Ι.
Είμαι στη γενιά που έδωσε μπλε ιστορία. Επειδή αρνιόμουν να την αποστηθίσω (και το πλέρωσα), εμβάθυνα σ' αυτήν. Πάντα προβληματιζόμουνα για τη μικρασιατική καταστροφή: μα πώς έγινε; δε βλέπαν ότι τους παίρνει ο διάολος τον πατέρα; δεν καταλαβαίνανε τι γινόταν γύρω τους; πράγματι πίστευαν ότι θα συντρίψουν τον Κεμάλ; είχανε σκοπό να έχουνε στρατό κατοχής στη Μικρασία; κτλ κτλ κτλ. Τόσο χαζοί ήταν;
Εδώ και δύο μήνες έχω επιτέλους καταλάβει πώς τα κατάφεραν: κουβεντιάζοντας ατέλειωτα. Για ζητήματα ελαφρώς εκτός θέματος και συνήθως εκτός τόπου και χρόνου και εκτός συμφραζομένων. Όπως και τώρα.
Άσε που εμείς, όπως έδειξε και η ιστορία των τριών νεκρών, έχουμε σκληρυνθεί και ηθικά: οι νεκροί της 5/5 δε μας αφορούν γιατί δεν εντάσσονται στο απλοϊκό ιδεολογικό μας σχήμα. Θέλω να εικάζω ότι η γενιά που τα σκάτωσε το 1919-1923 είχε τουλάχιστον ηθική. Έστω, στρεβλή. Έστω, αστική ηθική. Βεβαίως, όταν μιλάμε για αστική ιδεολογία στην Ελλάδα, μιλάμε για κάτι σαν τον χριστιανισμό στην Κορέα: ναι μεν αφορά μια ελίτ που έχει καθορίσει βαθιά, αλλά είναι τόσο μα τόσο ξένη και άσχετη με την κοινωνία και τους αγώνες της, τελικά.
ΙΙ.
Η παρατηρητικότητα και η εντελεχής (π.χ. προυστική) ενατένιση και εξέταση του κόσμου είναι παρενέργεια της απειρίας. Ή συνέπεια της έκπληξης και της χαράς που φέρνει η έκπληξη. Όπως το δει κανείς.
ΙΙΙ.
Σύμφωνα με κάποιους δυτικούς θεολόγους, ο Αδάμ στον Παράδεισο είχε στύση κατά βούληση. Ψυχαναλυτικά είναι μια άποψη να της κρεμάσεις κουδούνια. Αυτό που εξυπακούει όμως είναι ότι η ηδονή (ακόμα και για λατινόφωνους σχολαστικούς θεολόγους) είναι αποδεκτή, η διέγερση ίσως όχι. Δε θυμάμαι πού το διάβασα αυτό, πάνε 24 χρόνια. Και φυσικά, τσιμουδιά για την Εύα.
ΙV.
Πώπω, μου έχει λείψει η Ολλανδία. :-(
5 σχόλια:
Έτσι παρεμπιπτόντως, συγκινήθηκα που διάβασα για την "μπλε ιστορία". Πόσοι να κατάλαβαν άραγε;
"Η ηδονή είναι αποδεκτή, η διέγερση ίσως όχι". Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Σήμερα, εδώ, μάλλον ισχύει το αντίθετο θα έλεγα. Επιστροφή στο ελληνιστικό μυθιστόρημα (Δάφνις και Χλόη);
Και, τέλος, πού να σχολιάζουμε τέλος πάντων; εδώ ή στο άλλο; Αρχίζει να γίνεται λίγο δύσχρηστο το σύστημα, φοβάμαι -βεβαίως, ξά σας, που λένε και στην Κρήτη, αλλά λέω το παράπονό μου...
Σχολιάζετε όπου θέλετε.
Μάλλον έχετε δίκιο για το ζεύγος διέγερση-ηδονή. Άλλωστε γκρίνιαξα κι εγώ για το θέμα εδώ.
Το θυμάμαι, το θυμάμαι. Έχει ψωμί το θέμα.
Το πρόβλημα με τα παράλληλα μπλογκ, φοβάμαι, είναι ότι μερικές φορές (όπως στο ποστ περί καθαριότητας, ας πούμε) πρέπει να παρακολουθείς δύο παράλληλες συζητήσεις... Αλλά, εγώ δεν γκρίνιαξα για την εγκατάλειψη των Βουστασίων; Καλά να πάθω. :)
Είστε προδήλως νέα παιδιά και βιώνετε την δικη σας διέγερση, αλλοιώς θα ξέρατε πως όποιος αισθάνθηκε ηδονή και δεν τον έλεγαν Καβάφη, εχει εξαφανιστεί από την νεοελληνική γραμματολογία, με το αιτιολογικό της συμπαθητικής γραφής. Εκτοτε (τουλάχιστον τοποθετήσατε ορθότατα μεταξύ 1919-1923 την έναρξη) την περνάμε μπέικα, με λακριντί, καψούρα και άκεφο αυνανισμό, που συνήθως τον εκφράζουμε υπό την δέσμη εκφράσεων που περιέχουν την λέξη "παχειά" (=τράβα καμιά παχιά κλπ)
Γυναίκες, μετά την τελευταία επίσκεψη του Ηρακλέους στις Αμαζόνες, δεν αναφέρονται στην ελληνική ιστορία. Συνήθως τα βγάζουμε πέρα με καμιά χιλιάδα παραλλαγών ναρκισσισμού ή ομοφυλοφιλίας.Α, ξέρω κι έναν πούστη...
Δϋτη, να σχολιάζουμε εδώ, να αφήνουμε καθαρό το πατάκι στο σπιτικό του, οικογενειάρχης άνθρωπος.
εγω παντως τα ειχα συνδέσει, το δεξι με την παλια διαθηκη, το αριστερο με την καινή και το τριτο το μακρύτερο με τας θεολογικας ερμηνειας και ετσι εμεινα αναμαρτητος.
Δημοσίευση σχολίου