Το διήγημα κοσάρας όζει

Μια μέρα πάντρεψα.Ανοιξη του 1966. Υπήρχε στην ποντιακή μου οικογένεια της Αγροσυκιάς μιά σπαστή υποχρέωση κάποιος από το σόι μας να παντρέψει τέκνον μιάς άλλης οικογένειας, φιλικής λόγω συστημικής αγχιστείας. Η διαπραγμάτευση δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί, επειδή ο πατέρας μου ήταν τότε στα 57 και τον θεωρούσαν πάππο, άρα ακατάλληλο γιά κουμπαριές.Η μάνα μου δεν ήταν Ποντία, επομένως η κουμπαριά μαζί της ήταν λειψανάβατη,έως και εχθρική. Απόμενε ο πρεσβύτερος υιός, ο γιός του Φέντια, me, myself and I. Δεν αντιστάθηκα πολύ, επειδή ήμουν περίεργος να ζήσω την εμπειρία.Κάπως συνδυάστηκε ο γάμος με τις λυκειακές μου υποχρεώσεις (εκδρομή του Πέμπτου στην Ελλάδα και τέτοια) και πήγαμε στο χωριό, να παντρέψω. Αποχαιρέτησα την τέχνη της ποιήσεως, ολοκληρώνοντας το ποίημα Πρόσκληση στον Δημήτρη [Βασιλείου, μετέπειτα Γκέτζ]

Έλα μαζί μου στο καφενείο «Το βρυσάκι»
Εκεί που μιά φωτεινή επιγραφή θυμίζει
Άγγελο μέσα σε νάιτ κλάμπ
Ή κάτι πιό αταίριαστο ακόμη

Ελα μαζί μου στην οδό [....]
Στην οδό Αρτέμιδος και Σόλωνος
Οπουδήποτε έχει χωματόδρομο
Σκόνη, χορτάρι κια ημιφορτηγά

Έλα στα χιλιάδες γιαπιά,
Στις ακίνητες ταμπέλες,στο σπίτι
Του χωροφύλακα που πήρε άδεια των Βαίων
Έλα στα αστικά των άγονων γραμμών

Έλα μαζί μου στο ερείπιο ενός πάρκου
Στο κατοχικό μπετόν και στο καινούργιο φύλλο
Τις νύχτες που ακούγεται χλωμό το ακορντεόν
Και μιά γριούλα σκέφτεται τα μαύρα που φοράει

Ελα μαζί μου[....]
Στην σκοτεινή γωνιά που φιλιέται το ζευγαράκι
Εκεί που η αγάπη μου περνάει το βραδάκι
Εκεί που τα φαντάσματα κινούνε τα εργοστάσια


(όσο θυμάμαι χαίρομαι) και πήγα να παντρέψω . Ημέρα Σάββατο.Πήγαμε με το λεωφορείο Θεσσαλονίκης Γιαννιτσών έως το Μηδέν,από εκεί πήραμε το λεωφορείο του μεσημεριού Γιαννιτσών-Αγροσυκιάς που έφτανε στο Μηδέν στις τέσσερις το μεσημέρι. Φορούσα κοστουμάκι πτι καρό γκριζάκι καλοκαιρινό που είχε αγοραστεί το 1964, καλοκαίρι. Και κραβάτα. Ο γάμος άρχισε με ουζοποσία πρωινή και μουζικάντηδες.Σε λίγο οι μισοί είχαν μεθύσει. Επεφτε χορός συνεχώς και χόρεψα τον ελαφρύν κότσαρη. Μετά άρχισε το τίκ και έβλεπα. Οταν ολοκληρώθηκε το γλέντι του γαμπρού,μπήκαμε σε ένα πουλμαν να πάρωμε την νύφη από τον Γιδά, όπου εκατοικούσε. Στον Γιδά, είχαν φτιάξει ένα Πει από πούλμαν του ΚΤΕΛ ,τρία τον αριθμό και έστρωσαν το τραπέζι στην μέση του Πεί.Τα έθιμα ήθελαν ο λεγόμενος κούμπαρος (όχι κουμπάρος) ενώ η ομήγυρη έτρωγε τσιριχτά, σιρόν και άλλα εύγευστα, να έχει στην απόλυτη κυριότητα και διακατοχή του μιά κοσσάρα, δηλαδή μιά γρηά κότα απ αυτές που έχουν το ζουμί, και ήταν υποχρεωμένος να την φάει ολόκληρη. Αυτό δεν ήταν εμπόδιο γιά κάποιον που έφαγε την άλλη χρονιά το περιεχόμενο από δύο ταβέρνες( χωρίς τα τραπεζοκαθίσματα) αλλα ήταν αβάσταχτος ο τρόπος μαγειρέματος. Η κοσσάρα ήταν βραστή, δηλαδή νερόβραστη και μάλιστα χωρίς αλατοπίπερο. Ανέδιδε μιά ωμίλα του κοττόλιπους, το κρέας ήτο ως να περιείχε ξυλοκυτταρίνη, πράγμα όχι απίθανο. Ενόσω την έτρωγα έπινα και ρετσίνα, ώσπου δεν άνθεξα και ζήτησα χαρτί και μολύβι. Μου έδωκαν ένα χαρτί εσωτερικό από Αρωμα άφιλτρο και έγραπσα, με πλαγίους κομψούς χαρακτήρες μιά συστοιχία διστίχων που άρχιζε «ο γάμος είναι πόλεμος, ο θάνατος ειρήνη/όποιος στον γάμο χαίρεται, στον τάφο του να μείνει». Ναιναιναί. Ετζι. Χόρεπσα και έναν συρτό, καταμεσήμερο, ανάμεσα στα πούλμαν. Μετά πήγαμε εν σώματι στην Αγροσυκιά. Ωσπου να μπούμε στην εκκλησία το ψίκι(=οψίκιον, η γαμπριάτικη σύναξη και πορεία) εμποδίζονταν από δήθεν μέθουες και ήταν ευθύνη του κούμπαρου να τους διώχνει δίδοντάς τους χρήματα. Οπισθεν του κούμπαρου ήντονε οι γονείς μου και έδωσαν τα μισθά των γιά να μπούμε στον Αγιο Αθανάσιο.
Ο γάμος κύλησε ομαλά, επειδή ήξερα το χρονογράφημα του Κονδυλάκη. Μετά, το γλέντι συνεχίστηκε έως αργά το βράδι. Μιά ώρα πρίν λιγοθυμήσουν οι τελευταιοι ,εκάλεσαν τον κούμπαρο να πάγει με τον γαμπρό στον προθάλαμο της παστάδας, ενώ γυναίκες φιληνάδες και συγγένισσες ετοιμαζαν την νύφη γιά τα δέοντα. Μείναμε καμιά ώρα μονάχοι. Ο γαμπρός, κοίταζε το πάτωμα,κι εγώ ολόγυρα. Ηταν αβάσταχτη η μεταξύ μας σιωπή, που την διέκοπτε αραιότατα ο ένας ή ο άλλος, λέγοντας: «ντο φτάς κούμπαρε;» ήτοι «τι κάνεις κουμπάρε;». Η απάντηση ήταν παγία: «ντό να εφτάω», ήτοι «τι να κάμω;» κι άειντε πάλε σιωπή. Επιτέλους τον φώναξαν γιά το καθήκον και εμένα με οδήγησαν στο δωμάτιο του γλεντιού όπου όλοι μου έκαναν ελαφρώς άσεμνα υπονοούμενα, που έμαθα στον κούμπαρο τα τρομερά σέξι κόλπα γιά να γίνει ακαταμάχητος. Εως τότε είχα βέβαια πουτσεύσει έξω έξω ολίγες δεσποινίδες,αλλα δεν είμαι σίγουρος πως εγνώριζα πόσα φύλλα διαθέτει το αιδοίον, και πού ακριβώς βρίσκεται.
Επιστρέψαμε την άλλη μέρα και μάθαμε ότι το ζεύγος χώρισε. Ηταν προσωρινό, αλλα δεν το ήξερα τότε. Κάθησα στο ποιητικόν λογείον και ξεφούρνισα ένα ποίημα, που έγινε δημοφιλές στην παρέα:

Ποίημα

Οι παλιότεροι από μάς ίσως την θυμούνται
Ηταν βάρβαρη κι αγαπούσε τα παλιά
Κατοχικά ρεμπέτικα του Βαμβακάρη
Σφύριζε κουραστικές πεννιές του Χατζιδάκι.

Ομορφη όχι, γεμάτη σπυριά
Γερμανόφιλη κι ορθολογιστική
Αγαπούσε Μυριβήλη και Βενέζη
Η πρώτη εφηβική μας εποχή!

Αργότερα βάφτισα το παιδί του ζευγαριού , τέλος του 1967, και συχνά έβαζα βενζίνη, αμέτρητα χρόνια, στο βενζινάδικο του κούμπαρου που μετά ικανή Γερμανία, είχε γυρίσει στο χωριό, δίπλα σε έναν μύλο που έγραφε «Πνευματικός κυλινδρόμυλος Κ.Θ .Θεοδωρίδη» και ήθελα να χρησιμοποιήσω ως τίτλο της πρώτης ποιητικής μου συλλογής. Πάντα τον ρωτούσα και με ρωτούσε «ντο φτας κούμπαρε», με παγία απάντηση «ντο να εφτάω». Με μόνη διαφορά ότι δεν υπηρχε πάτωμα. Κοίταζε με πάθος την μάνικα της μπετζίνας κι εγώ δήθεν ξεχώριζα λεφτά για το διάφορο του καυσίμου.