26/4/09

Πετεφρής: ΠΟΙΗΜΑ


Η βροχή

Με τις πρώτες κατά φαντασία εικόνες του νερού
Φυτρώνουν ως κοχλίαι οι αδικημένοι του φωτός
Σφυρίζουν στα μάταια πάρκα μιλούν στο μπετόν
Βροχή που σκορπούν με αδικημένα δάχτυλα

Η λέξη έρωτας λίγο θολη στο παράθυρο
Προέχει η μορφή γυναικός στην πέτρινη θήκη
Το ποίημα αυτο δεν είναι πρόσφορο γιά απαγγελία
Στιχοπλόκοι και προδότες οι εχθροί του φωτός

Ο διάλογος δεν χρειάζεται στους φορείς της βροχής
Αυτό θα πει νά ΄σαι αδιάφθορος καθώς δοχείο Ντιούαρ
Εικόνες του νερού που δε σου λένε τίποτα πιά
Καλύτερα σπίτι πατερ Αλκιβιάδη με υγεία

Δεν πρέπει να χαθεί η σύνδεση των στροφών
Με τόσο νερό η σχεδία αυτή εκτίθεται
Σε προθήκη κερκυραϊκή δίπλα σε πολλά αντικείμενα
Αγράμματες βίδες και παξιμάδια την συντηρούν

Θα χαθεί κι αυτή η βροχή όπως τόσες ευτυχίες
Ασυναγώνιστη δακρυοδόχη των μεταλλουργών της
Μιά ώρα αναίτια στις κάτω λίμνες των κολάκων
Με τις πρώτες κατά φαντασία εικόνες του νερού


Σεπτέμβριος 1967

2 σχόλια:

χ.ζ. είπε...

δεν προσφέρεται να ηχεί,
προσφέρεται όμως να σκαλίζει.

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Προσφέρεται να αναγνωστεί από τον τελευταίο στίχο προς τον πρώτο.
Το έκανα και το βρήκα ακέραιο νοηματικά.
Όσο για την απαγγελία, ρώτα και κάποιον καλό ηθοποιό. Αυτοί όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν.