Πετεφρής:Υλικό γιά παντούμ

Είχε ένα εξόγκωμα στο κεφάλι δεν το καταλάβαινες ώσπου κατέτρυχες την φράντζα της, πήγαινες να την αγγίξεις και βαρούσε η παλάμη στο κόκκαλο. Ενα μέτωπο δελφινιού.Από τα δικά της χέρια είχα δραπετεύσει. Εξόν ένα ψιχαλιστό ψιθύρισμα,που πιθανόν να της το είχε υποδείξει ξαδέρφη με περπατημένα γούστα, όλα της, ο τρόπος που κοίταζε, ο τραγικός μορφασμός της όταν δεν καταλάβαινε τι της έλεγες και δεν καταλάβαινε συχνά,ήταν πειστικοί μάρτυρες πως είχα δεχτεί την μυροβολιά ενός τοτεμ ενδεδυμένου γυναικί καλσόνες. Γυναικί καλσόνα είναι νεολογισμός, μη πσάχνετε στις ορολογίες.

Κύλησαν χρόνια. Οχι πολλα.Και φάνηκε πρώτα η εικόνα της, μετά η ίδια η λεγάμενη. Πρίν ποθήσω το παραμικρό από την κακοτυχία της, την φαντάστηκα με έξεργη σάρκα, σαν του Ματίς και σαν του Ντεραίν τις φοβούσες με το ρούχο χτισμένο πάνω στα χέρια τους ,γυμνές κατά το λοιπόν, την φαντάστηκα να στέκει σε ένα πανύψηλο μακρυνάρι από ψημμένο τούβλο και ζευκτά από κοιλοδοκό βαμμένη πράσινη κυπαρισιά, μόνον φεγγίτες και μιά γκαραζόπορτα διπλή ανοιχτή. Ηταν, λεει, το σπίτι που έχτισα γιά τους δυό μας.Δεν είχε έπιπλα αλλα πάμπολλα υφάσματα πάνω στο βιομηχανικό ποντικί δάπεδο, σε ποικίλα άσεμνα συμπλέγματα.Ολα παρέπεμπαν σε κάτι φοβερά γαμήσια, που πάντως άλλοι ενασκούσαν. Εμείς, είμεσθεν και είμεθα και έμελλε να ακκιζόμεθα εναγγιζόμενοι ώσπερ οι δεκοχτούρες στον κλύδωνα των κληδόνων.Σταις λέξεις, και μόνον σε αυτές. Στον στενό χώρο μεταξύ του εγάμουνε και του γαμιόσαντε.
Κι άλλα πέντε ξεχασμένος από σένανε καλέ, γιά παρηγοριά οι μάγκες μου πατούσαν αργελέ.Ετζι θα ήθελα,αλλα δεν ήμανε ποτέ με τους έτζι, ήμουνα με τους κοκορέτζι. Σταις λέξεις ήναι η ορφάνια, και ο απέναντι λόφος γεμάτος παραλογαίς της ορθογραφίας. Μη! χάνω την γυναίκα που έβλεπα, την χάνω όχι από αντεραστή ή από θλάση, την χάνω μέσα σε έναν ορυμαγδό λέξεων,κλίσεων και ενός κεντήματος που άκουσα να λέγουν κοπανέλι.