TUVICAS

Καθώς εφορμήσαμε, οι τριανταδύο, μαζί με τον γενναίο πλην παράτολμο κεντυρίωνα τριαντατρείς, από εκατόν ένα σύνολο, τσουρουφλίστηκαν απ’ το καυτό λάδι. Οι υπόλοιποι περάσαμε το πρώτο τείχος και αναμετρηθήκαμε με σμάρια βέλη και μετά με τα τσεκούρια. Απομείναμε εικοσιεφτά να αντικρίζουμε από το παραπύργιο το λάβαρό μας της ένδοξης τρίτης λεγεώνας να υψώνεται στον πύργο , ενώ η πύλη του δεύτερου τείχους είχε καταρρεύσει από τα χτυπήματα του κριού και το κύριο μέρος της λεγεώνας μας σχεδόν ατάκτως σαν αφινιασμένο εισέβαλε ακολουθούμενο από την τέταρτη σε αρραγείς γραμμές, καθότι τσάτσοι – μια ζωή καθαρίζουμε εμείς και αυτοί παρελαύνουν. Οι πολιορκημένοι είχαν πια γονατίσει και διάλεγαν ανάμεσα στο να μαχαιρώσουν εντίμως ο ένας τον άλλον ή να σφαγούν από τα χέρια μας, παρόλο που ο θάνατος είναι η υψίστη ατίμωση από μόνος του κι αυτό δεν το μετριάζει καμία σκηνοθεσία της τελευταίας στιγμής. Το κακό είναι πως μόλις που ετοιμαζόμασταν να προχωρήσουμε στη διαδικασία των λεηλασιών και των βιασμών, ο διάβολος αυτός ο Πετεφρής (πολύχρονος να 'ναι) κάνει σατ-ντάουν και πάει διακοπές . Η συνήθης υποκρισία της χρονίως ρέπουσας σε τενοντίτιδες εξουσίας…