10/5/09

kukuzelis: Αναλυτικά:

Βρήκα το πρωί τυχαία ολόκληρη την παράσταση της Πίνα Μπάους (γεννήθηκε το 1940) "Kontakthof mit Damen und Herren ab 65" (πρώτες παραστάσεις το 2000) τίτλος που πρέπει να σημαίνει "Επαφές (;) μεταξύ κυριών και κυρίων άνω των 65". Να ένα απόσπασμα:



Μάζεψα τα κομμάτια της παράστασης (εύκολο ήταν) και έφτιαξα μια πλέιλιστ, να διευκολύνω τους φίλους.

Κοίταξα επιμελώς να βρω ένα απόσπασμα, περί γηρατειών κατά προτίμηση, από το βιβλίο του Λορεντζάτου (το βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες), να το κοτσάρω στα βίντεο, να μη μπουν σκέτα στο μπλογκ και στεναχωρηθεί ο Μπερεκέτης. Το βιβλίο είναι τα Collectanea (βιβλίο που συζητιέται αυτές τις μέρες) .

*

Αλλά τα πράγματα μού ήλθαν αλλιώς. Ξεφυλλίζοντας, κόλλησε το μάτι μου στη σελίδα 572 (καταγραφή 970). Γράφει ο Ζήσιμος Λορεντζάτος:

"[...] θυμάμαι μια παλαιότερη ιστορία σχετική με τη μεγάλη [...] ποιήτρια [Emily Dickinson]. Το μαγικό ποίημα 258 της συλλογής της:

There's a certain slant of light,
Winter's afternoons --

πώς να τ' αγγίξεις; [συνεχίζει ο Λ.] Το είχα ξεκινήσει, μια φορά (και έναν καιρό), στα ελληνικά:

Απομεσήμερου χειμώνες,
Το φως σε μια ορισμένη κλίση --

μια καλή αρχή (δοκιμάζοντας να ζυγώσω τα μάγεμα), όμως σταμάτησα εκεί. Ψέμματα προχώρησα [...]"

Το διάβασα και θυμήθηκα (πάλι) τους στίχους του Σαββόπουλου;

Το φως στις δέκα το πρωί έρχεται όλο πλάγιο
εκεί που ήταν οι χείμαρροι και ξαναζωγραφίζει
τους κήπους [...]

Στην ίδια καταγραφή, λίγο παρακάτω, μεταφράζει ο Λορεντζάτος:

"Σαν έρχεται [το φως σε μια ορισμένη κλίση] όλα γύρω ακούν--
Των ίσκιων κόβεται η ανάσα --
Σα φεύγει..."

Ενώ ο Σαββόπουλος τραγουδάει:

Κι όμως, αυτό το πλάγιο φως μια μέρα θα φωτίσει
την πιο απόκοσμη ερημιά. [...]

Ποιητικός συντονισμός ή όχι;

*

Μετά μου βγήκε η πίστη ίσαμε να βρω και πάλι ένα παλιό κείμενο του Πετεφρή:
Τελειώσαμε: όχι. Από τις παράπλευρες απώλειες του σφαχτού [ποιήματος] υπάρχουν στίλβοντα κοκκαλάκια, κάτι πέτσες, κάτι χρηστικά. [...] ποίησον ένα δικό σου στιχηρό. Μη προδώσεις την προέλευση, κάηκες!

*
Οι στίχοι του Σαββόπουλου.
Το ποίημα της Ντίκινσον.

*
ΥΓ για τους ηλίθιους: Όχι, δεν κατηγορώ τον Σαββόπουλο για λογοκλοπή. Αυτά είναι ασκήσεις ανάγνωσης.
*

4 σχόλια:

Dimitri Sykias είπε...

Δεν είναι ηλίθιοι οι λογο-κλόποι φτάνει να είναι και λογο-τέχνες. Το πρελούδιο BWV 875 σε ρε από τα 48 του Bach ξεκινά με τον ίδιο τρόπο με το κοντσέρτο του Vivaldi για τον Johann Ernst, το οποίο ο κάντορας σαφώς εγνώριζε αφού είχε μεταγράψει λίγα χρόνια πριν για τσέμπαλο (BWV 987).

Ο δανεισμός, άμεσος, έμμεσος, συνειδητός, υπό- / α- / συνείδητος είναι κοινός τόπος στην Τέχνη και πολλά έχουν γραφτεί γι' αυτό. Στο κάτω κάτω μια μελωδία, για να πιάσουμε τη μουσική, δεν είναι τίποτε άλλο από μια μετάθεση των δώδεκα χρωματικών φθόγγων με επιτρεπτές τις επαναλήψεις!...

Το "πλάγιο φως" δυνατή εικόνα. Μπορεί κανείς άραγε να ακούσει έναν ήχο πλάγια!;

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Αυτό φίλε μου δεν είναι ποστ.
Είναι καραποστάρα!!! Ωραίος.
Τα υπόλοιπα άλλη ώρα γιατί σήμερα τρέχω.

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Ε ναι. Είναι και "ο ήλιος του απογεύματος", το that evening sun του Φόκνερ το 1931, ακόμη και μία Γκαμπριέλλα Cappes ομιλεί γιά late afternoon sun σε ποιηματάκι οπου μνημονεύεται και ο Λου Ρήντ(2005).
Γενικά ,το φως που πλαγιοκοπεί και η σκόνη που αιωρείται στην έντονη ακτίνα που αφήνει μιά γρίλλια, είναι κοινοί κινηματογραφικοί και λογοτεχνικοί τόπος.Το ζήτημα δεν είναι οι κοινοί τόποι, αλλά όταν κρέμεσαι εναγωνίως γιά την "έμπνευση" από την ανακούκουρδη μνήμη κάποιου περισσότερο διαβασμένου, πλην κλινικώς ατάλαντου. Εξ ου και "τα πιό ωραία παραμύθια/απ΄όσα μού΄χεις διηγηθεί/αχ είν΄εκείνα που μιλούσαν/γιά τα παιδιά που έχουν χαθεί" (και πρόκειται γιά μιά ενθύμηση της "σταυροφορίας των παιδιών".Αυτά λύθηκαν οριστικώς (και προπολεμικώς) από τον Μάρκο τον Φράγκο, όταν ο Αχιλλεύς έσερνε τον Έκτορα "στο κάρο".Δεν βλέπουμε μόνοι εμείς τις κάρτες από το Αχίλλειο της Σίσσυ...

Dysk, "ήχος από πλάγια" (όχι βέβαια πλαγιος ήχος" μοι φαίνεται ο ήχος δήθεν τσουγκρίσματος ποτηριών που ακούγεται στο "πέντε χρόνια δικασμένος μέσα στο Γεντί Κουλέ" ενώ κυριαρχεί το βιολάκι αλλά πέφτει και κουβεντούλα.

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Μου άρεσε το παράδειγμα του Πετεφρή για τον πλάγιο ήχο.
Αλλά ο dsyk δεν ακούει ρεμπέτικα και δεν θα βρει το σημείο αναφοράς.
Για να τον διευκολύνω θα προσφέρω ένα άλλο παράδειγμα πιο οικείο σ' αυτόν:
Στους πλάγιους ήχους ανήκει η φωνή του Γκλεν Γκουλντ καθώς σιγομουρμουρά μεταπηδώντας από φράση σε φράση ενώ ερμηνεύει Μπαχ. Δημιουργεί έτσι μια μονοκονδυλιά, ή καλύτερα έναν ίσκιο της πολυδιάστατης-πολυφωνικής γραφής. Θα μπορούσε να αφαιρεθεί το μουρμούρισμά του, χωρίς να έχει αφαιρεθεί τίποτα από την μουσική του Μπαχ - ταυτόχρονα όμως θα έλειπε κάτι από την ερμηνεία του Γκλεν Γκουλντ.