H ηλιοσκαμαγγισμένη Ήπειρος

[…]Όπως όταν τύχει να περάσει κάποτε μπροστά μας μια πολύ ωραία γυναίκα, ξέχωρα όμως ωραία, σκαλοπάτια ωραία πάνω απ’ τις άλλες, μοναδικιά, ηλιοσκάμαγγη ή ηλιοσκαμμαγγισμένη (όπως θα την έλεγαν, με μια σπαθάτη λέξη, στην Ήπειρο) και μπορεί, από παλιά διαβάσματα, να νεκραναστηθεί μέσα μας ενδεχόμενα το σαστισμένο ρώτημα του χορού, στο δραματικό ποίημα του Μίλτωνα Samson Agonistes, μπροστά στο πέρασμα της Δαλιδάς

But who is this, what thing of sea or land;[…]

Ζ.Λορεντζάτος, «στου τιμονιού τ’ αυλάκι», σελ.146.

Το ξελόγιασμα.

Θεογέφυρο.

Η Ευδοξία του Κατσούλη στέλνει χαιρετίσματα στην μακαρίτισσα την Τσιβή ( Παρασκευή). «Με τα πρόβατα γεννηθήκαμε, με τα πρόβατα θα πεθάνουμε».
Στο βάθος η Μονή των Αγίων Πατέρων.

Ο Κύριος από κεί μας βλέπει.

Ένας φίλος που παριστάνει την χαλκομανία, αιώνες τώρα. Ο Ευφρόσυνος ο μάγειρος!

Το παραπόρτι του Παραδείσου.

Η ωραία Ζίτσα. Του Δημήτρη του Μέγα.

Με τα κρασιά θυμάμαι πάντα τον Μπερεκέτη. Και πίνω χαμογελώντας, λίγη Κυρά-Φροσύνη .

Η θέα απ' το πασαλίκι της Κόνιτσας.

Μικρό εκκλησάκι στο φαράγγι.

Μικρό Πάπιγκο. Είναι ωραία τα μικρά!

Σραόσα τσέντο περ τσέντο…Ο μπατζανάκης μου χαμογέλασε από μακριά!

Στη Μολυβδοσκέπαστο φθάσαμε την ώρα που σήμαινε το τάλαντο για τον εσπερινό. Στην άλλη μεριά του ποταμού αρχίζει η Αλβανία. Σαν νήπια που παίζουν ζητήσαμε ν’ ανέβουμε στο ψαλτήρι. Ανάμεσα σ’ όλα τ’ άλλα παιδικά κατορθώματα κανοναρχίσαμε το δοξαστικό του εσπερινού… των Αγίων Νηπίων.

Στην λίμνη…

…θυμήθηκα τους μπζαράδες. Τον Πετεφρή, και τον Γιαννο-γούφα… που γιορτάζει.

Την επαύριον Φωνή Κυρίου επι των υδάτων βόα λέγουσα… «ώρα να κοιμηθούμε»…μονολόησα, έχων κατά νούν τας μελλούσας γενέσθαι συζητήσεις μετά του Κουκουζέλους του Αρτεμίου. Προς τούτο, δαμιζάνα πεντόκιλη με τσίπουρο ηπειρώτικο ανεπαύετο στο τραπέζι της κουζίνας.


σκαμάγγι = τολύπη καθαρού βάμβακος έτοιμη πρός νήσιν. Δημητράκος ( γειά σου Κουκουζέλη αθάνατε).