Τσικνοπέμπτη, 4 Φλεβάρη, 2010.
Άνθρωπος & Περιβάλλον. Όψεις μέσω των Τεχνών. Μουσική: Από το Βυζάντιο στον Ελληνισμό.
Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία. Λυκούργος Αγγελόπουλος.
A' μέρος:
-Ικετήριος Ακολουθία για την προστασία του περιβάλλοντος
Β' μέρος:
-Ακολουθία των Τριών Παίδων . Επεξεργασμένη από τον Μιχάλη Αδάμη.
Εκεί παρευρέθησαν μεταξύ άλλων ο Αρτέμης Κουκουζέλης και ο Αρχιεπίσκοπος.
Στην μικρή αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος:
ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ 20ού & 21ου ΑΙΩΝΑ. Σταθμοί Σύγχρονης Μουσικής.
Γιορτάζοντας τα 75 χρόνια του Θόδωρου Αντωνίου. Έργα του που γράφτηκαν για την Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής.
Α΄ μέρος:
- Celebration VII, διηύθυνε ο Μίλτος Λογιάδης.
- Concerto for Strings and Percussion, διηύθυνε ο Νίκος Τσούχλος, σολίστες: Δημήτρης Δεσύλλας & Θόδωρος Μιλκόφ, κρουστά.
Β΄ μέρος:
- Jeux for Cello and Strings, διηύθυνε ο Ιάκωβος Κονιτόπουλος, σολίστας: Ρενάτο Ρίπο, βιολοντσέλο.
- Noble Songs for a Noble Artist, διηύθυνε ο Θόδωρος Αντωνίου, σολίστα: Μαργαρίτα Συγγενιώτου, μέτζο σοπράνο.
Εκεί παρευρέθησαν μεταξύ άλλων ο Γεράσιμος Μπερεκέτης και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Μετά τη συναυλία, έξω, είχε πέσει τόση υγρασία, που, παρότι από την τέχνη της μουσικής χορτασμένος, την δεσμευμένη στις δροσοσταλίδες τσίκνα από τας ταβέρνας και τα ψητοπωλεία του λεκανοπεδίου μπορούσες να την μασήσεις ως επιδόρπιον, οπότε το «αν» πριν το «μπορούσες» δεν χρειαζόταν να μπει, ώστε κατόπιν να σχηματιστεί ο δυνητικός μέλλων «θα την μασούσες», και μάλιστα ως ατελέσφορον ορεκτικόν, καθότι ούτε σκαμνάκι άδειο δεν εύρισκες σε σουβλατζίδικο.
Διό και ανεχώρησεν και ο Αξελός....
5 σχόλια:
Είναι κρίμα που δεν δέχτηκα την πρόσκληση του φίλου μου του Αρτέμη και μαθητή του Λυκούργου του Αγγελόπουλου να βρεθώ στην συναυλία.
Θα συναντιώμουνα με την υψηλή κοινωνία. Τον Αρτέμη Κουκουζέλη, τον Μπερεκέτη, τον Αρχιεπίσκοπο, και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Έχασα, πραγματικά έχασα. Δεν μπορούν, μια γιαννιώτικη κρεατόπιττα, λουκάνικα καρδίτσας, σαλάτες, τυροκαφτερές, καλό μπρούσκο, και επιδόρπιο να λιγοστέψουν την στεναχώρια μου.
Παρευρίσκετο και ο Βαρθολομαίος. Ο οποίος είχε τη διακριτικότητα (ιδιαιτέρως το εκτίμησα!) να μην μιλήσει πριν τη συναυλία αλλά μετά. Πρωτοφανές για επίσημο πρόσωπο και μπράβο του. Έδωσε έτσι τη δυνατότητα σε όποιον δεν ήθελε να τον ακούσει να "πάει στην τουαλέτα". Μετά το πέρας της ωραίας συναυλίας και ενώ συνέχαιρα τον Πατριάρχη, πρόσεξα κάποια να με κοιτά και να λέει (διάβασα τα χείλη της) "και ποιος είναι αυτός δίπλα στον κουκουζέλη;"
***
Λεπτότατες, αισθαντκές παρατηρήσεις με ένα υπόστρωμα πίκρας.. Να είστε καλά.
Οπωσδήποτε Χοιροβοσκέ. Χρειαζόταν και λίγο απάκι.....
Κουκ. Στις συναυλίες, δεν ομιλούν οι καλεσμένοι, και ας είναι και ο Πάπας. Εκτός και αν δεν επρόκειτο ακριβώς για συναυλία. Για φαντάσου να σηκωνόταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να άρχιζε τα ... τροπάρια. Τίμησε ο άνθρωπος τον καλλιτέχνη και μετά πήγε στα παρασκήνια, συνεχάρη σηκώθηκε και έφυγε, όπως όλοι μας.
Το γεγονός, ότι προσήλθε ινκόγκνιτο - όντως χωρίς φρουρά, και με τα υποχρεωτικά μεν, διακριτικά δε μέτρα ασφαλείας, και από την πλαινή πόρτα - τιμά ακόμα περισσότερο τον καλλιτέχνη.
Ανώνυμε, ευχαριστώ.
Και φίλε Κουκουζέλη, θέλω να προσθέσω:
Οι μεν εξακολουθούν να θεωρούν τον καλλιτέχνη περιουσιακό υπάρχον τους, οι δε περιούσιον. Αυτό εξηγεί την στασιμότητα εκεί που αρέσκεται, να υπάρχει ως είδος και όχι ως κατάστασις.
Δημοσίευση σχολίου