Πετεφρής: Η ΚΡΥΠΤΗ

Είχα γράψει ένα πεζό με τίτλο η κρύπτη του παραχαράκτη θείου. Πρέπει να έχω αναφερθεί και στο μπλογκ γι΄αυτό. Το είχα δώσει στον ευαίσθητο και αυστηρό κριτή της παρέας του FOW club, τον Βασίλη,κι αυτός μου έγραψε τις παρατηρήσεις του. Το σημείωμά του δεν διασώθηκε στα χαρτιά μου, αλλά από την απάντησή μου, βγαίνει μιά ιδέα. Απάντηση που είχε εξώφυλλο.Δεμένη σε τευχάκι οκτάφυλλο, γραμμένη με μαρκαδόρο χοντρό αρχιτεκτονέ.
Στο οπισθόφυλλο, το σύμβολο δηλοί Θ(εός)Π(ετεφρής)Ο Μ(έγας). Μέσα , η κατάσταση ήταν περισσότερο επηρμένη:

Σαλονίκιον 3/8/67
Φίλε Βασίλη
· Δικαίωμά σου βέβαια να μη λογαριάζεις τις τυχόν αλληγορίες.Κι άλλοι το κάνουν.Αλλά κάνουν κι άλλα πράματα. Σκοτώνουν πράσινους γάτους. Ανοίγουν σηροτροφείο. Τρώνε. Κάνουν έρωτα. Λένε «πετεφρή είσαι τρελός».
· Το παράλογο εκ κατασκευής (τό ΄παμε) προϋποθέτει μιά παρθενικότητα που την έχουν δύο άνθρωποι. Ο Σαχτούρης μας και ο Daffy.
Θέλω να πως πως κυνηγάς πολύ παράλογα και ξεπαράλογα στην «κρύπτη».
Το ζήτημα είναι λίγο πιό σατανικό.
· Αποκτηνώθηκα. Διαβάζω παραλογική αρμονία κι [ό,τι] έρχεται στο νού μου είναι ΤΙΜ-ΤΙΜ- ΤΙΡΙΛΙΜ που εφαρμόζει τον ορισμό σου.
· Ποιός σου είπε πως δεν είμαστε εμπειροπόλεμοι άνκαι αστράτευτοι; Με το μαχαίρι μου σκότωσα άντρες δυνατούς,με τα βέλη μου ξεκλήρισα οικογένειες.Ημουν δέκα χρονών.
· Ο Κλείτος είναι άθροισμα μερικών ιδιοτήτων διάφορων φίλων μου. Δίκαια είδες πολύν Δ μέσα. Κι όχι μόνο μαζί του στο Rivage- μέχρι και η Βάνα μιλάει.
Συγκινήθηκα με το «ο Κλείτος, η Βάνα κι εσύ».Μούρτζινος=ο μαυροκόκκινος.
Οι επεξηγήσεις και η αργκό στην ιστορική σελίδα είναι άνευ σημασίας. Είναι πιά ζήτημα ύφους- κι ας μη προειδοποιώ.
Και δεν υπάρχει εφέ, φίλε Βασίλη.
Μιά σκοτεινή μόνο πλευρά, ματωμένη, του Χρόνου.
Αντί να προχωρήσω, σου παραθέτω κομμάτια από το Δήθεν ποίημα:

Ο ουρανός κι εγώ τουλάχιστον σήμερα.
Τιμή μου να σας διαβάζω
ανέκδοτο Θεοδωρίδη
ως φρίσσον φύλλωμα δρυός.
Και που η ποίηση σ΄αυτά τα σκαλαθύρματα;
ένα λαχάνιασμα μόνον ηλίθιε,
ανώφελο σαν έρωτας.

Κι άλλο πράμα η σουρεάλα,δίκο έχεις.
Το επ΄εμοί,ενόσω ζώ θα πηγαίνω στο σχολειό και θα γράφω.
Ευχαριστώ, βέλτιστε γιά την κριτική σου την λεβέντικη. Δίνε μου κι άλλες τέτοιες χαρές. Κερνάω τσιγάρο.
Κι άσε τις αηδίες περί ασημαντοτήτων. Ολος ο dunias ξέρει ποιός είναι ΟΝΤΟΤΗΣ.
ΕΡΡΩΣΟ ΑΝΕΡ ΕΥΔΟΚΙΜΟΤΑΤΕ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΝ ΔΙΑΤΕΛΕΙ.
Γειά χαρά,
Σας μιλούν τα Τίρανα .
Η εκπομπή μας στα Ε(λληνικά) τέλειωσε.

Δεν ενδιαφέρει πολύ ένα λεπτομερές υπόμνημα, αφού μιλάμε γιά κορωνίδα τριβιακών λέξεων, συνθηματικά παρέας και παρόμοια.Ο Ντάφι είναι ο Ντάφι Ντάκ. Το ζήτημα είναι λίγο πιό σατανικό, έμεινε επί χρόνια μεταξύ μας ως παροιμιώδης έκφραση. Ο Κλείτος ήταν ήρωας μιάς σελίδας: η κρύπτη ήταν δομημένη σε μέρη που έφεραν το επίτιτλο "σελίδα", Πρώτη Σελίδα, ιστορική Σελίδα, Μαύρη σελίδα, δεν θυμάμαι τις υπόλοιπες.Ο Δ είναι ο Δημήτρης αλλά δεν θυμάμαι άν εννοώ τον Καλοκύρη ή τον Γκετζ. Το Ριβάζ, ζαχαροπλαστείο έναντι του Λευκού Πύργου στην αρχή της λεωφόρου Νίκης, στέκι γιά ζευγαράκια, με τιμές φαρμάκι, όπου πηγαίναμε με την Βάνα, μάλλον δείχνει ότι γιά τον Καλοκύρη πρόκειται.Το "είναι ζήτημα ύφους κι άς μη προειδοποιώ" είναι ξεπατικωμένο από τις Δοκιμές του Σεφέρη, παραλλαγμένο φυσικά. Η έκφραση "Ο Βρέζας είναι οντότης" ανήκε στον φιλόλογό μας του πέμπτου, Νικόλαο Μάνο. Τα Τίρανα, των οποίων την εκπομπή συχνά άκουγα το βράδι, τέλειωνε πάντα την εκπομπή του με αυτές τις τρείς προτάσεις, το "γειά-χαρά" στο τέλος.

Την κρύπτη, δεν την έχω. Ο Κλείτος, έγινε και τραγούδι από τον Καλοκύρη την άλλη χρονιά, με την μορφή ποιήματος (=φύγε Κλείτε πελαργός /στους καλύτερους έρωτες./ Εκεί που πάς να ψάχνεις/ δελφικά πελαργόνια [ ] Φύγε Κλείτε σχολιαστή/ μη φορείν στεινόν δακτύλιον/ δεσμός γαρ ήττους/ με την μακρυνή σου αγάπη/φίλε Κλείτε με το καριοφίλι και το κιονόκρανο/το κλαδευτήρι το αγιακό και την σαγή τη μαύρη/ Εμείς εδώ/οι νυχτοφύλακες της μέρας). Στοιχεία που θυμάμαι από την Μαύρη Σελίδα: ω δεσποινίς που πίνετε ταμ ταμ ελλάτε στο ελληνικό μου σπίτι να δούμε έναν πίνακα του Ουτριλό και να καπνίσουμε παρέα ένα άστορ.[ ] "Παντρεύτηκα,δεν θα μου πείς τίποτα;" "να μη ξαναπαντρευτείς".

Η ιστορική σελίδα άρχιζε: ένα πρωινό /ένας γεωργός /πάει στο χωράφι /γιά δουλειά. Ακολουθεί η περιγραφή ενός εξογκώματος που υψώνει το χωράφι του και στο τέλος ο πλανήτης γυρίζει το μέσα έξω και βρισκόμαστε όλοι σε ένα είδος κούφιας γής. Τελειώνει : μόνο που οι γυναίκες μας μας βάζουν κέρατα. Αυ/τά.

Σε μιά άλλη σελίδα,μνημονεύεται η κατάσταση στη Σαλονίκη του 1966.Και η πληροφορία ότι ο τελευταίος των Μπιτλς ήταν ο Πολ και πέθανε το 1996-η χρονιά αυτή φαινόταν αδιανόητη το 1966.Σε αυτόν τον διάλογο αποκαλύπτεται ότι ο ένας συνομιλητής είναι ένας άκαρδος ανηψιός, ενώ εγώ, δηλαδή ο παραχαράκτης θείος, έχω το μέγεθος μιάς οδοντογλυφίδας.Ρίχνω μάλιστα την φοβερή ατάκα προς τον άκαρδο: στην ουσία είχαμε πάψει να θεωρούμε λάθος το να μη καταλήγουμε πουθενά. Στον ανηψιό δεν αφήνω να απαντήσει τελικά. Απλως με αποκαλεί κάπου θει-θει-θείε μου παραχαράκτη, ασφαλές σημάδι ότι του κόλλησα τον τραυλισμό μου....

Το Δήθεν ποίημα, το έχω χάσει, παρομοίως. Θυμάμαι τους τελευταίους στίχους του:

Στο μεταξύ με τάξη το μετάξι

των ονείρων μου

γίνεται λέξεις

βροχερές, σκοτισμένες ίσως

αλλα λέξεις

πάλι δύσκολα κατεβαίνει το τσιγάρο

ουρανομήκες ελικωτό

καθώς δύσχρηστη έξη

Παραδόξως, ο μνημονευόμενος ανέκδοτος Θεοδωρίδης διασώθηκε. Πρόκειται γιά ένα ποίημα του 1964, που υμνεί κάποιο "νόημα" που "έλαμψε" εντέλει "ανώφελον ως έρως".Δυό ώρες μάλλον μετά που πρωτοδιάβασα την Υψικάμινο, οπότε πήρε ο τρελός κατήφορο.

Τελικα, από τα πενήντα ντοσιέ που προσπαθώ να ξεκαθαρίσω, οι επιστολές και τα πιττάκια γενικώς, καταλαμβάνουν τα τέσσερα, ίσαμε δυό χιλιάδες σελιδίτσες πολιτιστικών ανταλλαγών, ραβασάκια, αστειάκια, σοβαρότητες, σιχτίρια, εξομολογήσεις και πολλές, πάρα πολλες κατηγορίες και παράπονα.Θεός άν είναι κι άν μ΄αγαπάει κανείς, που λέγει η στιχουργος.Αλλά ασχολούμαι με τρίβια επειδή παλεύω να δώ πρώτη φορά κάτι αρνητικά 6Χ9 από φωτογραφίες που τράβηξε ο πατέρας μου μεταξύ 1937-1940 στην Αγροσυκιά, τα βάζω στο σκάνερ και στο φοτοσόπι, και τρομάζω, τρομάζω πραγματικά...