Ρωτάω: υπάρχουν χιλιάδες χιλιάδων ριμαρισμένοι ελληνικοί στίχοι. Και με προσωδία. Σε έπη, ψευδέπη, τραγωδίες, κωμωδίες, ό,τι κι αν πείς.Ρωτάω: άν τραβούσαμε κάπως τους χρόνους, άν ξεχνούσαμε προς στιγμή τα μαθημένα και κλέβαμε τα ήδη κλεμένα, δεν θα μπορούσαν οι Ικέτιδες ή οι Βάκχες, η Βατραχομυομαχία και ένας Πυθιόνικος, να ακουστούν υπό την παντοδυναμία του χιπχοπ; με τον κορυφαίο και τους ηθοποιούς να επικαλύπτουν έναν συνεχώς κινούμενον και μουρμουρίζοντα χορόν, τον πράγματι παντοδύναμο του έργου;
Σε επόμενο ποστ θα εξηγήσω πως βγαίνει βενζίνη από το αλατόνερο...
4 σχόλια:
Σκέφτομαι ότι κάπως το φαντάζεσαι για να το λες. Όχι πάντως σαν αυτό το τάχα ραπ που κυκλοφορεί στα ελληνικά και μου θυμίζει λοχία να δίνει παραγγέλματα, ή μεθυσμένο λοχία που παραληρεί αναφωνόντας παραγγέλματα, ή λοχία σπινταρισμένο με σκόνες που αντί για γλωσσοδέτες γλωσσολύνει παραγγέλματα. Γιατί έτσι ... άντε να επαρκεί για Φιλοκτήτη, (λόγω του χορού που απαρτίζεται από παλαιμάχους). Αλλά κι εκεί πώς να πεις:
"Ύπνε, που παίρνεις τη λύπη...".
Το φαντάζομαι και καμιά φορά το παίζω κι όλας, αλλά κάτι με μπερδεύει στο μαντζαφλέρι που έχω πάρει γιά να γράφω τη φωνή μου και δεν μπορώ να σου το δείξω. Ασφαλώς και δεν μοιάζει με αυτά στο Ελλάντα. Η ράπ γενικά είναι πολυ περισσότερο κατανοητή στην Αμπχαζία, στα γυφτσέλια των Βαλκανίων, στους πορτογαλόφωνους γενικώς, σε τούρκους, μογγόλους (πολύ δυνατοί!) και σε ένα σωρό εξωτικούς. Εδώ είναι πολύ άσχετοι οι στίχοι, έχουν ένα σπλήν, και δεν έχουν το βασικό: περηφάνεια γιά την νέα κατάσταση, αυτοέπαινο του καλλιτέχνη.Οταν ο τυφλός καλεί κοτζαμάν Μούσα, κάτι ξέρει και κάπου, κάπως τοποθετεί τον εαυτό του. Οταν καθημερνώς χέζεις την εξουσία και το κατεστημένο και δεν τοποθετείς σε μιά ακρίτσα της φτυσιάς σου ,ότι αργά η γρήγορα θα γίνεις κι εσύ περιμαλάκας, το χάνεις το γήπεδο.
Δεν λέγω , Μπερεκέτη μου, να τρέχουμε στα 4/4 και σε άλλα λυγρά. ¨Εχουμε όμως γνώση του μέτρου και της προσωδίας. Που είναι τα μακρά και που τα βραχέα, τι τονίζεται .Δηλαδή έχουμε όλο το υπόβαθρο και μπορούμε τα το "ερμηνεύσουμε" είτε με επάλληλες μελωδίες, ή με εκρηκτικές εναλλαγές ρυθμών.Κι εκεί πάνω, να αναπτύσσεται ο λόγος (όχι το μέλος, ο λόγος) του κορυφαίου ή του ηθοποιού, ηδυσμένος κατά την προαίρεση του συνθέτη-ποιητή.
Επιμένω ότι τα ράπ και τα αράπ, εκφράζουν κάτι πολυ βαθύ, και γιά την ώρα βιώνουμε την ξεφτίλα των πρώτων δύσκολων τριάντα χρόνων μιάς επανεύρεσης.Και το ρόκ, ώσπου να ξεσπάσει το πανκ, πέρασε είκοσι χρόνια γκλαμουριάς γιά περούκες...
πώς να πείς το "ύπνε που παίρνεις τη λύπη": όπως και τον "Ιλλαχή" εσύ: απαγγέλοντας και ταυτόχρονα τσιρίζοντας!και ο χορός να αντιλαλεί το "ύπνε", το "λύπη" κυριολεκτικά διδάσκοντας με την κίνησή του ,τους άμουσους ή τους μπαχαλάκηδες...
Ωραία ιδέα, χάλια βίντεο. Δεν μπορώ βρε πετεφρέστατε να γουστάρω αυτό το δήθεν περπάτημα, αυτό το άγριο ύφος, αυτό το διεθνή στόμφο, αυτό το χιπ χοπ, τεσπά... Ούτε στην ελληνική, ούτε σε καμμιά άλλη εκδοχή... Για να πω και του στραβού το δίκιο όμως, κάποιες φορές οι στίχοι είναι ενδιαφέροντες. ¨ομως η Τέχνη δεν γεννήθηκε από Κρίνο, και οι παραστάσεις αυτών των παιδιών, γεννούν το ραπ και το χιπ χοπ, κατ' εικόνα και ομοίωση... άσχημη, αλλά αληθινή. Τώρα θα μού πεις, ψεύτο-ραπ τραγούδησε κι ο Μαζωνάκης, έλεος!
Επίσης: μπράβο που αφαιρέσατε εκείνην τη γιγαντοαφίσα! Μαντεύω ποιός...
Σ:ο))))
http://www.youtube.com/watch?v=K3mjQGPsNZs
Δημοσίευση σχολίου