31/12/09

Δύο στα δύο

Κατάφερα να δω και τις δύο πολυσυζητημένες ελληνικές ταινίες, τη Στρέλλα και τον Κυνόδοντα. Αν δεν τις έχετε δει, σταματήστε να διαβάζετε και πηγαίνετε να τις δείτε.

Γενικά δε μου αρέσει ο ελληνικός κινηματογράφος από σεναριακής και θεματολογικής άποψης. Νομίζω ότι έχω ξαναγράψει για το θέμα, αλλά αντί να ψάχνω τον σύνδεσμο, μπορείτε να τον βρείτε εσείς στο νέο μπλογκ που περιλαμβάνει (σχεδόν) όλα όσα έχω γράψει κι ό,τι θα γράφω στο εξής. Ωστόσο, πρόσφατα έχουν εμφανιστεί ελληνικές ταινίες (να θυμηθώ πολύ πρόχειρα την Ιστορία 52) που είναι πολύ διαφορετικές: χωρίς ποιητισμούς, χωρίς τάχα μου γκονταρικούς διαλόγους, χωρίς σχηματικά "συμβολικά" σενάρια που τα τραβάει η διακειμενικότητα στον πάτο, χωρίς αφέλειες κτλ.

Ο Κυνόδοντας δεν είναι καθόλου ευχάριστη ταινία. Είναι βεβαίως άψογα γυρισμένη και πάρα πολύ δυνατή. Μάλιστα είναι τόσο δυνατή, που σε βαράει στο κεφάλι διακριτικά αλλά πάρα πολύ σφοδρά.

Λειτουργεί σε τρία τουλάχιστον επίπεδα.

Πρώτα-πρώτα είναι μια ακραία αλλά λεπτομερής και πολύ αποτελεσματική σάτιρα της (ελληνικής) οικογένειας, τουλάχιστον όπως τη γνώρισε η γενιά μας. Πόσοι από εμάς δε φαντάστηκαν ή δε φοβήθηκαν ότι οι γονείς μας θα ήθελαν κατά βάθος να μας απομονώσουν εντελώς από τον έξω κόσμο και τις κακές επιρροές: τη σατανική τηλεόραση, τις καφετέριες κι όλα τα άλλα που βλέπαμε σε αριστουργήματα όπως τα Τσακάλια ότι ρίχνουνε τη νεολαία στον βούρκο.

Δεύτερον, η ταινία αποτελεί ένα ενδιαφέρον πείραμα σκέψης σχετικά με τα όρια του κοινωνικού μπιχεβιορισμού: μπορείς να διαμορφώσεις τη συμπεριφορά του ανθρώπου κατά βούληση ελέγχοντας τα ερεθίσματα που δέχεται; Γίνεται να παρακάμψεις ή να ανασκευάσεις την ανθρώπινη φύση ώστε τελικά να πείσεις για την επικινδυνότητα της γάτας ή να αποσβέσεις το ταμπού της αιμομιξίας; Είναι εφικτό να πείσεις ανθρώπινα όντα ότι "πληκτρολόγιο" σημαίνει μουνί; (αν κι εντάξει, σχετικά με αυτό το τελευταίο, σε μπλογκάδες απευθύνομαι)

Τρίτον, ο Κυνόδοντας είναι η ουσιαστικότερη, αν και αλληγορική, κριτική της κλειστής κοινωνίας: απομόνωση, αυτάρκεια, προπαγάνδα, ψέμα, παραπληροφόρηση, περιχαράκωση και δαιμονοποίηση του "έξω κόσμου", τρομολαγνία, έμφαση και πρωτείο στην κοινότητα-οικογένεια, πλήξη, βία, εκπόρνευση και -- σε πολλά επίπεδα -- αιμομιξία. Η κατάσταση στο απομονωμένο σπίτι θυμίζει ιστορίες από ορεινές κοινότητες της Ευρώπης αλλά κι από ολόκληρες κοινωνίες (Βουλγαρία, Ανατολική Γερμανία, Βόρεια Κορέα κτλ.).

Με το να επιτίθεται μετωπικά και σαδιστικώς ανελέητα στην οικογένεια, στην (μπιχεβιοριστική) Παιδεία και στα αντανακλαστικά της (ενίοτε θεόκλειστης) κοινωνίας μας, ο Κυνόδοντας ήδη πρωτοπορεί. Το γράμμα το πάει ακόμα παραπέρα η ταινία με την τεχνική και αισθητική της ματιά και το ολοκληρωμένο όραμά της.

Η ενδιαφέρουσα συγκυρία βρίσκεται στο ότι η άγρια σκυλίσια κριτική του Κυνόδοντα συνυπάρχει με τη μη-τραγική κατάληξη της Στρέλλας. Η Στρέλλα πρωτοπορεί με την απουσία ενοχής και τιμωρίας για ανομολόγητα πράματα και (σε ένα επίπεδο κάπως πιο προφανές) στο ότι είναι η πρώτη (ή η δεύτερη) ελληνική ταινία στην οποία οι τραβεστί δεν είναι θλιβερά κουρέλια, τραγικά ερείπια, τελειωμένα τζάνκι που σφάζονται ή που τα πυροβολεί κάποιος μουστακαλής λαϊκός πασοκόμορφος τύπος. Τα υπόλοιπα για τη Στρέλλα θα τα διαβάσετε εδώ.

Αν η Στρέλλα εξετάζει τα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας, ο Κυνόδοντας μας πάει πέρα από αυτήν για να φωτίσει κάποια από τα στρεβλά συλλογικά οράματά μας. Και οι δυο ταινίες, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, κάνουν πολύ ενδιαφέρον και πολύ δύσκολο σινεμά -- μέσα σε έναν πραγματικό κόσμο τυράννων αιμομικτών πατεράδων, σαν εκείνους τους αυστριακούς.

27/12/09

Μπαμπά, τι είναι ψόφος;

-Δεν ξέρω, παράτα με. Άντε ρώτα το θείο Χρύσανθο....

Από το ΜΕΓΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΝ Χρυσάνθου επισκόπου Διρραχίου (1832, Τεργέστη, τυπογραφείο Michele Weis), το πρώτο έντυπο μουσικό θεωρητικό της νεοελληνικής, που αφορά στην εκκλησιαστική μας κυρίως μουσική. Ο Χρύσανθος ο Μαδυτινός ήταν ο εμνευστής της νέας μουσικής εκκλησιαστικής σημειογραφίας, ο θεωρητικός της, που μαζί με τον Χουρμούζιο Χαρτοφύλακα και τον Γρηγόριο Πρωτοψάλτη μετέγραψαν πλήθος μελών από παλαιότερες σημειογραφίες, και καθιέρωσαν ένα νέο σύστημα μουσικής εκπαίδευσης, με την αρωγή του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

στη συνέχεια:

Ηχώ, Κέλαδος (=θόρυβος ορμητικού νερού), Κτύπος, Ογκηθμός (=γκάρισμα), Φλοίσβος (ήχος από απαλό θαλάσσιο κύμα), Ροίζος (= σφύριγμα ταχέως κινούμενου αντικειμένου, πχ βέλους), Δούπος (=γδούπος), Πάταγος (=ισχυρός ήχος από σύγκρουση), Κλαγγή (= άναρθρη φωνή), Ζίγγος (=βούισμα εντόμου, ζουζούνισμα), Κραγή (=κράξιμο πουλιών), Βοή
Οιμωγή (=θρηνητική κραυγή), Φωνή, Στεναγμός, Λαλιά (=φλύαρο κελάηδημα), Ψιθύρισμα, Βροντή, Συριγμός (=σφύριγμα, σφύριγμα φιδιού),
Θρούς (=θρόισμα), Μηκασμός (=βέλασμα), Μύκημα (=μούγκρισμα βοδιού),
Βρόμος (=βούισμα), Βρυγμός (=μούγκρισμα λιονταριού, τρίξιμο δοντιών),
Υλακή (=γαύγισμα), Ωρύωμα (ουρλιαχτό), Χρεμετισμός (=χλιμίντρισμα)

Ιδού ο  μουσικός "ογκηθμός" του Πέτρου του Γλυκέως.
Ακούστε το σημείο αυτό και μαζί και την κατάληξη της φράσης από την Χορωδία του Συλλόγου Ιεροψαλτών υπό την διεύθυνση του αείμνηστου Άρχοντος Πρωτοψάλτη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Θρασύβουλου Στανίτσα (από τον διπλό δίσκο: Πέτρος Μπερεκέτης, σε επιμέλεια του μουσικολόγου Γρηγορίου Στάθη).




Και τώρα αναλογιστείτε αυτά που διαβάσατε καθώς θα βλέπετε στο παρακάτω βίντεο τον John Cage να παρουσιάζει το έργο του Water Walk στην δημοφιλή εκπομπή "I 've got a secret" του καναλιού CBS της αμερικανικής τηλεόρασης, (Γενάρης 1960). Και παραδόξως, το συντηρητικό (;), σαχλό (;) κοινό της ζωντανής εκπομπής δεν έκραξε. Το αντιμετώπισε ως ένα έξυπνο αστείο. Ο Cage όμως, καθόλου υπογείως,  καθιέρωνε στο ευρύ κοινό την "Μουσική των Θορύβων".

25/12/09

Ηλιος στην σκοτία

Kάθε μέρα, βάζω κι άλλη εικόνα στο μόνιτορ. Συνήθως την ημερησία του Μαχμούντ που στέλνει την ιστορία του υγιού του,ή την εικονίτσα της Μαγιαλους του Σβάρτσιχ, αλλα σήμερα, είπα Χριστούγεννα,και ετζάκωσα τον ποιητή της Σκοτίας ήτοι της σκοτίας να τονε γαντζώνει η εγγόνα του η Βεβίτσα, η βεβαία Ελπίς, οπότε θυμήθηκα πως γαντζωναμε τα μικρά κεράκια στο δεντράκι.

Αυτή ήταν η συσκευή. Από μαλακό τενεκέ. Ενα μανταλάκι που η άνω πλευρά του διέθετε έναν κυματισμό,που φτιάχνεται με ένα απλό μαραφέτι. Και ένα σωληνάκι να χωράει κεράκι διαμέτρου οκτώ χιλιοστών και πολλα λέγω. Αλλά μιά μέρα, μεταξύ 1957 και 1958 μάθαμε ότι κάηκε το δεντράκι ενός γείτονα από ένα τέτοιο μανταλάκι ,οπότε ήρθε στο σπίτι, αγορασμένο από τον Ράλλη, ένα λιανό ψεύτικο, από σύρμα και πράσινα βαμμένα κοκκορόφτερα και στο τέλειωμα κάθε πτυσσόμενου κλαδιού, ένα στραγάλι ωμό, βαμμένο κόκκινο με λαδομπογιά.

Η Βασιλικούλα, που πάντα θα την λέγω Βεύη, επειδή μοιάζει η έγνοια να πειράξει τον παππού της με τις πτυχώσεις στο mutatio Melitonis, συνοφρυώνεται και δεν ορρωδεί, ενώ ο υγιός του Μαχμούντ έχει αποκτήσει ένα σφυριχτό βλέμμα, τόσο μελαγχολικό και τόσο φευγάτο, που άρχισα να καταλαβαίνω πως μυρίζει η γνώση. Αντιπαλεύει με την Αγάπη.

Στο σκοτάδι, σκοτιστήκαμε, αλλα όταν φωτίσει και η σκοτία στο παράθυρο μοιαζει με Σκοτσέζικο υδαρές τοπίο (της Iona νήσου Ιόνιες συμπτώσεις) έρχεται μιά μέρα στις χίλιες και παραδέχομαι ότι οι δήθεν επιστρωμένες σε ένα ραγισμένο κείμενο γνώσεις, είναι η παρηγορία του μαλάκα. Η παρηγοριά μου.

22/12/09

Ανθολογώντας ένα φίλο…

Image Hosted by ImageShack.us


Δεντρίτης όλη νύχτα
δεν αντέχεται

Στυλίτης μια ζωή
Μα δεν ακούγομαι

Στο τσόφλι μέσα

Ο ζηλωτής και πυρίπνους χαίρων οχούμενος
Την νύν εκλάμψασαν επίπνοιαν εδήλου.
Κοσμάς ο Μελωδός



21/12/09

O tempora o moralis

Εμοιαζε πάντα με τον δόκτορ Σποκ- ο μακρυνός
Εξάδελφος των δημιουργών της γνωστής δεκαετίας
Που χόρτασαν ψωμάκι το πενήντα, είκοσι
Χρόνια και τριάντα πρίν γίνει η χώρα του
Αερικό πεπλανημένο.Οι όγκοι του Χίλτον
Και οι μοντερνισμοί της σαλονοκουζίνας,η τόλμη
Να προγκήξεις την νοικοκυρά που ήθελε
Αποθηκάκι στο διαμέρισμα (η πουτάνα) ήταν υπόθεση
Εγκάρδια, εργολαβική. Επρεπε μερικοί αθώοι
(ο Ζογγολόπουλος κι απόγονοι μακρυνοί
Των αρχιτεκτόνων της Αμάσειας) και πρώτος
Ο Μόραλης, ως δόκτωρ Σποκ των Ελυτικών,
Διαλυμένος στην Αίγινα, λάτρης του μηρού
Σε πρώτο πλάνο (ο δεύτερος μηρός πάντα
Εκκρεμεί, κακότεχνος αλλά ερωτικός, όπως
Οι μάγοι του μπαρόκ βωμολοχούσαν
Σε βάρος των ώμων όταν τους ιστορούσαν
Με την όπισθεν) γνώριζε να αφήνεται
Σε όλες αυτές τις άκρως βαρετές και άχρωμες
Μα και τελείως άσκημες γυναίκες, χλοάζουσες
Του άνω χείλους, δήθεν της ανδρικής
Μονοκοπανιάς ερωμένες, ουσιαστικα
Μόνες και (το ξαναγράφω) πανάσχημες,
Ποτέ τους συναρπαστικές.Ηταν ευτυχώς
Ζωηρός, αναστέναζε εύμορφα, μπορεί
Με Χατζιδάκι και τους επίλοιπους να άπλωναν
Μαζί τον τραχανά, πλήν οι άλλοι,
Αυτοί που γνώριζαν την ανδρική ματιά,
Την έωλη βρωμιά του δειλινού, ποτε τους
Δεν αφέθηκαν στην φύση, παρά στην σάρκα
(τόσο πληγωμένη) των αρσενικών
Αυτοί την όριζαν τη μουσική
κι όχι ο Μόραλης, Μοράλες, Ω Μόρες.
Δεν θα έφταναν ποτέ στα ενενήντα.
Τους έφαγαν τα τζίτζιλα, τα σκώτια
Τους προμήθευαν στον Φλωρινιώτη
Είδη κιγκαλερίας, διακοσμητικά.

Γειά σου Μόραλη, ταλεντάρα,βιαστικέ,
Χορταστικός στον έπαινο, κρυμμένος
Στην μάσκα σου. Σταχτίζει ο καιρός
Το φώς που γνώριζες, επειδή πολύ μετρά
Να μη φοβάσαι το σκοτάδι

19/12/09

1968: Η τελευταία πεντηκονταετία

ή δεν λέω τίποτα.



Werner Herzog - Letzte Worte (1968) [Μέσω φέησμπουκ]

Από τη Βικιπέδια: Το 1905 χρησιμοποιήθηκε ως Λεπροκομείο όπου οδηγήθηκαν όλοι οι λεπροί της Κρήτης, οι οποίοι πρώτα βρίσκονταν απομονωμένοι στη «Μισκινιά», έξω από το Ηράκλειο, και ήταν εστία μολύνσεως και για τον υπόλοιπο λαό. Κατά την περίοδο της Ιταλογερμανικής κατοχής οι κατακτητές δεν τολμούσαν να αφήσουν ελεύθερους τους λεπρούς και ήσαν αναγκασμένοι να τους τροφοδοτούν οι ίδιοι, δεδομένου ότι το απέναντι χωριό Πλάκα το είχαν εκκενώσει και είχαν διώξει τους κατοίκους σε άλλα χωριά, όλη δε την παράλια περιοχή την είχαν οχυρώσει με πυροβολεία, πολυβολεία, υπόγειες στοές, ναρκοπέδια γιατί φοβόντουσαν απόβαση των Άγγλων σ' εκείνο το μέρος. Ούτε ποτέ μπήκε στο νησάκι Ιταλός ή Γερμανός και γι' αυτό λειτουργούσαν παράνομα ραδιόφωνα και ο γιατρός Διευθυντής Γραμματικάκης αντέγραφε τις ειδήσεις του Λονδίνου και του Καΐρου και τις μοίραζε ως δελτία ειδήσεων στους κατοίκους. Τελικά το 1957 έκλεισε ιαθέντων των λεπρών με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών φαρμάκων.

18/12/09

Η δεκαετία σε εικόνες

Εδώ. Κυρίως εγκλήματα, ολίγη επιστήμη και κανα-δυο αναπόφευκτες καταστροφές.

17/12/09

το τέλος

Βλέποντας τις φωτογραφίες στο πόστ του Abravanel, θυμήθηκα το τέλος του διηγήματος "Σαμπεθάι Καμπιλής" του Δ. Χατζή (από τη συλλογή "Το τέλος της μικρής μας πόλης"):


"Όταν ακούστηκαν οι Γερμανοί και κατέβαιναν στην Ελλάδα, άρχισε και στη μικρή κοινότητα των εβραίων αυτής της πόλης [εννοεί τα Γιάννενα] ο μεγάλος τρόμος. Όλοι ξεπουλούσαν, άλλοι φκιάχνανε λίρες, όλοι φώναζαν να σκορπίσουν και να κρυφτούνε μέσα στους ρωμιούς. Η κοινότητα τρανταζόταν ολόκληρη, ακόμα λίγο και θ' άρχιζε το σωτήριο σκόρπισμα.

Δεμένους με τα χίλια σκοινιά του, δίβουλους και τρομαγμένους ο Σαμπεθάι Καμπυλής τους κράτησε κει, με χίλιους τρόπους, με μηχανές κ' ελπίδες και με φοβερίσματα, να μη σκορπίσουν μονάχα, να μη του φύγουν. Και τους προφτάσαν, εκεί. Και τους πήραν όλους και τον κουφό το χαχάμη και τις γριές και τους γέρους και κείνους που θέλανε να δουλέψουνε το Σάββατο και τους άλλους όλους που δεν πιάνανε τη φωτιά και τα μικρά τα παιδιά τους με τα σπυριά και του Σαμπεθάι Καμπυλή τα παιδιά και το Σιέμο και τον ίδιον τον Σαμπεθάι Καμπυλή. Και χάθηκαν όλοι -τέσσερεις χιλιάδες ψυχές, έξω από κείνους τους λιγοστούς, τους μετρημένους στα δάχτυλα- που δεν θέλησαν ν' ακούσουν τον Σαμπεθάι Καμπιλή και τα σπάσανε τα σκοινιά του και φύγανε, κρύφτηκαν μες στους ρωμιούς ή πήγανε στο βουνό που τους φώναζαν οι εαμίτες.

Μέσα σε λίγες ώρες η κοινότητα των εβραίων βούλιαξε ακέρια. Με τη Συναγωγή της, τα μαγαζιά της, τους παράδες τους μαζωμένους πεντάρα-πεντάρα. Δεν έμεινε τίποτα. Η μικρή μας πόλη με πιασμένη την ανάσα άκουσε το σπαραγμό και το θρήνο που υψώθηκε από τα οβρέικα. Είταν ο ύστατος θρίαμβος του Σαμπεθάι Καμπιλή.

***

Ποιος ήταν ο Σαμπεθάι Καμπυλής; "Είταν δηλαδή ο Σαμπεθάι Καμπυλής ένα σοβαρό, υπεύθυνο και σίγουρο πρόσωπο μέσα στην ιεραρχία της πατροπαράδοτης τάξης σ' αυτή την πόλη. Και μόνιμο."

Ο Σιέμος ήταν ο αδελφός του Σαμπεθάι Καμπυλή.

***
Το διήγημα είναι ένα από τα ωραιότερα που έχω διαβάσει.
***
μια προσθήκη:


*
Δεν αποκλείεται να μπορέσεις δεις ολόκληρη την εκπομπή απ όπου το αποπάνω βίντεο (εγώ δεν τα κατάφερα, το κείμενο όμως το διάβασα: "Οι Γερμανοί θεωρούν ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση αξίζει να φωτογραφηθεί. Αναθέτουν τη φωτογράφηση στο τμήμα προπαγάνδας του στρατού. Στις φωτογραφίες αυτές αποτυπώνεται με τραγικό τρόπο η αρχή της Οδύσσειας των Εβραίων των Ιωαννίνων προς το 'Αουσβιτς.").
*
*

16/12/09

Σκάβοντας στη λάσπη



Με το που βγηκαμε στο μπαλκόνι, ο Ρακάσα με ρώτησε "Πού τον έχεις κρύψει τον πρόεδρο, ρε μαλάκα; λέγε".

Το σκηνικό της τυμβωρυχίας: βροχή, αστραπές, βοριάς και σκοτάδι. Έριχνε καρέκλες εκείνο το βράδυ. Κάποιοι μ' έναν εκσκαφέα ανοίγουν τον τάφο. Φαντάζομαι Ρένφιλντ και Τρανσυλβανία αλλά αναρωτιέμαι ποιος και γιατί, αγνοώντας τα τσίρκα δηλώσεων γύρω από το θέμα.

Οπωσδήποτε έχουμε όλοι μας μια πολύ επιφανειακή εικόνα του κόσμου γύρω μας: Κύπρος είναι και κάποιοι που βεβηλώνουν με σχέδιο τον τάφο ενός πρώην προέδρου (όπως είναι και όσοι οικογενειάρχες, Έλληνες και Τούρκοι, σφάξαν ανέμελα και απερίσκεπτα γείτονες και γνωστούς το '63-'64 και το '74). Αυστρία είναι και οι κύριοι παιδεραστές και κατά συρροήν αιμομίκτες. Ιταλία είναι και ο ρατσισμός και η νοσταλγία του φασισμού. Σκανδιναβία είναι και οι σκίνχεντ. Βρετανία είναι και η έλλειψη οικογένειας τοξικά συνδυασμένη με τη βροντερή απουσία κοινωνικού κράτους (με αποτελέσματα όπως το υψηλότερο ποσοστό εφηβικών εγκυμοσυνών στον ανεπτυγμένο κόσμο). Ελλάδα είναι και οι ανελέητοι ξυλοδαρμοί συζύγων, ο ομαδικός βιασμός της Βουλγάρας μαθήτριας στη Μαλεσίνα (τι έγινε μ' αυτό;), ο Άλεξ που εξαφανίστηκε ενώ όλη η τοπική κοινωνία κοιτούσε κάπου αλλού.

Η φρίκη και η αγριότητα υπάρχουν παντού. Όχι μόνο στη Μέση Ανατολή και στην υποσαχάρια Αφρική. Βρίσκεται και κάτω από τις αφίσσες που διαφημίζουν παραδόσεις, πολιτισμούς, κληρονομιές, χαρούμενες οικογένειες. Απλώς καμμιά φορά δυσκολεύεσαι να καταλάβεις.

13/12/09


κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση. Η έρευνα είναι της public issue.

*

Ο καθηγητής Καλύβας (μεγάλη η χάρη του) έγραψε ένα άρθρο. Δεν μου φάνηκε άσχημο, δεν με συγκίνησε κιόλας. Ο φίλος μου ο thas σχολίασε το άρθρο του καθηγητή Καλύβα (μεγάλη η χάρη του). Η δική μου αντίδραση μάλλον είναι συντονισμένη με τις αντιδράσεις της "κοινής γνώμης". Αναδημοσιεύω το σχόλιο του thas, τροφή για σκέψη (ας μου συγχωρεθεί ο αγγλισμός):


Ο καθηγητής του Yale λοιπόν, υιοθετεί πράγματι το ψύχραιμο ύφος μιας συστηματικής / αντικειμενικής ανάλυσης αλλά, όπως ειπώθηκε ήδη, δεν μπορεί να κρύψει ούτε την ιδεολογικοποίηση του ζητήματος ούτε την προφάνεια των συλλογισμών του. Ήτοι:
Αν αναλαμβάνεις να πας κόντρα στη γενικευμένη, όπως θεωρείς, αντίληψη περι νεανικής εξέγερσης και να καταρίψεις στερεότυπα, κατά τη γνώμη μου οφείλεις (με την έννοια της αποτελεσματικότητας) να το κάνεις κάπως ευφάνταστα και με στυλ. Με δύναμη. Εδώ συναντάμε τυπική πόλωση και αντιπαράθεση –ήδη στην πρώτη παράγραφο έχει προλάβει να υπογραμμίσει εμφατικά την αντίθεσή του στο οριζόμενο ως δακρύβρεχτο/ γλυκερό ύφος των δημοσιογράφων που μιλάνε για την κακούργα κοινωνία- άρα να ορίσει αντιθετικά τι ΔΕΝ θα βρούμε στη δική του προσέγγιση- εισάγοντας ένα λαικό, άμεσο ύφος το οποίο δεν βρίσκει συνέχεια στο υπόλοιπο κείμενο. Αυτή η πρώτη παρατήρησή του, προφανής, νομίζω, και ελαφρώς τετριμμένη στη διατύπωσή της, δίνει και τον τόνο της προσέγγισης διαλύοντας από νωρίς τις εντυπώσεις περί ψυχραιμίας ή αντικειμενικότητας. Όσοι είδαν στον Δεκέμβρη άλλες διαστάσεις είναι είτε μελό τύποι (αλλά και ψευδοεπιστημονικοί αερολόγοι, όπως σημειώνει πιο κάτω, οι οποίοι θα ξεσαλώσουν με την ευκαιρία της επετείου) είτε διαψεύστηκαν από τα πράγματα ( η εξέγερση δεν είχε συνέχεια ούτε εδώ ούτε αλλού.) Απόσταση από τα γραφόμενα και χιούμορ, αναστοχασμός και αναρώτηση, υιοθέτηση της αντίπαλης θέσης, ευελιξία, φαντασία, εμβάθυνση - όσα τελικά χαρακτηρίζουν τον απαιτητικό κριτικό λόγο, φαίνεται να απουσιάζουν. Το κείμενο ξεκινάει και ολοκληρώνεται με μια ευθεία, μονόχορδη αφήγηση, εξαιρετικά γειωμένη για τα γούστα μου.

Η εκκίνηση δίνεται με τους «δυο ακραίους ερμηνευτικούς πόλους». Από τη μια, λέει, υπάρχουν οι γλυκεροί δημοσιογράφοι και από την άλλη όσοι είδαν στον Δεκέμβρη μια νέα επανάσταση ενάντια στην κοινωνία της κατανάλωσης και τον καπιταλισμό.

Πείτε μου, γιατί εγώ δεν το βλέπω: Τι είδους πόλοι είναι αυτοί οι δύο και πώς ορίστηκαν; Τι τους κάνει ακραίους; Βρίσκονται μάλλον στα δύο (αυθαίρετα) άκρα των προσεγγίσεων, ανάμεσα στις οποίες τοποθετούνται τα ζητήματα που θα τον απασχολήσουν. Αλλά η πραγματικότητα λέει ότι κάθε προσέγγιση, ιδίως οι σοβαρές αλλά ακόμα και οι γραμμένες στο πόδι, δεν δίνουν μία μόνον αιτία όταν περιγράφουν το γεγονός. Και η κοινωνία είναι κακούργα και η κρίση έπαιξε το ρόλο της και οι νέοι είχαν κάτι να μας πούν κλπ. Άρα αυτή η ιδιότυπη, αυθαίρετη κατηγοριοποίηση γνωμών δεν κατάλαβα, μεθοδολογικά, σε τι ωφελεί. Αυτά τα λέω σχετικά με την ακριβολογία και τη συστηματικότητα που αναγνωρίστηκε στο κείμενο.

Και επειδή τραβάμε σε μάκρος, φτάνουμε στις διαπιστώσεις:

1. Οι διαδηλώσεις του κρίσιμου τριημέρου δεν πήραν μαζικές διαστάσεις.

Τριήμερο ήταν ο Δεκέμβρης; Πώς και γιατί ορίστηκε αυτό το διάστημα ως το μόνο κρίσιμο; Οι γιαγιάδες με τα νεράτζια κατά των MAT σε ποιο στατιστικό δείγμα ανήκουν; Τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του κόσμου στα παιδιά που πέρναγαν από μπροστά τους δεν ήταν ένδειξη μαζικότητας; Οι πρώτες τηλεοπτικές αντιδράσεις (πριν την ομερτά και τη συντονισμένη επίθεση) δεν μαρτυρούν την παλλαϊκή συμμετοχή-αντίδραση; Έπρεπε να κατέβει η (συντηρητική) μάνα μου και κάθε μάνα στα Εξάρχεια, δεν έφτανε η απόγνωση, η απελπισία στο πρόσωπό τους; Η χρόνια συσώρευση προβλημάτων, η δυσφορία όλου του κόσμου δεν ήταν γνωστή και φανερή σε όσους κατοικούμε στη χώρα; Δεν είδαμε και τα δέντρα να ξεσηκώνονται εκείνη την περίοδο; Αλλά «σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες περιγραφές οι διαδηλώσεις του κρίσιμου τριήμερου δεν πήραν μαζικές διαστάσεις».

2. Οι καταστροφές δεν ήταν καινούριο φρούτο. Συνηθίζεται.
Συνεπώς αυτό αποδεικνύει ότι ο Δεκέμβρης δεν είχε πρωτοτυπία, ήταν μία από τα ίδια. Δεν ξέρω τι να πω εδώ, και τι είδους επιχείρημα είναι αυτό. Για να το διαβάσει ο Μπαντιού να αναθεωρήσει το περίφημο συμβάν του;

3. Σπανίζουν οι δίκες και οι καταδίκες των ενόχων/ η αστυνομία συγχωρεί και ανέχεται.
Κάνεις κριτική προσέγγιση στο φαινόμενο της ανομίας και δεν αναφέρεσαι στην αντίπερα όχθη, στη χρόνια ατιμωρισία της αστυνομικής αυθαιρεσίας; Δεν έχεις ακούσει για αστυνομικές πρακτικές, πρακτόρικες μεθοδεύσεις κλπ, όλα είναι συνωμοσιολογία και ιδεολογική πόρωση; Και εν πάση περιπτώσει τα σχετικά βίντεο που κυκλοφορούν κατά καιρούς είναι χαλκευμένα;

+ Η ιεροτελεστία ενηλικίωσης δια των καταλήψεων και συμμετοχής των μαθητών σε πορείες είναι μια εθυμοτυπική διαδικασία.
Η ιδέα, ας πούμε, της αφύπνισης, της συμμετοχής στα κοινά έστω και μέσα από το τραγικό γεγονός της δολοφονίας, η δημιουργία ενός ακηδεμόνευτου ρεύματος αντίδρασης είναι αμελητέο δεδομένο. Τα περί γενικευμένης απολιτικοποίησης και απάθειας, δεν τον απασχολούν. Το ζήτημα είναι η επαναστατική γυμναστική των νέων, ως αποτέλεσμα της διευρυμένης ανοχής.

4. Η ιδέα περί μιας εξεργεσιακής νεολαίας δεν πιστοποιείται από τα γκάλοπ και τις μετρήσεις. Οι περισσότεροι είναι συντηριτικοί δεξιοί ή ακροδεξιοί.
Εδώ η απάντηση είναι πως τον τόνο δίνει πάντα ένα μαχητικό κομμάτι της νεολαίας, υπό τη βουβή στήριξη ή μη, των υπολοίπων. Τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα ενδεχομένως θα παίρναμε αν κάναμε τις μετρήσεις στο κοινωνικό σώμα το Νοέμβρη του 1973. Όμως το Πολυτεχνείο υπήρξε, δυνατό και ρωμαλέο.

Η ερμηνευτική κατακλείδα του κειμένου:
- κακοί αναρχικοί
- ανίκανη αστυνομία
- ανοχή της κοινωνίας.
(τα πάθη της μεταπολίτευσης)

Να θυμίσω εδώ ότι με δεδομένη την κριτική που άσκησε το ΛΑΟΣ στη Νέα Δημοκρατία, μια αρκετά διαδεδομένη άποψη λέει, μάλλον, τα εξής (με λαϊκούς όρους)
«Φταίει ο Παυλόπουλος που αφόπλισε την αστυνομία με τις δηλώσεις του», ότι «μια χούφτα κωλόπαιδα τα σπάσανε πάλι και τα σπάνε πάντα»
και ότι (πάγιο αυτό) «Παπαδόπουλος που τους χρειάζεται.»

Αυτά δεν τα συνδέω με τον λόγο και την ιδεολογία του ΣΚ- αναφέρομαι σε στερεοτυπικές κρίσεις και ευκολίες του κοινωνικού σώματος. Και ούτε έχω άποψη για τον άνθρωπο-επιστήμονα. Ένα κείμενο μόνο κρίνω και λέω πώς η επιστημονικότητα και αντικειμενικότητά του δεν απορρέουν αυτομάτως από την ιδιότητα του γράφοντος.
[...]

*

τροφή για σκέψη και το κείμενο του Racasha.

*

10/12/09

Otsefinam

Ο Βίκ Αντερσον ,εικοσάρης
Βρίσκεται στο πεζοδρόμιο
Της εταιρείας Mπανγκ
Μόλις ξεφορτωθηκε έμπνευση
Σε μια μικρή μπομπίνα
Την άκουσε το αφεντικό
Και δεν του άρεσε. Ο Βικ
Δεν θα συνθέσει πιά, δεν
Θα τραγουδήσει ποτέ.
Κι αν τον πέτυχα στο
Πεζοδρόμιο της εταιρείας
Είναι επειδή δεν υπήρξε
Ποτέ. Απλως ήταν 1965
Οι θεαματικές αναστάσεις
Σπάνιζαν, ο κόσμος
Ήθελε τα τυχερά του
Αφήνοντας στενά περιθώρια
Στον Βίκ και εκατομμύρια
Ομοίους του, που έζησαν
Εμβρόντητοι και ευτυχώς
Δεν υπάρχουν άρα.

6/12/09

Sic et non, ξανά



The saints are coming

Νομίζω ότι στο μέλλον αυτό το βίντεο κλιπ θα αποκτήσει διαστάσεις εμβληματικές. Δε νομίζω ότι κανένας από τη γενιά μας θα ξεχάσει ποτέ αυτό που έπαθε στο 1:39, όπου -- ενώ νόμιζε ότι έβλεπε ακόμα ένα στάνταρ βίντεο του Ιρλανδού Νταλάρα και της παρέας του -- αντικρύζει τον αμερικανικό στρατό να σώζει τους πλημμυροπαθείς, έστω και ως οπτικό εφέ. Ναι, λαϊκίστικο, ναι κλισεδιάρικο όσο δε σηκώνει: το αντίστοιχο της χίπισσας του '60 που χώνει το λέλουδο στην κάννη του πάνοπλου εθνοφρουρού. Αντίστοιχα δυνατό και συνοπτικό λοιπόν: το συγκεκριμένο βίντεο συμπύκνωσε όλα όσα ξέραμε και νιώθαμε για τον κόσμο του 21ου αιώνα, πιστεύω δε ότι έστειλε πολλά αμερικανάκια (που προσκυνάνε τους Green Day) να πάνε να ψηφίσουν Ομπάμα.

Αλλά ας στραφούμε στο ίδιο το τραγούδι. Το άκουγα μέσα από τα ακουστικά μου προχτές και σκεφτόμουν για άλλη μια φορά τους αφανείς ήρωες της ποπ μουσικής: τους παραγωγούς. Από τον Spector μέχρι τον Tony Visconti και τον Brian Eno που πήρανε τα ρετάλια του Bowie κι έφτιαξαν το μνημειώδες Low, από τον πολυμήχανο Quincy Jones που με το Thriller μετέτρεψε τον Michael Jackson από Shirley Temple σε υπερστάρ, μέχρι τον τύπο που έκανε την παραγωγή στο ντεμπούτο των φάλτσων κι άτσαλων Stone Roses και το κατέστησε μνημείο της ίντυ μουσικής, μέχρι τον τύπο που πήρε ένα τραγουδάκι μαθητικής μπάντας της σειράς (το The saints are coming) και, συν τοις άλλοις, παίζοντας με τις ρυθμικές κιθάρες και φέρνοντάς τις μπροστά στο κατάλληλο σημείο, το έκανε φυτίλι του θυμικού και anthem, που λένε.

Είναι εύκολο να περιφρονήσεις τους παραγωγούς. Αλλά η αξία τους φαίνεται σε κάθε λάιβ.

Τα λάιβ και τα στούντιο

Μάζεψα κάποια κείμενα για τον περσινό Δεκέμβρη εδώ. Σήμερα θα προσέθετα το κείμενο του old boy και του Διόδωρου. Δεν έχω να προσθέσω πολλά, μόνον ότι πολλοί νοσταλγούμε την αυθόρμητη πανελλαδική έκρηξη της νεολαίας, την εξέγερση. Αλλά αυτή είναι η μοίρα μας ως Ελλήνων: μας κάθεται κάτι μία φορά και μετά δαπανούμε τη ζωή μας ή την ιστορία μας αναπολώντας αυτή τη μία στιγμή όταν μας έκατσε κάτι, εν προκειμένω μια αγνή και συλλογική διαμαρτυρία σε κωμοπόλεις τύπου Χανιά και Καλαμπάκα αλλά και στις Αθήνα-Θεσσαλονίκη.

Αλλά ας σοβαρευτώ. Όπως οι σταλινικοί καπέλωσαν τους αγωνιστές και τελικά ξεπούλησαν τον αγώνα της ελεύθερης Βαρκελώνης το 1938 στον Ισπανικό Εμφύλιο, έτσι και οι καθ' έξιν βιαιοπραγούντες καπέλωσαν τον Δεκέμβρη και τελικά ξεπούλησαν τον όποιο αγώνα του.



Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες, κουβέντες, κουβέντες. Αλλά έτσι είναι η μοίρα μας ως Ελλήνων: μας κάθεται κάτι μία φορά και μετά δαπανούμε τη ζωή μας ή την ιστορία μας συζητώντας το, κουβεντιάζοντάς το, επανερμηνεύοντάς το, τραβώντας λεπτές τομές μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, μεταξύ αγώνα και χαβαλέ, μεταξύ σύνεσης και προδοσίας, μεταξύ λ.χ. έρωτα και καύλας. Κατά βάθος παραμένουμε βαθιά συντηρητικός λαός, κυρίες, κύριοι και αγαπημένα μου παιδιά.

29/11/09

Νέες αθηναϊκές ιστορίες

Ο φθόνος του ΚΝΕους

Αυγά εναντίον όλων: στη Σώτη, στον Πάσχο, σε έναν καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Οπωσδήποτε οι αυγοβόλοι δεν είναι άνθρωποι έτοιμοι να υπερασπιστούν μέχρι θανάτου το δικαίωμά μου (σου, του, μας, σας, τους) να λες όσα λες. Δε θέλουνε να μπούνε σαν εμάς τους μαλάκες στον κόπο να αναιρέσουν και να αντικρούσουν γνώμες, απόψεις και σκέψεις. Έτσι, όπως κάνει πάντα η ΚΝΕ. Θέλουνε να χτυπήσουν τους εχθρούς της επαναστασης πριν μιλήσουν καν, αυτής που δεν έρχεται, αυτής που δεν έχει ούτε αντικείμενο, ούτε σκοπό, ούτε αιτία -- μόνον εχθρούς: όλους εμάς τους πουλημένους.

Είναι καλύτεροι οι αυγοβόλοι αριστερίζοντες τραμπούκοι από τους αποθρασυμένους πια φασίστες που δέρνουνε μετανάστες και σπάνε τα μαγαζιά τους; Ε, όχι. Είναι όλοι τους εχθροί της ελευθερίας. Σε μια απόφαση-σταθμό το 1995 ή το 1996 (δε θυμάμαι πια), το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου απαγόρευσε τη λειτουργία της φοιτητικής νεολαίας της Hizb-ut-tahir, μιας ισλαμιστικής οργάνωσης, με το εξής σκεπτικό: καμμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας. Απλά.

Βεβαίως στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια είναι (με αυτή τη σειρά) υποτελή στο κράτος, στις κλίκες, στις κομματικές νεολαίες -- ιδίως τις κατ' επίφαση αριστερές. Και μην έρθετε, σας παρακαλώ, να μου λέτε ότι η υποτέλεια των ελληνικών πανεπιστημίων είναι το μικρότερο από τα προβλήματά τους ή ότι οι νεολαίες μπορεί να είναι κάπως (πώς; άθλιες) αλλά ότι λ.χ. υπερασπίζονται τους φοιτητές απέναντι στην αυθαιρεσία των καθηγητών (ποιων;) και ότι προωθούν τις ελευθερίες και τα δικαιώματά τους. Αλλά, τέλος πάντων, κουβέντα να γίνεται: σε μια χώρα όπου τα πανεπιστήμια είναι μόνο επαγγελματικά προπαρασκευαστικά κέντρα, ε, αναμενόμενα είναι αυτά: για διδασκαλία, μαθητεία κι έρευνα θα μιλάμε τώρα;

I have crossed oceans of time κτλ.

Πήγαινα Δουκίσσης Πλακεντίας. Κοιτούσα τις ωραίες κι απίστευτα ζοχαδιασμένες Αθηναίες του μετρό. Αναρωτιόμουν αν θα συνέχιζα στο αεροδρόμιο με το μετρό ή με τον προαστειακό. Διάλεξα προαστειακό και το μετρό τελικά εμάς περίμενε για να βγει από το τούνελ. Βλέπω ένα πρεζόνι, μπα, πάει αεροδρόμιο; Φυσικά δεν είναι πρεζόνι, και πάει Παλλήνη.

Με είχανε πει έφηβο πριν κάτι μέρες: άρα δεν είμαι ακριβώς προγέρων. Είμαι ένας κύριος ακαθόριστης ηλικίας, κάπου μεταξύ 30 και 50, έτσι μου λένε. Λόγω τρόπου ζωής, είμαι παγιδευμένος για δεκαετίες ακόμα στον κόσμο της δεκαετίας του 20 εκατοντάδων ανθρώπων, ακούω τη μουσική τους, βλέπω τις ταινίες τους, ξέρω τα μαγαζιά τους. Ένα ιδιότυπο βρυκολάκιασμα που με κρατάει τεχνητά νέο ψυχολογικά και κρατάει άσβεστο μέσα μου τον φθόνο της βιολογικής νεότητας.

Κατέβηκα από το τρένο: "ρηχές σκέψεις που δεν έχουνε βαφεί στην απώλεια", σκέφτηκα.

28/11/09

Γκυγιώμ «fou» Απολλιναίρ




Γυναίκες όπου παριστάνουνε τους άντρες,
Τι ασχήμια.
Αντρες που παριστάνουν τις γυναίκες,
Τι βλασφήμια.

Ψοφίμια αποχυμωμένα,
δίχως χιούμορ το λοιπόν,
τενόρα το σαξόφωνο
-με κοφτά αναφυλλητά-
μου μιλάει σα γυναίκα,
κι εγώ με καμπανάκια-παλαμάκια
προσευχής
του ζητώ
να κάμω ένα βήμα
παραπέρα

Papa,
o fou Dieu, είναι ένας δυνατός
που οι ανθρώποι πλανεμένα
τον κυλούμε
σαν την πέτρα από δώ και από κεί
όλη την ώρα;

Cut, πέφτει διαφημιστικό.
Πρέπει να ζήσουμε αναγκεμένοι.
Ω, μον – Dieu, βλέπεις τι σου κάνω τώρα;

23/11/09

Εικόνες

Image Hosted by ImageShack.us

Ο ήλιος στο παραθύρι, αντανακλάται ο ψευδής εαυτός!

Image Hosted by ImageShack.us

Κοντά στη στεριά.

Image Hosted by ImageShack.us

Μας βλέπουν.

Image Hosted by ImageShack.us

Κινέζικο φτωχικό…

Image Hosted by ImageShack.us

Η θέα από το σπίτι ενός φίλου του Πετεφρή!


Image Hosted by ImageShack.us

Η κρεβατίνα


Image Hosted by ImageShack.us

Φάβα…με μπόλικο κρομμύδι και μονοξυλίτη.

Image Hosted by ImageShack.us

Πολύ-χρωμο μαύρο!


Image Hosted by ImageShack.us

Λεπτομέρεια


Image Hosted by ImageShack.us

Ξυλοδεσιά


Image Hosted by ImageShack.us

Κάδρο στο περίπου.


Image Hosted by ImageShack.us

Ο όφιδας

20/11/09

Μονωδία


Έτονε και τρωγόπιναν ένας ρήγας, ένας πρωτομάστορας κι ένας στραδιότις, τζαούσης. Πάνω στην κουρουμπουγάτσα, λέει ο ρήγας πως ξίνισε το κρασί του και κλαίει, διότι χάθηκαν έτζι μουζούρια δεκατέσσερα και πλήθος βουτζίων . Ξύδια και ξυνήθρες. Ου φροντίς του λέγει ο τζαούσης ο βασιβουζούκος, να μου τα δώκεις να ποτίσω τους λαούς που δεν κατέουν. Ο πρωτομάστορας του λέγει πως υπάρχει γιατρικό. Να εκμετρήσει το χαμένο κρασί και να φέρει δυό καραβιές μαλακό, γλυκύ ,ασθενές και ουγγαρέζικο, να τα αναμίξει και τότενες θα έχει καλό γλυκόπιοτο κρασάκι γιά χρεία δικιά του και των δούλων του. Εθαύμασεν ο βασιλεύς ,ανέθεσεν στον πρωτομάστορα την δουλειά και τους απέλυσεν ερευγόμενος, να κοιμηθεί μες στην τρελή χαρά. Ο τζαούσης ο τζαγκραβολιστής απόρησεν που πήρεν ο πρωτομάστορας την εργολαβίαν και τον ηρώτα πόθεν ηξερε το κόλπο με το ανακάτεμα. Δεν υπάρχει κόλπο απάντησεν ο καλός τεχνίτης. Έχω κερδίσει το διάφορον, τον λουφέν και την δεκάτην από κρασοβόλι δύο καραβιώνε. Το κρασί που εξύνισεν ευθύς θα το πετάξω, διότι το ξυνόν υπερισχύει του γλυκέος ακόμη και σε αναλογίαν μία στο χιλιάρι.Μα τότενες, του λέγει ο στραδιότης ο το ροκάνι φέρων,είσαι απατεών και κούρσαρης. Είμαι καλός τεχνίτης, απάντησεν ο χήρος πρωτομάστορας, και μετά το κτίσιμον της κυράς μου στο κωλογεφύριν του τσιμπιδομούνη του βασιλέως, ό,τι και να πράξω άτιμον, θεμιτόν μοι φαίνεται.

17/11/09

To αρούρι της κουλτούρας

Cornkind

So the rain falls
it drops all over the place
and where it finds a little rock pool
it fills it up with dirt
and the corn grows
a green Bette Davis sits under it
reading a volume of William Morris


oh fertility! beloved of the Western world
you aren't so popular in China
though they fuck too


and do I really want a son
to carry my idiocy past the Horned Gates
poor kid a staggering load
yet it can happen casually
and he lifts a little of the load each day
as I become more and more idiotic
and grows to be a strong strong man
and one day carries as I die
my final idiocy and the very gates
into a future of his choice


but what of William Morris
what of you Million Worries . . .
what of Hart Crane
what of phonograph records and gin
what of "what of"
you are of me, that's what
and that's the meaning of fertility
hard and moist and moaning

Το βάζω στον πάγκο γιά μετάφραση. Μπορεί να το προσπάθησα και είκοσι φορές, στα 44 χρόνια που το γνωρίζω, ήδη μισού αιώνα ποίημα, χωμένο στο Lunch Poems. To cornkind σημαίνει κάτι ωσάν στάλες βροχής μεγέθους καλαμπόκας, ένα είδος kinda=kind of. H Μπέτι Ντέιβις είναι «πράσινη» επειδή πρωταγωνίστησε σε ένα αγγλικό δράμα του 1945, το Corn is green. Στον ρόλο μιάς μεσόκοπης (τότε ήταν 36) δασκάλας που σε ένα χωριό ανθρακωρύχων πρόσεξε έναν έξυπνο νεαρό και τον έπεισε να κάνει τα χαρτιά του γιά Οξφόρδη. Αλλά ο παιδαρας είχε φροντίσει να εγκαστρώσει μιά κοπελίτσα. Η δασκάλα, γιά να μη κινδυνέψει η καριέρα του πτωχόπαιδος(και δεν γίνει γενικός γραμματέας ελληνικού υπουργείου) αναλαμβάνει να μεγκαλώσει η ίδια το γλυκύ μπασταρδέλι. Το sits under it θα το ήθελα να παραπέμπει στο απο κάτω από το ραδίκι. Διαβάζει Ουίλιαμ Μόρις, τον περιβόητο σχεδιαστή υφασμάτων και βιτρό, γεννήτορα του αρχιτεκτονικού σπλην και ασφαλώς Οξφορδιανό. Ποιό βιβλίο του; Αν έχω καταλάβει καλά τον φρενήρη τρόπο του Οχάρα (αλλεπάλληλες συνειρμικές επικαλύψεις-σκέφτεται τον Μόρις, ένα βιβλίο του, παίρνει το θέμα του βιβλίου του και το παρουσιάζει ως κεφαλίδα της επόμενης στάνζας του) η Μπέτι διαβάζει από το lovers of Gudrun, που υμνεί τον θεό, συνοδό του Οντίν και υπεύθυνο γιά την Ευγονία-Fertility, ονόματι Φρέι.

There was Frey, and sat
On the gold-bristled boar, who first, they say,
Plowed the brown earth, and made it green for Frey.

Και γιατί «δυτικός κόσμος»; Επειδή οι φασίστες χρησιμοποίησαν έντονα τις Βαλχάλες και τις Έδδες, ακόμη και παραπληγικώς την ημετέρα μυθολογία.Ευγονία, προσφιλής στη Δύση/δεν σε πολυξέρουν στην Κίνα/ αν και γαμάνε επίσης.

Τον υγιό που ήθελε ,τον βάζει σε πύλες. Πύλες ονείρου, τις εκ κεράτου πεποιημένες

ο δ δι ξεστν κεράων λθωσι θύραζε,

ο τυμα κραίνουσι, βροτν τε κέν τις δηται

που μνημονεύονται στην Οδύσσεια, παράλληλα με τις ελεφάντινες, και τις very gates ήτοι τις αληθείς.

Το ποίημα ολοκληρώνεται με την στάνζα του γουατόφ=τι ένεται, που επι δεκαετίες αποτελούσε το προσωπικό μου coat of arms.

Τι γίνεται με τα τι γίνεται

Ο Χάρτ Κρέιν, ποιητής, αμερικανός, αυτοκτόνησε 33 ετών, queer όπως και ο Οχάρα, στην μεσοπολεμική ανδρικώτατη μορφή τους, μιά φυλή σκληροτράχηλων λεπταίσθητων με θηλυκό μυαλό, παιχνιδιάρηδες. Λόρκα, Λαπαθιώτης, τόσοι και τόσοι.

Στο Phonograph records and gin, διαβάζω το ουίσκι εν τζίν από το death of a clown των Kinks, άν δε λαθεύω.

Πολλά χρόνια με απασχολεί η μεταφορά του διστίχου-καθρέφτη με την αρμονική συστοιχία του ήχου ,αλλά και της αντιστρεπτής μορφής του M και του W.

but what of William Morris
what of you Million Worries

Τι γίνεται με τον Ουίλιαμ Μόρις

Ντο ένεται με ταις Μύριες Ουλές

Οσο πιό κοντά στο πρωτότυπο, τόσο πιό έκτρωμα ένεται.Και τότενες κατάλαβα ινατί με παιδεύει το ποίημα εξόν την παγία άγνοια της αγγλικής των γλωσσών.

Είναι επειδή οι Ελληνες είμαστε κλινικώς ξένοι. Με κάποιους ξένους ήχους ,εικόνες, και μυρωδιές δενόμαστε και τα περνάμε μέσα από το εσωτερικό μας φίλτρο.Και βγαίνουν ελληνικούρες, χαϊδολόγια, σκληρό σεξ (δεν υπάρχει τέτοιο πράμα, παρά μόνον ληστεία σώματος) και τα λοιπά.

Διότι, πεφιλημένα μου μάτια και μοναχικα, ενώ ψαρεύω στο cornkinda με βοήθεια τα θκουλίκια της ανάγνωσης, η καρδιά μου δεν λεει να ξεκολλήσει από «γλυκό τραγούδι αγάπης, αρούρι, αρούρι αουρό» της Δανάης και από της ιδίας (και των Γιαννίδη -Σακελλάριου) την τρεχαντήρα:

Γαλάζια τα πάντα
Γαλάζια τα κύματα
Και κάτασπροι γλάροι
Στην άμμο είχα κάνει
Τα πρώτα μου βήματα
Στα δίχτυα κοντά
Κάποιου γέρου βαρκάρη

Τραγούδια τρελά
Το νησί μας πλημμύριζε
Με κέφι γεμάτα
Κι ο μπάτης στους ίδιους
Σκοπούς ξαναγύριζε
Το βράδυ καθώς
Ετραβούσαν την τράτα

Γαλάζιες κορδέλες

μουβάζαν στις μπούκλες μου
Σγουρά τα μαλλιά
Τις νύχτες κοιμόμουν
Μαζί με τις κούκλες μου
Που δεν τις χωρούσε
Η μικρή αγκαλιά μου

Η γάτα μας δίπλα
Στο τζάκι γουργούριζε
Γεμάτη ραχάτι
Κι η θάλασσα πάντα
Με γλυκονανούριζε
Τις νύχτες στο άσπρο
Μικρό μου κρεβάτι

Την τρεχαντήρα μου πουλώ

Με την αρματωσιά της
Εβίρα μια-κι άλλη μια
Εβίρα δυο-κι άλλα δυο
Εβίρα, εβίρα, εβίρα εγώ κι εσύ
Εβίρα, εβίρα, εβίρα να πάμε στο νησί

Δελφίνια είναι οι ναύτες της
Κι ο αγέρας στα πανιά της



Λοιπόν, what of “what of”;


15/11/09

Ανοιχτές επιστολές



Αυτά που θα διαβάσετε πήγαιναν για έξι διαφορετικά ιμέιλ. Ωστόσο, είπα να τα ρίξω όλα εδώ μέσα ατημέλητα κι ανακατωμένα, γιατί είμαι ένα πτώμα. Επίσης, μάλλον με πολιορκεί το δεύτερο κρυολόγημα, γρίππη ή τι τρίβολος είναι μέσα σε ένα μήνα -- ο πρώτος τρίβολος ηττήθηκε άδοξα από το ανοσοποιητικό μου: αν παίζω κάτι καλά, είναι άμυνα. Στην μπάλα μαθητής πάντα άμυνα. Και τα λοιπά, έκτοτε. Πάμε λοιπόν:

1.
Ένιωσα πολύ άβολα που κάποιος που ήτανε μέσα στο Πολυτεχνείο έλεγε ότι οι μπάτσοι το '73 άλλαξαν τα άσφαιρα με πραγματικές σφαίρες και τους έριξαν. Τότε δεν είχε μεν κινητά να τραβάνε βιντεάκια, δεν είχε όμως και βαλλιστικές. Μήπως δεν έριχναν στο ψαχνό;

2.
Τη νύχτα του Πολυτεχνείου ο πατέρας μου έψαχνε διανυκτερεύον φαρμακείο. Ήμουν άρρωστος στο σπίτι της οδού Κεραμεικού. Γύρισε αργά με κάτι πρωτόγονα φάρμακα της εποχής (αυτό μπηχτή για όσους δεν έχουν υπόψη τους τι κολοσσιαία άλματα έχει κάνει η ιατρική τα τελευταία 36 χρόνια).

3.
Ευτυχώς που γράφει πάλι ο θας, σημαίνει ότι ο ακτιβισμός και η αφόρητη πίεση που ασκούμε πιάνουν τελικά κάποτε τόπο. Εντωμεταξύ, είναι τρομερό: ο τύπος (το ομολογώ και ανοιχτά πια) ξέρει να γράφει και γράφει με ένα ύφος το οποίο, αν και διακριτό και αναγνωρίσιμο, δεν κουράζεται. Αυτά που γράφει, επίσης, είναι ξεκάθαρα τόσο καλοσυντονισμένα, που κάνει το 99,99% όσων διαβάζω να μοιάζουνε χοντροκοπιές. Ο μπαγάσας. Γαμώτο. Έγραψε πρόσφατα και η helion, οπότε πάμε και ξαναμαναδιαβάζουμε για το κουτάβι, το σεξ, τον Τριστάνο και την Ιζόλδη (κι αυτή η χαμένη μέσα στο 0,01% που κάνει τα υπόλοιπα να μοιάζουν ασήκωτες χοντροκοπιές). Ευτυχώς, να έχουμε να διαβάζουμε κι εμείς κάτι.

4.
Ο oldboy μου σύστησε το Happy-go-lucky (που στα ελληνικά θα έπρεπε να μεταφράζεται 'όσα πάνε κι όσα έρθουν'). Προφανώς του φάνηκε εξωτικιά ταινία, γιατί δεν έχει ζήσει στην Αγγλία. Η συμβία έκανε μια τρομακτικά εξονυχιστική κριτική της ταινίας (φέτες καρπάτσιο, λέμε), η οποία καταλήγει στο ότι άρεσε στον oldboy γιατί "είναι καλός άνθρωπος". Εμένα η ταινία μου φάνηκε ευχάριστη σκηνοθετικά κι ερμηνευτικά, μου κόλλησε την επωδό en-ra-ha ενώ η Poppy μου υπενθύμισε πολύ ζωντανά γιατί δεν έχω επιστρέψει στη Βρετανία και, απ' ό,τι φαίνεται, δεν πρόκειται.

5.
Φυσικά και μ' ενδιαφέρει ολόκληρη η εικόνα, ωρε Κουκουζέλη. Όχι συμπεράσματα ή κατακλείδες, αλλά ολόκληρη η εικόνα.

6.
Η Παρασκευή ήτανε μια πάρα πάρα πάρα πολύ δύσκολη μέρα. Το γεγονός ότι το μόνο κουσούρι που μου άφησε ήταν ότι κατέληξα να κοιμηθώ δύο ώρες παραπάνω σημαίνει ότι μάλλον παίζω πάρα πολύ καλή άμυνα πια.

7.
Πήγα και είδα το Festen απόψε. Με πολύ χαμηλές προσδοκίες, κυρίως γιατί είναι δύσκολο έργο, γιατί η ταινία μού αρέσει πολύ και γιατί ο φίλος μου ο Δημήτρης ήτανε βοηθός σκηνοθέτη και μου μετέφερε όλα τα κουτσομπολιά και τα παραλειπόμενα από τις πρόβες κτλ. Αλλά στο θέατρο, οπως και στους νόμους και τα λουκάνικα, όποιος θέλει να απολαύσει το τελικό προϊόν (εσείς απολαμβάνετε τους νόμους;), καλό είναι να μην ξέρει τίποτε για τις διαδικασίες παραγωγής του -- o Bismark το είπε.

Λοιπόν, η παράσταση ήτανε καταπληκτική, με τον σωστό τόνο, τους σωστούς χρόνους, με ωραία χτενισμένη μετάφραση, με σωστή κίνηση, με καταπληκτικό φωτισμό. Επίσης ανέδειξε ηθοποιούς του ΘΟΚ σε ρόλους που δεν τους περιμένεις (αλλά αυτό έχει συμβεί πια τόσες και τόσες φορές: ό,τι κι αν λέτε, οι άνθρωποι είναι και επαγγελματίες και ταλαντούχοι -- ανάθεμα μερικούς σκηνοθέτες), αν και δυο-τρεις από αυτούς χρειάζονταν λίγο περισσότερο ζέσταμα, ή πρόβες. Οπότε, Δημήτρη, σε απάντηση του μηνύματός σου, αυτά έχω να πω.

8.
Μου αρέσει κι αυτό


9.
Διαβάστε κι αυτό. Όχι ρε Λάκη, δεν είμαι εγώ ο radical desire! Πλάκα με κάνεις;

10.
Αυτά που λες. Καλή βδομάδα.

14/11/09

I see dead people

Έστειλα το μήνυμα στη συμβία από το ταξί προχτές: μπροστά στο άγαλμα του Βύρωνα περπατούσε ο Πήτερ Ουστίνοφ, κάπως ζαβλακωμένος από τη ζέστη, προς την κατεύθυνση των Στύλων. Φορούσε ένα πουλόβερ με ρομβους. Ενθουσιάστηκα που τον είδα, νόμιζα ότι δεν έρχεται πια στην Ελλάδα.

Η απάντηση ήρθε προτού φτάσω στο Σύνταγμα: "μα δεν πέθανε το 2004;"

12/11/09

Τα κανάτια

Πέρα από τον Μπαρμπαγιάννη Κανατά

Βρίσκεται φτυστός ο Ιωάννης εξ Ικανάτων

Μισός εργάτης και μισός απολειφάδι

Πολεμων που δεν υπήρξαν ένδοξοι

-των ζόμπηδων η αξία δεν μετράει σε κάτι

Παρεκτός το τρέξιμο, γι΄αυτό και φημίστηκε

Ένας άλλος κανατάς, ο Λούης στην πηλάλα-

Αλλά τουλάχιστον με τους ικανάτους

Ήξερες τι σε περίμενε. Αναίτιος ρόγχος

Μιάς διαφήμισης, βαρετή ματαιοδοξία και

Βατερή σάρκα λιπαίνοντας το απόγευμα

Του στρατοπέδου με αρτοκλασίες

Υπέρ του Μίθρα. Μήτε κανάτια, ουδέ

Ικανάτια. Είναι που τα κανάτια (ένας

Σπουδαίος τσουμπλεκιώνε όμιλος)

Βουβά και στυφά από ταις φούρλαις

Διακρίνονται επειδή διατήρησαν

Την πιό σπουδαία αρετή ενός φυλάρχου:

Την σιωπή φυλακισμένη στην κοιλιά τους

Σιωπή καμωμένη από άγλωσσες λέξεις