O tempora o moralis

Εμοιαζε πάντα με τον δόκτορ Σποκ- ο μακρυνός
Εξάδελφος των δημιουργών της γνωστής δεκαετίας
Που χόρτασαν ψωμάκι το πενήντα, είκοσι
Χρόνια και τριάντα πρίν γίνει η χώρα του
Αερικό πεπλανημένο.Οι όγκοι του Χίλτον
Και οι μοντερνισμοί της σαλονοκουζίνας,η τόλμη
Να προγκήξεις την νοικοκυρά που ήθελε
Αποθηκάκι στο διαμέρισμα (η πουτάνα) ήταν υπόθεση
Εγκάρδια, εργολαβική. Επρεπε μερικοί αθώοι
(ο Ζογγολόπουλος κι απόγονοι μακρυνοί
Των αρχιτεκτόνων της Αμάσειας) και πρώτος
Ο Μόραλης, ως δόκτωρ Σποκ των Ελυτικών,
Διαλυμένος στην Αίγινα, λάτρης του μηρού
Σε πρώτο πλάνο (ο δεύτερος μηρός πάντα
Εκκρεμεί, κακότεχνος αλλά ερωτικός, όπως
Οι μάγοι του μπαρόκ βωμολοχούσαν
Σε βάρος των ώμων όταν τους ιστορούσαν
Με την όπισθεν) γνώριζε να αφήνεται
Σε όλες αυτές τις άκρως βαρετές και άχρωμες
Μα και τελείως άσκημες γυναίκες, χλοάζουσες
Του άνω χείλους, δήθεν της ανδρικής
Μονοκοπανιάς ερωμένες, ουσιαστικα
Μόνες και (το ξαναγράφω) πανάσχημες,
Ποτέ τους συναρπαστικές.Ηταν ευτυχώς
Ζωηρός, αναστέναζε εύμορφα, μπορεί
Με Χατζιδάκι και τους επίλοιπους να άπλωναν
Μαζί τον τραχανά, πλήν οι άλλοι,
Αυτοί που γνώριζαν την ανδρική ματιά,
Την έωλη βρωμιά του δειλινού, ποτε τους
Δεν αφέθηκαν στην φύση, παρά στην σάρκα
(τόσο πληγωμένη) των αρσενικών
Αυτοί την όριζαν τη μουσική
κι όχι ο Μόραλης, Μοράλες, Ω Μόρες.
Δεν θα έφταναν ποτέ στα ενενήντα.
Τους έφαγαν τα τζίτζιλα, τα σκώτια
Τους προμήθευαν στον Φλωρινιώτη
Είδη κιγκαλερίας, διακοσμητικά.

Γειά σου Μόραλη, ταλεντάρα,βιαστικέ,
Χορταστικός στον έπαινο, κρυμμένος
Στην μάσκα σου. Σταχτίζει ο καιρός
Το φώς που γνώριζες, επειδή πολύ μετρά
Να μη φοβάσαι το σκοτάδι