Μονοκοπανιά

Της Ντόρας το χαμόγελο αφαιρούσε την όποια τέχνη
του γραμματικού που ξενύχτησε στρογγυλεύοντας
εκφράσεις. Του Σαμαρά η συγκίνηση
έβγαινε σάμπως ψεύτικη( έτσι ήναι οι αληθινές
κομμάρες του μυαλού, απροπόνητες) ενώ
στου Παναγιώτη Ψωμιάδη το παντούμ
πλησίαζε κάθε τόσο επίφοβο λυκόσκυλο
ανελλήνιστο, παρέα με μιά κυρά χωρίς αρθρώσεις
που λειτουργούσε όπως μόνον η πολιτική
γνωρίζει. Κατά τα άλλα, κανένας δεν βλέπει
πως δεν μας κυβερνούν τα μιμιέ αλλά
οι αποσπασμένοι του καλοκαιριού
κάτι παράξενοι καθηγητάδες σε μουσεία
και αρχειακές συλλογές , βοηθοί μητροπολίτη
και κλαψομούνηδες που ωστόσο
ψηφίζουν το κόμμα που πρέπει, κι όχι
τους κακούς δεξιούς που μας έχουν βασανίσει
κυρίως επειδή παραμένουν αμπλαούμπληδες
ανίκανοι να εκμάθουν ένα υποτυπώδες
εγχειρίδιο λησμονιάς κι έχουν ξεχάσει
πως γεννήθηκαν από ορεινούς ξενοδόχους,
δίγλωσσους μεθορίων, γιατρούς με αισθήματα
και παρερμηνεύουν τους κεντρώους αντάρτες τους
ως τέκνα της φυλής, παιδιά της Σαμαρίνας
ενώ πρόκειται γιά ανήψια της γλυκειάς
καημενωσύνης, απολειφάδια του πενήντα,
λάτρεις του ρεβέρ, που πάντα αγοράζουν
πουκάμισο με μανσέτα κι έξτρα γιακά
όποτε τον βρίσκουν βέβαια σκάβοντας
καναν τάφο του Τσιριμώκου.