30/6/09

Xοιροβοσκός: Better than anything.




Στο μαγείρεμα μου κρατά παρέα ή Νένα Φρηλόν με το Better than anything. Εξαιρετικό σκάτ. Τη Νένα συνοδεύει η WDR Μπίνγκ Μπάντ. Με δισκογραφία για αχόρταγα μάτια κι αυτιά.

[…]Τι είναι τα μυστήρια; «Το να λές πολλά γελοία πράγματα κι άλλα τόσα σοβαρά»: είναι ο αξεπέραστος ακόμη ορισμός του Αριστοφάνη.

Όταν ο ρήτορας Αίλιος Αριστείδης, έμαθε στην Σμύρνη , ότι μια επιδρομή Κοστοβώκων* είχε ερημώσει την Ελευσίνα, είπε αυτά τα λόγια : «Οι μάχες και οι ναυμαχίες και οι νόμοι και τα πολιτεύματα και οι αλαζονείες και οι γλώσσες και οτιδήποτε άλλο, επιτρέψτε μου να πώ διαλύθηκαν: άντεξαν μόνο τα μυστήρια». […]
Better than anything… καλύτερα απ’ οτιδήποτε!

*φυλή που κατοικούσε βορειοανατολικά της Ρωμαϊκής Δακίας.

29/6/09

Xοιροβοσκός : Wave.




Σέζαρ Καμάργκο Μαριάνο και Ρομέρο Λουμπάμπο. Αντίδοτο στην υγρασία του απογεύματος.

[…] Στη διάρκεια πολλών ημερών ο Οδυσσέας καθισμένος στην ακτή αφηγούνταν στην Καλυψώ τον Τρωϊκό πόλεμο. Μ΄ένα ξερόκλαδο σχεδίαζε στην άμμο τα στρατόπεδα και τις θέσεις. Κάθε φορά άλλαζε την αφήγηση ή τον τρόπο που αφηγούνταν. Η Καλύψω καθόταν δίπλα του σιωπηλή, μέχρι που ένα κύμα τάσβηνε όλα. Μια φορά του είπε η Καλυψώ: «Βλέπεις, αυτό κάνει η θάλασσα. Και θα ήθελες να εμπιστευτείς την θάλασσα;». Υστερα από κείνη την ημέρα ο Οδυσσέας δεν ξαναπήγε μαζί της στην αμμουδιά. Καθόταν μόνος στον βράχο τον πιό εκτεθειμένο στα κύματα κι έκλαιγε.[…]

28/6/09

Sraosha: Πολυπολιτισμικότητες


Πριν φύγω να πάω να δω την καταπληκτική παράσταση της Editta Braun Company απόψε, έβλεπα ένα ντοκυμαντέρ για το Ντουμπάι, μάλλον γυρισμένο πριν την κρίση. Έλεγαν λοιπόν διάφοροι για το πόσο ωραίο και πολυπολιτισμικό είναι το Ντουμπάι, αφού δυτικοί από διάφορες χώρες συνάζονται για να κάνουνε συγκομιδή τον πλούτο εκεί, και ότι το Ντουμπάι δε διαφέρει από το Παρίσι, το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, αφού κι εκεί υπάρχουνε κανόνες που πρέπει να ακολουθεί κανείς.

Θα παρακάμψω την άποψή μου για το Ντουμπάι, η οποία είναι "ψόφο κακό κι ογλήγορα", και θα σταθώ λίγο στην πολυπολιτισμικότητα, η οποία τριβέλιζε το μυαλό μου όσο παρακολουθούσα την ανοικείωση και την αφαιρετική αποσυναρμολόγηση του σώματος στην παράσταση της Editta Braun Company.

Τα κέντρα όπου ρέει το χρήμα και συσσωματώνεται η εξουσία ανέκαθεν μάζευαν πολλά έθνη, πολλούς πολιτισμούς και κάθε καρυδιάς καρύδι. Αναπόφευκτα. Για παράδειγμα, άμα σου λένε ότι στο Mikligarðr τρώνε με χρυσά κουταλοπίρουνα, μπορεί και να καταλήξεις να ζεις στο Mikligarðr που κάποιοι λένε Τσάριγκραντ κι οι πιο πολλοί Πόλη. Και ούτω καθεξής.

Στο Ντουμπάι είναι μαζεμένοι και πολλοί νοτιοασιάτες, παρίες που δουλεύουνε για να σηκώνονται οι ενεργειοβόροι ουρανοξύστες του χρήματος χωρίς αντίκρισμα, δες και το Syriana για να σου το ξηγήσουν επί το αφηγηματικότερο. Σίγουρα, σε κάποια σκονισμένη γωνιά υπάρχει και ζει και ο δικός τους πολιτισμός και ίσως να οσμωθεί λιγάκι με τον νεοαραβικό νεοπλουτισμό των ουρανοξυστών, των στεγασμένων χιονοδρομικών κέντρων και των τεχνητών νησιών. Ίσως. Σε 50 ή 70 χρόνια. Όπως κάτι από τον πολιτισμό των πεινασμένων Ιρλανδών και των άπλυτων Ιταλών και των ζαμπόνηρων Ελλήνων του 19ου και του πρώιμου 20ου αιώνα είναι κομμάτι των σύγχρονων ΗΠΑ.

Είναι όμως υποκρισία κι αφέλεια να θεωρεί κανείς απλώς τη συνύπαρξη γλωσσών και κουλτουρών και πολιτισμών και θρησκειών (ιδίως αυτών...) ως ντεφάκτο πολυπολιτισμικότητα και πολιτισμικό πλούτο. Ο πολιτισμός ενός τόπου είναι συνήθως αυτός όσων έχουνε τα φράγκα. Στην 'πολυπολιτισμική' Πρωσία, οι Γερμανοί είχανε το πάνω χέρι. Στη σούπερ πολυπολιτισμική Ρωσία του σήμερα οι Τάταροι κι οι Τσουβάσιοι και οι Καλμούκοι είναι σχεδόν αόρατοι κι αμελητέοι. Και τα λοιπά. Τι θέλω να πω: το ότι βλέπει κανείς "πολύχρωμα πλήθη" στο δρόμο (ή, ακόμα χειρότερα, στα κλιματισμένα εμπορικά κέντρα) δεν αποτελεί εγγύηση
α. ούτε ότι διάφοροι πολιτισμοί βρίσκονται σε μια διαδικασία διαλεκτική -- ή έστω διαλόγου,
β. ούτε καν ότι οι διάφοροι πολιτισμοί συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα αρμονικά.

Πραγματικά πολυπολιτισμικές πόλεις του παρελθόντος όπως το Λβοφ, η Σαλονίκη, η Πολη, η Σμύρνη, η Βίλνα, η Πράγα, η Τιμισοάρα κτλ. αποστειρώθηκαν γρήγορα κι αποτελεσματικά, όταν δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία. Οι πόλεις του σήμερα που επιδεικνύουν την πολυπολιτισμικότητά τους, την εκθέτουνε συνήθως μέσα σε περισσότερο ή λιγότερο φροντισμένα γκέτο ή σε εστιατόρια με νερωμένες εθνικές κουζίνες...

Όλα αυτά, βεβαίως, τα ξέρουν όσοι ζούνε στην Αθήνα. Στο κέντρο, πιο συγκεκριμένα.

25/6/09

kukuzelis: funky for Kouvidis ΙΙ

*

2η Διεθνής

*

Τζαζ Συνάντηση

*

Κώστας Κουβίδης

*

στο Ηράκλειο, Κρήτης.

*

"...θα προσπαθήσουμε ξανά για να συναντηθούν
η μνήμη με την δημιουργία , η χαρά με την οργή
γιατί δεν θέλουμε να ξεχνάμε. Οι εκδηλώσεις που
θα πραγματοποιηθούν δεν γίνονται σαν ένα
ευχάριστο διάλειμμα στη γκρίζα πραγματικότητα,
αλλά απεναντίας σαν υπόμνηση πως αυτή
η πραγματικότητα πρέπει να αλλάξει."


*



κλικ για μεγέθυνση.


*

...και

*

...και

*

...και

*

21/6/09

μπερεκέτης: ΜΟΥΣΕΙΑΚΑ ΕΙΔΗ (παραπλεύρως επίκαιρον)



Εάν…. είχαμε στα χέρια μας μόνο αυτό το απόσπασμα από τα ΣΤΟΙΧΕΙΑ του Ευκλείδη, από αυτόν τον μισοφαγωμένο Πάπυρο του Οξυρρύγχου, ίσως να μην είχαμε τώρα διαδίκτυο, επειδή προϋπόθεση θα ήταν να έχουμε βρει, πει και γράψει ξανά αυτά που είχε βρει ο Ευκλείδης. Ίσως, μάλιστα, να είχαμε επανέλθει σε ένα τέτοιο σημείο πολιτισμικό, όπου στο λείψανο αυτό του ευρεθέντος παπύρου, να αποδίδαμε κάποιες θεραπευτικές ιδιότητες, παρασυρόμενοι και από αυτό το ... «παράδοξο» γεωμετρικό σχήμα στα κάτω δεξιά του… Αλλά τι λέω «γεωμετρικό». Δεν θα ξέραμε ίσως ακόμα την Γεωμετρία.
Για καλή μας τύχη τα Στοιχεία του Ευκλείδη, έχουν ακέραια σωθεί σε άλλους παπύρους.

Συνέθεσα 17 fragmenta antiqua για cimbel, ως ένα στοχαστικό παιχνίδι πάνω στο θέμα της ανάγνωσης του παρελθόντος μέσα από φθαρμένα τεκμήριά του που μας χαρίζει η επιείκεια του χρόνου. Η υπόθεση του έργου είναι ότι πέφτει στα χέρια μου ένας αρχαίος πάπυρος μισοφαγωμένος απ’ την υγρασία των αιώνων. Πρόκειται, μάλλον, για ένα μικρό μουσικό ανθολόγιο. Στα διατηρημένα μέρη του σώζονται αποσπάσματα από 17 μουσικά κομμάτια. Μεταφέρω τις ευανάγνωστες μουσικές φράσεις στη σύγχρονη σημειογραφία και δίνω τα κομμάτια να τα μελετήσει στο τσίμπελ (ρώσσικο σαντούρι) η φίλη μου η Αγγελίνα…. πού να βρίσκεις τώρα αρχαίες λύρες. Ωστόσο, για να χαρίσω μιαν ηχητική «ανάσταση» και στα αδικοχαμένα, τα φθαρμένα ή δυσανάγνωστα μέρη, παρακαλώ την Αγγελίνα στα συγκεκριμένα σημεία που λείπουν φράσεις, να χτυπά με ένα ξερό χτύπημα της μπαγκέτας το καπάκι του οργάνου. Σε ένα σημείο ενός κομματιού, όπου το χτύπημα στο καπάκι είναι ρυθμικό, έχουν διασωθεί μόνο τα ρυθμικά σύμβολα – το σημείο αυτό θα το αντιληφθείτε…

Οι τίτλοι, παραδόξως, διασώθηκαν όλοι, εκτός από έναν, αυτόν του 17ου κομματιού, του οποίου μάλιστα μόλις δύο φθόγγοι έχουν διασωθεί, κι ίσως δεν ανήκει στο ανθολόγιο, αλλά πρόκειται για κάποιον, πιθανώς μακροσκελή, ύμνο.

1. Παυσίλυπον
2. Χορός
3. Προπομπή
4. Ωδή
5. Χρησμός
6. Πολύσπαστον
7. Έπος
8. Παιδικόν
9. Συρματικόν
10. Σελήνης
11. Επιτύμβιον
12. Σήμαντρα
13. Πυθικός νόμος
14. Στάσιμον
15. Χορικόν
16. Εφήβων
17. Αδιάτακτον


Με τα λίγα .... περσικά που γνωρίζω απέδωσα τους τίτλους και εις την γιουτιουμπικήν.


Τα 17 fragmenta για τσίμπελ σε δύο βίντεο





Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο του Αλκίνοου Ιωαννίδη. "Έφτιαξα αυτό το στούντιο για να ηχογραφώ ό,τι μου αρέσει", μας είπε καθώς μας υποδέχτηκε. Ο Αλκίνοος, ολοκλήρωσε το δώρο του με ένα κέρασμα σε ωραιότατον μαγειρείον της Σταμάτας. Αρνάκι στη γάστρα με πατατούλες, σπιτικό.

19/6/09

kukuzelis: Λαογραφικός Μαραθώνιος

...για το Σαββατοκύριακο.

*
A. Πετεφρή έλλειψις, τέχνας κατεργάζεται:


1) Εισαγωγικά, η φαναριέρα και η παγωνιέρα.

2)
"Μη μου ανησυχείτε. Οι Αποχίτες δεν έχουν όλοι τα χρόνια μου. Δεν είναι όλοι για μπάτσες και για μελαγχολίες. Εχουν ελπίδες, αισιοδοξία, μέλλον. Θα γυρίσουν στο μαντρί, θα ψηφίσουν με βαριά καρδιά, βρίζοντας και βογγώντας, αλλά θα ψηφίσουν."
Για τις ευρωεκλογές.

3) Ένα κάπως μεγάλο παλιό ποστ.

*
B. Μερικές ατάκες από τον κινηματογράφο.



...fat, drunk and stupid is no way to go through life son.

*

Γ. Αυτό που θέλω είναι κάτι εξαιρετικά σαφές που περιβάλλεται από πυκνή ομίχλη.
If the river was whiskey and I was a duck
I'd swim to the bottom and never come up
Tell me how long do I have to wait?
Can I get you now baby or must I hesitate?
hesitation blues



*

Δ. Acropolis museum: and now for something completly different.
"Αν υπάρχει ένα έργο μνημειακής αρχιτεκτονικής αληθινά σημαντικό στην Αθήνα των τελευταίων 50-τουλάχιστον!-χρόνων, σίγουρα αυτό είναι το νέο Μουσείο Ακροπόλεως. Μιά ρωμαλέα, στιβαρή κατασκευή που ενσωματώνει στο κορμό της την επίγνωση του ρόλου που ένα τέτοιο οικοδόμημα παίζει όχι μόνο σα στέγη των λειψάνων ενός σπουδαίου μνημείου αλλά και σαν επανάγνωση αυτού του ίδιου του μνημείου με νέους όρους."
Ο τίτλος του άρθρου μου φαίνεται καίριος, μια παρατήρηση που δεν μου είχε περάσει απ το μυαλό: "Το κακό οικόπεδο κάνει το καλό αρχιτέκτονα". Ελεμένταρυ.



Το δε θείο τραγί, ήδη από το 2007, έχει πάρει θέση, για την πολυκατοικία μπροστά στο μουσείο:
"Κάποτε, σε αυτόν τον τόπο, η αντίδραση για την αντίδραση θα πρέπει να παύσει. [...] Το τριώροφο, το οποίο, φαντάζομαι, θα απεχθανόταν ψυχή τε και σώματι ο συνετός τε και σοφός Τσαρούχης, [...] έργο του Κουρεμένου και τρέχα γύρευε ποιανού τυχάρπαστου πολιτικού που έδωκε την άδεια για να ανεγερθεί εκειδά, κάτω από τον ιερό βράχο, διακόπτοντας την απρόσκοπτη από τα παρακείμενα προάστια θέα στην ιερά κλιτύ και το θέατρο του Διονύσου ...είναι τελείως έξω από την λειτουργική του χώρου, άσχετα από την ανάπτυξη ή όχι του Νέου Μουσείου, με τον γνωστό εξωφρενικό του εξώστη."

[Λυπάμαι που δεν μπορώ να αποδώσω και τυποτεχνικά το ποστ , αλλά μια βόλτα ως εκεί είναι εύκολη]



Οι δυο φωτογραφίες του μουσείου από τον RobW (ή Rob Wallace)

*
Ε.
- Μετανάστης μου έφαγε τη σειρά στο σούπερ μάρκετ
- Μετανάστης μου έκλεψε μισό ευρώ στα ρέστα
- Μετανάστης πέρασε δίπλα μου και με λοξοκοίταξε
Περί μεταναστών: Ένα και δύο.

Είναι πιθανό ότι σε εκατό χρόνια από σήμερα, κάποιοι θα τραγουδούν μαζί με τον Dylan: "I pity the poor immigrant" και θα έχουν κατά νου την Ελλάδα. Για την ώρα τίποτα καλύτερο από λίγο Dylan για να γλυτώσεις απ' τα ποικίλα μελιστάλαχτα ή δακρύβρεχτα που κυκλοφορούν στην ατμόσφαιρα.

*
ΣΤ.


Όταν κάποιος βγάζει το άχτι του σε οχτασύλλαβον τροχαϊκόν και πολυτονικό, τραβάει την προσοχή. Και πού αλλού θα έβρισκα, μεταξύ άλλων, τις λέξεις: σαπιοήθης,προπαταμαρτία,σουφρί,σκατοχαμούρω;

*

Προσθήκη 22/06/2009:

Ψεύτικε Εμσή...

δεν έχεις που να κρυφτείς
Το Γκέτο ξυπνά για τα καλά
έχεις πολλά να σκεφτείς
Υπέγραψες γραμμάτια
που δε μπορείς να καλύψεις
Εκεί που με ύφος έφτυνες
τώρα τρέχεις να γλύψεις

-μπλογκ "ΔΕ ΓΚΕΤΟ, έσκαψες το λάκκο σου ψεύτικε εμσι"
[Ευχαριστώ τον ανώνυμο φίλο που με ενημέρωσε, δες σχόλια.]


*


Και τέλος (Μέσω).

*

Χοιροβοσκός : The way you look (tonight)!

Μπορείς -έχω ακούσει κάποιους να λένε- έστω κι άν είσαι ένα μάτσο χάλια, να βγάζεις ωραιότητα, και ομορφιά συγχρόνως, διότι! Τα μαγειρεύει η Κάρλα γοητευτικά .

17/6/09

Sraosha: Ο θάνατος και η πυξίδα

Είδα το 'Ναταλί' σήμερα. Πάρα πολύ καλή ταινία, ιδίως για γαλλικιά και ιδιαίτατα για ταινία στην παράδοση Ρομέρ. Τη συνιστώ.

Και τώρα στα φλέγοντα:



Δεν έχω κάτι πρωτότυπο να συνεισφέρω. Η δολοφονία του αστυνομικού θα γίνει αντικείμενο καπηλείας, όπως έγινε κι εκείνη του Γρηγορόπουλου, και τα αρβαντοπαλλήκαρα της Χρυσής Αυγής θα βγούνε και πάλι στους δρόμους. Οι δύο δολοφονίες, δυστυχώς, είναι παράλληλες: την πρώτη τη διέπραξε το αυταρχικό, βίαιο και κατασταλτικό κράτος της αυταρχικής και κομφορμιστικής κοινωνίας μας. Για τη σημερινή ευθύνεται το ασυνάρτητο, επιπόλαιο και χάρτινα ποτεμκινικό κράτος μας (και πάλι, εικόνα σου είναι κοινωνία και σου μοιάζει). Όταν γκαρίζανε πολλοί (κι εγώ μαζί τους) ότι είναι επιτακτική η μεταρρύθμιση και η αναδιοργάνωση της αστυνομίας, δεν το λέγαμε από αντιπολευτικό οίστρο. Όμως, όταν στηλιτεύαμε την αθλιότητα της ΕΛ.ΑΣ. ούτε που μας πέρναγε από το μυαλό ότι μαζί με όλους εμάς θα κινδύνευαν να πέσουνε θύματα και οι ίδιοι οι αστυνομικοί (οι οποίοι δεν είναι όλοι φυσικοί αυτουργοί δολοφονιών, παρά την εκπαίδευσή τους).

Βεβαίως κάποιος Αντώναρος ή Τρομάρας "ξεκαθάρισε ότι αυτή τη στιγμή προέχουν οι έρευνες και δεν τίθεται κανένα ζήτημα αλλαγής προσώπων στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΣ." Ενώ είναι το λιγότερο που πρέπει να γίνει.

Τώρα, την πραγματικά αναίτια και (έξω από ρητορικά σχήματα) θρασύδειλη δολοφονία, τη διέπραξε μια οργάνωση που, αν δεν είναι εγκάθετη ή και ανύπαρκτη, είναι εγκληματικά ανεύθυνη. Και αυτό το λέω όχι από ταραχή που έφαγαν έναν άνθρωπο και τώρα κάθονται και καπνίζουν άφιλτρα, πίνουν ρακόμελο ή Άμστελ και αλληλοτσιμπουκώνονται (μεταφορικώς, κατά Ταραντίνο -- αν δεν είναι εγκάθετοι) για τη νίκη που κατήγαγαν σήμερα το πρωί κατά του Κράτους και του Κατεστημένου και το συμβολικό της νόημα. Το λέω γιατί σκότωσαν έναν αθώο, σχεδόν τόσο αθώο όσο ο Γρηγορόπουλος ("τι γύρευε να γίνει μπάτσος;" / "τι γύρευε το κωλόπαιδο στα Εξάρχεια να βρίζει μπάτσους;"). Το λέω γιατί οι ρουφιάνοι καραδοκούν, όπως και οι χρυσές δεξιές 'νεολαίες', κοινοβουλευτικές και μη. Το λέω γιατί αυτά προς μία ή μια άλλη κατεύθυνση οδηγούν. Καμμιά από τις δύο δε μ' αρέσει. Καθόλου.

15/6/09

kukuzelis: Ένας άνθρωπος.



Γράφει ο δικηγόρος: "οι λύσεις μπορούν να δοθούν με συνεννόηση". Αλλά αν μια κουβέντα μείνει εκκρεμής, αν δεν καταλήξει σε συμπεράσματα, που θα συμφωνούν εξάπαντος με τις θέσεις του, τότε καταφεύγει σε νόμους, νομολογίες και κανόνες κάθε είδους. Έχεις δει πόσο γρήγορα έρπει το φίδι όταν προσπαθεί να ξεφύγει; Έτσι. Προηγουμένως όμως έχει φροντίσει να δώσει σε όλους την εντύπωση ότι συζητάει. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είναι ο τρόπος του για να εκμαιεύει ομολογίες. Ή να αποκοιμίσει, σα φίδι, τον αντίπαλο. Εκκρεμείς συζητήσεις δεν υπάρχουν, γιατί αυτός δεν έχει συνομιλητές. Έχει ακροατές. Είναι ο κάτοχος της Ειδικής Γνώσης. "Οι λύσεις μπορούν να δοθούν με συνεννόηση. Χρειάζονται όμως δύο για να χορέψεις τανγκό." Δύο; Δύο! Ο δικηγόρος και ο εαυτός του. Αν όμως τύχει και προσκληθείς να χορέψεις, πρόσεξε. Μπορεί να θεωρήσει ότι περιφρονείς την πρόσκληση. "Όταν περιφρονείς την πρόσκληση για συνεννόηση, ειδικά όταν προέρχεται από νομικό που εκπροσωπεί τον θιγόμενο, σημαίνει ότι τον αμφισβητείς." Μυρίστηκε αμφισβήτηση; Ο δικηγόρος δικαιούται να καταφύγει στην ελληνική Δικαιοσύνη ή όποια αρχή βρεθεί πρόχειρη στη γειτονιά. Όχι άμεσα, ελάχιστο χρόνο αφού θεωρήσει, αυτός μόνος του, ότι τέρμα η συνεννόηση. Στο όνομα πάντα του πελάτη του, αιτούμενος ασφαλιστικά μέτρα ή ότι άλλο θεωρήσει πρόσφορο. Ενώ τα σκέφτομαι, η ερώτηση προσγειώνεται σαν πετραδάκι στη γκλάβα μου: Αναρωτιέμαι, γιατί άραγε δεν ζητάει να κατέβει το-φόρουμ-που-βοήθησε-να-γίνει-ευρύτερα-γνωστός; Η απάντηση προσγειώνεται εξ ίσου απότομα: Γιατί δεν ήλθε ακόμα ο καιρός. Επιμένω στο "θεωρώ ότι η αμφισβήτηση της επαγγελματικής αποτελεσματικότητας κάποιου δεν μπορεί να μένει αναπάντητη. Είναι μια πρόκληση" και τότε αρχίζω να διακρίνω στον ορίζοντα τα περιγράμματα των μελλοντικών του κινήσεων. Διότι αρκετοί "συνομιλητές" του στο-φόρουμ-που-βοήθησε-να-γίνει-ευρύτερα-γνωστός (ή όπου αλλού βρει συνομιλητές), δίνουν την εντύπωση ότι ακριβώς την επαγγελματική του αποτελεσματικότητα αμφισβητούν, έστω εμμέσως. Και μάλιστα δεν αποκλείεται να έχουν μερική επιτυχία, αν κρίνω εξ ιδίων. Γράφει "γνωρίζουμε όλοι ότι η προσβολή της προσωπικότητας απαγορεύεται και ότι όταν κάποιος προσβάλλεται δεν μπορεί να μένει με σταυρωμένα χέρια και να καταπίνει ό,τι τον περιλούζει ο άλλος." Σωστά! Όταν όμως κάνεις ό,τι περνάει απ το χέρι σου για να γίνει γνωστό το τί περιλούζει ο υβριστής τον υβριζόμενο, τότε γίνεσαι κι ο ίδιος υβριστής. Τα κατάφερε ώστε το-φόρουμ-που-βοήθησε-να-γίνει-ευρύτερα-γνωστός (κι όχι μόνο αυτό) να δημοσιοποιεί συνεχώς συνδέσμους που "δυσφημούν" τον πελάτη του. Κακόμοιρε πελάτη... Το φόρουμ λοιπόν πληροί και τις δύο προϋποθέσεις: Και ο πελάτης του θίγεται (δεν έχει σημασία αν τον θίγει ο ίδιος) και η επαγγελματική του επάρκεια τίθεται εν αμφιβόλω. Γιατί λοιπόν δεν προσπαθεί να το κλείσει; Δεν θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Απ ό,τι έχω καταλάβει, οι εισαγγελείς πείθονται εύκολα και όλο και κάποια τσόντα θα βρεθεί σε κάποιο σκληρό για να καλύψει, αν χρειαστεί, την ευπιστία τους. Γιατί δεν προσπαθεί να το κλείσει; Διότι, υποθέτω, ότι ακόμα κι ένας επιστήμων τεραστίου διαμετρήματος, ακόμα κι ένας τιτάνας της νομικής σκέψης, ένας καυλοπυρέσσων υπερασπιστής των αδυνάτων, χρειάζεται ένα (κάπως) ευρύτερο φόρουμ για να γίνει γνωστός. Κι όπου μαζεύονται πάνω από πέντε, πάντα κάποιος θα βρεθεί να τον υποστηρίξει, εν πλήρει συγχύσει αθώος (ή όχι και τόσο αθώος). Έπειτα, δεν θα πάει η φήμη μπροστά, κυρίως η φήμη, παρεμπιπτόντως κι οι δουλειές, αν δεν ξεφύγεις από τα στενά όρια του δικηγορικού συλλόγου ή τα όρια μιας κάπως "περιθωριακής" (αλλά χρήσιμης) οργάνωσης. Και διαρκώς θα προστίθενται στο κοινό του εν λόγω φόρουμ, ανανεώνοντάς το, ευαίσθητοι δημοσιογράφοι, ο οποίοι αφενός, δεν θα έχουν ιδιαίτερη διαδικτυακή πείρα, αφ ετέρου, θα βρίσκονται σε αγωνιώδη αναζήτηση θέματος. Και ιδού ο δικηγόρος, λαμπτήρ εν τω μέσω της νυκτός... Όταν θεωρήσει ότι έγινε αρκετά γνωστός θα κλείσει και το το-φόρουμ-που-βοήθησε-να-γίνει-ευρύτερα-γνωστός. Ή τουλάχιστον θα δοκιμάσει, σβήνοντας ταυτόχρονα και ό,τι έχει απομείνει από τη διαδικτυακή του περσόνα. Θα το κάνει με κρύα καρδιά, αλλά ο πελάτης προηγείται, η τηλεόραση να 'ναι καλά. Ναι, χρειάζονται δύο για να χορέψεις ταγκό και ο δικηγόρος δεν είναι ακόμα αρκετά κάποιος ώστε να χορέψει ικανοποιητικά με τον εαυτό του. Μέχρι τότε, αλλά ακόμα περισσότερο τότε, θα συμβουλεύει, τους άλλους πάντα: "Αφήστε την υποκρισία".


14/6/09

Sraosha: Χαράκη

Μόλις γύρισα από ένα χορογραφημένο αυτοβιογραφικό δοκίμιο για τον χορό από την πάντοτε καταπληκτική Λία Χαράκη. Θα μπορούσε να λέγεται Lia Haraki taking the piss.

3/6/09

O Sraosha κλείνει ένα-ένα τα βιβλία του



Στο παραμυθένια χορταστικό 'Τα βιβλία του Πρόσπερο', στο τέλος της ταινίας ο Πρόσπερο κλείνει ένα-ένα τα βιβλία του και τα αποχαιρετάει ρίχνοντάς τα στο αλμυρό νερό. Έτσι απαρνείται τις μαγγανείες και τις γητειές του και ετοιμάζεται να επιστρέψει στον κανονικό κόσμο, χωρίς Άριελ και Κάλιμπαν.

Όσο θέτεις περιορισμούς στον εαυτό σου, τόσο πιο καλά δημιουργείς. Δε μιλάω για στέρηση ή για ακρωτηριασμό, μιλάω για περιορισμούς. Ακολουθεί μακροσκελές τσιτάτο από μια συνέντευξη του Τσόμσκυ (την οποία είχα βρει ονλάιν πολύ παλιά):
[…] Human nature has been seen as something ‘regressive’, but that must be the result of profound confusion. […] There is nothing ‘regressive’ about the fact that a human embryo is so constrained that it does not grow wings, or that its visual system cannot function in the manner of an insect, or that it lacks the homing instinct of pigeons. The same factors that constrain the organism's development also enable it to attain a rich, complex, and highly articulated structure, similar in fundamental ways to conspecifics, with rich and remarkable capacities. An organism that lacked such determinative intrinsic structure – which of course radically limits the paths of development – would be some kind of amoeboid creature, to be pitied (even if it could survive somehow). The scope and limits of development are logically related. Take language, one of the few distinctive human capacities about which much is known. We have very strong reasons to believe that all possible human languages are very similar; a Martian scientist observing humans might conclude that there is just a single language, with minor variants. The reason is that the particular aspect of human nature that underlies the growth of language allows very restricted options. Is this limiting? Of course. Is it liberating? Also of course. It is these very restrictions that make it possible for a rich and intricate system of expression of thought to develop in similar ways on the basis of very rudimentary, scattered, and varied experience.
Προσπαθώ λοιπόν να περιορίσω τα θέματα με τα οποία ασχολούμαι (που είναι και η πιο εύκολη μορφή άσκησης), με το να αποτραβιέμαι από εκείνα για τα οποία δεν έχω να πω τίποτε χρήσιμο ή έστω και ελάχιστα ουσιώδες. Ξεκίνησα με το κυπριακό, απόψε συνεχίζω με την Oρθοδοξία.



Από τα πολλά βιβλία που μπορεί να διαβάσει κανείς για την Ορθοδοξία, τρία είναι πολύ σημαντικά (δύο εκ των οποίων γραμμένα από Βρετανούς). Πρώτα απ' όλα, δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο από τα βιβλία είναι γραμμένα από Βρετανούς: καθ' όλη τη δεκαετία του '90 κατέβαιναν ορδές αγγλικανών στην Ελλάδα, άλλοι για να βρούνε τους Πατέρες (όπως οι προπάπποι τους για να βρούνε τον Περικλή, τον Σωκράτη ή κάποιον κίναιδο της κλασσικής αρχαιότητας), άλλοι για να γλιτώσουν από τις απαίσιες κι αντικανονικές γυναίκες ιερείς της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ένας πρώην αγγλικανός παπάς μού είπε τότε το εξής αμίμητα καζουιστικό: "άμα χειροτονήσει γυναίκες η Ρώμη ή έσεις, να χειροτονήσουμε κι εμείς: όμως εσείς έχετε την αποστολική διαδοχή, εμείς είμαστε τα μπάσταρδα του μοιχού μονάρχη".

Τα δύο βιβλία είναι σαν ταξιδιωτικά: το 'Στη σκιά του Βυζαντίου' (από τον Άθω μέχρι την Αίγυπτο) και το 'Why angels fall' (από τη Σερβία μέχρι την Κύπρο μέσω Ρωσίας και Ρουμανίας και Σταμπούλ).

Το δεύτερο μάλλον δε θα μεταφραστεί ποτέ στα ελληνικά: γραμμένο από μια χολερική κυριούλα, η οποία όμως δυστυχώς έχει τσεκάρει και τεκμηριώσει πολύ καλά όσα γράφει και φροντίζει συνήθως να δίνει και τις δυο απόψεις σε θέματα διαμάχης, θεωρεί την Ορθοδοξία την καρδιά της χριστιανοσύνης (που όμως έχει χάσει το μυαλό της). Αντιλαμβάνεστε την ισόρροπη γνώμη της για τη δυτική χριστιανοσύνη: το άκαρδο μυαλό κτλ.

Τα χαρακτηριστικά του 'Why angels fall' είναι δύο: η αναδίφηση διάφορων ανατριχιαστικών γεγονότων από την ιστορία της Ορθοδοξίας, πάντα τεκμηριωμένη, και ότι, όπως το 'στη σκιά του Βυζαντίου', το βιβλίο είναι ουσιαστικά μια αλυσίδα από συναντήσεις και συνεντεύξεις με δεσποτάδες, μοναχούς, πιστούς και άπιστους. Και στα δύο βιβλία οι άνθρωποι στις τρεις πρώτες κατηγορίες (από τον καλόγερο στον Άγιο Σάββα στην Ιουδαία του πρώτου βιβλίου μέχρι την Ουαλλή προσήλυτη της Πάτμου του δεύτερου) είναι είτε σατανάδες καλλιγωμένοι, είτε ούφο περιστρεφόμενα (και ενίοτε βαθιά ανεύθυνα), είτε κατευθείαν για το μουρλοκομείο. Κανονικά όμως. Αναρωτιόμουν αν πρόκειται για αντιπροσωπευτικά δείγματα. Αναρωτιέμαι ακόμα. Σχεδόν.

Το τρίτο βιβλίο είναι το 'Ορθοδοξία και Δύση στη σύγχρονη Ελλάδα'. Ανακουφιστικό και παραμυθητικό μετά τα προηγούμενα δύο. Η Ορθοδοξία είναι όλα και τα πάντα. Μια πρώτη νόθευση ξεκίνησε τον 13ο αιώνα και συνεχίζεται. Αλλά αυτά είναι ψιλοθεολογικά. Όσα μεμπτά μπορείτε όμως να δείτε εσείς στην Ορθοδοξία είναι αποτέλεσμα των Βαυαρών και των μετέπειτα σκοτεινών οργανώσεων Ζωή, Σωτήρ και σία. Έξω από τις οργανώσεις και μέσα στην ενορία όλα είναι συναλληλία, συναμφότερον, αλληλοπεριχώρηση, κοινότητα, σύναξη, βίωμα, αλήθεια, ποιότητα, μέθεξη, κατάνυξη και μοναστικές κιβωτοί. Εν έτει 2009 βεβαίως ξέρουμε ότι όσες μοναστικές κιβωτοί δεν είναι τίγκα στους φανατίλες, είναι επίχρυσες και πολύχρυσες και χρυσοπακτωμένες, τύπος και σκιά των οποίων είναι εκείνη η ταπεινή Κιβωτός της Διάθηκης που περιέφεραν οι ισραηλίτες στην έρημο και βρήκε ο Ιντιάνα Τζόουνς. Αλλά κι αυτό εξηγείται: φταίει η Δύση. Που πρώτα διέφθειρε την Ορθοδοξία και μετά τα μυαλά ανθρώπων σαν κι εμένα. Ενδέχεται πάλι, όλα αυτά να λέγονται γιατί δεν καλλιεργούνται οι ιστορικές σπουδές και δεν ασχολούμαστε με την ελληνική ιστορία στην Ελλάδα. Ενδέχεται να φταίει που δεν έχουμε ιδέα για τα ορθόδοξα σύνδρομα βορείως της Γευγελής και του Σαντάνσκι. Που είμαστε στο κέντρο της Οικουμένης, ρε αδερφέ.

Άντε, τελειώσαμε και μ' αυτό. Έκλεισε κι αυτό το βιβλίο. Στο τέλος θα καταλήξω να σας λέω την ιστορία της ζωής μου με δόσεις...

2/6/09

Οποιος αγαπά Σαχτούρη, να τιμά τον Εμπειρίκο

Γιατί κανένας δεν υποστηρίζει πλέον τον σουρεαλισμό; Η φαντασία ήρθε πλέον στην εξουσία,τρομάρα της, οι υποσυνείδητες διεργασίες αποτυπώνονται ξεκάθαρα στα πρόσωπα των πολιτικών(της μουροχαβλιάσεως η προνομία λίγη δεν ήναι), χάρη στα ψηφιακά εργαλεία ο καθένας μπορεί να λυώσει ρολόι και να συσχετίσει μαλακίες εν αρμονία. Τι περιμένουμε; Τον νεοτρότσκην, ήτοι την απόλυτη επικράτηση του σουρεαλισμού παγκοσμίως; Δεν θα έλθει, ή εάν έλθει, θα τον πελεκήσουν, όχι βέβαια στο Μέχικο, αλλά στα κατάντη της λίμνης Καϊάφα,σε κάτι νατούρα πάντως. Ορφανοί, ρονίν, πραιτωριανοί πού το κωλάντερο ο αρχηγός τους υπεβίβασε εαυτόν στην βαρετή θέση του στρατηγού αυτοκράτορος, μπορούμε να ατενίσουμε θαρρετά σε σούμμα τα ηλιοβασιλέματα που μας απομένουν και μετά, άς βάλουμε φωτιά στα τόπια.

Α τα καημένα τα χελιδόνια/ τήκονται αδίκως κάτω απ΄τον ήλιο