Η σκιά του όνου

Ζαλωμένοι επιστρέφουμε σπίτι και μπροστά μας, με τον αγενή τρόπο των εκτοστοπουκαιχρονουτιστών, μιά νεαρή εξηγεί σκληρίζοντας στο κινητό της "είμαι στη γωνία Λουιβιτόνου". Εννοούσε το συνήθως έρημο αλλα παραδόξως ακμάζον κατάστημα της Vuitton στην πυρίκαυστο του 1890. Οπότε εμένα μου έφυγε η απορία πούθε έβρισκαν οι Κερκυραίοι την επίκληση "του αγίου Σπυριδώνου", και αντάμα, μετα του θηλυκού μου Φαραώνου, πιάσαμε τα λιμερίτσα*, εις ήχον πλαγιον "στην απά στην απά στην απάνω γειτονίτσα"

Του αγί του αγί του αγίου Σπυριδώνου/ του αγίου Σπυριδώνου
στη γωνί στη γωνί στην γωνία Λουιβιτόνου/στη γωνιά Λουιβιτόνου**
σ άγαπώ γιά σένα λυώνου
σ΄αγαπώ γιά σένα λυώνου
κι είμαι ένοχος του φόνου!


(*)"Λιμερίτσα" ήναι νεολογισμός ίνα ταιριάξει η ρίμα με την "γειτονίτσα".
(**) Το "Λουί" θεωρηθήτω μονοσύλλαβο, όπως εκφέρουν το ουί κατσιάου οι βλάχοι.
Ο τίτλος περιέχει το "όνου" γιά να συμπληρωθεί το ρηθέν υπό αταλάντου ρημάδη ριμαριστή"άν σε πιάσει η ρίμα, λίγο απέχεις απ΄το βλήμα".