Στο παραμυθένια χορταστικό 'Τα βιβλία του Πρόσπερο', στο τέλος της ταινίας ο Πρόσπερο κλείνει ένα-ένα τα βιβλία του και τα αποχαιρετάει ρίχνοντάς τα στο αλμυρό νερό. Έτσι απαρνείται τις μαγγανείες και τις γητειές του και ετοιμάζεται να επιστρέψει στον κανονικό κόσμο, χωρίς Άριελ και Κάλιμπαν.
Όσο θέτεις περιορισμούς στον εαυτό σου, τόσο πιο καλά δημιουργείς. Δε μιλάω για στέρηση ή για ακρωτηριασμό, μιλάω για περιορισμούς. Ακολουθεί μακροσκελές τσιτάτο από μια συνέντευξη του Τσόμσκυ (την οποία είχα βρει ονλάιν πολύ παλιά):
[…] Human nature has been seen as something ‘regressive’, but that must be the result of profound confusion. […] There is nothing ‘regressive’ about the fact that a human embryo is so constrained that it does not grow wings, or that its visual system cannot function in the manner of an insect, or that it lacks the homing instinct of pigeons. The same factors that constrain the organism's development also enable it to attain a rich, complex, and highly articulated structure, similar in fundamental ways to conspecifics, with rich and remarkable capacities. An organism that lacked such determinative intrinsic structure – which of course radically limits the paths of development – would be some kind of amoeboid creature, to be pitied (even if it could survive somehow). The scope and limits of development are logically related. Take language, one of the few distinctive human capacities about which much is known. We have very strong reasons to believe that all possible human languages are very similar; a Martian scientist observing humans might conclude that there is just a single language, with minor variants. The reason is that the particular aspect of human nature that underlies the growth of language allows very restricted options. Is this limiting? Of course. Is it liberating? Also of course. It is these very restrictions that make it possible for a rich and intricate system of expression of thought to develop in similar ways on the basis of very rudimentary, scattered, and varied experience.Προσπαθώ λοιπόν να περιορίσω τα θέματα με τα οποία ασχολούμαι (που είναι και η πιο εύκολη μορφή άσκησης), με το να αποτραβιέμαι από εκείνα για τα οποία δεν έχω να πω τίποτε χρήσιμο ή έστω και ελάχιστα ουσιώδες. Ξεκίνησα με το κυπριακό, απόψε συνεχίζω με την Oρθοδοξία.
Από τα πολλά βιβλία που μπορεί να διαβάσει κανείς για την Ορθοδοξία, τρία είναι πολύ σημαντικά (δύο εκ των οποίων γραμμένα από Βρετανούς). Πρώτα απ' όλα, δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο από τα βιβλία είναι γραμμένα από Βρετανούς: καθ' όλη τη δεκαετία του '90 κατέβαιναν ορδές αγγλικανών στην Ελλάδα, άλλοι για να βρούνε τους Πατέρες (όπως οι προπάπποι τους για να βρούνε τον Περικλή, τον Σωκράτη ή κάποιον κίναιδο της κλασσικής αρχαιότητας), άλλοι για να γλιτώσουν από τις απαίσιες κι αντικανονικές γυναίκες ιερείς της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ένας πρώην αγγλικανός παπάς μού είπε τότε το εξής αμίμητα καζουιστικό: "άμα χειροτονήσει γυναίκες η Ρώμη ή έσεις, να χειροτονήσουμε κι εμείς: όμως εσείς έχετε την αποστολική διαδοχή, εμείς είμαστε τα μπάσταρδα του μοιχού μονάρχη".
Τα δύο βιβλία είναι σαν ταξιδιωτικά: το 'Στη σκιά του Βυζαντίου' (από τον Άθω μέχρι την Αίγυπτο) και το 'Why angels fall' (από τη Σερβία μέχρι την Κύπρο μέσω Ρωσίας και Ρουμανίας και Σταμπούλ).
Το δεύτερο μάλλον δε θα μεταφραστεί ποτέ στα ελληνικά: γραμμένο από μια χολερική κυριούλα, η οποία όμως δυστυχώς έχει τσεκάρει και τεκμηριώσει πολύ καλά όσα γράφει και φροντίζει συνήθως να δίνει και τις δυο απόψεις σε θέματα διαμάχης, θεωρεί την Ορθοδοξία την καρδιά της χριστιανοσύνης (που όμως έχει χάσει το μυαλό της). Αντιλαμβάνεστε την ισόρροπη γνώμη της για τη δυτική χριστιανοσύνη: το άκαρδο μυαλό κτλ.
Τα χαρακτηριστικά του 'Why angels fall' είναι δύο: η αναδίφηση διάφορων ανατριχιαστικών γεγονότων από την ιστορία της Ορθοδοξίας, πάντα τεκμηριωμένη, και ότι, όπως το 'στη σκιά του Βυζαντίου', το βιβλίο είναι ουσιαστικά μια αλυσίδα από συναντήσεις και συνεντεύξεις με δεσποτάδες, μοναχούς, πιστούς και άπιστους. Και στα δύο βιβλία οι άνθρωποι στις τρεις πρώτες κατηγορίες (από τον καλόγερο στον Άγιο Σάββα στην Ιουδαία του πρώτου βιβλίου μέχρι την Ουαλλή προσήλυτη της Πάτμου του δεύτερου) είναι είτε σατανάδες καλλιγωμένοι, είτε ούφο περιστρεφόμενα (και ενίοτε βαθιά ανεύθυνα), είτε κατευθείαν για το μουρλοκομείο. Κανονικά όμως. Αναρωτιόμουν αν πρόκειται για αντιπροσωπευτικά δείγματα. Αναρωτιέμαι ακόμα. Σχεδόν.
Το τρίτο βιβλίο είναι το 'Ορθοδοξία και Δύση στη σύγχρονη Ελλάδα'. Ανακουφιστικό και παραμυθητικό μετά τα προηγούμενα δύο. Η Ορθοδοξία είναι όλα και τα πάντα. Μια πρώτη νόθευση ξεκίνησε τον 13ο αιώνα και συνεχίζεται. Αλλά αυτά είναι ψιλοθεολογικά. Όσα μεμπτά μπορείτε όμως να δείτε εσείς στην Ορθοδοξία είναι αποτέλεσμα των Βαυαρών και των μετέπειτα σκοτεινών οργανώσεων Ζωή, Σωτήρ και σία. Έξω από τις οργανώσεις και μέσα στην ενορία όλα είναι συναλληλία, συναμφότερον, αλληλοπεριχώρηση, κοινότητα, σύναξη, βίωμα, αλήθεια, ποιότητα, μέθεξη, κατάνυξη και μοναστικές κιβωτοί. Εν έτει 2009 βεβαίως ξέρουμε ότι όσες μοναστικές κιβωτοί δεν είναι τίγκα στους φανατίλες, είναι επίχρυσες και πολύχρυσες και χρυσοπακτωμένες, τύπος και σκιά των οποίων είναι εκείνη η ταπεινή Κιβωτός της Διάθηκης που περιέφεραν οι ισραηλίτες στην έρημο και βρήκε ο Ιντιάνα Τζόουνς. Αλλά κι αυτό εξηγείται: φταίει η Δύση. Που πρώτα διέφθειρε την Ορθοδοξία και μετά τα μυαλά ανθρώπων σαν κι εμένα. Ενδέχεται πάλι, όλα αυτά να λέγονται γιατί δεν καλλιεργούνται οι ιστορικές σπουδές και δεν ασχολούμαστε με την ελληνική ιστορία στην Ελλάδα. Ενδέχεται να φταίει που δεν έχουμε ιδέα για τα ορθόδοξα σύνδρομα βορείως της Γευγελής και του Σαντάνσκι. Που είμαστε στο κέντρο της Οικουμένης, ρε αδερφέ.
Άντε, τελειώσαμε και μ' αυτό. Έκλεισε κι αυτό το βιβλίο. Στο τέλος θα καταλήξω να σας λέω την ιστορία της ζωής μου με δόσεις...
12 σχόλια:
(όπως οι προπάπποι τους για να βρούνε τον Περικλή, τον Σωκράτη ή κάποιον κίναιδο της κλασσικής αρχαιότητας)
Σιγά τα ωά... Γνωρισα σωρό ξενους που κατεβαιναν και θα κατεβαινουν εσαει στο Αγιονορος για να γνωρισουν σωρο κιναιδους της κλασσικής Ορθοδοξιας...
Επιστρέφω τωρα στοποστ να διαβασω και το υπόλοιπο.
The failure to perceive and affirm any positive or creative value in the sexual relationship apart from procreation, together with the habit of regarding the act of coition as the crux of the sexual life, has meant that now when improved forms of contraception have made it possible to divorce this act more or less effectively from its procreative function, not only does it continue to be regarded as the crux of the sexual life, but also, through the lapse of Christian belief, it is basically reduced to having no significance apart from the pleasure or relief it gives. It follows that there is little to impede the idea that it may and even should be carried out more or less indiscriminately and whenever the opportunity arises, without at least degrading either the act itself or those who perform it in this way. In other words, the failure to place this act within the full sacramental context of a personal relationship engaging the whole beings of the man and woman concerned, has meant that it has been impossible to regard it in a manner that does not lead either to its idealization or to its abuse or to both at once.
Philip Sherrard
Christianity and Eros
The Sexual Relationship in Christian thought
Ο Σέραρντ ήταν τακτικός επισκέπτης του Αγ. Όρους (σε μία εποχή που δεν ήταν καθόλου της μόδας ίσως και λόγω μιάς κιναιδοabudance), πράγμα που δεν τον εμπόδιζε να παραμένει καλλιτέχνης, διαννοούμενος, φρικιό ίσως σε σχέση με τα δεδομένα του καιρού του. Πολλά κοινά μπορεί να βρεί κανείς με τη σκέψη του Τσόμσκυ, δε διαφωνώ λοιπόν, το δικό μας το χωράφι βγάζει πάντα τα καλύτερα, αλλά όποιος έχει μύτη δοκιμάζει κι απ’ τα ξένα (με προσοχή να μην υποχρεωθούμε), και πράγματι το πρόβλημα είναι τα fun club ΟΛΑ τα fun club, τα fun club που ισοπεδώνουν την ομορφιά στο όνομα της ισότητας και ποινικοποιούν τον έρωτα στο όνομα της επιβίωσης.
All of us seek eros, and then when eros wants to turn itself into philos, we think that love is worthless. We don’ t see that it’s philos that leads us to the highest form of love, agape.
Είναι Κοέλιο The Pilgrimage, mainstream και εύπεπτο, ότι πρέπει για κουρασμένα στομάχια.
Καλά που μού το είπατε και έτσι θα αποφύγω το όρος των κιναίδων.
Και μην νομίσετε πως είμαι αναποφάσιστος. Όχι. Απλώς αργώ λιγάκι να οριστικοποιήσω την απόφασή μου. Εννοώ περί τα εκλογικά, ασφαλώς.
Πάντως σκέπτομαι σοβαρότατα να ψηφίσω την ΔΡΑΣΗ, διότι, όπως είπε ο εκ των υποψηφίων της γνωστός ηθοποιός και τηλεπαρουσιαστής κ. Μαρκουλάκης, το ούτε 1% που της δίνουν οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνει ποιότητα: την “crème de la crème” (για τους κοινούς θνητούς = αφρόκρεμα) της ελληνικής κοινωνίας, η οποία επιτέλους είναι σκεπτόμενη (η αφρόκρεμα, όχι η ελληνική κοινωνία εννοείται), ώριμη, διορατική, αδιάφθορη, ειλικρινής, δυναμική και σώφρων - χαρακτηριστικά στα οποία, χωρίς να περιαυτολογώ, ομολογώ ότι με αναγνωρίζω.
Πιθανότατα αργότερα το απόγευμα θα δηλώσω την πρόθεσή μου αυτή και στην ΤΕ της ΝΔ Αγίου Παντελεήμονα (μην βρεθούν προ απροόπτου), όμως τώρα σπεύδω στο αναβαθμισμένο WyreT-Plex για το καινούργιο Hazzard Convention VI (χωρίς dual core παρωχημένα vibe spinners επιτέλους!).
Eδω που τα λέμε δεν ειναι και λίγα τα μυστήρια αυτου του κόσμου....
Η αδυναμία μας παραυτα να αποφευγουμε τα νεα μυστηριώδη ζυμαρικά [βλ.Ffaier von Sachwer,- Historia Fialis-1985] κλπ κλπ. που να σας εξηγώ τώρα...Παντως γενικώς έτσι είναι.
Τσικλάγιο Αρρατσίμπα.
Α μα πιά θα σκάσω.
Περισσότερο ανούσια βιβλιογραφία για την "ορθοδοξία" δεν θα μπορούσατε να προτείνετε. Σημειωτέον, αυτά από έναν άθεο, για να μην παρεξηγούμαστε.
Αυτό σκέφτηκα στην αρχή. Μετά σκέφτηκα ότι αν προτείνατε κάτι αντίστοιχο για τον Κομμουνισμό, πχ ένα οδοιπορικό στην πάλαι ποτέ, αντί για το Κεφάλαιο, μάλλον θα σάς έλεγα μπράβο.
Οπότε, μπράβο.
Με αφορμή το σχόλιο του Μαυρόγατου, προς Sraosha επιστολή:
Ατόπημα να κρίνει κανείς το χριστιανισμό - την ορθοδοξία - μέσω του Βυζάντιου (όπως και το να την υμνεί μέσω αυτού). Διότι αυτό προϋποθέτει αξιωματικά, ότι το Βυζάντιο ήταν πολιτικοκοινωνική πραγμάτωση του χριστιανισμού, δηλαδή ότι ο χριστιανισμός αγωνίστηκε για να πραγματώσει ιστορικά ένα πολιτικοκοινωνικό πρόταγμα.
Όμως ο χριστιανισμός (αντίθετα από το κομμουνισμό) δεν επαγγέλθηκε κάτι τέτοιο. Ούτε ευαγγελίστηκε (όπως ο κομμουνισμός) μια ριζική ανατροπή των πολιτικών και κοινωνικών δομών και θεσμών, κι αντικατάστασή τους από ολότελα νέους. Ούτε και εστίασε (όπως ο κομμουνισμός) τη δράση του σε κάτι τέτοιο.
Δεν ευαγγελίστηκε ο χριστιανισμός ούτε καν την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όπως άλλωστε κι ο ίδιος ο Χριστός δεν ασχολήθηκε στο ελάχιστο με τον (υπαρκτό στον καιρό του) εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Εβραίων για αποτίναξη του ρωμαϊκού ζυγού. Γι' αυτό και ο χριστιανισμός προσαρμόστηκε θεσμικά στις δομές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, χωρίς να επιχειρήσει να τις διαλύσει και ανασυνθέσει (όπως έγινε π.χ. στη Ρωσία το 1917).
Εκκλησία έφτιαξε ο χριστιανισμός, όχι κράτος, ούτε έθνος, ούτε και κοινωνία. Κι εναπόθεσε θεωρητικά αλλά και πρακτικά την πανανθρώπινη απελευθέρωση (που όντως οραματίστηκε), όχι στο ιστορικό επίπεδο (όπως ο κομμουνισμός) αλλά στο μετά-ιστορικό.
Αν το θέλετε, συγκριτικά με τον κομμουνισμό, ο ορθόδοξος χριστιανισμός δεν κατέλαβε σύμπαν το κράτος αλλά το πολύ-πολύ το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, καθώς και το υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, του ρωμαϊκού κράτους.
Επομένως, αν δεν θέλουμε να διαπράξουμε το ατόπημα αυτό, κριτική στον ορθόδοξο χριστιανισμό μπορούμε να κάνουμε - και σκληρότατη! - για αυτό που ήταν όντως η κεντρική ιστορική του κατασκευή: για την ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ.
"Έξω από τις οργανώσεις και μέσα στην ενορία όλα είναι συναλληλία, συναμφότερον, αλληλοπεριχώρηση, κοινότητα, σύναξη, βίωμα, αλήθεια, ποιότητα, μέθεξη, κατάνυξη και μοναστικές κιβωτοί. Εν έτει 2009 βεβαίως ξέρουμε ότι όσες μοναστικές κιβωτοί δεν είναι τίγκα στους φανατίλες, είναι επίχρυσες και πολύχρυσες και χρυσοπακτωμένες, τύπος και σκιά των οποίων είναι εκείνη η ταπεινή Κιβωτός της Διάθηκης που περιέφεραν οι ισραηλίτες στην έρημο και βρήκε ο Ιντιάνα Τζόουνς."
Απλά τέλειο!
Γέλασα πολύ. Ειδικά η παρομοίωση με τον... Ιντιάνα Τζόουνς ήταν όλα τα λεφτά!!!
Συμφωνώ και επαυξάνω.
@Γούφα: ο καθένας όπως τη βρίσκει, τελικά.
@βασικό ένστικτο: o Sherrard πάντοτε τα λέει ωραία, αν και δε νομίζω ότι τον καταλαβαίνω πάντοτε. Ένα σχεδόν τυχαίο παράδειγμα από το παράθεμά σας: "the habit of regarding the act of coition as the crux of the sexual life". Πού οφείλεται αυτή η συνήθεια; Γιατί φαίνεται να είναι πανανθρώπινη; Είναι, τελικά, "συνήθεια" ή χούι; σαν να λέμε: "η συνήθεια να θεωρούμε την πρόσληψη τροφής τον κολοφώνα της θρέψης" Αν όχι αυτό, τότε τι;
Πάντως, το καλαμπουράκι με τα fan club του Θεού είναι απλώς καλαμπουράκι για μένα. Κι όσοι νομίζουν ότι ένας κόσμος χωρίς χριστιανική Εκκλησία θα ήταν ένας (πιο) χαρούμενος και (πιο) ελεύθερος κόσμος, ε, νομίζω ότι σφάλλουν.
@Ευγένιο Ραμίρεζ:
άνθη και λόγια, στοχασμούς, ξύνομαι σαν κοιτάζω
κι όσα άνθια βγαίνουν και καρποί, κάθομαι και τα βράζω.
Αστροπελέκι μου καλό, για πες μου ψες τι είδες;
Νύχια βαμμένα πορφυρά, νύχια φτιαγμένα θαύμα.
@Τσικλάγιο Αρρατσίμπα:
Aλλ’ ήλιος, αλλ’ αφόρητος πατέρας ψηφοφόρος
O γρύλλος ξεδιπλώνεται, με κάτου συναγμένους
τους οννεδίτες τους χοντρούς, μ’ απάνου τη σημαία,
Που πλαταγίζει και πηδά και τον Πυρσόν απλώνει
Παντόγυρα στη σκοτεινή τη νύχτα απελπισίας,
Kαι ο χοντρός καμάρωνε, κι όλο χεροκροτούσε.
@Μαύρο Γάτο: Ακριβώς. Εναλλακτική βιβλιογραφία που επικεντρώνει στα αποτελέσματα του έρωτος παρά στις αρχές του.
@Scooby Doo: Συμφωνώ πολύ μαζί σας. Η επιστολή σας θα έπρεπε να σταλεί σε κάθε Ρώσο πιστό και στους μακεδονομάχους Ζουράρι & Στέλιου και σία
Προσθέτω το αυτονόητο: η Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως και κάθε Εκκλησία, είναι και δεν μπορεί παρά να βρίσκεται μέσα σε μια ιστορική πραγματικότητα.
@andreas: Αθάνατη ταινία οι Κυνηγοί...
Τι θα γίνει ωρέ προγερόντια; Πέντε είσαστε, ζωή νά 'χετε, κι έχετε να ανεβάσετε ποστ από τα μεσάνυχτα της περασμένης Τρίτης. Εκτός από τα βιβλία, κλείσατε και το μαγαζί;
ΚΑΛΑ, ΠΟΣΑ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΣΟΥ ΜΠΡΕ ΣΑΡΑΟΣΙΕ ΚΑΙ ΑΡΓΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ, ΠΑΣΑ ΜΟΥ ?
Η κριτικη γίνεται στην χριστιανική σκέψη και στην αποτυχία της να προσεγγίσει την ερωτική πράξη μεσ' το φυσικό της πλαίσιο, πιθανότατα θέλει να τονίσει ότι ναι μεν μπορεί η τροφή να είναι ο κολοφώνας της θρέψης αλλά αυτό εξαρτάται πρώτιστα από τη σχέση που έχω με την τροφή και τούς συν-τρόφους μου (the full sacramental context of a personal relationship...), ενώ μέσα από το δυαλιστικό πρίσμα της σχολαστικής Χριστιανικής σκέψης (γιατί αυτήν κριτικάρει κυρίως ο Σέραρντ αποφεύγοντας ευλαβικά οποιαδήποτε εμπλοκή σε κριτική της βυζαντινής και της ευρύτερης ορθόδοξης σκέψης-αυτό το κάνει ο Γιανναράς- πιθανότατα επιβεβαιώνοντας το εύστοχο της αναφοράς του άρθρου σας στην ηθικολογική σοφιστεία του x-Αγγλικανού ιερέως) χάθηκε κάθε τέτοια οπτική, η ερωτική πράξη σε όλες τις εκφάνσεις της αλλοτριώθηκε πλήρως από τα ενεργούντα πρόσωπα και το φυσικό περιβάλλον της και εξeτάστηκε σε «φιλολογικά» εργαστήρια-νεκροτομεία από ανθρώπους άγευστους και στερημένους όσον αφορά μιά τέτοια εμπειρία στο σύνολό της.
Στα καθ’ ημάς: Από Γιανναρά (Ενάντια στη Θρησκεία):
«Αίρεση είναι να διαβεβαιώνεις σαν οδό ζωής τον τρόπο της θνητότητας, τον εγκλωβισμό στην αναγκαιότητα του θανάτου. Να αντικειμενοποιείς λ.χ. την αγάπη σε αγαθοεργίες που τρέφουν το ναρκισσισμό σου, ενώ στο κέντρο της ζωής σου, είδωλο, βρίσκεται μόνο το εγώ σου, το κύρος, η φήμη σου. Ο φόβος για τη διακινδύνευση της σχέσης, φόβος για το άνοιγμα στην αγάπη, να υποδύεται έξοχες «κλήσεις» και ύψιστες εφέσεις για «πνευματική» ηγεμονία πάνω στους «άλλους» που αδυνατείς ν’ αγαπήσεις»
Αυτό το τσιτάτο δεν έχει καμμία αξία από μόνο του. Όπως πολύ σωστά σημειώνετε, έχουμε βαρεθεί ν’ ακούμε προλόγους περί συναλληλίας, περιχωρήσεως και ξερών κοτσανιών που βλασταίνουν διά της υπομονής (αν κι αυτό ίσως γίνεται κάποιες φορές-με πρωταγωνιστές απλούς και άσημους κι όχι επαγγελματίες θαυματοποιούς) και στην πράξη πάπαλα. Έχει αξία σε συνδυασμό με αυτό:
«Από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο και μετά, το πλήθος και το είδος ατομικών αμαρτημάτων που αρχίζουν να προβλέπονται από εκκλησιαστικούς Κανόνες, είναι πραγματική έκπληξη. Βρίθουν οι Κανόνες από τις πιό απίθανες διαστροφές, εξιδιασμένες επινοήσεις ασελγημάτων-ποικιλότροπα εφευρήματα κτηνοβασίας, αιμομιξίας, ομοφυλοφιλίας, αυνανισμού... Θεσμοποιούν απαιτήσεις άμεμπτης κοινωνικής διαγωγής, κυρίως των κληρικών, αντικειμενοποιούν και εκνομικίζουν προϋποθέσεις εγκυρότητας των μυστηρίων, ιδιαίτερα του γάμου, επιμένουν σε λεπτομερή προγραμματισμό των σεξουαλικών σχέσεων των συζύγων... ωσάν να μην είναι η Εκκλησία το τέλος, η υπέρβαση και η κατάργηση της θρησκευτικής εκδοχής του Νόμου, επαναφέρουν οι Κανόνες διακρίσεις «καθαρών» και «ακαθάρτων» αντικειμένων και ανθρώπων...καθόλου παράδοξο που υπάρχει τελικά και κανόνας «περί του μη οδοιπορείν άνευ ανάγκης εν Κυριακή ημέρα» κατά πιστή αντιγραφή του νόμου των Εβραίων... η θρησκειοποίηση συνεπιφέρει την επιφύλαξη ή σκοτεινή φοβία ειδικά για την σεξουαλικότητα και τη φυσική λειτουργία της μητρότητας. Υπάρχουν κανόνες που θεωρούν τη νέα μητέρα, τη λεχώ, «ακάθαρτη»... απαγορεύουν στις γυναίκες τη μετοχή στο ποτήριο της Ευχαριστίας κατά τις ημέρες της «εμμήνου ροής»... απαιτούν αποχή από τη συζυγική σχέση πριν και μετά τη θεία κοινωνία»...
Συμφωνώ απολύτως ότι τα περί fan club στέκονται μόνο ως καλαμπουράκια. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για όποιον έχει όρεξη να ασχοληθεί με το οντολογικό ξεμπάζωμα που χρειάζεται σχεδόν κάθε τομέας της ανθρώπινης ζωής, μιάς και τα όσα σχολιάζονται εδώ δεν είναι αφηρημένα αντικείμενα για ατομική γνωσιολογική εξάσκηση αλλά πραγματικότητες που επηρεάζουν τις ανθρώπινες ζωές σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.
Δημοσίευση σχολίου