Σαν μεταφραστής του Φράνκ Οχάρα γράφω ...

Ο άγγελός μου σπανιότατα γνωρίζει

το θεματολόγιο της ημέρας, κι άν θα ξεκινήσω

με το "λάχανα πουλί΄μ λάχανα" ή με Τσάμπασιν.

Βλέπετε, πασχίζω να ανατρέψω τα ποιητικά θέσμια

σαν τον γδάρτη που χειρίζεται το φυσοκάλαμο

κι όχι ως Απολλωνειος πτερόβιος θνητός

που όταν ποιεί, αποποιείται την ανθρώπεια ικμάδα

και κρύβει τη λοσιόν στις φαβορίτες του.

Αρα, θα αποθάνω κι εσείς ακόμη

θα με θεωρείτε εστέτ λεξίκαυλο συντηρητή

κι όχι ιπποπόταμο με φουρώ στον μακρυνό Ζαμβέζη.

Εχουν την χάρη των και οι εισαγωγές.

Στου Αθανασίου Σταγειρίτη την Ωγυγία, βίβλος 

τετάρτη, σελίς διακόσια δώδεκα,οι μύθοι

στον πάτο της βαρέλας λέγονται "ασήμαντοι και ηδονικοί,

εκείνοι οι οποίοι δεν περιέχουσιν ουδεμιαν έννοιαν

αλλ΄επενοήθησαν μόνον προς ηδονήν και διατριβήν

των ανθρώπων". Δειγματίζει δε ονομάζοντας ασήμαντους 

τους Μιλησιακούς, του Αριστείδη σκανδαλάκια

και τους Συβαρίτικους που αφηγούνται ανθρώπων

παρεξηγήσεις και παρόμοια. Ο άνθρωπος τούτος,

σεβαστικός του Καποδίστρια, βιεννέζος παιδα-

γωγός, υμνεί τον μύθο που προέρχεται από Ιστορία,

Φλιοσοφία, Αλληγορία, Ηθική, και τα τακίμια

μεταξύ των, ήτοι αμαλγάματα.Παιδαγωγός, άρα

λάσπη φερτή σε ψαθυρήν ύλη, αγνοεί

πως οι ασήμαντοι μύθοι προήγαγαν

την λογοτεχνία και τα είδη της,

διαδρομιστές, εξυπνάκηδες, κουτορνίθια, ποιητάς

κανε τρελά στιχάκια και γιά μας,

παπιόν στην μάντρα του Αττίκ και οι στίχοι

του Εγγονόπουλου "απέραντοι μαύροι ερειπιώνες/

να καταντούνε/οι μεγαλουπόλεις"

και γιά της ποιήσεως την Χάριν,

Σην Χάριν,

πραγματοποιήθηκαν οι πλέον άκεφες

από τις δρομαίες αγκαλιές,

μη έχω περίοδο μη φιλάς εκεί φίλα στο γόνατο

τσαλάκωσες το φόρεμα και είναι φιλαφίλ

μυρίζουνε οι φαβορίτες σου, δεν ξέρω.

Ξεράδια ξέρεις ξεραμένη πινόκια

συβαρίτισσα.Ολες οι ζουμπουρλούδες που γνώριζα

είναι γιαγιάδες ή θα γεννηθούν αργότερα,

όταν εκλείψει η γενιά των χαλαρών

αυτούς που μπούληδες καλούσαν οι Σελτζούκοι

και αρνούνταν εξαιτίας τους

να μας τουρκοκρατήσουν

τουλάχιστον επί τρεις και ήμισην αιώνες

αφήνοντας τον Σταγειρίτη

να αγνοεί την Αρνη ,το Ζέπκο, τη Σελάδα

και να πιστεύει τον αφηρημένο Αριστοτέλη

τις λέξεις του Ευήμερου, των τραγανών ηρώων του

τις νόθες βιογραφίες.

Και τώρα γλυστρώ πάλι στη γκιόλα

των ιπποποτάμων

καταμεσής του κάμπου της Σιντικής

εκεί που έκειτο η λίμνη Ταχινου

και έτρωγαν ταχίνια οι Παιόπλαι.