8/2/10
Οδός Νικηφόρου
View Larger Map
[Αθήνα, 7 Φεβρουαρίου 2010. Του ανταποκριτή μας] Στο αυτοκίνητο, περίπου μία το βράδυ. Κοντά στην Ομόνοια. Γυρίζω σπίτι. Τέσσερις-πέντε στροφές και βγαίνω Αλεξάνδρας. Μόλις διέσχισα την Αγησιλάου. Στο τέλος της, νέα παιδιά εξακολουθούν να περιμένουν τον πελάτη. Ψιλόβροχο. Οδός Νικηφόρου. Σταμάτησα. Κάτι ψάχνω δεξιά μου, προς το λεβιέ ταχυτήτων. Αναπτήρα μάλλον. Ανοίγει η πόρτα του οδηγού. "Μπούγκα, μπούγκα Σύνταγκμα;". Γυρίζω και βάζω φωνή τρομαγμένος. Ένας νέος. Σχεδόν την ίδια στιγμή ανοίγει η πίσω πόρτα δεξιά. Αυτός δεν μιλάει, ψάχνει το κάθισμα. Φωνάζω πιο δυνατά, χωρίς νόημα: "Ε", "ου", "α", "ρε". Έχω χεστεί. Προσπαθώ μάταια να βρω το κουμπί που κλειδώνει όλες μαζί τις πόρτες του αυτοκινήτου. Για να κλειδώσουν πρέπει να είναι κλειστές. Ο πίσω βουτάει απ το κάθισμα μια άδεια σακούλα. Κοιτάζονται, φεύγουν σχεδόν τρέχοντας. Όχι δεν τρέχουν, σχεδόν τρέχοντας. Κλείνω όπως-όπως τις πόρτες και προσπαθώ να βρω το γκάζι. Ξεκινάω ενώ τους βλέπω να έρχονται ξανά προς το μέρος μου. Κραδαίνει τη σακούλα. Νομίζω ότι την πέταξε προς τ’ αυτοκίνητο. Εξαφανίζομαι. Κι οι δυο νέοι. Στο σκοτάδι μου φάνηκαν σκουρόχρωμοι. "Ευτυχώς δεν μου πήραν την ομπρέλα" και οι σφυγμοί έχουν πιάσει διακόσια. Μου έμεινε ο φόβος. Νωρίτερα άκουσα για μια μουσικό. Πήγαινε στο Μπενάκειο. Με το αυτοκίνητο κι αυτή. Δύο της την έπεσαν. "Πακιστανοί" λέει. Ο ένας τραβούσε τη θήκη, με το όμποε μέσα, ο άλλος την τσάντα της. Δεν κατάφεραν να πάρουν κάτι. Σήμερα κοίταξα με μισό μάτι, άθελά μου, τον Αλβανό που ήρθε να καθαρίσει την πολυκατοικία. "Καλή σας μέρα, καλή βδομάδα" μου χαμογέλασε ευγενέστατα. Τους επαγγελματίες δεν τους φοβάμαι, τους ερασιτέχνες τρέμω. Και καταλαβαίνω ότι χωρίς γενικευμένη αδικία αυτό το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
24 σχόλια:
Σε κοψοχόλιασαν τα κωλόπαιδα.
"χωρίς γενικευμένη αδικία αυτό το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί"
Τι εννοείς;
Γι' αυτές τις περιπτώσεις έχει βγει το τέλος καλό όλα καλά.
sraosha, οι απελπισμένοι όπως φαίνεται πληθαίνουν. Δυσκολεύομαι να φανταστώ (σχετικά άμεση) λύση του προβλήματος χωρίς κάποιου είδους αστυνομοκρατία, τουλάχιστον για ένα διάστημα. Και αστυνομοκρατία συνεπάγεται κάθε είδους αδικίες, αυθαιρεσίες κτλ. Η έννοια της "πολιτισμένης" τιμωρίας (φυλακή δηλαδή) θα ήταν παράλογη. Οι φυλακές είναι ήδη σούπερ φίσκα. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να γίνει η επανάσταση, που θα λύσει ριζικά το πρόβλημα.
akindynos, φοβήθηκα πολύ. Εκ των υστέρων, δεν αποκλείω να ήταν το ίδιο φοβισμένοι με μένα. Πιθανόν ήθελαν να συμπληρώσουν το μεροκάματο. Κάτι να μην πήγαινε καλά όμως, μια λάθος κίνηση να έκανα, θα μπορούσαν κάλλιστα να βγάλουν ένα μαχαίρι (ή ένα κατσαβίδι, ξέρω γω;) και πάπαλα.
Κι όσο το σκέφτομαι, ναί: Προτιμώ να με φάνε το τσιγάρο κι η χοληστερίνη παρά το κατσαβίδι. Η λογική της "μακράς διάρκειας" αντιστρατεύεται τις ανάγκες της "αμεσότητας".
...και τούμπαλιν.
Μου συνέβη το καλοκαίρι, γύρω στις 12:00 το βράδυ, καθώς πήγαινα σε μια milonga, μες στην καλή χαρά γιατί είχα πιει και ένα ποτάκι ήδη σ' ένα πάρτυ.
Μιλούσα στο τηλέφωνο., Οι πόρτς ξεκλείδωτες, τα παράθυρα ανοιχτά, ο ένας ήρθε στο αριστερό παράθυρο, κι αμεσως κατάλαβα οτι θέλει να με κλέψει, κι οι άλλοι χώθηκαν αμέσως από το δεξί να πάρουν την τσάντα μου. Φωνάζω στο φίλο που μιλούσα. Π. με κλέβουν.
Έχασα 2 χρόνια απ' τη ζωή μου. Δεν ήταν μελαμψοί. Από την προφορά τους, σαν να δηλωνόταν κάποια καταγωγή, αλλά δεν θέλω να την αναφέρω. Δεν έχει σημασία.
Δεν μου φάνηκαν απελπισμένοι τόσο, όσο εθισμένοι. Φορούσαν ωραία ρούχα, καθαρά. Κι είχαν μέθοδο. Ο ένας μου είπε, "μη φοβάσαι".
Φοβήθηκα όμως. Πολύ. Και δε μ' αρέσει να φοβάμαι. Δεν ξέρω αν υπάρχει λύση. Εκτοτε, πάντα κλειδώνω κι έχω κλιματισμό τα βράδυα.
Λυπάμαι, γιατί αγαπώ πολύ το κέντρο. Και δεν θέλω να φοβάμαι αυτά που αγαπώ.
Magica,
Κι είχαν μέθοδο. Ο ένας μου είπε, "μη φοβάσαι".
Επαγγελματίες (μάλλον). Λίγοι(μάλλον) και καλοί. Αποφεύγουν τα περιττά μπλεξίματα. Οι ερασιτέχνες (που, υποθέτω, είναι περισσότεροι) είναι νομίζω οι επίφοβοι. Δεν ξέρουν που έχουν μπλέξει και τα χάνουν εύκολα (υποθέτω πάλι). Δυστυχώς πρέπει να είναι εκείνοι που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη.
*
Ζήνωνος και Κεραμεικού αγόραζα γιαούρτια απο τον Σιαφάκα. Την εποχή εκείνη.
Στην οδό Καλλέργη έμενε ένας θείος, τον καιρό που την κατέλαβαν τα πρεζάκια,μόνος έξι χρόνια σ' ένα σπίτι με αυλή. Το βράδυ ξαγρυπνούσε απ' τον φόβο του μην μπουκάρουν μέσα, και με το χάραμα που άνοιγε το διπλανό συνεργείο έπεφτε για ύπνο.
Κάποια στιγμή τον μεταναστεύσαμε.
Η ομπρέλλα γράφεται με δύο λάμδα.
Μάτζικα, τι είναι η milonga;
****
milonga
***
αλλά σημαίνει και κάτι άλλο.
***
bangsωραια
αν γινει δηλαδη δημοπσήφισμα τι θα πσηφίσεις?
Χονδρικά μιλώντας οι ληστείες και τα πεσίματα κινούνται αγκαζέ με τη φτώχεια και την ανεργία (συνεπικουρέμενες από την εκμαύλιση των αξιών και της εκπαίδευσης).
Οι μετανάστες είναι τα ανθρώπινα απόβλητα του καπιταλισμού. Είναι το τίμημα για να έχουμε όλα αυτά τα αγαθά που δε χρειαζόμαστε.
Η παρουσία αστυνομικών βοηθάει αλλά κοστίζει και επιπλέον μακροπρόθεσμα δημιουργεί άλλα προβλήματα (εκτράχυνση βίας και κατάργηση του στοιχειώδους δικαιώματος του πολίτη να ζει σε ενα περιβάλλον suit-free).
Χωρίς κατάργηση του καπιταλισμού και εκ νέου σχεδιασμού των συστημάτων οργάνωσης της κοινωνίας προκοπή δεν γίνεται. Προς τα κει οδεύουμε, αυτό είναι ο καπιταλισμός: περιφραγμένες βίλες για τους πλούσιους, κλειστά εμπορικά κέντρα για τη μεσαία τάξη και γκέτο για τους υπόλοιπους.
Δεδαγκωμένη
Πως ξεβρακώνει τον άνθρωπο ο φόβος!!!
Ξεβρακώνει; Δεν με παρακολουθείτε. Έδωσα ποτέ την εντύπωση ότι δεν ανήκω στους ξεβράκωτους;
sans culottes... Διορθώνω.
It's like a jungle sometimes,
makes me wonder
how I keep from going under
Σκατά ρε KuK.
Χαίρομαι που είσαι σώος και στεγνός υπό την ομπρέλ(λ)α σου,
καθότι πλέον βρέχει ∙ κι όταν βρέχει βρέχεσαι.
Οργίσου με τα δίκια σου.
Είναι ανέντιμο να σε κλέβουν παρουσία σου. Μπαμπέσικο.
Άχαρο κι ερασιτεχνικό.
Και θα το καταλάβουν σίγουρα, όταν κάποια στιγμή ανοίξουν τη λάθος πόρτα.
Μην ψάχνεις για γενικευμένη λύση.
Εσύ, (όχι περιττώματα και συναφή, απλά, καθαρά) σκατά σε μια δερμάτινη τσάντα στο πίσω κάθισμα κι ας τα παράθυρα ανοιχτά όταν ρολάρεις κέντρο.
Άσε τις γενικευμένες λύσεις στους ειδικούς.
Βλέπεις
Clowns to the left of me, jokers to the right
Here I am,
stuck in the middle with you.
Πέρασα άβολα όποτε με κλέβανε
χωρίς να αισθάνομαι απειλη, διότι
θυμώνω και προτιμώ να σκοτωθώ
αφού ο τρελός δεν φοβάται:
σκιάζεται.Τις στιγμές αυτές
μόνο δίκιο σου δίνω, αδελφέ.
Είσαι στα χέρια του μεγάλου
ληστή.Ωσπου να ξεχάσουν τι έγραψες.
Ο μεγάλος ληστής είναι φιλόσοφος
και προσπαθεί να εξηγήσει.Δεν
κατέει της εμπειρίας την αποκοτιά.
Ο μεγάλος ληστής γράφει σε μπλογκ
και δεν είναι ένας.
Πιές ένα κρύο νεράκι και ξέχνα το.
Μη μιλήσεις γι αυτό άλλη φορά.
Ακόμη και την αδικία που σκέφτηκες
προς στιγμήν,δεν θα είναι άλλη
από την δική σου δίκη.Τον πέθανες
τον μπουγκα μπουγκα Σύνταγμα
με την άδεια σακούλα.Αν την ομπρέλλλα άρπαζε,θα ήσουν δικασμένος και αθώος. Τώρα είναι αθώος ο μπούγκα μπουγκα Σύνταγμα
διότι βούτηξε άδεια σακούλα
και θα τον κοροιδεύουνε στα στέκια
"ο μπούγκα μπούγκα Σύνταγμα νόμισε πως ήταν βουτηχτής αλλα δεν είναι"
Ανώνυμε, κι εγώ νοιώθω ξεβράκωτη, ή sans culottes, που λέει κι ο Χοιροβοσκός. Αυτό ακριβώς ήθελα και να πω.
Χοιροβοσκέ, μια κι ο kuk βιάζεται και μου τρώει τους πελάτες, δε μένει να σου πω τίποτε άλλο. :-) (kuk, σε πειράζω, εντάξει?) Σου χαρίζω όμως μια από τις πιο αγαπημένες μου milongas στην πιο αγαπημένη μου διασκευή, από τον πιο αγαπημένο μου συγκρότημα, τους Otros Aires. Milonga Sentimental. Αρχικά την έλεγε ο Carlos Gardel, και κάπου ακούγεται και σ' αυτή την εκτέλεση. http://www.box.net/shared/c8xgcfokqj
Δεδαγκωμένος παλιοημερολογίτης ο
Ανώνυμος. H άλλη πλευρά του Δάγκουλα.
Tι παιδιά είστε βρε Μάτζικα, κι εσύ, κι ο Κουκουζέλης, κι ο Μπερεκέτης. Μια ερώτηση έκανα, και να οι εξηγήσεις, τα λίνκς, οι αφιερώσεις.
Αισθάνομαι ότι σας αγαπώ.Ακόμη και τον μπαγκα μπούνγκα Πετεφρούνγκα.
Η Magica de Spell με μια φράση είπε αυτό που πιθανώς εγώ να έγραφα ένα σεντόνι:
Λυπάμαι, γιατί αγαπώ πολύ το κέντρο. Και δεν θέλω να φοβάμαι αυτά που αγαπώ.
Ενδιαφέρον:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4556699&ct=84
Μου έχει τύχει δυο φορές ληστεία μετά κατσαβιδίου, πριν δεκαπέντε και είκοσι χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Για κάποιο λόγο που συνδέεται με μια κάπως αργόστροφη φύση που με διακρίνει, δεν ένιωσα φόβο. Θυμάμαι, εκείνη τη στιγμή, φόβο μην χάσω αυτό που (ενδεχομένως τότε) θεωρούσα αξιοπρεπή στάση. Τη μία φορά το πλήρωσα και με μια κουτουλιά. Ο φόβος ήταν κάπου στο υπόστρωμα.
Εμένα πάλι ο θείος μου ο Παύλος ....
Μα ποιός σας είπε ότι τον λήστεψαν τον Κουκουζέλη. Αφήστε τι λέει ο ίδιος. Λογοτεχνία κάνει.... θεατρικό έργο γράφει ...
Έκανα ένα γενικοποιημένο σχόλιο βασιζόμενη στην τελευταία πρόταση του ποστ ‘Και καταλαβαίνω ότι χωρίς γενικευμένη αδικία αυτό το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί’, με την οποία και διαφωνώ για τους λόγους που αναφέρω.
Εκ των υστέρων και βλέποντας τα ζεστά και προσωπικά σχόλια των υπολοίπων, ναι, το δικό μου ξεχωρίζει άσχημα.
Το ύφος του οφείλεται σε κακή διάθεση (και όχι σε κάποιο σύνδρομο μεγαλομανίας) και η πρόθεσή μου ήταν διαλογική, όχι δασκαλίστικη (δε θα έμπαινα εδώ για να το παίξω έξυπνη, έλεος).
Κατά τ’ άλλα Γκουλάγκ εμμένω στις απόψεις μου, οι οποίες είναι αυτές ακριβώς που διατύπωσα, στο λιγότερο απόλυτό του, on a good day. Αν διαφωνείς με κάτι, να το συζητήσουμε.
Αν απλά στη σπάει το ύφος μου, δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Δεδαγκωμένη
Μήπως έχετε κίτρινο αυτοκίνητο και σας επέρασαν για ταρίφα; Για αυτό σας είπαν "Μπούγκα Μπούγκα σύνταγμα!". Και μετά τα πήραν με τις σακούλες και το σκουπιδαριό. Παρεξήγησις.
Δημοσίευση σχολίου