Όπως πολλοί άλλοι, έχω μείνει κόκκαλο με την εκπομπή "Μια νύφη για τον γιο μου". Μητέρες και γιοι ψάχνουν αντάμα για συζύγους που θα είναι νοικοκυρές, περιποιητικές κι υπάκουες, θα ψένουν μουσακάδες και θα κάνουν εγγονάκια.
Για να μη σπεύσει κανείς να πει ότι η απέχθειά μου οφείλεται στα εκφυλοαντανακλαστικά μου, σημειώνω ότι παραμονή Πρωτοχρονιάς ο πατέρας μου, ένας καθ' όλα αξιοπρεπής οικογενειάρχης και σιγανοπαπαδιά που πλέον έχει ψηφίσει τους πάντες πλην ΚΚΕ και ΛΑΟΣ, μας έβγαλε 5λεπτο φιλιππικό εκφράζοντας την απογοήτευσή του, την κατάπληξή του καθώς και την απορία του για το πού βαδίζουμε σαν κοινωνία όταν βγαίνουν τέτοιες εκπομπές και μάλιστα όταν βρίσκονται και παίκτες για να συμμετάσχουν σε αυτές.
Κακώς πέφτει από τα σύννεφα όμως. Το σύνθημα της σχωρεμένης της Μαλβίνας Κάραλη καθώς πολεμούσε τον αρχισατανά (δηλαδή τον καλύτερο μεταπολεμικό πρωθυπουργό της Ελλάδας) Κώστα Σημίτη ήταν "απενοχοποιηθείτε" (συνοδευόμενο από κάποια καμπ προσφώνηση που δε θυμάμαι: "χρυσά μου"; "μωρά μου"; "λατρεμένα μου"; "πουλιά μου"; κάτι τέτοιο). Βεβαίως, η Κάραλη μάλλον ευαγγελιζόταν γενικευμένη απενοχοποίηση: για τους θρησκόληπτους αλλά και για τους άθεους, για τις τεκνατζούδες αλλά και για τις γεροντόφιλες, για τους χοντρούς αλλά και για τους ανορεξικούς, για τους καρεκλάδες αλλά και για τους σκυλοτσιφτετελάδες, για τους φαλακρούς αλλά και για τους αφάνες, για τις αναγνώστριες του Φάις αλλά και της Δημουλίδου, για τους σινεφίλ που προσκυνούν τον Τάκη Κανελλόπουλο αλλά και τους βιντεοφίλ που γουστάρουνε Στηβ Ντούζο. Και ούτω καθεξής.
Η ελληνική κοινωνία πάντως άκουσε τη φωνή της προφήτιδος και συμμορφώθηκε. Ή μάλλον, η προφήτις ψυχανεμίστηκε (μόνο έλλειψη διορατικότητας δε θα μπορούσε να της προσάψει κανείς) το αίτημα της ελληνικής κοινωνίας που ήθελε να απενοχοποιηθεί.
Η ελληνική κοινωνία ήθελε να ακούει και να χορεύει σκυλομαλακίες, ήθελε μαιζονέτες και πολυτελείς μονοκατοικίες και διαμερίσματα στα Βριλήσσια και στην Αγία Παρασκευή, ήθελε να διαβάζει Άρλεκιν εγχώριας παραγωγής κι όχι για τις αϋπνίες του Βιζυηνού, ήθελε να βλέπει βιντεοταινίες κι όχι για τη σιωπή του Θεού. Μεγάλωσα σε μια Ελλάδα που η λέξη "κουλτουριάρης" ήταν (όχι αδικαιολόγητα) βρισιά ενώ, ταυτόχρονα, οτιδήποτε αμφισβητούσε τα θέσμια και τα ιερά καταχωρούνταν αμέσως ως "κουλτουριάρικο": από τους χίπηδες μέχρι το ΚΚΕεσ, από τους ειρηνιστές μέχρι όσους έκαναν πολιτικό γάμο, από τον Νίκο Δήμου της δεκαετίας του '80 μέχρι τον Ηλία Πετρόπουλο, από τον Σιδηρόπουλο μέχρι τις φεμινίστριες, από τον Κουν μέχρι τον παπα-Πιρουνάκη.
Η ιδεολογία των Ελλήνων (ιδεολογία μιας μειοψηφίας ίσως, πλην όμως πανίσχυρη):
α. Είναι ιδεολογία οικογενειοκεντρική και οικογενειοκρατική: η οικογένεια παραμένει υπέρτατη αυθεντία και εξουσία και στον ιδιωτικό βίο και στον δημόσιο βίο και στην πολιτική.
β. Είναι αόριστα και συγκεχυμένα φαλλοκρατική-μιλιταριστική: τους Ιταλούς τους κάνουν άντρες οι πουτάνες (ή τίποτα κορίτσια από όχι πολύ καλές οικογένειες), τους Έλληνες ο στρατός. Είναι και συγκρουσιολάγνα: ρητορικώς όλα είναι όπλα, αγώνας, αίμα, πάλη, μάχη, πόλεμος. Όπως έλεγε κι ένας φίλος: "Με τη βοήθεια του θεού, θα τους γαμήσουμ' όλους", που μας φέρνει στο
γ. Είναι θρησκευτική με τη γιανναρική έννοια -- αν και ο ίδιος, χαμένος στις εξιδανικεύσεις του, βεβαίως διαφωνεί. Στον ιδιωτικό βίο ο Έλληνας χρησιμοποιεί το θείο σαν πλούσιο μακροθειό ή σαν επιδεκτικό λαδώματος υπάλληλο. Πέρα από τον Χριστό, την Παναγία και τους αγίους, επικαλείται κομποσχοίνια, φυλακτά, εικονίτσες, ματόχαντρα. Αν είναι φτωχός, μάγια και μάγισσες. Αν είναι πλούσιος, το ταϊβανέζικο χέρι της Φατίμα που αγόρασε στο σουκ στην Τυνησία, ή κανα καβαλιστικό χαϊμαλί. Στον δημόσιο βίο, η θρησκευτικότητα διαπιστεύει την ελληνικότητα, πράγμα σημαντικό αφού
δ. Για την ελληνική ιδεολογία, ο Άλλος είτε ενσωματώνεται, αφού συμμορφωθεί εξωτερικά (ο βαφτισμένος Εβραίος, ο διακριτικός ομοφυλόφιλος, η θρήσκα πόρνη, ο μαύρος που μιλάει άπταιστα ελληνικά, ο γραικομάνος Σλαβομακεδόνας, ο υπερέλληνας Βλάχος / Αρβανίτης, ο Σουηδός που παίζει σάζι και τάβλι, η Αμερικάνα μάνα που είναι υστερικότερη από την εγχώρια), είτε απορρίπτεται. Η συνύπαρξη μαζί με τον Άλλο είναι πάρα πολύ ζόρικη υπόθεση. Από αυτή την άποψη τα σχεδόν ανύπαρκτα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στον αντισημιτισμό είναι μέρος μιας πανοραμικότερης εικόνας μονομανίας, μιας διαρκούς προσπάθειας να επιβληθεί η μονοδιάστατη ταυτότητά της.
Τέλος, η υποκρισία είναι κεντρικό στοιχείο της ελληνικής ιδεολογίας. Ίσως το ισχυρότερο: "κάνε ό,τι θες αλλά μη μας το λες", "μακριά από πάνω μας κι όπου θέλει ας πάει" και -- φυσικά -- όπως είπε ο εθνικός Καραμανλής: "υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δε λέγονται και πράγματα που λέγονται και δε γίνονται", ρήση που επίσης συνοψίζει πανέμορφα τη νεώτερη πολιτική μας ιστορία.
Τις τελευταίες δεκαετίες πάψαμε να υποκρινόμαστε ότι δεν είμαστε υποκριτές. Απενοχοποιήσαμε την υποκρισία, όπως και την ημιμάθεια, τη μεμψιμοιρία-ζοχάδα και τον ατομικό και συλλογικό μας τσαμπουκά-λεονταρισμό. Οι ψυχαναλυτές και οι γεροντάδες θα μείνουν το δίχως άλλο άνεργοι σύντομα, αφού ρέπουμε προς τα εκεί που μας τραβάει η βαρύτητα της ελληνικότητας, "φυσικά" και "αβίαστα".
20 σχόλια:
Δεν έχω παρά να συμμεριστώ (μέσες-άκρες) την πίκρα που βγάζει η ανάλυσή σου.
Καλή χρονιά (μέσες-άκρες).
Τον για τα 3 αρχικα χρονια καλυτερο.
Μετα βρ-αστα:-)
Και για να ειμαστε ειλικρινεις το σημιτικο οικοσυστημα ηταν αυτό που εγκαθιδρυσε τον επικοινωνισμο και τα βουλωμενα -με το αζημιωτο- δημοσιογραφικα στοματα ετσι οπως τον βρηκε και ο Ρουσοπουλακος και τον διατηρησε μετα.Οποτε μια πολεμικη, εστω για τη τιμη των οπλων βρε παιδι μου του χρειαζοταν. Λεω εγω τωρα;-)
Στα υπολοιπα συμφωνω(βεβαια μη ξεχναμε πως αλλο η κουλτουρα μεχρι το 67 κι αλλο το μορφωμα της αριστεριζουχας θολοκουλτουρας που θεσμικα ιδιοποιηθηκε ποστα και πολιτικες απο τα late 70ς μεχρι τις αρχες του 90 και το οποιο εν πολλοις ευθυνεται για τη δυσφημηση).
Μακαρι να ειχαμε πιο πριν κραταιες διαβαθμισεις (που καπως πανε να παρουν τα ηνια τωρα στη γενια των 20sth) αναμεσα στον "εντεχνο" χαμηλοβλεπων οραματιστη με τη ματια στραμμενη παντα στο κρατικο κορβανα και τον εξωνημενο κωστοπουλικο λακε του μεηνστριμ τιποτα.
Ενιγουει.Το κρατιδιο οσο πιο γρηγορα παραδεχθει πως πατσγουορκ ηταν, ειναι και για το καλο του κεφαλιου του καλο θα ειναι να παραμεινει, τοσο πιο γρηγορα θα καταφερει να εκφρασει την δυναμικη του. Αλλιως δυσπεψια.
(καλη χρονια ειπα?:-)
@Christophorus: Κατ' αρχήν, καλή χρονιά κάργα.
Με αφορμή αυτό που λέτε για την πίκρα: σπανίως γράφω πικραμένος (αν κι έχει συμβεί αυτό) και πολύ σπανιότερα γκρινιάζω.
Προσπαθώ συνήθως να κατανοήσω τι γίνεται γύρω μου· γράφω για να αρθρώσω και να αναδιατάξω, να δομήσω σε σκέψεις αυτά που νιώθω και αντιλαμβάνομαι. Απαντήσεις και παγιωμένες απόψεις συνήθως δεν καταθέτω, παρατηρήσεις μόνο. Αυτές γράφω. Ίσως λιγάκι θυμωμένος καμμιά φορά.
@greekgaylolita:
Δεκτά τα περί οικοσυστήματος (θυμάμαι τις κραυγές και τους αλαλαγμούς της Κάραλη για τον Τσουκάτο λ.χ.).
Τι γινόταν κατά το μυθικό Dreamtime πριν το '67 (σαρκάζω, λίγος Μποστ αρκεί να το απομυθοποιήσει κι αυτό), δεν ξέρω. Η θολοκουλτούρα που εγώ γνώρισα κουτσοδιάβαζε ασυνάρτητα κακομεταφρασμένους Μαρκούζε, Αντόρνο, Γκράμσι (ξώφαλτσα), Ράιχ, Κέυση (σώσον Κύριε), Λόμπσαν Ράμα, Κρισναμούρτι, Σαρτρ, Ξαβιέρα Χολάντερ (στο τσακ) και τσιτάριζε Μαρξ, Λένιν, Μάο και Πατέρες της Εκκλησίας. Αυτών των καραγκιοζοπαιχτών είμαστε τα τέκνα, ανθρώπων για τους οποίους η διανοητική συγκρότηση ήταν αστικός ακκισμός και σύμπτωμα ελιτισμού, τζάμπα κουραδοαντιδιαφωτιστών. Αλλά πάλι, πού να βρούνε τη διανοητική συγκρότηση: '75 με '85 τα πανεπιστήμιά μας ήταν κυρίως κλειστά...
Καλή Χρονιά και σ' εσάς!
Διάχυτος συντηρητισμός τόσο στο "συντηρητικό" όσο και στο "προοδευτικό" κομμάτι της κοινωνίας. Δεν ξέρω αν απλώς δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό ή ήμαστε μια υπερβολικά μικρή κοινωνία που οι διαφορετικές απόψεις δεν φτάνουν το σημείο της κριτικής μάζας για να ακουστούν.
Όχι, δεν είναι ζήτημα "κρίσιμης μάζας": η ισραηλινή κοινωνία είναι μικρότερη και σε αρκετά σημεία συντηρητικότερη και κλειστότερη, αλλά αν είχε λ.χ. η Κύπρος κίνημα αντιφρονούντων-επαναπροσεγγιστών τόσο δυνατό και τόσο θαρραλέο όσο οι φιλειρηνιστές-αντιεποικιστές (κτλ., κτλ.) στο Ισραήλ, το Κυπριακό θα είχε λυθεί από το 1985.
Επιπλέον, η ελληνική κοινωνία δεν ήταν πάντα έτσι. Παραθέτω από τον Radical Desire:
Η εικόνα μιας Ελλάδας άνευρης και αποπολιτικοποιημένης, μιας Ελλάδας σε πολιτικό λήθαργο, δεν είναι απλώς υπερβολική όταν η ιστορία της χώρας εξεταστεί σε συγκριτικά ευρωπαϊκά πλαίσια (με δεδομένο βέβαια τον λίγο-πολύ πανευρωπαϊκό χαρακτήρα της περιόδου σχετικής αποπολιτικοποίησης στην περίοδο 1980-2007). Είναι βαθύτατα παραπλανητική [...]
Νομίζω ότι το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ούτε ότι είμαστε μικρή κοινωνία ούτε -- βεβαίως -- ότι είμαστε απολίτικη. Είναι ότι είμαστε (πια) μια βαθύτατα δεξιά και κλειστή κοινωνία, πολιτικοποιημένη με τον πιο δεξιό τρόπο που επιτρέπει η ιστορία μας και η θέση μας στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Μπορείς να είσαι "δεξιός" (το χρησιμοποιώ με την συμβολική έννοια της λέξης) αλλά να είσαι και efficient και αντιρατσιστής όταν συμφέρει την χώρα - το ΣΑΕ δεν χαρακτηρίζεται από τα αριστερά του αντανακλαστικά αλλά αποτελεί συνοδοιπόρο του ΕΠΣΕ αν το συγκρίνεις καν με πολλά κομμάτι της ελληνικής "αριστεράς".
Καταλαβαίνω το μίσος - δεν είναι οι πρώτοι και ούτε θα είναι οι τελευταίοι. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι οτι καθυποτάσσουν το συμφέρον της Ελλάδος, καν με τα δικά τους κριτήρια, στην λογική του μίσους.
Καραγκιοζοπαιχτες indeed αγαπητε:-)
Ευτυχως το θεατρακι σκιων μας αρχισε να ξεθεμελιωνεται. Αρκετα κρατησε αλλωστε.
Συγχωρήστε μου το αφοριστικό mood, αλλά η ελληνική κοινωνία αναπαρίσταται εξαιρετικά στους Sopranos. (Σκεφτείτε ως thought experiment μια μεταφορά της στα καθ' ημάς με fiction ήρωες την καθημερινή ζωή της οικογένειας της 17 Νοέμβρη.)
Επειδη δεν έχω χρόνο μπροστά μου, προτιμώ να εντοπίζω πότε ήκμασαν οι αστικοί μύθοι και οι ενδογενείς συγκρούσεις.
Η διάλυση του "συστήματος Σημίτη" δεν οφείλεται στο δικό του οικοσύστημα, GGL. Στην Αθήνα του έτους 2000 διαδόθηκε ότι κάποιος(με όνομα) μοίραζε βαλιτσάκια με ταρίφες από 20 έως 200 εκατομμύρια (δραχμές) προς ΜΜέδες. Γιά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έτερα, συναφή.Ηταν η εποχή που ο πράγματι ρυθμιστής της Οικονομίας ήταν η σχέση διαφημιστή,ενδιάμεσων εταιρειών και πολιτικής συσχέτισης. Φυσικά, ο ισχύων μύθος, ο αριστερός, θέλει διαπλεκόμενους, εκδότες, υπουργούς και άλλα, κωμικοτραγικά.
Θα μπορούσα να προσθέσω ότι τέτοια φαινόμενα υπάρχουν και πρίν την επανάσταση του 21, αλλα άς περιοριστώ στους φιλέλληνες και τα χουνέρια που τους έκαμαν ,στον τακτικό στρατό παράλληλα με τον αστικό μύθο του πτωχού ζητιάνου αγωνιστή-ληστή.
Οι Ελληνες, φοβισμένοι που οι δικοί τους λαικοί ήρωες (λχ ο Μούρτζουφλος και ο Λέων Σγουρός, το 1204) εξοντώθηκαν με βασανιστήρια και αυτοκτονίες, άρχισε να δουλέυει τους αποπάνω, διαχειριζόμενος "άρχοντες" τελείως χύμα και ανάξιους, που μάζευαν την χαρτούρα της απαξίωσης.
Οι Έλληνες, ένας ένας, κυβερνούν το δικό του έκαστος οικοσύστημα, που εξωτερικά μοιάζει με αυτόν το καραγκιόζ μπερντέ που ο φιλότιμος Σραόσας νομίζει ότι υποκρύπτει το εσωτερικό οικογενειακό ενδιάθετο. Αλλά εσωτερικά ,πέφτει μπόλικη αιμομιξία, καταπίεση νεοτέρων μελών, άγριος σεξισμός, και απλώς ορθώνονται ως ταμπού διάφορα κορλεονικά και συμβατικώς ένοχα, γιά να αποκρυβεί το χιμπατζί- μαχαλά και της πιό αξιοσέβαστης οικογένειας. Οσοι δεν ακλουθούν αυτά τα μονοπάτια, είναι φοβικοί και υποστηρίζουν ότι είναι αριστεροί. Ηττημένοι είναι. Τήρωνες. Οπως οι αρχαίοι τους πρόγονοι.
Μαζεύω αποδείξεις ως τρελός, αλλά τα δύο βασικά κονδύλια του δεκαημέρου, που έτσουξαν πραγματικά, πλερώθηκαν μαύρα και αδέσποτα διότι.
Ελλάς ,φίλοι, είναι ο Πολυλάς: "σωτήρας" και φίλτατος του Σολωμού, (που τον θεωρούν οι αντίμαχοι Εβραίον Σάλομον), και ο βασικός θεωρητικός της "συνωμοσίας του αίματος", με εντυπωσιακές αντισημιτικές απόψεις δημοσιευμένες Αθήνησιν στα γεγονότα της δεκαετίας του 1890.
ΖΗΤΩ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Ευριδίκη,να μη μιλάω επειδή έχετε ράμματα γιά τη γούνα μου, έ;
Τα εχει πει ολα ο Παναγιωτοπουλος στο αγαπημενο Συσσημον:
Ειναι πραγματα που δε τα λενε τα βιβλια. Ετσι ηταν τα πραγματα γυρω στα 89.
Ολοι καθισμενοι σε καναπεδες. Ειμαστε πριν το 89. Ητανε η σχολη της ιδιωτευσης. Τιποτε δημοσιο δεν ειχε αξια.
(Κατοπι η ανομια καθισε πανω σε ταλαντο απο μολυβι το βελος της εκφρασης περασε τα 12 τσεκουρια οι πιο ασκημενοι προλαβαν να δουν τη σαιτα της ζωης να ταξιδευει προς τις 12 ζωες και καθε αυθεντικη υπαρξη ολοκληρωθηκε στην ενατενιση)
http://www.radiobubble.gr/el/melodrama13
Ευρυδικη χρυσο μου σε αυτη τη gaia δεν υπαρχει αναμαρτητος.Οποτε καταπιε το λιθαρακι σου και βαλλε(τω)σε αλλη παραλια.
(lady) γκεγκε?;-)
οχι και "καλυτερος πρωθυπουργος" ο σημιτης!!
Αυτον πληρωνουμε και τις υπογραφες που εβαλε.
Τα ΜΜΕ κανουν καλα τη δουλεια τους, ειτε οταν ψαχνουν για νυφες ειτε οταν πλασσαρουν τενεκεδες για χρυσο.
Ριξτε μια ματια στις συμφωνιες που υπογραψε και για το καλο ποιου τις υπογραψε.
Δειτε με ποιο τροπο φτανουν τα ευρουλακια στην ελλαδα και γιατι συμβαινει αυτο;
ΜΟΝΟ αν τα δανειστεις απο ιδιωτες.
Τινος εινα ιτο ευρω; Και ποιος το υπογραψε αυτο;
λιτοτητα ως την αιωνιοτητα και εξωφληση τοκογλυφικων χρεων η μοιρα μας. (ειχε κατι το ποιητικο η πολιτικη του)
"ξενηστικωμενο παρον για ενα μηδεποτε ερχομενο μελλον" ειναι το ριζικο μας. (λεξεις παρμενες απο τον Ζ.Λορεντζατο).
Αναρωτιέμαι ποιος έχει ράμματα για ποιον - στο συγκεκριμένο θέμα θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε το τι ήθελε να κάνει το ΟΠΠ'97 και ποιοι έφερναν λυσσώδεις αντιρρήσεις. Μόνο θετικά σχόλια έχω ακούσει από την ΙΚΘ για τους ιθύνοντες της ΟΠΠ'97 τότε - βέβαια για μερικούς αυτό είναι το πρόβλημα.
ΟΠΠ: Οργανισμός Πολιτιστικής Πρωτεύουσας
ΙΚΘ: Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης
(τα βρήκα στο γκουγκλ)
Αν τα πράγματα ήταν πολύ απλά και ζούσαμe όλοι κάτω απ`την επίρρεια μιάς Μανιχαιστικής αντιληπτικότητας,και κάπως έτσι όλες οι τάξεις ήταν δύο..οι Αηδιαστές και οι Αηδιαζόμενοι (κλεμμένο από τον Raiser),σε πιά θα ανήκατε?
Χαιρετισμούς και ευχές...
A,Heli, η τελευταία έγκυρη αναλογία προβλέπει γιά κάθε 84 γραμμάρια Αηδιαστού, ίσαμε 23 stones Αηδιαζομένου...
Τι είναι 'αηδιαζόμενος'; Αυτός που 'αηδιάζεται'; Δεν ξέρω τι σημαίνει.
Επίσης με μπερδεύει το 'αηδιαστής': είναι αυτός που αηδιάζει με κάτι ή αυτός που αηδιάζει τους άλλους; Είναι αντίστοιχο του 'φοβιστής' και του 'στενοχωρητής'; Αλλά ούτε αυτά καταλαβαίνω τι σημαίνουν.
Καθήστε, είπα τίποτε για αηδία πουθενά;
Χαιρετισμούς κι ευχές!
Μια χαρά εγώ τη βρήκα αυτή την έστω συνοπτική ανάλυση της ελληνικής "ψυχής" ή παθογένειας όπως θέλετε πείτε το.
Πράγματα που σε ενοχλούν να τα ακούς ακόμα κι αν τα ξέρεις.
Δημοσίευση σχολίου