A καπέλα

Τέτοια εποχή του χρόνου, είχα εξετάσεις Τρίτη Γυμνασίου και τριγυρνούσα κάθε μέρα στην βόλτα. 1963, και οι εφημερίδες είχαν μόνον Λαμπράκη. Δειλά άρχιζε μιά υπόθεση της Μπέτυς Αμπατιέλου που φόβιζε τον Καραμανλή.Ηταν η εποχή που η ζεστη στα Γιαννιτσά οδηγούσε σε μικρούς ανεμοστρόβιλους. Οσο κι άν γυάλιζες παπούτσια σε δέκα λεπτά ήσουν μέλος του Αφρικα Κορπς και του Βάστα Ρόμελ των μαυραγοριτών- τέτοια ήταν η σκόνη.Είχα κατεβεί Σαλονίκη πρίν μιά εβδομάδα και πήρα Αυγή από τον πάγκο του Βαρδάρη, διαγωνίως μπροστά από το ΚΤΕΛ Γιαννιτσών , Οδυσσέως 2.Μου την έδωσε κατά τα ειωθότα , διπλωμένη.
Μπροστά από το σπίτι μας περνούσαν καθημερινώς αγελάδες.Και δεν ήταν σε αγροτικό καρτιέ.Μιά μέρα πέρασε από εκεί μιά πανέμορφη κοπέλα. Μετά τις πρωινές αγελάδες. Και φορούσε ένα παράξενο, ολοκαίνουργιο καπέλο.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήταν, αλλα επρόκειτο γιά ένα παράταιρο και υπερβολικό εξάρτημα. Την κοπέλα την ήξερα και ήταν του στύλ της Γκρέης Κέλλι, μιά ψυχρόαιμη άψογης γραμμής απόμακρη, με λεπτά χαρακτηριστικά. Ολοι την θεωρούσαν πολύ όμορφη. Θυμόμουνα και το όνομά της πρίν μερικά χρόνια. Πάντως είχε παρόνομα που έληγε σε -ουδη, όπως Ντιούδη, Μπαντιμαρούδη, Βουλγαρούδη, Κουτούδη, Ζουμπουρτικούδη και έτσι, ασφαλής απόδειξη ότι κατοικούσε στον συνοικισμό των Λιάγκραβων, περί το πρώτο δημοτικό σχολείο, που ήταν από την πρώτη προσφυγιά των Ρωμυλιωτών, που τους έλεγαν και Βουλγαροπρόσφυγες.Πολλοί από αυτούς ήταν ξανθομπούμπουρες, ενίοτε με περκνάδες, όπως οι κοκκινομάλληδες.
Μόνο που η κοπέλα έκανε βόλτα από το πρωί της Κυριακής, επειδή ήθελε να δείξει το νέο της καπέλο σε ολόκληρη την πόλη. Οχι στην βόλτα ή στην πλατεία Μάγκου. Οχι στον Χαζνέ και στο Ταλαμπάς. Οχι στην Μπουτσάβα και στο Μπουρουκλέν. Παντού

Η διαδικασία ήταν τυπική. Περπατούσε καμαρωτή, κρατώντας και κινώντας το μπορ του καπέλου πάνω κάτω, όπως τα μανεκέν των επικαίρων και ακούγονταν από το διάβα της γυναικείες φωνές καλέ μεγειά! τι ωραίο καπέλο είναι αυτό; και αυτή έλεγε ότι είναι από μία ξένη χώρα, θα σας γελάσω από ποιά, πάντως όχι από την Λευκορωσία.

Μετά , ξεκίνησε και η δική μου Κυριακή, βόλτα στο πάρκο, έλεγχος στο μηχανάκι που νοίκιασε ο Στέφανος με μηχανή Σάκς, σκελετό Μαμούθ, τσιγαράκι στο απόσκιο, 1963 και σε έναν μήνα θα έβγαιναν τα αμερικανικα πακέτα με ελληνικούς τίτλους ολντ νέιβι και έτσι.Πέρασα την Κυριακή στην βόλτα κυνηγώντας κάποια που την έλεγαν Μαρία, δηλαδή να την δώ, να την αντικρύσω και να ξεραθώ στην όψη της, ωσάν να ήμην ο Περσεύς και αυτή η Μέδουσα. Ολόκληρη την Κυριακή την έψαχνα και στο τέλος, αργά το απόγευμα την είδα, μπροστά στην μετέπειτα καφετερία του Κουτούδη, με κάτι φίλες της. Στήθηκα εκεί, βέβαιος ότι θα ξαναπερνούσε. Οντως πέρασε και την ξανακοίταξα το απόβραδο. Μετά η παρέα κατέβηκε στην Σέρβικη Γέφυρα, στον δρόμο γιά το Τσέκρι, ίσαμε ένα εκκλησάκι στην άσφαλτο, 1200 βήματα από το μαύρο αγαλμα.

Τελειώνοντας η μέρα αυτή, αρχές του Ιουνίου,Κυριακή, μέσα στο σκοτάδι, στον Φόρο, σε ένα στενό της αγίας Παρασκευής, ανάμεσα νεκροταφείο και γήπεδο, την ξαναείδα την Λιάγκραβη κοπέλα ,με το καπέλο. Επέστρεφε στο σπίτι της, προφανώς στον Συνοικισμό.Μόνο που δεν ήταν λεπτεπίλεπτη, και φίνα και Κριστιάν Ντιόρ. Ηταν σκονισμένη ώς τα βυζιά, με το καπέλο άχρηστο μέσα στο σκοτάδι, να το κρατάει στο χέρι, ψόφια από την κούραση. Πρέπει να έκανε πολλούς γύρους στα Γιαννιτσά, διότι είχε πάνω τηςπερπατητά χιλιόμετρα δώδεκα τουλαχιστον ωρών.Οπότε ξαναμπήκε στη υπαλληλία των φυλών και της φάρας, των γλωσσικών ιδιολέκτων και των Ούδηδων, σε αντίθεση με εμάς τους Ιδηδες και τους φίλους μας τους Ογλούδες, σε αντίθεση με τους αλλουνούς με τα δισύλλαβα επώνυμα που δεν έλεγαν καλά το θήτα και μιλούσαν σα να ρωτούσαν.

Πάντως το καπέλο πρέπει να είχε επιτυχία, διότι στο τέλος του καλοκαιριού και αφού λουστήκαμαν κυβέρνηση Πιπινέλη και η Αμπατιέλου εκυνήγα την Φρειδερίκη στα Λονδίνα,την είδα έξω από το ΚΤΕΛ με έναν ομορφονιό τουλάχιστον 1,80 (το 1963, να είσαι 180 εκατοστά εν Γιαννιτσοίς ήτο ως εάν να χάριζες μιά καγιέν σε κάθε γκόμινα που σου εκάθησε). Καθόντουσαν χώρια στο λεωφορείο, αλλα ήξερα πως πήγαιναν ραντεβού στη Σαλονίκη, να φάνε πάστα Σεράνο και να ματσαλευτούν στα πρόθυρα του Σέιχ Σου κι έπειτα αυτός να βγάλει το μαντίλι του να απομακρύνει από τα σώματά τους την παράνομη εκτόξευση.