας- όταν το κατάλαβε. Εχει παχύνει όπως τον κόβω. Μάλλον παντρέφτηκε ή τρώει τζάνκ φούντ. Εγώ τρώγω παγωτό καϊμάκι απ' τον Κοσμίδη, στη Δραπετσώνα.

29/9/10

Ti lascio una canzone



Κουκουζέλη, ti lascio una canzone (σου αφήνω ένα τραγούδι) με νόημα μυστικό περνώντας απ’ το βουστάσι. Ο καιρός γάρ εγγύς, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον πως ετοιμάζομαι να συναντήσω τον αδυνατισμένο (πλέον του προτέρου εύμορφον) φίλο, γυρο-λόγο του έλληνος λόγου, και ψευδοπροφήτην κυρ-Πάνο Πετεφρή (1948-2016). Με υπεσχέθη πως θα αληθεύσωμεν ή θα αλητεύσωμεν -δεν ενθυμούμαι καλώς, αν και, φυσικά προτιμώ το δεύτερο-περί της αρχιτεκτονικής των ναών και της σχέσης τους με την πολιτική, δηλαδή περί ανέμων και υδάτων.

Ακολουθεί χοιροβόσκειος ερμηνεία της Πετεφρείου ευαγγελικής υποσχέσεως.

Όταν ο Κύρος ο Μέγας -πρώτος ιδεολογικός αντίπαλος των Ελλήνων- δέχθηκε ένα απειλητικό Σπαρτιάτη κήρυκα, θέλησε να μάθει ποια είναι η Σπάρτη και πόσους άντρες μπορούσε να παρατάξει στο πεδίο της μάχης. Κάποιος συμβουλός του τον πληροφόρησε. Τότε ο Κύρος απάντησε με λογάκια που ξεκαθάριζαν μια για πάντα το γιατί η ασιατική ισχύς δεν μπορούσε να δεχθεί την «Ελληνικότητα»:

«Δεν με φόβισαν ποτέ οι άντρες που έχουν ένα ιδιαίτερο χώρο συνάντησης στο κέντρο της πόλης τους, όπου ορκίζονται το ένα και τ’ άλλο και εξαπατώνται μεταξύ τους».

Be lonely, τραγουδά ο Σιτσιλιάνος Mario Biondi. O οποίος, έχει κάτι από Θάς βεβαίως βεβαίως.

19/9/10

Sraosha: Όρμα, όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες



Ακολουθεί μουσικοκριτική της πλάκας.

Εισαγωγικά, νομίζω ότι όποιος ακούει το 'Θα σημάνουν οι καμπάνες' και δεν του ανεβαίνει κάτι μέσα του (κόμπος, σκίρτημα, λυγμός, αναστεναγμός, μεγάλος κόμπος)
α. είτε δεν είναι Έλληνας, οπότε δε μετέχει των ημετέρων ιδεασμών και συλλογικών νευρώσεων
β. είτε είναι φασιστόμουτρο
γ. είτε έχει μπουχτίσει τόσο πολύ τον Θεοδωράκη-περσόνα να λέει τις σάχλες του, που δεν μπορεί, τι να κάνει κι αυτός.

Η αυθεντική εκτέλεση (άκου κάτωθι βίντεο) δεν είναι σπουδαία. Πρώτον, έχει τον Μπιθικώτση, που τραγουδάει σαν υδραυλικός από τα Σεπόλια που περιγράφει ποδοσφαιρικόν ματς Αγροτικού Αστέρα-Προοδευτικής, προσφορά της Κολυνός. Το νεκρόφιλο ποιητικό όραμα του αποσπάσματος είναι τόσο ευρύ, τόσο σαρωτικό, τόσο στιλπνά ανατριχιαστικό, με έναν τόνο τόσο χωμάτινο αλλά και τόσο εαμικά απολυτρωτικό, που ο στόμφος του Μπιθί περισσεύει και πασαλείβει. Για να καταλάβουν και οι νέοι μας που μας διαβάζουν πώς αισθάνομαι την εκτέλεση του Μπιθί, είναι σαν να είσαι 19, να γυρίσεις με το κινητό σου το πιο καυλιάρικο, παθιασμένο και τρυφερό σεξ της 6ετούς ερωτικής ζωής σου (ναι, μάνα, τότε αρχίζουνε τα παιδιά πια), και μετά να βάλεις από πάνω τον σπυριάρη όλο λόγια φίλο σου τον Μπάμπη να το ντουμπλάρει με σχόλια τύπου "πώπω γαμήσια, δώσ' της, αγόρι μου, ε ρε γλέντια, κοίτα μία..." -- και τα λοιπά.



Η αυθεντική εκτέλεση όμως έχει ένα προνόμιο: τη σχεδόν μέταλ ενορχήστρωσή της, και δη όταν οι Μπλακ Σάμπαθ δοκίμαζαν ακόμα τον πρώτο τους μπάφο στον καμπινέ του σχολείου που δεν πήγαν. Ακούστε έτοιμα κομμένα ριφ τρελά στο 0:40, το δε σόλο που έρχεται καπάκι στο 1:03 μπορεί να το πειράξει και να το κάνει μούρλια μέχρι και η σχολική μπάντα μας, οι Nekrodeath. Τον επικό ροκ οργασμό στο 2:03 με τα ντραμς θα πούλαγαν τη μάνα τους οι Deep Purple για να τον έχουνε γράψει, άσε που θα τον έπαιζαν ιδανικά. Και τα λοιπά.

Αντί λοιπόν για μέταλα, παίρνουν το τραγούδι οι Μπλεεεεε. Να ομολογήσω ότι μετά την Τσάτσου δε μου αρέσουν και να ομολογήσω επίσης ότι αυτό δε θα έπρεπε να το λέω γιατί από τους Μπλε με χωρίζει ουάν ντιγκρί οφ σεπερέισον. Οι Μπλε λοιπόν μάς έδωσαν πέρσι αυτό:



Δεν είναι κακό, έχει μάλιστα και τις ευλογίες του ίδιου του Μίκη (ό,τι κι αν σημαίνει πια αυτό). Αλλά, ρε παιδιά, δεν. Πρώτα πρώτα, ακούγεται, αναπόφευκτα ίσως, δεδομένου του φορτίου που κουβαλάει το άσμα και του ποπ είδους που επιλέχτηκε, σα μετασοβιετικά ποπάκια που λατρεύουν οι ρώσοι φίλοι μου και που τους πωρώνουν. Δεύτερον, γιατί ακούμε τις καμπάνες μέσα στο τραγούδι; έρχονται (πάλι) οι AC/DC; Τρίτον, ηλεκτρικό βιολί για σόλο; Βάλτε σύνθι να του μπουμπουνίσουνε τον αδόξαστο, δεν είστε κι ο Αγγελάκας. Και πάμε στο 2:43.

Έχω ξεπατωθεί να πηγαίνω θέατρο εδώ και τρία χρόνια κι έχω παρατηρήσει ότι οι νέοι ηθοποιοί μας, εεε, δεν ξέρουνε να απαγγέλλουν (όταν μπορούνε βεβαίως να αρθρώσουν). Δεν μπορούνε να ελέγξουν τη φωνή τους. Αυτό είναι τρομερό, έτσι; Ποια είναι τα εργαλεία του ηθοποιού: η φωνή, το σώμα, το πρόσωπο. Δεν μπορεί πια να μας τα κάνει ο Καταλειφός και ο Τσακίρογλου όλα τα κομμάτια απαγγελίας, μεγάλοι άνθρωποι είναι. Τέλος πάντων. Στο 2:43 ακούω κάτι σαν οφ περιγραφή τσουρομαδήματος μεταξύ δύο παικτών σε ρεάλιτι, και μάλιστα η μία είναι κουλτουριάρα και ο άλλος φαβορί. Άλλη φωνή δεν έχει αυτό το παιδί που έκανε την απαγγελία; Μιλάμε για μια από τις πιο συγκλονιστικές ποιητικές εικόνες στη νεώτερη ελληνική ποίηση, ρε παιδιά, είναι σαν να βάλατε εμένα να διαβάσω το Μονόγραμμα (ξέρω ότι γελάτε τώρα όσοι έχετε ακούσει τη φωνή μου).

Τέλος πάντων, αυτά. Μεταλάδες, διασκευάστε τις 'Καμπάνες' τώρα. Ακούστε τη νεκροφιλία και το μουγκρητό που έχουνε μέσα τους, αποδώστε επιτέλους αυτή τη βαλκανική εκδοχή του βαμπίρ, στην οποία οι νεκροί θα μας ελευθερώσουν: Ανάσταση ρεεεεεεεεε.

10/9/10

[δι]Αταξικό Ζεϊμπέκικο (ή "το ξεπεσμένο γκόλντεν-μπόυ")


Ήτανε δουλειά μου
τα σπριντς των σπρεντς να αναλύω
και διασκέδασή μου
τους υπαλλήλους ν’ απολύω.

Έβγαζα καντήλες
στο άκουσμα της απεργίας,
μα τώρα συντηρούμαι
απ’ το ταμείο ανεργίας.

Εγώ το πιο χρυσό
από τα γκόλντεν-μπόυς
τώρα ζω σε στάβλο
σαν έρημος και μόνος καουμπόης.

Όμως σε περιόδους κρίσης
το ζεϊμπέκικο δεν κάνει διακρίσεις.


Είχα επενδύσει
σε οφσόρ κι ομόλογα ποικίλα
που μέσα σε μία νύχτα
πήραν τη μαύρη κατρακύλα.

Τα τζιπ, τις μεζονέτες
τα φάγανε οι κατασχέσεις
τέρμα τα ουάν-νάιτ-σταντ
και οι εφήμερες οι σχέσεις.

Εγώ το πιο χρυσό
από τα γκόλντεν-μπόυς
τώρα ζω σε στάβλο
σαν έρημος και μόνος καουμπόης.

Όμως σε περιόδους κρίσης
το ζεϊμπέκικο δεν κάνει διακρίσεις.

----------------------------------------
Σύντομα υπόσχομαι να μελοποιηθεί για να το χορεύουν τα λεβεντόπαιδα στις χειμερινές πίστες.......

1/9/10

σπάραγμα από το ACTION ST







-Εξόριστε καπνιστή στον ακάλυπτο,
  λέγε, τί βλέπεις;

17/8/10

Ο τσιμπών με το γκασμαδάκι



Oι Οιωνοί άς με λέγουν Ιωνάν. Και οι Ύαινες, πόλιν Ιέναν.Εγώ ήμουν Ίωνας. Οταν το ψάρι με πλησίασε, διεδόθη πως με κατάπιε. Διαδόσεις. Το ψάρι, αβρά, με κατέστησε σπαδίαν, ευνούχον, χαντούμην, μοι φάνηκε πως ξεκίνησε γιά σουνέτι και κατέληξα άνευ.Η αγωνία με ετύλιξε και είτε ξετυλίχτηκα ως άρχων του λόγου και χαρά του γυρολογου, ως αέναος περιπατητής της σαρκός και ανησυχών. Μονίμως. Εντούτοις, κατά την πρώτην επαφήν μετά αιδοίων γυναικός, εκείνη δεν έδειξε ότι αντιλαμβάνεται κάποιο κενό στη συμπεριφορά μου. Απεναντίας είπεν οπόσον το εχάρη. Την θεώρησα χαζή και νόμιζα πως έκλεισε εκεί το ζήτημα.Αλλαξα όνομα, έγινα Βίωνας και Βίσωνας, επεδείκνυα την σκληρά μου χαίτη και δεν έδειχνα σικλέτι. Πάλε τα ίδια. Δεν τους ένοιαζε ή δεν έβλεπαν. Διότι καμία δεν ήξερε πως ήμουν Ιωνάς.


Τελικα ήταν ζήτημα φωτός, που είπε ο ρέκτης ποιητής απο κοντά απ΄τα Αλάτσατα ή ήταν ζήτημα στάσεως λωτού όπως επέμενε το ίδιο το ψάρι. Μια μέρα δεν άντεξα και το ερώτησα. Αφού με ήφαγες, γιατί δεν το πήραν χαμπάρι πως χαντούμης υπάρχω έκτοτε;
Δεν το κατάλαβαν, απάντησε με φωνή ψαριού, δηλαδή ένα σλιαρρρφσφσφσντούα διότι από λάθος στην μετάφραση των ο΄, νομίζουν πως ήμην όρκα ή τούνα ή μπαρακούδα γελοίως τεράστιο. Ενώ είμαι αθερίνα. Ψιλόψαρο. Σχεδόν γόννος. Ο Ίωνάς τον ήφαγε ο κήτος, εσένα τον Ίωνα σε τύλιξε ο κοπαδιαστός ειρμός των αφρόψαρων, τυλιχτηκες από το πληθος. Και εκεί, ένα μιτσο, ένα λιανό και ένα ψαρακουδάκι, σε τσίμπησε, αγά, στο αρχιδάκι. Αλλοι παθαίνουν ΠΑΣΟΚ, εσύ ήπαθες θαλάσσιον σοκ.

16/8/10

Λίβελος στα σέβεντις

ΔΕν σε γουστάρω επειδή έβγαζες αυτοκίνητα κουβάδες, χωρίς φρένα, με φινίρισμα ό,τι προλάβαιναν από τις απεργίες
Δεν σε γουστάρω επειδη η Γκέιλ Χάνικατ στις μέρες σου χώρισε τον Ντέιβιντ Χέμμινγκς και πήγε να δουλέψει στο "Ντάλλας".

Δεν σε γουστάρω επειδή στις μέρες σου οι διαφημίσεις έγιναν μέρος του φιλοσοφημένου τίποτα.

Δεν σε γουστάρω επειδή μας έγδυσες και ματσαλευτήκαμε κατά βούλησιν, κι έπειτα οι γυμνοί χωρίστηκαν σε φυσιολατρες και θρησκόληπτους και βινήθηκε ο Δίας
Δεν σε γουστάρω για την γκλιτερένια γκλαμουριά σου, γιά το συμφωνικό ροκ, γιά τις τακούνες στα παπούτσια και τα στενά κλαρωτά πουκάμισα.

31/7/10

Πιθανολογήσεις: η επόμενη διακυβέρνηση στην Ελλαδα

Υπόθεση εργασίας: αναμενόμενο συλλογικό ΙQ του λαϊκού ενδιαθέτου μετρημένη με κλιμακα συναισθηματικής ψήφου(όπου 0=πληρης συναισθηματική χλαμπάτσα και 100=ψυχρώς εκτελεστρια λογική που σπάει οστά)

ΙQ            "Βαλέσα"     Πάλι ΓΑΠ     Οικογένεια ΓΑΠ   Βγενοπουλισμός  Επίγονοι ΠΑΣΟΚ  Αλλο
0                   16%            36%             34%                         14%                           0%                 0%
50                 20%           20%             20%                          20%                        10%               10%
100               0%                0%              0%                            0%                           0%              100%

Επεξηγήσεις:
"Βαλέσα"=Λαικός συνδικαλιστής, δεξιάς καταγωγής, ανατρέπει αποφάσεις ΔΝΤ, δεν πληρώνουνε, μένουμε έξω από ευρωζώνη, πεινάμε ευτυχείς. Ωσπου να  βρούνε οι επιζήσαντες πολιτικοί τρόπο διασυρμού του Βαλεσα, κρίσιμο διαστημα τριών ετών. Μετά, όλα μέλι -γάλα.

Πάλι ΓΑΠ=ο πρωθυπουργός ως αποστασιοποιημένος φιλόσοφος επί του κανόε αυτού, όπως παλαιά ο Δαρείος επί του άρματός του, επιτρέπει την σφαγή στην ποδιά του των Ικανάτων που θυσιάζονται υπέρ του αρχηγού, όπως επί Δαρείου.Ωσπου να τελειώσουν οι Ικανάτοι και οι αντικαταστάτριες δευτεράντζες προσωπικότητες, περνά ανέτως μιά τριετία σπανίων συγκινήσεων.

Οικογένεια ΓΑΠ. Ο ΓΑΠ αποχωρών, διεμβολιζει την πολιτική σκηνή ο ΝΑΠ, με ήσσονα υπηρεσιακή εναλλακτική λυση τον ΑΑΠ. Μετά εύλογο διάστημα όπου κυριαρχει η Θεότης Μάμαλη (άγνωστη εν τη Θεογνωσία, γνωστή εκ της ατύπου-μη συστημικής εκφράσεως "της μάμαλης") ενδιαφέρον μεσοδιάστημα τριών επίσης ετών.

Βγενοπουλισμός (και άλλα 54 ονόματα ταϊκούνων του χρήματος που παροδικώς θα λαμψωσιν). Απόπειρα πολιτικοποιήσεως της κοινής εμπορικής λογικής με απλά λόγια και αμφίσημα αποτελέσματα, που αναμένεται να  αποτύχει λόγω εντροπίας του συστήματος.

Επίγονοι ΠΑΣΟΚ=Πείσμων ομάδα ρομαντικών ,που πιστεύει πως διά της στερράς αμύνης παρά το άρμα του Δαρείου,ο Ικανάτοι και ο Βήσσος θα επιλέξουν εις την θέσιν του αυθέντου, τον Πιστόν του ακόλουθον. Ιστορικως καταδικασμένη προοπτική.

Άλλο (ή άλλος, ή άλλη, η άλλού). Ο,τι η λεξις δηλοί.Απο ανάρρησιν του Διδύμου Ράπτη-Καϊλή επί ασπίδος, έως επιτυχημένου πραξικοπήματος του Τζόν Τίκη.

29/7/10

Αντέρως

"Βλέπω πως ριμάρισες το έρως με το καμπαλέρος"
είπε το πίτσκο στον ποιητή. "Δεν ξέρεις τη λεξη
ριμάρισες, άρα δεν είσαι εσύ που με ρωτάς"
απάντησε εκείνος "αλλα μιά πτυχή του τεραστίου εγώ μου".

"Ου φροντίς" είπε το ίτς ογλάν, το κωλοπαίδι.
"Μαθε λοιπόν" αναθαρρεί  ο πορνόγερος, οπου λατρεύει
καθε της ψωλής του ανάκρουσιν "ότι στοχεύω
σε ποίησι φίλων, καθ΄όσον η λέξη καμπαλερος
είναι γνωστή σε εξηντάρηδες και βάλε, σε κείνο
το τραγούδι με τα βουβάλια ολόγυρα. Από την άλλη,
το έρως αρέσει ως τύπος σε εθνίκια, αδελφές, ροδο-
μάγουλους ροδόσταυρους, ενώ το έρωτας,λατρεύεται
από  φτωχαδάκια αριστερούς που είχαν στασίδι
στις θεοβρώμικες μπουάτ του άλλου αιώνα.
Δεν έχουμε όλοι τα κέφια του Μάνου Ελευθερίου
και την ακατάλυτη σπαρίλα που υπάρχει στους αντίποδες
με τα μεσόκοπα ποιημάτια μοναξιάς και γάμησέ τα.
Αντί να γράψω,ω  ηλιθιο πεκινουά των στοχαστικών
προσαρμογών, πως γεροσάψαλο ψάχνει ουράνια
συναίνεση ή σάρκας ενέσιμο γονίδιο, παραθέτω
τα έρως- καμπαλέρος, να βγούμε από την υποχρέωση
ποτέ μη ξεχνώντας πως το αντέρως οδηγεί βιαίως
στην αντάρα, το άντερο γιά κοκορέτσι, σε έναν Αντρέα
και άλλες πλήρως αντιποιητικές γκαρσονιέρες.
Φύγε τώρα, μαλακισμένο, μετάδωσον την δόξαν μου".

28/7/10

Τραγουδάκι






Ο εμφύλιος θα είχε ρέψει
Αν η χώρα είχε πουστέψει
Και θα γνώριζε:

Με Σοφούλη και Πλαστήρα
Το σιτάρι από την ήρα
Δεν ξεχώριζε

Με δεινή στρατοκρατία
Και λεπρή δικτατορία
Θα τελείωνε

Στην Κορέα θα απέδρα
Του μπινέ η μαλαπέρδα
Και θα κρύωνε

Σχέδιο Μάρσαλ θα χε φέρει
Σε Αδάμ και Ζαγκλιβέρι
Μόνον μια Βουλή

Αναγκαστικά φτιαγμένη
Παντελως μπατιρημένη
Σαν βαθειά ουλή

27/7/10

Ποδηλάτης, φοιτητής, ταξιδευτής

O Ποδηλάτης.Ανήμερα που έμαθα ποδήλατο, ετών 26  ο Καταφλώρον,πήρα και την σχετική άδεια. Είχα φωτογραφία, βγαλμένη από τα αυτόματα ,περσυνή και ιδού η απόδειξη:
 Ενεγράφην ως δευτεροετής της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ, μήνα Δεκέμβριο του 1973.Πρύτανις ήτο ο διαβόητος Σδράκας. Δεν παρακολούθησα καθόλου, ανανέωνα την εγγραφή, ως στάσιμος, άχρι του 1976.

Ποδηλάτης και Φοιτητής, εντάξει. Ταξιδευτής; δέκα χρόνια μετά, με άλλο άνορακ, ένα κοτλέ με σατέν καπιτονέ φόδρα, ανανέωσα το διαβατήριο.Αλλα η απορία, απορία. Γιατί τόσα ταξίδια Μπιλγκαρία; λαθρέμπορος ήμανε;
 Όχι, ουδαμώς, νέμα γεμιτζή, γιόκ κοντραμπατζή. 20 με 24 Απριλίου, πρέπει να ήταν εκδρομή Πασχαλινή,και να έμενα στο γιαπωνέζικο, στο Οτάνι, που είχε κι ένα καζίνο κάτσε καλά, αλλά και σούσι στο ισόγειο και ελληνικούς (αρχαιοπρεπείς) χορούς στο υπόγειο. 26 με 28 Οκτωβρίου ήταν εκδρομή στελεχών της Παπόκας, όπου πήγαμε στην Ενωση Συγγραφέων, ανεβήκαμε με το τελεφερίκ στην Μπίτοσα, και μέναμε στην περιοχή του Κέντρου της Ζίφκοβα, σε έναν φοιτητοκαπως ξενώνα γιά σοσιαλιστές. Το άλλο ταξίδι,10 με 18 Οκτωβρίου 1986 ήταν στο κινηματογραφικό φεστιβάλ στη Βάρνα, με Λαμπρινό, Παπακυριακόπουλο και Μάνο Ζαχαρία και γνώρισα μεταξύ άλλων και τον φοβερό σκηνοθέτη  Βόλεφ. 1η με 4 Φεβρουαρίου 1987, ήταν καταχείμωνο και πάγος, πήγαμε με Λαμπρινό και Γιάννη Χαραλαμπίδη, τον ηχολήπτη, επειδή είχε γονείς στην Σόφια και νοικιάσαμε στολες και προπς από τα στούντιο της Μπογιάνα, κοψοχρονιά, και φάγαμε σε μιά θλίψη δωμάτιο με κάτι στελεχια και ψωνίσαμε από το τσούμ αρβιλάκια και μπότες και ρίξαμε το αμάξι στην χαράδρα και τρακαραμε μια αγελάδα και μας έπιασε η αστυνομία επειδή οι δυό ήταν πιωμένοι.Μέναμε στο "Σόφια". Το τελευταίο ταξίδι ήταν με μιά διανυκτέρευση στη Σόφια,κοντά στο Οτάνι, αλλα πιό δεύτερο, με εκδρομικό πούλμαν και ήμουν ήδη  Αγροσυκιά. Από την Σόφια ψωνίσαμε ζεστά παντελόνια από γιδόμαλλο, κομιταζήδικου σχήματος, σαν ιππασίας, μπουφάνια, είδη κήπου και τεχνίτου, ένα σμαλτωμένο κυλινδρικό από λευκό τσιμέντο τραπεζάκι γιά τούρκικο γκαιφέ και πληθος χαρτών, χαρτιών και δίσκων.Αρα, Σιθάσπι, δεν ήτο για εμπόρια, αλλα γιά τα συνήθη των νεοελλήνων αμπλακήματα. Κουλτούρα, θαυμασμοί στην τσοτσιάλα και γεύματα σε άνευρα ,χωρίς παράθυρα, δωμάτια, με νυσταλέες σερβιτόρες και ανταλλαγές προπόσεων πόσο καρντάσια είμεσθεν, φιλία των λαών, αφοπλισμός και τελεψαμε.

25/7/10

Ιστορίες με βελονάκι

Το πρόγραμμα της  χριστουγενιάτικης γιορτής του δημοτικού σχολείου Μεσιανού, 1945. Η μάνα που πρωτοδιορίστηκε εκεί κοινοτική, 6 Νοεμβρίου.Το σχολειό άνοιξε πρώτη φορά μετά το 1941. Εφτιαξε το πρόγραμμα ,χειροποίητο. Εμεινε έναν χρόνο. Είχε ρωτήσει κάποια στιγμή έναν των Ταγμάτων Ασφαλείας άν συνάντησε έναν ξάδερφό της, ονόματι Νίκο Κωστόπουλο που ήταν ντυμένος στην ομάδα του Δάγκουλα και αγνοούμενος από το τέλος του 44, οπότε εκείνος της είπε πως έναν Νίκος βλογιοκομμένος τον κρέμασαν στον σταθμό του Τεκελή, κατεβάζοντάς τον από το τραίνο που κουβάλαγε Γερμανούς. Αυτός ήταν. Οι Λιτοχωρινοί συγγενείς το έμαθαν μέσω Μεσιανού. Την εποχή εκείνη ήταν σα να τηλεγραφούσαν από Χαβάη στην Μογγολία μεσω Μπαταάν.

Ο Νίκος αυτός, ντυμένος γερμανική στολή και κάνοντας στρακες στις μπότες του, εμφανίστηκε Ιούλιο 1944 στο σπίτι της θειάς του, κονα Λεγκως και ζήτησε από την Θωμαή και την Λιολιω, εξαδέρφες, να ντυθούν και να τις πάει στις γυμναστικές επιδείξεις που θα γινόταν στη ΧΑΝΘ, παρουσία των αρχών. Η Θωμαή χάρηκε και άρχισε να ετοιμάζεται ,η μάνα μου η Λιολιώ δαγκώθηκε. Πήγε στο μικρό καμαράκι που έβλεπε στην΄Αρεος και έγραψε σημείωμα στην φιληνάδα της ,την Ελένη Σφέτκου "έλα Ελένη τάχα να με πάρεις γιά τα Γαλλικά που έχουμε μάθημα με τον κουτσό.Ζήτημα ζωής και θανάτου". Ανοιξε το παντζουράκι, κι έξω έπαιζαν οι γαβριάδες μπικο. Ανάμεσά τους σμικροί, ο Χρήστος και ο Γιώργος Χειμωνάς, αδέλφια. Τους έδωσε το σημείωμα και τους είπε να το πάνε στην Ελένη. Περδίκα 35, παρακάτω. Πήγαν τα παιδια, κι ενώ ο ταγματασφαλιτης περίμενε να ετοιμαστούν τα κορίτσια, εμφανίστηκε η Ελένη τάχα ξεχασμένη και ήβαλε τις φωνές στη Λιολιώ που είχαν γαλλικά και το ξέχασαν. Ετσι πήγαν ο Νίκος και η Θωμαή.
Αυτήν την Θωμαή την μνημονεύει ο Χειμωνάς στο γιατρός Ινεότης. Ηταν παντρεμένη με έναν Βαλκαβά, που είχε ανταλλακτικά αυτοκινήτων στο Βαρδάρι κοντά στο φαρμακείο Ζωγράφου και μετά άνοιξε μαγαζί μέ έπιπλα κουζίνας στο Λιτόχωρο.Είχα αγοράσει με κάτι λίρες ένα τζίπ, τέλη του 44 από κάτι Σκοτσέζους φαντάρους και το κρύψανε στην αυλή, αλλα έψαχναν όπλα και τους πιάσανε. Πέρασε κάτι μηνάκια στο Επταπύργιο και οι εξαδέλφες τουπ ήγαιναν τσιγάρα.

Στην ίδια αυλή ,φθινόπωρο του 1943 εμφανίστηκε ο καθηγητής Ιμβριώτης με το συνθηματικό "χαιρετίσματα από τον τάδε". Η Αννα, υπεύθυνη της ΕΠΟΝ είχε ειδοποιήσει τη μάνα μου και την περίμενε. Ο άνθρωπος ζήτησε να αποσυρθεί σε ένα δωμάτιο ,και επίσης ένα ψαλλιδάκι. Εκεί, έκοψε την φόδρα από το σακάκι του, έβγαλε ΄να χαρτί και τό΄βαλε στην τσέπη. Μετά πήγαν Αρεος-Κυβερνίδου-Λυσσέ-Εκθεση (εκεί ήταν παλιά) ΧΑΝΘ, παλιά παραλία και στην Λεσχη Τραπεζικών,δίπλα στο σινεμά Αστόρια, είχαν οργανώσει (η ΕΠΟΝ) ένα πάρτι. Η μάνα μου έπρεπε να παραδώσει τον Ιμβριώτη σε έναν επικεφαλής με το όνομα Θανάσης. Τον βρήκε, τον άφησε εκεί και έφυγε.

Ο Θανάσης, ο Φώτης και η Αννα, ήταν ψευδώνυμα των επκεφαλής της ΕΠΟΝ στη Σαλονίκη. Είχαν γιάφκα στο σπίτι της μάνας μου και συνεδρίαζαν μιά φορά το μήνα.Γύρω στα οκτώ άτομα. Εδιναν ένα ποσό στην κονα Λεγκω και τους μαγείρευε, να τρώνε. Ερχόταν από τις συνοικίες και έδιναν λογαριασμό. ΑΥτό συνεχίστηκε μετά τον Οκτώβριο του 44 στο Ματζέστικ, στην παραλία.Στον όροφο ήταν γραφεία της ΕΠΟΝ, ένα είδος Διαφώτισης. Στο ισόγειο λειτουργούσε καντίνα που τάιζαν τα στελέχη από την επαρχία. Η μάνα μου είχε ένα γραφείο εκεί και λάμβανε εντολές από την Αννα. Είχε και κάρτα και κάθε μεσημέρι έτρωγαν απέναντι στο Αστόρια. Καμιά φορά έβλεπε εκεί και τον Μάνο Κατράκη.

Αυτά κράτησαν λίγο ,όσο ήταν στην κυβέρνηση ο Ζεύγος και ο Σβώλος, δηλαδή αρχές Νοέμβρη του 44. Μετά άρχισε να γίνεται μπάχαλο και ακόμη και η ΟΠΛΑ ήρθε στο σπίτι της μάνας μου (΄ηταν με κόκκινες γραβάτες, θυμάται) και πήραν ρούχα γιά να στείλου στο βουνό.

Παραδόξως, με τόση ΕΠΟΝ και ξαφνιάστηκαν όταν είδαν κόκκινες σημαίες του Αγίου Δημητρίου σε πανέρια στα στενά της παραλίας.Ελεγαν "αφού εμείς είμαστε ΕΠΟΝ!".Καθώς δεν μου φαίνονται αυτά αφελή, νομίζω ότι φρόντισαν να σβήσουν επιλεκτικά διάφορες αναμνήσεις με σημαδεμένη σβήστρα. ΥΠάρχει τέτοιο πράμα; θα αναρωτηθείτε. Μόνον ουρανός δεν υπάρχει, σας απαντώ.

24/7/10

Αρνί από ΑΤΜ

Παράδοξος δεν είναι ο τίτλος
του ποιήματος που επέλεξα
να με ξυπνήσει μήνα Ιούλιο

είναι παράδοξη η εποχή
που δε χρειαζεται καθόλου
καμιά μορφής καλλυντικό

Παράδειγμα: μισόν αιωνα
πριν εάν μιλούσες
γιά την ύπαιθρο, ανθάκια


τον αγαθό τσομπάνη
που αντάρτεψε, το καλαμάκι
που φουσκώνει το τομάρι


ενός αρνιού, εύκολα
ο αναγνώστης θα έβαζε
την πρέπουσα ταμπέλα.


"Αριστερός ψάλτης,νοσταλγός
αρχαίου ήθους, αγόρασε
αρνί από παραγωγό"


Τώρα η ποίηση είναι απλη.
Αν θέλεις αρνί,χτυπάς
κανόνες σε ένα ΑΤΜ

είτευπάρχουν χρήματα
είτε κάρτα,τα παίρνεις
και αγοράζεις αρνί.

Επίτηδες κοπάνησα
το ποίημα με την μπότα
του πλατυασμού

Οταν λάμπει μιά ιδέα
πάντα να της ρίχνεις
λίγη ασυνέπεια

δεν είσαι σοφός
μαλάκας είσαι

αρνί από ΑΤΜ

21/7/10

Φιλωλογώντας τον Κουκουζέλη.




Δηλαδή φιλώντας με λόγια τον Κουκουζέλη. Κουτσομεταφράζω τους στίχους (οι αυθεντικοί αποκάτω).Δεν δέχομαι παράπονα,(μεταφράσεις ποιητικές στο πόδι δεν γίνονται). Ούτε ερωτήσεις, για το πότε αγάπησε ο Κουκουζέλης. Δεν είμαι φιλόλογος, μήτε ιστορικός. Εργάτης είμαι. Λαϊκός άνθρωπος, και φίλως του Κουκουζέλη.

Καλοκαίρι,
Είσαι ζεστό σαν τα φιλιά που έχασα
Είσαι γεμάτο από μια αγάπη που τέλειωσε
Και η καρδιά μου θάθελε να την διαγράψει

Καλοκαίρι,
Ο ήλιος που κάθε μέρα μας ζέσταινε
ζωγραφίζοντας υπέροχα δειλινά
Τώρα με καίει παράφορα.

Θάρθει ο χειμώνας
Θα πέσουν τα φύλλα απ’ τα τριαντάφυλλα
Το χιόνι θα σκεπάσει τα πάντα
Και ίσως λίγη ειρήνη νάρθει στην καρδιά


Καλοκαίρι,
Όπως έδωσε τ’ αρωμά του στα λουλούδια
Το καλοκαίρι έδωσε ζωή στην αγάπη μας
Για να πεθάνω απ’ τον πόνο τελικά.

Estate
Sei calda come il bacio che ho perduto
Sei piena di un amore che è passato
Che il cuore mio vorrebbe cancellare

Estate
Il sole che ogni giorno ci scaldava
Che splendidi tramonti dipingeva
Adesso brucia solo con furor

Tornerà un altro inverno
Cadranno mille pètali di rose
La neve coprirà tutte le cose
E forse un po' di pace tornerà

Estate
Che ha dato il suo profumo ad ogni fiore
L' estate che ha creato il nostro amore
Per farmi poi morire di dolor

17/7/10

Γαλήνη στον γκρεμό.



Στην κοινωνία της κυβερνητικής και της πλήξης όπου οι νέοι για να παραβιάσουν τις πόρτες της αίσθησης, παίζουν στις δημόσιες πλατείες τα «μυστήρια» της επανάστασης, τι απέγιναν άραγε, οι μακαρισμοί των φτωχών και των περιφρονημένων αυτού του κόσμου, η πρωτοκαθεδρία στον Παράδεισο του ληστή και η παρθενική καταξίωση της πόρνης;

Μέσα στο πλαίσιο αυτού του κρυστάλλινου παλατιού, με τα LCD και TFT παράθυρα, που με τόση μεγαλοφυϊα κατήγγειλε ο Ντοστογιέφσκη, του μαθηματικοποιημένου, προγραμματισμένου και ρυθμισμένου από έννοιες όπως η παραγωγικότητα, η οικονομική ανάπτυξη, τα κάθε είδους δικαιώματα του κόσμου, η παράβαση δεν είναι ο ορθολογισμός, αλλά ο άνθρωπος στην ακόρεστη δίψα του να βρίσκεται επέκεινα.



«Αρνιόμαστε» έλεγε μια επιγραφή στο Odeon, τον Μάη του 68, να μας αποθηκεύουν στις πολυκατοικίες, να μας απογράφουν, να μας κάνουν κατήχηση, να μας κοπαδιάζουν, να μας φουσκώνουν στα λόγια…να μας τηλεκατευθύνουν… να μας κάνουν καρτέλλες … και στις τηλεοράσεις του 2010 καλοαναθρεμμένοι και καλοθρεμένοι «κύριοι» -πολλοί απ’ τους οποίους νόμισαν στα νειάτα τους (τον Μάη του 68 ίσως;) πως τα καθαρής ισχύος αιτηματά τους ήσαν η Ελευθερία - στο κύριο ερώτημα «Ελευθερία ή αναγκαιότητα;» απαντούν: «αναγκαιότητα».Ανάγκη να υπάρχει ένα σύστημα ελέγχου του χάους και του θανάτου τελικώς, ενώ η ελευθερία παραμένει άφαντη.

Η κατάρρευση της πατρότητας…!

Κάθε πατρική αυθεντία , κάτω από την επίδραση του Χέγκελ και του Μάρξ γίνεται αισθητή σαν σχέση «κυρίου –δούλου». Και ευνουχίζει τον «δούλο-υιό» διδασκοντάς τον να συνεχίσει να βλέπει τον κόσμο έτσι, προτού πεθάνει πνιγμένη στα ίδια της τα αίματα.

Ο Ντοστογιέφσκη έχει περιγράψει στους Καραμάζοφ αυτόν τον θάνατο αλλά και την ανάσταση, υπό συνθήκες, μιας άλλης πατρότητας. Περιγράφει μια τραγωδία που συναντιέται με την τραγωδία αυτού του ιδίου, του συγγραφέα Ντοστογιέφσκη, που ο πατέρας του ήταν ένας ακόλαστος αφέντης, και οι χωρικοί του, τον δολοφόνησαν τελικά συντρίβοντας τα γεννητικά του όργανα με μια πέτρα. Οι στάρτσι της Όπτινα και ο άγιος Τύχων του Ζαντόσκ τον οδήγησαν ν’ ανακαλύψη μια άλλη πατρότητα. Αυτήν που συμβούλευε ο Αιγύπτιος αββάς (πατέρας) Ποιμένας… «μη δίνης εντολές, νάσαι παράδειγμα, όχι νομοθέτης». Ο πανίσχυρος εξαναγκασμός στον οποίο ένας τέτοιος, πολύ σπάνιος «πατέρας», υποβάλλει με το παράδειγμα του, δεν ευνουχίζει, είναι απλά και μόνο ό,τι μας χρειάζεται για να περάσουμε από το στάδιο του δούλου, βαδίζοντας αργά προς την ελευθερία. Γιατί αργά βαδίζει ο Χριστός.

Για το λόγο αυτό μέσα στους Αδελφούς Καραμάζοφ αντιπαραβάλλεται στην πατροκτόνα επανάσταση η παρουσία του «πατέρα» Ζωσιμά σαν φώς γιατριάς. Η σχέση κυρίου – σκλάβου αντιστρέφεται, όχι στα επίπεδα μιας αδελφοσύνης που έχει εγκαταλειφθή στον εαυτό της, δηλαδή σε μια δημοκρατική αποδοχή γενικών και γήινων αρχών, το κοινωνικό εξ άλλου είναι μια διάσταση του προσωπικού και όχι το αντίστροφο, αλλά κατ’ εικόνα της Τριάδος, στα όρια του Μυστηρίου του Πατέρα που «γεννά» τον Υιό Του για ν’ αναπαυθεί σε Αυτόν το Πνεύμα της Ζωής. Δηλαδή ό Ένας μέσα στον Άλλο.



Πρέπει να παραδεχθώ –όσο κι αν αυτό με ξεβολεύει- πως μια πρόοδος που δεν προσανατολίζεται στην ανάσταση των πάντων, δεν είναι παρά μια διαδοχή από δολοφονίες. Γαλήνη στον γκρεμό.

16/7/10

Βατσινιές στον φράχτη του μπαξέ

Τρύκ (έτσι λέγονταν ενίοτε το φέιγ βολαν) τέλος του χειμώνα 1966 γιά μιά υπενθύμιση της ομηρείας των δεξιών στην Αριδαία. Κυκλοφορούσαν και βιβλία αυτών των ανταρτόπληκτων.

Το πλάνο (matrix) του ημιτελούς μυθιστορήματος "Πανταζής και Διπλάρης"που ανάρτησα πρίν χρόνια στο Petefris. Είναι προφανές ότι έμεινε άγραφτο ένα κεφάλαιο.

Πολύ περίεργη εξίσωση, αρχές του 1967,στην οποία κατέληξα μετά από τρία χρόνια υπολογισμούς. Τότε διάβαζα γιά το ακαδημαϊκό και ξεκουραζόμουνα με μαθηματικά. Αυτή η μαλακία υποτίθεται ότι τα τετραγώνιζε τον κύκλο. Δεν ξέρω γιατί και δεν θέλω να ξέρω.

1993, πρώτο χειρόγραφο και πρώτη ακυρωμένη παράγραφος των συνδετικών κειμένων στην "Λειτουργία του Ορφέα" του Μαρκόπουλου που ανέβηκε στο Μέγαρο, νομίζω το 1994. Το τηλέφωνο του Χρήστου Τσάγκα, μάλλον γιά να του προταθεί να απαγγείλει.

Πρώτη μορφή του κειμένου "Επιγραφικά",άνοιξη του 1974, που είδε εντέλει το φώς διαφορετικό, Γενάρη του 1977, στο τρίτο τεύχος της δεύτερης περιόδου του "τράμ".

Η γαλήνη στον γκρεμό

Η εξουσία, δεν έχει καμία φαντασία.
Πάνω στο ξεφύλλισμα, μέρες αρχείου, συναντώ κείμενα, σημειώσεις και δείγματα, που "προφητεύουν" δεινά που πραγματοποιήθηκαν, ή αποτιμούν σωστά (σπάνιο,αλλα συμβαίνει) μιά πορεία διάττοντος φλογισμένου όντος που κάποια εποχή το θεωρούσαν φτιαγμένο από υπερφυά ύλη.
Η ανάγνωση τέτοιας υφής λέξεων, τελειώνει πάντα με άγχος. Οι προτάσεις εκπέμπουν απρέπεια και μιάς μορφής υστερία. Μήτε πλάκα δεν έχουν. Εάν ξεκίνησαν με παιγνιώδη χαρακτήρα, δεν τον έχουν πιά. Διότι πίσω από τις λέξεις, βρίσκεται το "εγώ καλά σου τά΄λεγα", ή μιά ομιλία του Χαραλαμπίδη, ή ένας αδικημένος εκτελεστικάριος. Μερικές φορές, μιά ήσσων θεότης που ατύχησε να μολευτεί από καλλικαντζαρισμό, θυμοσοφία, αίσθηση πως τελώνιο ήταν και ίπταται.
Γι΄αυτά και μύρια άλλα, καταλήγω πως η επώδυνη σιωπή είναι ακατάλληλος τόπος να ασκηθεί η τελετουργική βωμολοχία.Σπουδαία υπηρεσία η νοσηλευτική του όντος. Δηλαδή να είσαι ακίνητος, ανέκφραστος, μη απειλητικός,κι όμως, να αποτυπώνεται στο πρόσωπό σου εύγλωττα το μπινελίκι.Κι ολόγυρα, να σε θεωρούν βλάκα ή πεπερασμένο .Το ίδιο είναι.
Τα υπόλοιπα είναι στοιχήματα προς εαυτόν ,ήτοι λεξεις που θα τους έπρεπε βαθύς καθαρισμός, έως και εξαφάνιση.
Χειρότερη κι από τον χαμό στο ίσωμα, είναι η γαλήνη στον γκρεμό.

14/7/10

Ο Μητώσης και η Μυτώση


Ενα τζιπ ανηφορίζει την 19η Ιουνίου 1949 την μοναδικη άσφαλτο των Γιαννιτσών. Ο φωτογράφος το σημαδεύει ψηλότερα από την μόνη διασταύρωση με άλλον δρόμο που υπάρχει από την πλατεία Μάγγου κι έως το Χαζνέ.Εκεί όπου διακρίνεται αχνά κατερχόμενος πεζός,απέναντι,στα χαμηλα σπιτάκια  αριστερά τω ανερχομένω υπήρχε το φωτογραφείο Τσαβδάρογλου και δεξιά το δρομάκι πέρναγε αφήνοντας δεξιά την κατοικία του σχολιάτρου Γιάννου, που διέθετε αργότερα ένα αυτοκίνητο Ώστιν, ενώ αριστερά διχαζόταν απότομα, ανηφορικά και κατέληγε στην Κηφισιά, το πευκοσκεπές εξοχικό κεντρο. Εκείνο το μεσημέρι του 1949,μεσημέρι που προδίδεται από την κάθεση σκίαση, την φωτογραφία τράβηξε  μάλλον ο ίδιος ο Τσαβδάρογλου.Η γωνία σκόπευσης είναι από νότου προς βορράν: στο βάθος,φαίνεται τμήμα του υπο ανέγερση πρώτου δημοτικού σχολείου που ήτον δίπατο ,στα μέρη των Λιαγκραβων ,ώς εμυθεύονται οι βουλγαροπρόσφυγες εκ Ρωμυλίας.Ο φωτογράφος στέκεται όρθιος στην διασταύρωση του Χαζνέ, έχοντας πίσω το ακίνητο Ράλλη, και το μαγαζί αριστερά, πρέπει να γωνιάζει,όπως διδάσκει το πεζοδρόμιο, με τον δρόμο που αργότερα ήρθε το ΚΤΕΛ, δηλαδή μπροστά στο μετέπειτα (1960κε) μπακάλικο του θείου μου Πέτρου, απέναντι από το σινεμά Τιτάνια, του Κωδούνα.
 
Στο  τζιπ επιβαίνουν στην πρωτη σειρά καθισμάτων η κυρία Αφεντούλα Παπακυριάκη-Βόσκογλου, δασκάλα του Τρίτου,ο πατέρας μου Θοδωρής με την ρεμπουμπλικα, διευθυντής του Τρίτου,ο μικρός ίσαμε τεσσάρων, πέντε ετών Νικάκης Βόσκογλου, γιός της κυρίας Αφεντούλας και του Βουλευτή Πέλλας Βόσκογλου, ένα καλότατο παιδί που αργότερα σπούδασε συγκοινωνιολόγος. Δίπλα, στο τιμόνι, ο οδηγός που νομίζω πως είναι ο μετέπειτα οδηγός αγοραίου και ταξιτζής, ονόματι Μητώσης. Στο πίσω κάθισμα, τρείς κυρίες: η κυρία Πουλχερία, νηπιαγωγός, η κυρία Κατίνα Βαλαβάνη, δασκάλα του Τρίτου, και η μητέρα μου Βαγγελίτσα Χατζή,που ήταν μάλλον του Πρώτου.Εγώ είμαι σπίτι, καθ΄όσον είμαι μηνών 14.Οι κυρίες φορούν όχι ακριβώς κάζουαλ, αλλα κάτι σεμνοπρεπώς επίσημο.Ισως έρχονται από κάποια τελετή ληξης του σχολικού έτους. Το τζιπάκι διδάσκει ότι πρέπει να ήτονε μακριά από τα σπίτια τους. Δεν ξέρω άν το τζιπακι ήταν στρατιωτικό ή το είχε παρει εκ των στρατιωτικών υπολοίπων ο Μητώσης.Ο εμφύλιος θα λήξει σε μερικες εβδομάδες, τέλος Αυγούστου.Η κατάσταση και η ετερότητα των ελαστικών του τζίπ μάλλον σημαίνει ότο ο Μητώσης έκανε τα πρώτα βήματά του στο επάγγελμα στο οποίο διέπρεψε και μεγάλωσε τα παιδιά του.


Λίγα χρόνια αργότερα, έφερε στα Γιαννιτσά την πρώτη κούρσα. Μιά Φορντ του 1956, ίσως Κράουν, ίσως Φερλάιν,άνκαι δεν είχε διπλα μπροστινά φώτα. Κόκκινη και κοκκαλί, όπως στο σκίτσο.Είχε βέβαια ένα χαρακτηριστικό που δεν υπάρχει στην εικόνα. Φτερά μυτερά, αλλα όχι πάρα πολυ, όπως κάτι ξέχειλες Σέβι αργότερα. Φτερά ορθά, σαν της τσέρουλας, ίσαμε πέντε ίντσες. Ο αδελφός μου, γεννηθείς το 1955, εγκρατής έως το 1958 όλων των αυτοκινήτων που μπορούσε να δεί, χώριζε τις κούρσες σε "παλιές" με κούρμπα στην ράχη τους, και σε κούρσες που "μυτώνουν", δηλαδή έχουν μυτερές απολήξεις, όπως μιά Στουντεμπέκερ αλλα κυρίως όπως η κούρσα του Μητώση. Μέ θαυμαστό συγκρητισμό, αποκαλούσε την κούρσα αυτή "η Μυτώση". Ηταν δηλαδή μιά θηλυκή νύμφη, (θηλυκή όπως τα καράβια) που ανήκε στον Μητώση, αλλα επιπλέον Μύτωνε.Διασώζεται και ποιήμα του, ποιηθέν το 1960, με τον στίχο "μυτώνουν τα αυτοκίνητα", ισότιμο του "γκαζώνουν".


Η φωτογραφία εν τη Τζίπη, βοηθά στην χρονολόγηση μιάς άλλης.Ενθα ο θείος μου ο Πέτρος, αριστερά και ο πατήρ μου, βαδιούν με ομοθυμαδόν βήμα στη Σαλονίκη,όμοια (περίπου) ντυμένοι. Του Θοδωρή τα ρούχα είναι ίδια με αυτά στο τζίπ,και τα Μακάρθουρ που φορεί ,στην άλλη φωτο τα εφόρειε η μάνα μου.Οι σκιές, δείχνουν ότι είναι απογεματάκι. Διότι στο βάθος φαίνεται μέρος της Ανω Πόλης και ο δρόμος είναι μάλλον η Ίωνος Δραγούμη άνκαι δεν θα ορκιζόμουνα.Εγνατία μου μυρίζει εκεί όπου ένα δίπατο έχει ολόγυρα τον αέρα του.
Αυτήν την περίοδο, εμείς τα δύο αδέλφια δεν την καταλαβαίναμε, επειδή ποτέ΄αλλοτε το βλεμμα του μπαμπά δεν ήτον τόσον ανέμελο και χαλαρό, ποτέ δεν έδειχνε το ζεύγος των γονιών μας τόσο υπό κατοχήν του έρωτος και λοιπά. Ο αδερφός μου ,και τις δύο φωτογραφίες τις είχε πρότυπο διαρκές ζωγραφίζοντας άπειρα σχεδιάσματα, γκουάς και λάδια, ενώ άλλαζε το σχήμα της η Μυτώση,από τις περιπέτειες μιάς χαλαρής δενδροστοιχίας με ακακίες άνωθέ της, μονίμως τοποθετημένη δίπλα στον Γεωργικό συνεταιρισμό Γιαννιτσών,απέναντι απο το σινεμά Ρεξ του Χαρίτου, απέναντι πεζοδρόμιο από τα παγωτά Αθήνα του Πανάρετου και την Αγροτική Τράπεζα, ίδιο πεζοδρόμιο από το ξυλουργείο Ζαμίδη, που η οικογένειά μας πήρε κορίτσι τους νύφη,και από το ιδιωτικό Γυμνάσιο Ιντζεσιλογλου.
Τα κορίτσια του Μητώση χρόνια τα συναντούσα σε διάφορες περιπέτειες του βίου,να δουλεύουν κι αυτά σκληρά. Τώρα, άν ο σωφέρης δεν είναι εντέλει ο Μητώσης, η Μυτώση σας έδωσε το ωραίο, σαμπως βαρετό, ταξίδι.
Ισως ,ως επίλογο, δεν είναι άσκοπο να θυμίσω ότι λιγα χρόνια πρίν, μετά την Βάρκιζα,και πρίν χτυπηθεί το Λιτόχωρο, το σόι της μάνας μου και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, είχαν κλεψει ένα τζίπ εγγλέζικο και το είχαν θάψει στην αυλή της οδού Αρεος 1, στην Ευζώνων, απέναντι από το σπίτι του Χειμωνά. Είχαν σκοπό να το διαλυσουν και να το ανεβάσουν στο βουνό.Αλλά η φασαρία ήταν μεγάλη και τους πρόδοσαν (η μάνα μου σε σημείωμα που κατέχω ,έγραψε τον προδότη) και πλακωσε στρατός και χωροφυλάκοι, οι θειοί μου πήραν τα βουνά κι αντάρτεψαν,ενώ οι γυναίκες της γειτονιάς ανακρίθηκαν και έκαναν τις κωφάλαλες και τις χαζές. Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως πρόκειται γιά το ίδιο τζίπ που παροπλίστηκε, αλλα η πραγματικότητα, σύμφωνοι, ξεπερνά συχνά την φαντασία,οχι όμως όταν είσαι (πράγμα σπάνιο) ή αισθάνεσαι (φαινόμενο συχνότερο) αριστερός.Τότε, πάνω στην αριστερωσύνη, η πραγματικότητα βιάζει βαναύσως και παρά φύσιν την φαντασία και καταλήγεις ενίοτε πρόεδρος ΠΑΕ, με μεγάλαι και τραναί περγαμηναί.

12/7/10

H λοξή ματιά της τεχνολογίας

Ας ξεκινήσουμε με μιά μελούρα, ένα ρομαντιλί. Βρήκα τις φωτογραφίες αποφοίτησης των γονιών μου από τα διδασκαλεία τους.
Διδασκαλείο Φλωρίνης, εσωτερική αυλή, 1930. Ο πατέρας μου στην τρίτη σειρά, τέταρτος εκ δεξιών.
Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, Αρχαιολογικού Μουσείου, 1943. Η μητέρα μου,πρώτη σειρά, τρίτη εκ δεξιών με το λευκό ταγεράκι.

Αλλά το θέμα δεν βγαίνει από την διαφορά των 13 ετών, τις ενδιάμεσες παρατηρήσεις εσωτερικού μονολογου και άλλα, τρίβια και σαλονικώδη, παχύρευστα.

Ερχεται από το φωτογραφικό χαρτί.

Στην Φλώρινα του 1930 και στην Θεσσαλονίκη του 1943, το χαρτί έχει ακριβώς την ίδια ποιότητα και τις ίδιες διαστάσεις: 17,5 Χ 22,2 εκατοστά. Προφανώς extrait από 7 ίντσες Χ 9.
Στις αποφοιτήσεις λοιπόν,σε γάμους και πουρνάρια, σε επετειακές στιγμές, οι φωτογράφοι, επι δεκατρία τουλαχιστον χρόνια ,είχαν κοινή πηγή του προϊόντος αυτού, σύγκολλα με την πηγή των δακρύων των χρηστών τους.
Σε αυτά τα χρόνια, ιδρύθηκαν ταχυπιεστήρια, άρχισε το έγχρωμο να εμφανίζεται σε εφημερίδες, ατελεις τετραχρωμίες, αλλα ο έμπορος του χαρτιού, τα ίδια παντελάκη μου. Παρά την Κρίση κια το Κράχ, παρά τα κινήματα και τον Πόλεμο, το Ανσλους και την Βαρσοβία, την Κατοχή και το ΕΑΜ. Το χαρτί, 17.5Χ 22.2.
Αντε τώρα πείσε με πως έγιναν κοσμοιστορικά γεγονότα που επέβαλαν ,από τα roaring twenties έως τα war bonds, να μη κουνηθεί φύλλο στην χαρτοβιομηχανία ειδικού τύπου.To ημι-γυαλιστερό χαρτί, κοντά στα 120 γραμμάρια, κομμένο από 12Χ18 ίντσες κομμάτι(μάλλον) και ξακρισμένο, ήταν η ναυαρχίδα των ομαδικων φωτογραφιών, από τα χρόνια του Κράχ έως τα χρόνια του Κούρσκ...

Ινατί παραμένω χαζομπαμπάκος

Γοτθικό ζεύγος,αμερικάνιοι, 1930.
Μr & Mrs Gipsy, Βαλκάνιοι

Δημήτρης και Ραλλού, αττικοί και επουράνιοι.


11/7/10

Ποίημα που μεταχειρίζεται φιλοσοφικούς όρους



Ενας ποιητής δεν μεταχειρίζεται οτιδήποτε
δουλειά του είναι η ακρατοποσία και η προσταγή
τα ποιήματα πάντως εκχέονται μελαγχολικώς
εκ της στρεβλης θεωρήσεων των χειρών του

Και η φύση διέρχεται προ της μύτης του δίκην αυγών
πταίουν οι αισθήσεις και αυτοκτονούν τα χέλια
οι χλωρές και στίλβουσες ανθοδέσμες βράζουν
όσο γιά την πυκνότητα των καταγραφών, έ, ας γίνει μιά ουλή

Διότι το λεπταίσθητο είναι ιδιότητα του ροζ γουρουνιού
η αρμονία είναι ένα χαμόσπιτο στην κρυφή καρότσα
και το ζευγάρι φιλιέται υπό τον λαμπτήρα Osram
άρα το ποίημα μεταχειρίζεται ,όχι ο γράφων

Το λεπτό κλαδί του κασεριού μέσα στο ψυγείο
οδηγεί τους προσεκτικούς σε γκρίζες σκέψεις
πως βιομηχανοποιηθήκαμε και γίναμε τεχνοκρατούμενοι
όλα αυτά ενώ υπάρχουν αποχωρητήρια τούρκικα

Θέλω να ειπώ και να σας ερωτήσω ειλικρινώς
τι άλλο θέλετε τώρα που επιτέλους η Ανατολη τα τίναξε
και που στο καλο να βρώ τα ακριβοθώρητα σύμβολα του Υψηλού
αφού δεν κουβέντιασα ποτέ με Πέρση και Ινδό

Θέλοντας μη θέλοντας ιδού η μόνη ζώσα κουλτούρα
η ζωή άλλοτε μας τέρπει κι άλλοτε μας καταθλίβει
τα πράγματα έχουν πολλές όψεις, τα μαχαίρια έχουν κόψεις
και τα σύγχρονα πουκάμισα έχουν ιδιότυπες λαιμοκόψεις

Αφήστε ανοιχτή την καρδιά σας- ιδού η νέα ευαισθησία
χωθήτε ως τον λαιμό στα μπακάλικα και στις κονσέρβες
αγαπήστε την υγεία των ποδοσφαιρικών γηπέδων μη ντρέπεστε
και προ πάντων εκτιμήστε την βρωμιά και τον ιδρώτα

Τι σχέση έχετε με τα πλινθοπερίκλειστα συστήματα
και τις νέες επιδιώξεις της Σουμμεριολογίας
ας μείνουμε στις καλύβες με την φαρδειά τηλεόραση
κι άς κάνουμε ταξίδια με μάτια τρύπια

Στο μεταξύ ο γενεσιουργός έρωτας πόσο συγκινεί
ως αντιστάθμισμα στην ωραιοπάθεια μιά παλαιά συνταγή
μπορούμε λοιπόν να κουβαλήσουμε το εργοστάσιο στο κρεβάτι
μόνο που χρειάζονται και ακόλουθοι γιά τις επιδιορθώσεις

Ο ποιητής προς στιγμήν αναιρεί τον κόσμο του
γιά να τον αποδώσει καλύτερα διευθετημένον στα δόντια των τρίτων
τα ηχανήματα μπαίνουν στον σάκο των καγκουρώ
και τα φιδάκια του ονομάζονται συνήθως ανθρώπινα άκρα

Η βλάστηση γίνεται συνεχώς διαπρεπέστερη
στο νάιλον προστίθεται το βαθύ αλουμίνιο
κι ενώ ο Αρμστρονγκ αυθαδιάζει εν Σεληνη
ο ποιητής σεμνύνεται που είναι δυσκοίλιος

Το μανιτάρι, ποιήματα και διηγήσεις, Θεσσαλονίκη 1969, σσ. 31-32
[Ιούλιος 1969. Μετά από ταξίδι στην Σκιάθο.Απόλλων 11 και έτσι. Η "ουλη" ήταν καρφί στον Δημαρά που έβρισκε "ουλες" στον λογο του Παπαδιαμάντη. Το αλουμίνιο ήταν υλικό  της "πρωτοπορείας" και ακολούθησαν τα αλουμινένια κουφώματα. Η ασπρόμαυρη τηλεόραση άρχισε να διαδίδεται στην Ελλαδα από το τέλος του 1968 κυρίως. Η αναφορά της σε ποίημα ήταν επίσης "προχώ"-έως το 1971/2 λίγοι είχαν συσκευές στα σπίτια τους. Γιά τις λαιμοκόψεις: ήταν στενές στο περιφερίκ του λαιμού και κρέμονταν οι αποληξεις του γιακά στενές ,καμπυλωτές, γιά να συνδυαστούν με λεπτό "καουμπόικο" λουρί-φιόγκο που έπαιζε τον ρόλο της γραβάτας ή του παπιόν. Τα πρώτα κλαρωτά πουκάμισα, λαχούρια, ήρθαν στην αγορά το 68. Κατά τα λοιπά, ό,τι δεν είναι προδήλως χίπικο, είναι εμφανώς "εναντίον του κατεστημένου". Το "κατεστημένο" ως όρος πρωτογράφτηκε από τον Ρένο Αποστολιδη στα Νέα Ελληνικά του,περί το 1966. Τότε νομίζαμε ότι το κατεστημένο είναι παραξενιές από μερικά λείψανα και αγκυλώσεις του παρελθόντος και ότι η εξουσία ήταν άτσαλη και βίαιη, αλλα θα μπορούσε να γίνει και προοδευτική, γι΄αυτό και υπήρχε ανυπόκριτος θαυμασμός στις πτωχικες και τίμιες βιτρίνες των προϊόντων της γείτονος Αλβανίας στις ΔΕΘ της εποχής. Εκεί, εξέθεταν παντόφλες, βίδες και τέτοια υπό το επιδοκιμαστικό κλίμα ομαδικών ξεναγήσεων των οπαδών του Εμβέρ Χότζα. Το "η Ανατολη τα τίναξε" έχει να κάνει μάλλον με τα σαλτανάτια του Μαχαρίσι στους αγαπημένους μας Μπίτλς και σε κανα φίλμ γιά το Κασμίρ και άλλα ελαφρώς σεξουαλικά και παφουκοειδή]