28/3/10

επέστρεφε....

20/3/10

Όχι ποστ

αλλά σημείωμα.



Παραπονιόμουν εδώ ότι ο καθένας λέει το κοντό και το μακρύ του κι ότι δεν έχει και καμμιά αντίληψη του ότι λέει παπαριές. Κι αναρωτιόμουν ο κακομοίρης πώς και γιατί.

Τρία χρόνια μετά μου έφεξε κι εμένανε. Γιατί "η γνώμη του ειδικού δεν είναι απλώς 'ισοβαρής' με του οποιουδήποτε, είναι υποδεέστερη"; Πώς "μπορεί κανείς να επικαλεστεί την Αυθεντία με τους πιο αδόκιμους (και αδόκητους) τρόπους";

Είναι πολύ απλό: οι περισσότερες δημόσιες συζητήσεις στην Ελλάδα ενορχηστρώνονται ώστε να διεξάγονται μεταξύ άσχετων και, πάρα πολλές φορές, μεταξύ γενικώς αγράμματων.

Και, φυσικά, οι περισσότερες δημόσιες συζητήσεις απευθύνονται σε ηθικολόγους αγράμματους με παραισθήσεις μεγαλείου ή και σύμπλεγμα καταδίωξης. Ας όψεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα που μας μαθαίνει αρχαία (;) κι αποστήθιση, να γράφουμε εκθεσούλες, να περνάμε (;) εξετάσεις και να συλλέγουμε πτυχία.

Να μας πάρει ο διάολος, να τελειώνουμε με το μεγάλο χιμαιρικό πρότζεκτ του δυτικού πολιτισμού που λέγεται "νέος ελληνισμός". Αρκούν 250 χρόνια φούμαρα: ό,τι χτίστηκε, χτίστηκε. Να γίνουμε κι εμείς η μικρομεσαία χώρα που είμαστε, με τις παραδόσεις μας, με τις ευαισθησίες μας, με τις μαλακίες μας, με τα δικά μας.

7/3/10

Μέρες του 2010



Η επάνοδος της ηθικολογίας. Τόση και τόση κουβέντα γύρω από μια τσόντα. Όλοι παριστάνουν ότι δεν ξέρουν όσα ξέρουν: ότι η τσόντα είναι καλογυρισμένη, τόσο καλογυρισμένη που αν είχαμε κι άλλες τέτοιες, θα ξεπερνούσαμε τους Ούγγρους σε τζίρο. Ότι οι γλάστρες και τα κορίτσια των συναφών κλάδων κάνουν βίζιτες (τουλάχιστον αυτό το λέει ο Γεωργελές). Ότι η μπλαζέ περσόνα με το πρόστυχο μουτράκι αλλά τσαχπινιά κολοκύθας κυκλοφορεί εδώ και χρόνια φλομωμένη στην κόκα. Και φυσικά, δικαίωμά της να πιστεύει ότι δικαιούται τη φήμη και, φυσικά, δικαίωμά της να περιφέρεται ζαβλακωμένη από το χιόνι που τραβάει. Αλλά πώς γίνεται τα κανάλια που μας τη ρίχνουνε στη μάπα τόσα χρόνια τώρα να κάνουν πως ερυθριούν κατάπληκτα; Η κόκα δεν πειράζει, η σαμπάνια μας πειράζει.

Στο μεταξύ, ηθικολογίες. Πολλές ηθικολογίες. Παραλληλισμοί του βίντεο με την οικονομία. Η Τζούλια ως η ελληνίδα Marianne. Κομψές μεταφορές που μας κάνουν να αισθανόμαστε ευφυείς. Πολλές από αυτές τις ηθικολογίες τις παράγουν άνθρωποι που ζουν προσωπικές στιγμές σαν της άφρυδης στάρλετ (μείον δύο κάμερες και με παραλλαγές κατά τα γούστα, τα φάρμακα, τα βαλάντια και τις αντοχές τους). Πολλές από αυτές τις ηθικολογίες απευθύνονται σε θλιμμένους ανθρώπους των οποίων οι προσωπικές στιγμές είναι ανώδυνες κι ανεπαίσθητες.

Στο μεταξύ ζούμε σε μια (τουριστική) χώρα χωρίς δημόσιες τουαλέτες, όπως έγραψε ο Θεοδωρίδης στον Αγγελιοφόρο πρόσφατα. Απεργούμε γιατί Crisis pay the plutocracy. Να υπενθυμίσω ότι η κρίση λίγο άγγιξε την Ελλάδα κι ότι τώρα καλούμαστε να ξεπληρώσουμε δανεικά δικά μας κι όσα φάγαμε ομοθυμαδόν κι εξ αδιαιρέτου για 30 χρόνια: μίζες, λογιστικές απάτες, λαδώματα, σπατάλες, εικονικά έξοδα, αργομισθίες, επιχορηγήσεις που έγιναν μπουζούκια, συντάξεις μαϊμού, υπερτιμολογήσεις, επιδοτήσεις που έγιναν αμάξια, υπεράριθμους διορισμούς, απάτες σε βάρος ασφαλιστικών ταμείων.

Στο μεταξύ κανα-δυο εκατομμύρια δουλεύουνε δυο δουλειές και πληρώνονται από τη μισή.

Είπε η Μ. απόψε: αν στήναμε το El sistema εδώ, θα υπέγραφαν είκοσι για να πάρουν την επιχορήγηση, θα πάταγαν πέντε και κανείς δε θα μάθαινε τίποτα. Θα πλούτιζαν όσοι θα νοίκιαζαν αίθουσες κι οι οργανισμοί που θα αναλάμβαναν τη διοργάνωση.

Έτσι λοιπόν: συνεχίστε να απεργείτε. Αθώοι, ανεύθυνοι κι ωραίοι. Πάντα γελαστοί κι ωραίοι.

Στο μεταξύ τα ΜΑΤ βιαιοπραγούν κατά ενενηντάχρονου -- αλλά εμάς μας κόφτει που δεν αναγνώρισαν ότι είναι ο Μανώλης Γλέζος. Ο Παπαστράτος δίνει πενθήμερες υποχρεωτικές διακοπές άνευ αποδοχών, αλλά εμείς κλαίμε τον έρμο τον Παλαιστίδη και την trahison des clercs. Ασχολούμαστε με το κωλοδάχτυλο εξωφύλλου σε περιοδικό τρίτης κατηγορίας ενώ η Αρεοπαγίτου έχει περισσότερη κίνηση από την Μπενάκη. Ψηφίζουμε νόμους για το κάπνισμα που δεν εφαρμόζονται -- ή μάλλον εφαρμόζονται τόσο όσο θα εφαρμοζόταν ο περί της στρατολογίας των Ελλήνων εάν πήγαινε φαντάρος ένας άρρην στους πέντε.

Η ηθικολογία επιστρέφει (μας άφησε ποτέ;): το Μάουζερ αξιολογείται με βάση την (αντι)κομμουνιστική ορθοφροσύνη του, η ταινία του Σκορσέζε με βάση τον χειροπιαστό ή μη αντιαμερικανισμό της, τα λογοτεχνικά βιβλία με το αν οι πρωταγωνιστές λένε κακά λόγια και η επιστήμη πρέπει να περνάει εξετάσεις εθνικής ορθότητας.

Παλιότερα η Ελλάδα με θύμωνε και με ζοχάδιαζε. Τώρα είναι πηγή έντονης δυστυχίας.

Ο Γιώργος λέει ότι όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα είναι συμπτώματα ενηλικίωσής της. Εγώ διαγινώσκω οξύ έμφραγμα.

4/3/10

Α.Ν.Ε.Κ. Δοτάκη

Δεν πρόκειται περί πλοιοκτητικής εταιρείας.

Μπαίνουν στο μπαρ ο Μπεσαμέλ, ο Κυμάς, ο Μακαρόνιας, ο Μοσχοκάρυδος και ο Τυριτριμμένος. Κάθονται στη μπάρα και ατενίζουν το υπερπέραν. Μετά από κάποιαν ώρα, ο Μπεσαμέλ, μετά κόπου και βασάνων, ψελλίζει στον μπάρμαν:

-Βάλ[ε] ουίσκ[ι] για μέν[α] και για τ’ άλλ[α] τα π[αι]διά.

Κι ο μπάρμαν:

-Ρε Παστίτσιο …. Τι θα γίνει με σένανε; … πάλι κομμάτια μού ‘ρθες….


Ως εκ διαδρομής (και ουχί παραδρομής), υπάγω εις σκήτην μετά του άλλου μου εαυτού (προσωρινώς; οριστικώς; κάτι μεταξύ; κάτι με TAXI; - έχουν τελευταίως πολλάς απεργίας...) ….
Περάσαμεν ωραία και προσβλέπω να συναντώμεθα ενίοτε εις παννυχίδας και πουρνό-πουρνό να σουβλίζομεν….

1/3/10

Πώς ακούγεται μια ζωγραφιά;

Αυτή ακούγεται έτσι:

Ο θείος Ξενάκης, κατά τη δεκαετία ’70, έφτιαξε την ΠΟΛΥΑΓΩΓΙΑ: ένας καμβάς-οθόνη που ζωγραφίζεις πάνω του … μουσική. Πίστευε ότι με την εξέλιξη της τεχνολογίας, προγράμματα βασισμένα στη λογική "ζωγραφίζω τη μουσική" θα έδιναν τη δυνατότητα στον καθένα, κυρίως μάλιστα στους μη μουσικούς με τη συμβατική έννοια, να χαρούν και να εξερευνήσουν τη μουσική δημιουργία, κι ίσως-ίσως κάποτε η σύνθεση με αυτή την "ζωγραφική" μέθοδο να έσπαγε τα στεγανά τού να είναι η μουσική δημιουργία προνόμιο ειδικευμένων και σπουδασμένων. Ίσως μάλιστα, αν αυτού του τύπου τα προγράμματα έμπαιναν από νωρίς στην γενική παιδεία, από το νηπιαγωγείο κιόλας, τότε κάποτε - άμποτε, θα γινόταν η ονειρεμένη σύγκλιση του μελλοντικού ερασιτέχνη συνθέτη με τον τωρινό επαγγελματία, και θα φτάναμε, λέει, σε μία παγκόσμια κοινωνία όπου όλοι θα ήταν "και συνθέτες".

Το πρόβλημα ήταν ότι η Πολυαγωγία ως μηχάνημα του ’70 – το ‘82 την είχα πρωτοδεί στο ΚΣΥΜΕ – ήταν τεράστια σε όγκο. Και φυσικά πανάκριβη, απλησίαστη ..., προσιτή μόνο για επιχορηγούμενα ιδρύματα. Είχε αγοραστεί από το ΚΣΥΜΕ με κονδύλια τού Υπουργείου Πολιτισμού. Ήταν, βλέπετε,  η εποχή που η υπολογιστική δύναμη ήθελε … τα κυβικά της. Οι επεξεργαστές και οι αποθήκες μνήμης ήταν … ψυγεία ολόκληρα – θυμάστε οι συνομήλικοι το διαστημόπλοιο Enterprise. Όμως, εν τω μεταξύ άλλαξαν πολλά. Καθένας μας στο σπίτι του έχει έναν υπολογιστή με πολλαπλάσια δύναμη επεξεργασίας από τις μονάδες που έστειλαν το APOLLO στο Φεγγάρι. Και επειδή οι πραγματικοί φιλόμουσοι είναι και φιλάνθρωποι …. ένας καλός κύριος, ονόματι Thomas Baudel, έφτιαξε μια Πολυαγωγία για όλους. Την ονόμασε HighC. Το HighC είναι μια, βοηθούσης της τεχνολογικής εξέλιξης, οικονομημένη στο μέγεθος Πολυαγωγία, που χωράει/δουλεύει ακόμα και σε ένα notebook.

Λοιπόν, σας παρακαλώ να δοκιμάσετε. Κατεβάστε το HighC. Είναι δωρεάν. Είναι ένα απλό πρόγραμμα, που χρησιμοποιεί ως υπόβαθρο το JAVA (αν δεν το έχετε – που αποκλείεται να μην το έχετε στον υπολογιστή σας – κατεβάστε την τελευταία έκδοσή του). Αφού βεβαιωθείτε ότι έχετε εγκατεστημένο το JAVA, εγκαταστήστε το HighC από εδώ.
Θα έχετε στην οθόνη σας έναν καμβά. Έναν καμβά το ίδιο εύκολα κατανοητό με την Ζωγραφική των Windows. Τα ηλεκτρονικά σας πινέλα και οι μπογιές σας θα αντιπροσωπεύουν περιβάλλουσες (envelopes) και κυματομορφές (waveformes). Μη σας τρομοκρατούν οι άγνωστοι όροι. Μπορείτε να τους ξεχάσετε και να τους λέτε απλώς πινέλα και μπογιές – ο φίλτατος Thomas Baudel έχει φτιάξει πολύ καλό help, καθώς και ένα πολύ καλό forum και μια σελίδα στο Myspace. Πιστέψτε με ότι θα διασκεδάσετε ζωγραφίζοντας την μουσική σας…. Θα σύρετε με το ποντίκι μια γραμμή και .... ουουουίν..... θα την ακούσετε .. με κάθε σημασία (και τζάμπα).