Τα διδασκαλεία Αρρένων και Θηλέων Φλωρίνης ανέβασαν το 1927 την Γκόλφω του Περεσιάδη. Φωτογραφία αναμνηστική της παράστασης σε υπαίθριο επικλινές θέρετρο. Στην κορυφή ο ανιματέρ δάσκαλος. Ο πατέρας μου με στολή τσολιά, και τα πόδια σε χαλαρό, σχεδόν άσεμνο οκλαδόν. Είχε παίξει τον Τάσο. Μου το είχε πεί δεκάδες φορές. Ενδεχομένως ο μαύρος ντουλαμάς ή ο επιχώριος Ζορρό παρά τον δεξιό του βραχίονα να έπαιζε τον Κίτσο τον αντεραστή. Η φωτογραφία είναι του φωτογράφου Τέγου. Το γράφει.
Πίσω, αφιέρωση της σχολικής επιτροπής.Με σφραγίδα. Έχω τα πρακτικά της απο το 1926/7 έως το 1929. Η φωτογραφία έχει μέγεθος 22,5 επί 28 εκατοστά, σε πάγχοντρο καρτόνι. Φαίνεται πως η διεύθυνση χάρισε στους ηθοποιούς από ένα αντίγραφο. Οι ηθοποιοί ήταν έφηβοι και μετέφηβοι. Ίσαμε 18, 19 χρονών το πολύ.
Ωστόσο , υπάρχε ένα ράγισμα στη φωνή του όποτε μιλούσε γιά την "Γκόλφω" όπου προφανώς διέπρεψε. Τον είχα ρωτήσει ποιά ήταν η Γκόλφω,και μου την έδειξε με μεγάλη συγκίνηση.Είναι η λεπτολυγερή άνωθεν του αριστερού το ώμου,εκ της μύτης προδήλως Ποντία,με μαύρη μαντίλα, πτωχοντυμένη πλήν αστραφτερή. Η διπλανή της, που την αγκαλιάζει, με την πλουμιστή μπόλια, είναι μάλλον η πλούσια τσελιγκοπούλα που παρέσυρε τον Τάσο (και ακόμα να τον φτάσω...) Και δεν μου βγάζετε από το μυαλό ότι η Γκόλφω ατενίζει θεωρητικώς και διαγωνίως τον προδήλως εντόπιο Κίτσο, με τα σκαμένα μάγουλα, τον λιπόσαρκο και με τα μάτια βαθιά στις κόγχες, που θα πηδούσε τις φωτιές της Μπαμπως σαν ζαρκάδι του Βιτσίου, οφθαλμοφανώς νιζνάμης, ενώ η φλεβίτιδα εκ παιδικού τύφου του μπαμπάκου μου, του επέτρεπε μόνον παθιάρικα και φαρμακωμένα βλέμματα προς την Γκόλφω του. Αλλα επειδή εκείνη άλλον ήθελε, νομίζω ότι ο παπάκος μου το φιλοσόφησε και τόριξε στην τέχνη, διαπρέψας στον ηθοπλαστικό του ρόλο.
2 σχόλια:
Εχω παίξει κι εγώ τη Γκόλφω, Πετεφρή, τυχαία, σε μια παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Τρίπολης που έγινε για τους εορτασμούς του Μαλλιαροπούλειου Θεάτρου της Τρίπολης. Η παράσταση ανεβηκε μέσα στο Μεγάλο Καφενείο όπου λέγεται πως ήπιε τον καφέ του ο Κολοκοτρώνης μετά την Άλωση της πόλης. Το "κόνσεπτ" της παράστασης ήταν να μπούμε μέσα σαν τα παλιά μπουλούκια με τους μπόγους μας, να τους ανοίξουμε και ν'αρχίζουμε να παίζουμε ανάμεσα στα τραπέζια. Η πρωταγωνίστρια ήταν μια πανέμορφη μελαγχροινή που της είχαν βγάλει το παρατσούκλι Σοφία Λώρεν (σκεφτείτε...) είχε και τον αέρα της Σοφίας Λώρεν τσαντίστηκε και έφυγε και είπα πως θα την παίξω εγώ που στην ομάδα ήμουν υπεύθυνη για τα κουστούμια, το μακιγιάζ και βέβαια τα κείμενα του προγράμματος. Τη γλυκοκοίταζαν όλοι εκείνην αλλά αυτή μόνο τον τότε φίλο μου και ήταν μια στρίγγλα μάγισσα δεν το έκανε διακριτικά, το έκανε προκλητικά και προσβλητικά για μένα, τη θυμάμαι και μου ανεβαίνει η πίεση. Τα είχα πάρει στο κρανίο απίστευτα , σε μένα δεν φέρεται έτσι κάποια που λεγεται Βαγγελίτσα και η σκούφια της κρατάει από ένα κωλοχώρι έξω από την Τρίπολη, από τη θλιβερή Τεγεα, νόμιζω. Έτσι μόλις αποχώρησε εκείνη από το θίασο (sic) είπα ότι θα το κάνω εγώ. Βγήκα στη σκηνή με κόκκινο νύχι στα πόδια γιατί όταν το διαπίστωσα ήταν αργά για να τα ξεβάψω που να βρω ασετόν στο Μεγάλο Καφενείο. Έγιναν κι άλλα κωμικοτραγικά σ'εκείνη την παράσταση, όμως γκραν σουξέ η Γκόλφω με την ξανθιά ανταύγεια και το κόκκινο νύχι, πλάνταξε το Μεγάλο Καφενείο στο κλάμα, γλύτωσε και η Βαγγελίτσα το ξεμάλλιασμα γιατί δεν υπήρχει περίπτωση, κάποια στιγμή θα την πλάκωνα στο ξύλο. Την είδα το καλοκαίρι στο Φλοράλ πρώτη φορά μετά από χρόνια και πάλι ήθελα να τη δείρω. Κάποτε θα μου δοθεί η ευκαιρία γιατί αυτού του είδους οι μπινιές δεν παραγράφονται όσα χρονια και να περάσουν.
Τη Σταυρούλα, κάποιος έπρεπε να την έχει πλάκώσει στα χαστούκια, είναι θέμα συμπαντικής δικαιοσύνης.
Θέλω να πω. Φαίνεται πως το χει το έργο να συνδέεται με τέτοια...
Η αφήγηση με μπέρδεψε: Βαγγελίτσα ήταν η παθιάρα, από την (εξαίσια βεβαίως και ιστορικότερη της Ντρομπολιτζάς) Τεγέα, ή Σταυρούλα, που της πρέπει χαστουκισμός ,ή μήπως πήρατε αμπάριζα όσες καραπουτάνες πήγαιναν να σας φάνε τους γκόμενους, ή πείτε το τελος πάντων! εξαιρώ την περίπτωση μιά Τεγεάτις Λαουρεάτα( Λώρεν) να ελέγετο Σταυρούλα-Βαγγελιώ...
Επίσης,μιά και μέμνησο λουτρών οις ενοσφίσθης,με σαγιονάρα μπουκάρατε, οι θεατράνθρωποι, να παίξετε την Γκόλφω; χάθηκαν εκείνα τα πρακτικά φτηνιάρικα κινέζικα υφασμάτινα μαύρα ποδήματα που έσωσαν την τιμή του εναλλακτικού νεοελληνικού θεάτρου την εποχή που το Μαλλιαροπούλειο ήταν στο καραγιαπί;
Δημοσίευση σχολίου