Ραπσωδοί ή μελωδοί;
Αγιότητα ή Πολιτισμός;
Αγιότητα ή Πολιτισμός;
«Ουδέποτε γαρ απεκρύβης από τινος, αλλ’ ημείς αεί κρυπτόμεθα από σου, ελθείν προς σε μη βουλόμενοι».
Ο ψυχολογισμός διατυπώνει την κλασσική ερώτηση, η οποία είναι άστοχη, δηλαδή να μάθει αν υπάρχει μια ανταπόκριση ανάμεσα στο υποκειμενικό της θρησκευτικής εμπειρίας και στο αντικειμενικό του αντικειμένου της.
Όταν τίθεται έτσι η ερώτηση, προδικάζει την λύση της η οποία είναι απλοϊκή: το αντικείμενο της εμπειρίας – Θεός δεν είναι παρά μια όψη «ενυπάρχουσα στην ψυχή», esse in anima. Ο καθένας μας διαλέγεται με τα στοιχεία της ψυχής του, μυθολογεί και μυθιστορεί.
Η εμπειρία όμως των αγίων και των μυστικών είναι η έλευσις του Πνεύματος. H ιδέα του Θεού για αυτούς δεν είναι ανθρωπομορφική, ο άνθρωπος δεν δημιουργεί τον Θεό κατ’ εικόνα του, δεν τον επινοεί, αλλά η ιδέα του ανθρώπου είναι Θεομορφική, ο Θεός τον δημιούργησε κατά την δική του εικόνα. Τα πάντα έρχονται από τον Θεό, έτσι και η εμπειρία του Θεού έρχεται επίσης από τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι πιο κοντά στον άνθρωπο από τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν φανερώνει την παρουσία του, ο άνθρωπος την ζεί.
«Ούκ έστι Θεός». Ο «άφρων» σύμφωνα με την Βίβλο είναι ελεύθερος να το πεί μέσα από την καρδιά του. Αλλά το νόημα της αρνήσεως αλλάζει ανάλογα με το επίπεδο του βάθους και της οδύνης εκείνου που αρνείται. Για τον λόγο αυτό «ο συνεπής αθεϊσμός» (συνεπής εδώ σημαίνει βιωμένος μέχρις οδύνης) στέκεται στην κορυφή της κλίμακος, στο προτελευταίο σκαλοπάτι πριν από την τέλεια πίστη… όπως μας βεβαιώνει κι ο Ντοστογιέφσκη με την εξολόγηση του Σταβρόγκιν.
Όταν, μακριά από την άμορφη αδιαφορία, ο αθεϊσμός και η πίστις φέρονται προς την «τελειοτητά» τους, μπορούν πάνω από τις ανόητες φλυαρίες, να διαλεχθούν μαζί μέσα στην σιωπηρή πάλη του αγγέλου και του Ιακώβ, της χάριτος και της απελπισίας. Ο συνεπής αθεϊσμός μέσα στον πόνο και την οδύνη γνωρίζει τον δικό του παράξενο σταυρό. Στο τέλος της ζωής του, πάνω σε σημειώματα γραμμένα στο κορύφωμα της αινιγματικής τρέλλας του, ο Νίτσε χαράζει το τελικό του όνομα. Ο Εσταυρωμένος!
και ραπσωδοί λοιπόν και μελωδοί.
και αγιότητα και πολιτισμός.
Ο τενόρος Φερνάντο ντελ Βάλλε τραγουδά ως Φάουστ… για την αγάπη του Θεού, «Dai campi, dai prati...» από την όπερα Μεφιστοφελής, του Αρίγκο Μπόιτο.
Ο ψυχολογισμός διατυπώνει την κλασσική ερώτηση, η οποία είναι άστοχη, δηλαδή να μάθει αν υπάρχει μια ανταπόκριση ανάμεσα στο υποκειμενικό της θρησκευτικής εμπειρίας και στο αντικειμενικό του αντικειμένου της.
Όταν τίθεται έτσι η ερώτηση, προδικάζει την λύση της η οποία είναι απλοϊκή: το αντικείμενο της εμπειρίας – Θεός δεν είναι παρά μια όψη «ενυπάρχουσα στην ψυχή», esse in anima. Ο καθένας μας διαλέγεται με τα στοιχεία της ψυχής του, μυθολογεί και μυθιστορεί.
Η εμπειρία όμως των αγίων και των μυστικών είναι η έλευσις του Πνεύματος. H ιδέα του Θεού για αυτούς δεν είναι ανθρωπομορφική, ο άνθρωπος δεν δημιουργεί τον Θεό κατ’ εικόνα του, δεν τον επινοεί, αλλά η ιδέα του ανθρώπου είναι Θεομορφική, ο Θεός τον δημιούργησε κατά την δική του εικόνα. Τα πάντα έρχονται από τον Θεό, έτσι και η εμπειρία του Θεού έρχεται επίσης από τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι πιο κοντά στον άνθρωπο από τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν φανερώνει την παρουσία του, ο άνθρωπος την ζεί.
«Ούκ έστι Θεός». Ο «άφρων» σύμφωνα με την Βίβλο είναι ελεύθερος να το πεί μέσα από την καρδιά του. Αλλά το νόημα της αρνήσεως αλλάζει ανάλογα με το επίπεδο του βάθους και της οδύνης εκείνου που αρνείται. Για τον λόγο αυτό «ο συνεπής αθεϊσμός» (συνεπής εδώ σημαίνει βιωμένος μέχρις οδύνης) στέκεται στην κορυφή της κλίμακος, στο προτελευταίο σκαλοπάτι πριν από την τέλεια πίστη… όπως μας βεβαιώνει κι ο Ντοστογιέφσκη με την εξολόγηση του Σταβρόγκιν.
Όταν, μακριά από την άμορφη αδιαφορία, ο αθεϊσμός και η πίστις φέρονται προς την «τελειοτητά» τους, μπορούν πάνω από τις ανόητες φλυαρίες, να διαλεχθούν μαζί μέσα στην σιωπηρή πάλη του αγγέλου και του Ιακώβ, της χάριτος και της απελπισίας. Ο συνεπής αθεϊσμός μέσα στον πόνο και την οδύνη γνωρίζει τον δικό του παράξενο σταυρό. Στο τέλος της ζωής του, πάνω σε σημειώματα γραμμένα στο κορύφωμα της αινιγματικής τρέλλας του, ο Νίτσε χαράζει το τελικό του όνομα. Ο Εσταυρωμένος!
και ραπσωδοί λοιπόν και μελωδοί.
και αγιότητα και πολιτισμός.
Ο τενόρος Φερνάντο ντελ Βάλλε τραγουδά ως Φάουστ… για την αγάπη του Θεού, «Dai campi, dai prati...» από την όπερα Μεφιστοφελής, του Αρίγκο Μπόιτο.
Το "χοιροβοσκομελωδικό" logo, δημιουργία του Οίακα για τις ανάγκες της σειράς πόστ νυχτερινών μουσικών, με το ίδιο όνομα.
