Τα ρυάκια της μνήμης

Η Μαγιαλού, εγγόνα του Σβάρτσιχ, βρίσκεται συχνά στην καρδιά μου, μαζί με την εγγόνα Βεύη ή Βεβίτσα του Ποιητή και τον θετό μου εγγονό, τον υγιό Μαχμούντ του Μπεκτατσή. Στις τελευταίες φωτογραφίες που μό΄στειλε ο Σβάρτς, ιστορείται το μωλό να δέχεται θερμήν αγάπην παππουδίων.Ο δεξής ήναι ο φίλος μου, ο αριστερά μου ήτο ανεπίγνωστος. Η σκηνή ήτο από Ζάκυνθο, οπότε, ως καλός σεναρίστας, έστησα το σκηνικό: ήτο ένας χίππης Ολλανδός, πιθανότατα ο πενθερός του υιού της Λούδης, συντρόφου της Σβάρτσιχ, δηλαδή ο πατέρας της ξενίστριας της Μαγιαλού, που λέγεται και μητέρα της. Με θάρρος, αφού αποκατέστηα την πρώτη επαφή, πήρα τον κατήφορο.Ο χίπης αυτός,μάλλον συνομήλικος του Σβάρτς, άρα μικρότεροί μου αμφότεροι, θα ήτο κάποιο σάψαλο από την Χριστιανία, παλαιός φίλος που αντάμωσε η γενεά μου σε ζόρικες αίθουσες όπου εμετρώντο συστημικώς μηροί και μασχαλισμοί διεθνικώς, συν κάποια ρητά τροτσκιστικού ήθους.Και έμεινα να θαυμάζω πώς η γενιά μας κράτησε ομοιοθετικώς και οροθετικώς τα εξωτερικά της μηνύματα, στο σύνολο σχεδόν, της Δυτικής Ευρώπης. Με δυό λογάκια, καμάρωνα που συμπεθέρεψε ο Σβάρτσιχ με άτομα φαινομενικώς άσχετα, που έκρυβαν ωστόσο επιλεκτικές συγγένειες . Ναι, σκέφτηκα,η συμπεριφορά μας νίκησε την ενοχή του αίματος.

Πήγα να τα ειπω αυτά στον Σβάρτσιχ μόλις μου τηλεφώνησε γιά ζήτημα πολιτιστικής κληρονομιάς και άλλαι αηδίαι, και με πρόλαβε: είδες τη φωτογραφία με τον Νίκο;

Ποιόν Νίκο, του λέγω, Νίκο λέγουσιν τον Ολλανδό συμπέθερο; Ποιόν συμπέθερο, Πετεφρή, μου λέει σκασμένος από τα γέλια. Ο Νίκος είναι ορέ. Ο Λυκουρέσσης. Ο συμφοιτητής μας.ΔΕν τον εγνώρισες;

Οχι. Δεν τον εγνώρισα. Επειδή ποτέ δεν έτυχε να δω ότι διατηρεί κεντρική χωρίστρα,και κυρίως επειδή πάντοτε, σε όλαις ταις εικόνες του, έβλεπα καθαρά το στόμα του.Ναι, είναι ο Νίκος. Αυτός με την επτακοσάρα Καβασάκα του 1972,ενώ ο Τσώμος είχε Γιαμάχα.Ηταν η πρώτη φορά που η άγνοια, ο αποξεχασμός, το ξεμυάλισμα, η αφηρημάδα που επέδειξα, με ανακούφισαν. Και η Μαγιαλού, χαρούμενη, που την αγαπάνε τα παππούδια, θα κρατάει ένα κρυφό τηγανάκι στο τσαντάκι της, όταν θα βγαίνει τις τσάρκες της στην Δυτική Ευρώπη, σε μέρες που καθένας από τους τρείς μας, θα παίζει ψαλίδι, πέτρα και χαρτί, διεκδικώντας δωμάτιο σε εντατική, τάφο ή πολτρόνα σε οίκο ευγηρίας.