kukuzelis: Παραλείποντας τα περισσότερα.

ή προσπαθώντας να βρω τι να ψηφίσω.

Διαβάζεται μαζί με το ποστ του Σραόσα.
Αυτό μπορεί να μειώνει την αξία του ποστ του Σραόσα, αλλά τι να κάνω ο ανεπαρκής;

*

Την επιφάνειαν εκπροσωπώ ,παλαιοπουτάνα,
την εύθρυπτον παρηγορίαν των θνητών,παλουκοπήδω. *

Προειδοποίηση: Πρόκειται για σημειώσεις που εκφράζουν περισσότερο σύγχυση παρά συγκρότηση. Άγνοια παρά γνώση. Ανοησία παρά σοφία. Παραλογισμό παρά ορθολογισμό. Τον τάδε, παρά τον δείνα. Κυρίως, δεν είναι πολιτική πρόταση για κανέναν. Πολιτικές προτάσεις κάνουν σοφότεροι, ωριμότεροι και ωραιότεροι εμού.

*
1) Συμπαθώ το είδος μου, το ανθρώπινο. Δεν έχω άλλη επιλογή.
Την Ελλάδα την κατοικούν άνθρωποι.

2) Η Ελλάδα μοιάζει με βάλτο. Παρά το ότι οι παραλίες, τα βουνά, τα εναπομείναντα δάση, ο ουρανός, η φαιδρά πορτοκαλέα, το Χαλάνδρι εξακολουθούν να μου φαίνονται ωραία, ο βάλτος είναι κακό πράμα.

3) Κάθε επανάσταση χαραμίζει τις ζωές αυτών που τη ζουν. Δεν θέλω επαναστάσεις, διότι μια φορά μονάχα θα ζήσω -δεν είναι μοναχά ζήτημα σπασίματος αλυσσίδων. Όμως η ανάδευση του τέλματος -από οποιονδήποτε, προς οιανδήποτε φορά- είναι καλύτερη από την μη ανάδευσή του. Για λόγους υγείας.

4) Η Δημοκρατία είναι το μοναδικό καλό πολίτευμα που γνωρίζω. Ακριβέστερα, το μοναδικό πολίτευμα που γνωρίζω. Πρωτίστως, παρατείνει το προσδόκιμο επιβίωσης. Όμως: Ποτέ των ποτών δεν έχει υπάρξει με τρόπο ιδανικό πάνω στον πλανήτη. Κι ούτε πρόκειται. Είναι αδύνατον να παρατείνεις το προσδόκιμο επιβίωσης όλων, μηδενός εξαιρουμένου.

5) Δημοκρατία (σήμερα) σημαίνει ότι όλες οι ψήφοι είναι ίσες με τη δική μου. Ακόμα κι εκείνες όσων απεχθάνομαι. Αυτό πρέπει να το χωνέψω.

6) Για να εκλεγεί κανείς βουλευτής είναι υποχρεωμένος να σφίξει τα χέρια ανθρώπων που κατά πάσα πιθανότητα είναι πιο ηλίθιοι από τον ίδιο. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάω ποτέ.

7) Η διακυβέρνηση της Ελλάδας (πολύ περισσότερο του βάλτου) είναι δύσκολη υπόθεση. Ο Ντε Γκολ απορούσε "πώς να κυβερνήσεις μια χώρα που έχει 246 είδη τυριών;" Για την Ελλάδα θα μπορούσε να ισχύει το "πώς να κυβερνήσεις μια χώρα που κατοικείται από 11000000 είδη τυριών;". Και μάλιστα όταν, λόγω ειδικού περιβάλλοντος, όλα τα είδη μοιάζουν μεταξύ τους;

8) Η προεκλογική περίοδος υπάρχει εξ αιτίας ενός ελάχιστου ποσοστού, ένα 5% πιθανόν, το οποίο, προστιθέμενο στον όγκο των οπαδών κάθε μεγάλου κόμματος, ίσως εξασφαλίσει την κατάκτηση της περιπόθητης εξουσίας. Και τα μικρά κόμματα πασχίζουν όσο γίνεται λιγότερο, από αυτό το 5%, να είναι κομμάτι από τα δικά τους ποσοστά. Όταν κάνουν εκλογική έφοδο στους ουρανούς, τα μικρότερα κόμματα οδηγούνται (αναγκαστικά;) σε παραλογισμούς (ευχαριστώ Νίκο Σαραντάκο) . Αυτά εξηγούν γιατί είμαι, και θα παραμείνω, δυσαρεστημένος από τις προεκλογικές περιόδους. Συνήθως δεν ανήκω στο ποσοστό για το οποίο εφευρέθηκαν οι προεκλογικές περίοδοι.

9) Τα κόμματα είναι βγαλμένα από τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας. Μας εκφράζουν και τα εκφράζουμε σε μεγάλο βαθμό. Αυτό το βρίσκω καλό.

10) Το "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" ήταν λάθος σύνθημα. Και τότε και σήμερα. Μόνο η ψυχολογία (η ψυχοπαθολογία;) με βοηθάει να το προσεγγίσω. Και ενδεχομένως το δικαιώνει.

11) Θα ήθελα η παρούσα μορφή του Ελληνικού Κράτους να συντριβεί, να τσακιστεί, να καταστραφεί. Θα ήθελα για να γίνει κανείς μόνιμος δημόσιος υπάλληλος, για να καταλάβει μια θέση στο κράτος (με την ευρύτερη έννοια), αφού πρώτα πετύχει στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ ή όποιες εξετάσεις χρειάζονται, να πληρώνει ένα μικρό τίμημα (οι αστυνομικοί και οι δικαστές, πρώτοι πρώτοι): Πριν παραλάβει τον διορισμό του, να μαστιγώνεται δημόσια (τριακόσιες βουρδουλιές δεν θα ήταν άσχημα). Αν δεν ξέρω εγώ το γιατί, θα το μάθει αυτός. Το όφελος (λόγω διορισμού) για τον δημόσιο λειτουργό θα ήταν και πάλι μεγαλύτερο της βλάβης. Αυτό όμως είναι αδύνατον. Κι αυτό πρέπει να το χωνέψω.

12) Η Ελληνική κοινωνία είναι, αρκετό καιρό τώρα, ώριμη για αλλαγές. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της, οι ηγέτες, βρίσκονται ένα βήμα πίσω από την πλειοψηφία του κόσμου που εκπροσωπούν. Όχι ένα βήμα μπροστά (μόνο ένα βήμα), όπως, έτσι μου φαίνεται, συμβαίνει στον υπόλοιπο (δυτικό) κόσμο. Γιατί συμβαίνει αυτό δεν ξέρω.

13) Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν (είναι) ότι έπλασε όλο το πολιτικό προσωπικό, ανεξαρτήτως κόμματος, κατ εικόνα και ομοίωσή του. Κυρίως διότι δεν είχε αντιπάλους.

14) Ο δικομματισμός, για τα μέτρα της Ελληνικής κοινωνίας, μου φαίνεται σχεδόν κατάκτηση. Σκέφτομαι τις περιόδους της Ένωσης Κέντρου και την περίοδο της συγκυβέρνησης (89). Καθώς και το πως αντιμετωπίζουν σήμερα το ενδεχόμενο συμμαχιών τα σοβαρά μικρά κόμματα (Σύριζα, ΚΚΕ). Το ΛΑΟΣ (μάλλον και οι Οικολόγοι) αποτελεί εξαίρεση. Ως προς την πολιτική συμμαχιών του, το βρίσκω έξυπνο και ώριμο.

15) Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είναι ουσιαστικά συνασπισμοί κομμάτων. Νομίζω ότι επιβιώνουν διότι είναι ταυτόχρονα και αρχηγικά κόμματα. Συνασπισμός κομμάτων ήταν παλιότερα και η Ένωση Κέντρου, όμως ο αρχηγικός της χαρακτήρας ήταν πολύ πιο χαλαρός. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αρχηγικό κόμμα. Αποτέλεσμα made in Greece: Παρά το ότι τα περισσότερα μέλη του Συν/Σύριζα ενδιαφέρονται για ριζικές αλλαγές, αδυνατούν να παρέμβουν (όταν το κλίμα είναι ήπιο) έστω και προς λάθος κατεύθυνση.

16) Τα αρχηγικά κόμματα, όπως τα ξέρω μέχρι σήμερα, είναι κακό πράγμα. Βοηθάνε τη διαφθορά και συμβάλλουν στη διαιώνιση του τέλματος. (Άρα; Αδιέξοδο;)

17) Στις τάξεις του Συν/Σύριζα βρίσκονται πολλοί που έχουν συμφέρον να διατηρηθεί το παρόν τέλμα. Μεταξύ τους και εκείνοι που αρκετές φορές συμβάλλουν στην αναβολή των (όποιων) αλλαγών χρησιμοποιώντας τον πιο "προχωρημένο" αριστερό λόγο. Αυτό (δυστυχώς;) δεν τους κατατάσσει αναγκαστικά στους κακούς. Είτε πάντως για τον Συν/Σύριζα μιλάω, είτε για οποιοδήποτε άλλο κόμμα, η αντίθεση εμείς και αυτοί είναι μια αντίθεση με κοντά ποδάρια (σαν το ψέμα)

18) Θέλω συμμαχίες, κοινωνικές και πολιτικές. Και κόμματα ώριμα γι αυτές. Είτε ενδοκομματικά, είτε γενικότερα. Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν ο Σύριζα έγινε μόνο και μόνο για να μειωθεί η ενδοκομματική σημασία των ιδεών της λεγόμενης Ανανεωτικής πτέρυγας του Συν. Του παλιού ΚΚΕ εσωτερικού.

19) Προϋπόθεση των συμμαχιών είναι να γνωρίζουν τα κόμματα το ειδικό βάρος τους σε μια κοινωνία. Ο Σύριζα με ελάχιστο ειδικό βάρος, ζει ένα διαρκές και επώδυνο (για τον ίδιο) παραλήρημα μεγαλείου. Η περίπτωση του ΚΚΕ είναι διαφορετική: Ζει σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν άλλοι, δεν τίθεται καν ζήτημα "μεγαλείου".

20) Ο "Χώρος". Τα κουνούπια του βάλτου. Για το μυαλουδάκι μου, τα εμβληματικά του προϊόντα. Ο Χώρος είναι η αποθέωση του παραληρήματος μεγαλείου. Της εκ των υστέρων αυτοδικαίωσης. Της ανευθυνότητας. Αν σε κάποιους ταιριάζουν οι στίχοι του Σαββόπουλου "έξαλλα πλήθη -το ποτάμι- το εγώ του Πασοκά [Μπορεί να μπει εδώ οποιαδήποτε συνιστώσα του Χώρου]/ ήθελε αλλαγή πάντων των άλλων/ δίχως να αλλάξει αυτός" αυτοί είναι -Βρρρζζζτ- Έχουν αναλάβει να προωθούν- Βρζζζτ-βρζζζζζτ-ζζζτ: Βραχυκύκλωμα.

Όταν αναφέρομαι σε δαύτους δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ. Κακό αυτό. Θα ήθελα πάντως να τους πατήσω. Αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνει. Ακόμα κάτι που πρέπει να χωνέψω. Μόνο ο νόμος να εφαρμοστεί για πάρτη τους. Και για όλους τους υπόλοιπους φυσικά. Να εφαρμοστεί ο νόμος με αιχμή του δόρατος αυτούς που πληρώνονται για να τον εφαρμόζουν. Μόνο ο νόμος (και το Σύνταγμα).

*
Και στο τέλος-τέλος, εξακολουθεί να ισχύει: "Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better." (-Samuel Beckett, Worstward Ho (1983).)


Σημειωτέον ότι η κυρία από κάτω ψηφίζει, κατά πάσα πιθανότητα, Δεξιά.


*