εξ αφορμής των σχολίων αυτού
Εμένα,
με φτιάχνει ο τυπάκος που θα δείτε.
Ούτε πρωτομαγιάτικες αρσακειάδες,
μήτε πλάναι χορεύτριαι ιρλανδαί φολκλορικαί,
ουδέ αυτή αύτη η θεία Πλισέτσκαγια -
λεπτοειδείς υπάρξεις του αιθέρος....
Ιδού, η σαρκώδης ύλη των εμπνεύσεων.
Στο πρόσωπό του ζωγραφίζεται
της σύνθεσης το καταγώγιον.
Όταν υμνείται το όλον,
το μερικόν συνδοξάζεται.
(Ποτέ αντιστρόφως).
Μάθετε όμως την πέτρα της μουσικής.
Την γλάστρα της τέχνης της βασιλικής.
Αν μάλιστα αποφασίσει να απεργήσει
με ανεβάζει στον 7ο ουρανό....
το φιλμ LE BATTEUR DU BOLERO είναι του Patrice Leconte και είναι τομογραφία
Το φίλμ δεν απαιτεί υπότιτλους. Κάποτε κυκλοφορούσε στο YOU TUBE χωρίς αυτούς. Δυστυχώς, κάποιος θέλησε να προσθέσει τα σχόλιά του για να αστειευτεί επί του αστείου. Κυκλοφορούν στο YOU TUBE πιο μικρά αποσπάσματα του όλου φιλμ, χωρίς τους υπότιτλους να σε αποσπούν, αλλά χάνεται σ' αυτά η μαγεία του συνολικού γυρίσματος. Οπότε συμβιβάστηκα με αυτό που βρήκα πιο πρόσφορο στην θεωρία από τα υπάρχοντα.
και ένα σχόλιο του Sraosha
1/5/09
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Μια μικρή παρένθεση στην "εξύμνηση του όλου".
Στα διάφορα γκρούπς όπου εκαλούμην να συνδράμω ώς νεανίσκος, πλειοψηφικά ήθελαν να σολάρουν και κανείς να βαστήξει ακόρντα. Να λειτουργήσει ως κορμός δηλαδή, και βάση για να λικνισθεί (bolero) το όλον.
Αργότερα διαπίστωσα πως στο ψαλτήρι όλοι ήθελαν να ψάλλουν και κανείς να κρατήσει τα ίσα. Ο πολύς περί την ψαλτικήν τέχνην, Ιωάννης Αρβανίτης, μου εκμυστηρεύθηκε κάποτε, πως πρίν αρχίσει να ψάλλει σολαρία, κράταγε επι χρόνια τα ίσα ώς άσκηση. Είναι, είχε πεί, το θυμάμαι χαρακτηριστικά, ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις να ψάλλεις.
Πιθανόν η καλύτερη ταινία του Leconte.
(Σου έχω πει ότι ο Leconte ξεκίνησε φτιάχνοντας κόμικς; Όχι ε;)
Δημοσίευση σχολίου