kukuzelis: Ο θάνατος του Αδαμαντίου Κοραή.

Why can’t death—if we must have it—
be always glorious, as in the Iliad?

Δεν είναι ο Κοραής που με ενδιαφέρει αλλά ο Φουρναράκης που το έγραψε. Η εμμονή του στις λεπτομέρειες. Βλέπω τη σκηνή σαν σε βουβή ταινία. Σχεδόν κωμική. Ο πιανίστας θα μπορούσε να παίζει το από κάτω κομμάτι κατά τη διάρκεια της προβολής:



[…] την 18 του παρελθόντος Μαρτίου, περί την δευτέραν ώραν μετά το μεσημέριον, γευόμενος, κατά την συνήθειάν του, σκύψας (διότι δεν υπέφερε να τον παραστέκεται η θεράπαινα εις υπηρεσίαν του γεύματος, αλλ’ ό,τι έλεγεν, εμπόρει να υπηρετήση ακόμη αυτός εαυτόν, κανείς άλλος δεν έπρεπε να τον βοηθήση), σκύψας, λέγω, να επάρη το κατά γης δοχείον του καφέ του, έχασε την ισοσταθμίαν του σώματος, το θρονίον του εγλύστρησεν ενταυτώ, και επειδή οι πόδες του μακαρίτου ευρέθηκαν εμπεριδεμένοι εις θερμαντήριον, δεν εδυνήθη να κρατηθή, αλλ’ έπεσεν όλως εις τον δεξιόν μηρόν. Το αδύνατον του δεξιού ποδός να πατήση την γην, η σμίκρυνσις όλου του μέλους συγκρινόμενον με το αριστερόν, η προς τα έξωθεν κλίσις του ποδός, όλα ταύτα, αν και ουδείς κρότος κοκκαλοκλασίας δεν ησθάνετο μεταξύ των κρατούντων το πάσχον μέλος δύο χειρών του χειρουργού, έκαμαν τους ιατρούς να υποπτευθώσιν ότι ήτο σπάσιμον του τραχήλου του μηροκοκκάλου· όθεν τον έθεσαν αμέσως εις θέσιν απαιτουμένην εις τοιαύτην θεραπείαν. Αλλ’, η μετά την ογδόην ημέραν της επισκέψεως του χειρουργού, ανακάλυψις μεγάλης εκχυμώσεως εις τα κρύφια μέλη του ασθενούς και εις όλην σχεδόν την περίμετρον του μηρού, πλησίον της ριζομηρίας, η κάποια κίνησις του ποδός, χωρίς μεγάλους πόνους, απεφάσισαν τους ιατρούς να τολμήσωσι πάλιν την έρευναν του υποπτευθέντος σπάσματος, και είδον ότι το συμβάν ήτο μεγάλη σύγκρουσις και ζούλισμα των κρεάτων. Έλυσαν λοιπόν τους δεσμούς και άφησαν τα κινήματα του πάσχοντος ελευθερώτερα διωρίσαντες τα ανάλογα θεραπευτικά.
Εις όλον το διάστημα τούτο και έως την δεκάτην πέμπτην ημέραν […], εκείτετο ατάραχος […] Έως την δωδεκάτην ημέραν ηλπίζετο ότι […] δεν έμελλεν ακόμη να εκλείψη […] Αλλ’ η κατ’ έτος αρρώστησις εις την πλησίασιν της ανοίξεως, η αδιακόπως βασανίζουσα αυτόν αρθρίτις, η τότε μικρά επιδημία εις τους Παρισίους, λείψανον της δεινής Χολέρας [La Grippe], τον καταπολέμησαν ενταυτώ και όλη η επιτηδειότης των τριών ιατρών δεν εδυνήθη να […] σώση διά τινά ακόμη έτη τον οδηγόν εις την αρετήν και παιδείαν [κτλ] […] Παρέδωκεν την μακαρίαν ψυχήν του την 6 Απριλίου, περί την αυτήν σχεδόν ώραν της ημέρας της πτώσεως […].

Φ. Φουρναράκη-Εις τους αναγνώστας-Συλλογή των εις την Ελληνικήν Βιβλιοθήκην, και τα Πάρεργα Προλεγομένων, και τινών Συγγραμματίων του Αδαμαντίου Κοραή.

*