Kάθε μέρα, βάζω κι άλλη εικόνα στο μόνιτορ. Συνήθως την ημερησία του Μαχμούντ που στέλνει την ιστορία του υγιού του,ή την εικονίτσα της Μαγιαλους του Σβάρτσιχ, αλλα σήμερα, είπα Χριστούγεννα,και ετζάκωσα τον ποιητή της Σκοτίας ήτοι της σκοτίας να τονε γαντζώνει η εγγόνα του η Βεβίτσα, η βεβαία Ελπίς, οπότε θυμήθηκα πως γαντζωναμε τα μικρά κεράκια στο δεντράκι.
Αυτή ήταν η συσκευή. Από μαλακό τενεκέ. Ενα μανταλάκι που η άνω πλευρά του διέθετε έναν κυματισμό,που φτιάχνεται με ένα απλό μαραφέτι. Και ένα σωληνάκι να χωράει κεράκι διαμέτρου οκτώ χιλιοστών και πολλα λέγω. Αλλά μιά μέρα, μεταξύ 1957 και 1958 μάθαμε ότι κάηκε το δεντράκι ενός γείτονα από ένα τέτοιο μανταλάκι ,οπότε ήρθε στο σπίτι, αγορασμένο από τον Ράλλη, ένα λιανό ψεύτικο, από σύρμα και πράσινα βαμμένα κοκκορόφτερα και στο τέλειωμα κάθε πτυσσόμενου κλαδιού, ένα στραγάλι ωμό, βαμμένο κόκκινο με λαδομπογιά.
Η Βασιλικούλα, που πάντα θα την λέγω Βεύη, επειδή μοιάζει η έγνοια να πειράξει τον παππού της με τις πτυχώσεις στο mutatio Melitonis, συνοφρυώνεται και δεν ορρωδεί, ενώ ο υγιός του Μαχμούντ έχει αποκτήσει ένα σφυριχτό βλέμμα, τόσο μελαγχολικό και τόσο φευγάτο, που άρχισα να καταλαβαίνω πως μυρίζει η γνώση. Αντιπαλεύει με την Αγάπη.
Στο σκοτάδι, σκοτιστήκαμε, αλλα όταν φωτίσει και η σκοτία στο παράθυρο μοιαζει με Σκοτσέζικο υδαρές τοπίο (της Iona νήσου Ιόνιες συμπτώσεις) έρχεται μιά μέρα στις χίλιες και παραδέχομαι ότι οι δήθεν επιστρωμένες σε ένα ραγισμένο κείμενο γνώσεις, είναι η παρηγορία του μαλάκα. Η παρηγοριά μου.
3 σχόλια:
με θύμισες εκείνο το τραγικό το ''ου περιπατήσεις εν τη Σκοτία΄΄
από το ''Ο μπιντές''.
ας μη μελανχολούμε τετοιες Μερρυκρίστματες μέρες....
αλλεγκρία χρεί!
Ηλιος στη Σκοτια ωραια συλλογη.Μου αρεσει το ποιημα με τη σκουάντρα ατζούρα.Νομιζω οτι εχετε πετεφρεστατε και καποια κοινα.Ας τα αφησουμε για τους επομενους φιλολογους.
Χρονια πολλα.
Το ανακαινισμενο μπλογκ σας δεν δεχεται σχολια απο ανωνυμους?
Δημοσίευση σχολίου