26/1/09

sraosha: Bull's eye

Ήθελα να γράψω για το βιβλίο του Harry Frankfurt On Bullshit (Περί Παπαριάς θα μπορούσε να είναι ο ελληνικός τίτλος, προς επίδοξους μεταφραστές). Ο παπαρολόγος κατά τον Frankfurt είναι πιο επικίνδυνος από τον ψεύτη: ο ψεύτης γνωρίζει την αλήθεια και προσπαθεί να την κρύψει, ο παπαρολόγος αδιαφορεί πλήρως για την αλήθεια και μέσα από τον στόμφο, την αμετροέπεια, την καλολογία, την ευλογοφάνεια κτλ. προσπαθεί απλώς να αυτοπροβληθεί, να εντυπωσιάσει και να προωθήσει ό,τι έχει να πλασάρει πειθαναγκάζοντας το κοινό του.

Όμως δεν έχω πια πολλή όρεξη να μιλήσω για το θέμα -- όσοι διαβάζετε αγγλικά κι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εδώ. Φταίει ένα κείμενο του Ξυδάκη που διάβασα αφού τέλειωσα τη δουλειά για απόψε. Παρότι μπαίνω στο ίντερνετ πάνω από δεκαετία και μπλογκάρω πάνω από τέσσερα χρόνια, είναι η πρώτη φορά που διάβασα κάτι στο διαδίκτυο με το οποίο εν πολλοίς ταυτίστηκα και το οποίο με πόνεσε ταυτόχρονα. Παραθέτω τα επώδυνα αποσπάσματα, αυτά που πέτυχαν διάνα στο νεύρο, σαν τον αναγκαίο τροχό οδοντογιατρού χωρίς ξυλοκαΐνη.

(Εδώ είμαι, είχα πάει να βάλω ένα Jack -- στην υγειά σου, Νίκο. Συνεχίζω.)

Οποιος βγαίνει «έξω», πανεπιστημιακός μετανάστης, αν πετύχει καλές σπουδές και ειδίκευση, θα βρει μια καλή δουλειά, ανάλογη των προσόντων του. Δεν γυρνάει. Αν γυρίσει, τραβιέται σε άσκοπα ίντερβιου, απογοητεύεται, ξαναφεύγει. Ή μισοβολεύεται, μένει, και σιχτιρίζει.
Κι αυτό:

Εως πρόσφατα, όσοι πήγαιναν «έξω» ονειρευόντουσαν το εδώ, την πατρίδα, τη σωματική σχέση με την εστία, τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους. Επέστρεφαν. Και μαζί έφερναν το δυναμικό τους, τη γνώση του έξω, τον κοσμοπολιτισμό μαζί με έναν υγιή πατριωτισμό. Οχι πια. Οσοι πάνε έξω για κάτι παραπάνω από μονοετές μάστερ σε βρετανική φάμπρικα, είπαμε: Μένουν εκεί. Και νοσταλγούν την Ελλάδα ως τόπο διακοπών, ως γραφικότητα.
Και, τέλος, αυτό:

Εξάγουμε μυαλά, τα καλύτερα μυαλά, τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας. Ξαναγυρνάμε ειρωνικά και τραγικά, αντεστραμμένα, στο ‘50 και το ‘60, μείον την ελπίδα: στη γραφικότητα μιας χώρας γερόντων και δημογερόντων, χωρίς μυαλά, χωρίς νιότη. Η Ελλάδα του 2020 δείχνει από τώρα το πρόσωπό της: χωροφύλακες, θυρωροί, σεκιούριτι, ντελίβιρι, λιμενοφύλακες, τσιτσερόνε, γκαρσόνια, ημιαπασχολούμενοι, χασομεράνε σε απέραντα καφενεία μη καπνιστών.

13 σχόλια:

Sraosha είπε...

Και ένας αντίλογος.

χ.ζ. είπε...

Ο αντίλογος ήρθε να μας ξαναδώσει θάρρος,εκεί που το κυρίως κείμενο μας το πήρε. Κανείς δε μπορεί να ξέρει τους θαμώνες των μελλοντικών καφενείων εν τέλει...

Αυτό που έχω καταλάβει ως τώρα είναι πως ότι προχωρεί στην Ελλάδα οφείλεται κατά 90% σε ατομική προσπάθεια και προσωπικό όραμα.
Στον ηρωισμό δηλαδή.

Γουφ είπε...

η Ελλάδα
ποτέ δεν πεθαινει
δεν τη σκιαζει
φοβερα καμια
μονο λιγο
καιρο ξαποσταινει
και ξανα προς τη δόξα
τραβά -τραβά -τραβά
και ξανα
προς τη δοξα τραβαάάάά!!!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Παπαρολόγος; ο Αβρόχοις ποσίν.
.
Ολες αυτές οι αντιφάσεις έχουν παρελθούσα προέλευση, όταν η χώρα πήγαινε άσχημα μέσα και καλά έξω ή ήτανε ανάδελφη. Τώρα όταν λέει κανείς Ελλάδα εννοεί τον Κόσμο και αντιστρόφως φυσικά.

Ανώνυμος είπε...

Eyge!!! to pio synepes apo apopsi morfis sxolio stin paparologia!!!
"stin ygeia soy Niko!!!" (macalan, ama pineis, na pineis)

Ntotogieki

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Το "δημογερόντων" τσακίζει, εν συνδυασμώ με το "απέραντα καφενεία μη καπνιστών". Εικόνα πλήρους ακινησίας.

Ανώνυμος είπε...

Ποιός είπε ότι τα καφενεία είναι στάχτη και καπνός, μα όχι περισυλλογής κaι σπουδής ανταλλαγή;

Sraosha είπε...

@χ.ζ.: Έχετε δίκιο για την προσωπική προσπάθεια και τον μεμονωμένο 'πατριωτισμό.

@Ντογιέκι: Α-μην.

@airgood: Ποιος είναι ο 'Αβρόχοις Ποσίν'; Σα ρώσικο ακούγεται το όνομά του :-)

Το σχόλιό σας σε συνδυασμό με εκείνο που κάνατε στον ίδιο τον Ξυδάκη εκφράζει μια σαφή θέση με την οποία δε διαφωνώ (στη βάση της). Όμως η θέση σας προϋποθέτει να ξεχάσουμε την περίοδο όταν (ή την εντύπωση ότι) η Ελλάδα ήτανε μια "ιδιαίτερη περίπτωση" και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι είμαστε μια μικρομεσαία ευρωπαϊκή χώρα (όπως, λ.χ., η Ουγγαρία, η Σερβία, η Φινλανδία, το Βέλγιο, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία...).

Το ερώτημα είναι αν α) είναι ορθή αυτή η ιδεά β) αν είναι χρήσιμη γ) αν μπορούμε να την αποδεχθούμε.

@μπερεκέτη: Πριν δύο χρόνια είχα μια συζήτηση με έναν πρώην μπλογκά, ερίτιμο, σοβαρό και μορφωμένο. Ισχυριζόταν κι εκείνος ότι σεκιούριτι, ντελίβερι και γκαρσόνια είναι το οικονομικό μέλλον της χώρας. Έλεγε κι εκείνος ότι όλα τα καλά μυαλά κάτω των σαράντα είναι εκτός και θα μείνουν εκτός. Είχα προβληματιστεί πολύ κι είχα στενοχωρηθεί κάπως τότε.

@airgood: Ίσως εννοείτε το Caffè Greco στη Ρώμη, όπου σύχναζαν ποιητές, συγγραφείς, λόγιοι και τέτοιοι. Ίσως έχετε κατα νου τον παλιό και χρόνια νεκρό Λουμίδη. Ίσως τον Καφενέ με τους Καθρέφτες. Πάντως, για μένα, 'καφενείο' είναι κάτι ταυτισμένο στις μεν πόλεις με τη ραστώνη όσων δε χρειάζεται πια η κοινωνία, στη δε επαρχία με θλίψη μπαγιατεμένη. Πώς το λέει κι ο Μπακιρτζής μας στο 'Κυριακή στην Επαρχία': "φεύγει όλη η ζωή μας στο φαΐ και στη σιωπή".

Ανώνυμος είπε...

Μικρομεσαία ή Μεγάλη χώρα είναι αυτή που της αναλογεί απο την ιστορία της,
π.χ. η Πορτογαλία σήμερα ηγείται με προσωπικότητες απο την Ε.Ε., με τον Αλμούνια και τον Μπαρόζο.

Ανώνυμος είπε...

...ηγείται της Ε.Ε. (διόρθωση)

Ανώνυμος είπε...

@Sraosha, συγνώμη για την επανάληψη αλλά εσείς και οι αναγνώστες είστε αρμόδιοι να τη κρίνετε.

Πράγματι όπως το λέτε, υπάρχουν δύο ειδών καφενεία, τα καφενεία σα θησαυροφυλάκια με τούβλα χρυσού έτοιμα και τ΄άλλα με ψήγματα
σε νερά με πολύ θλίψη χωρίς ραστώνη
με ατελείωτο κόπο σα βούρκου περπάτημα, καθαρά φαίνονται και τρεχούμενα μέσα σ' εκωφαντική σιωπή.Εξαρτάται ποιό καφενείο υμνεί
και σε ποιό συχνάζει ο καθένας.

Ανώνυμος είπε...

Καφενεια μη καπνιστων; πολυ αισιοδοξο

ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ είπε...

Αχβάχ, μπρε Σραόσαμ. Αχ, μπρε τζάνουμ, ζακόνι πόχεις να μας σεκλετίζεις.