Η ακατάδεχτη σφαίρα

Μου έστειλαν έναν ταλαντούχο πιτσιρικά να τον βοηθήσω σε ένα γραπτό αίτημα στον χώρο του, χώρο κλειστό και σφραγισμένο, αλλα ο μικρός με ένα μέγα βραβείο βρισκόταν στον προθάλαμο μιάς μεγάλης καριέρας.

Κουβεντιάσαμε καμπόσο και ήμουν συγκινημένος με την έντιμη φτώχεια και την λεπτότητά του.

Εντούτοις όταν ήρθε η στιγμή να μιλησει κι αυτός πρακτικα, πίσω από τον ουρανίσκο του φάνηκε μιά γαλάζια μεταλλική λάμψη,μέρος μιάς ακατανόητης εσωτερικής, ακατάδεχτης σφαίρας, που με πάγωσε.Η φωνή του έχασε την δρομαία και δρομάδα εφηβική τυχαιότητα και ήταν ένας τύπος της ραμπότας, ένα μηχανικό θαύμα, απάνθρωπο ,που φύλαγε το τάλαντό του με μιάν εξωγήινη, αλλα εξωγήινη της πλάκας, δορά.

Πέρασαν αρκετές μέρες και τον σκεφτόμουνα. Τελικά, εκτός από κάτι πτωματικές υποστάσεις μέσα μου, δεν διέθετα άλλην φιλανθρωπία.

Ημουν απέναντι σε ένα τέρας καλλιτεχνικό. Σε ένα όν εκπληκτικών αντοχών, που έμοιαζε με αδοκίμαστον έφηβο. Εναν σούπερμαν με συνηθισμένη μανούλα που την είχε γιά να τον ταϊζει και κατά τα άλλα έμοιαζε με τον μικρόν Ελληνα ηρωα που μνημονεύει σε ένα διήγημά του,μάλλον εντυπωσιασμένος, ο Τόμας Μαν.

Υποστήριζε το έργο του με την ίδια την ζωή του. Με μόνη διαφορά πως δεν είχε ζωή. Ηταν οργανωμένα στυπτικός και λογικός,αλλα την ώρα της πρόβας, διέθετε ίσαμε σαραντατρία πρόσθετα μάτια γιά να καλύψει τις λάθος επιλογές του και να διορθώσει ακόμη και τα ρεύματα του αέρα στο δωμάτιο.

Παρηγορήθηκα σκεπτόμενος πως γι΄αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω "έργο", όπως τουλάχιστον το νοιώθουνε αυτές οι ταλεντάρες. Δηλαδή ποτέ δεν θα επαναστατήσω ενάντια στην μοίρα μου. Θα παραμείνω πιστός υπενοικιαστής των δεξιοτήτων μου σε διάφορα αφεντικά ,υπαρκτά ή εφευρημένα.Και θα χτίζω ένα υβρίδιο ζωής.Μόνον ζωής, δηλαδή μιά περαστική φούσκα.

Ολα τα άλλα, τα διαθέτει η μεταλλιζέ γαλάζια σφαίρα.