20/11/09

Μονωδία


Έτονε και τρωγόπιναν ένας ρήγας, ένας πρωτομάστορας κι ένας στραδιότις, τζαούσης. Πάνω στην κουρουμπουγάτσα, λέει ο ρήγας πως ξίνισε το κρασί του και κλαίει, διότι χάθηκαν έτζι μουζούρια δεκατέσσερα και πλήθος βουτζίων . Ξύδια και ξυνήθρες. Ου φροντίς του λέγει ο τζαούσης ο βασιβουζούκος, να μου τα δώκεις να ποτίσω τους λαούς που δεν κατέουν. Ο πρωτομάστορας του λέγει πως υπάρχει γιατρικό. Να εκμετρήσει το χαμένο κρασί και να φέρει δυό καραβιές μαλακό, γλυκύ ,ασθενές και ουγγαρέζικο, να τα αναμίξει και τότενες θα έχει καλό γλυκόπιοτο κρασάκι γιά χρεία δικιά του και των δούλων του. Εθαύμασεν ο βασιλεύς ,ανέθεσεν στον πρωτομάστορα την δουλειά και τους απέλυσεν ερευγόμενος, να κοιμηθεί μες στην τρελή χαρά. Ο τζαούσης ο τζαγκραβολιστής απόρησεν που πήρεν ο πρωτομάστορας την εργολαβίαν και τον ηρώτα πόθεν ηξερε το κόλπο με το ανακάτεμα. Δεν υπάρχει κόλπο απάντησεν ο καλός τεχνίτης. Έχω κερδίσει το διάφορον, τον λουφέν και την δεκάτην από κρασοβόλι δύο καραβιώνε. Το κρασί που εξύνισεν ευθύς θα το πετάξω, διότι το ξυνόν υπερισχύει του γλυκέος ακόμη και σε αναλογίαν μία στο χιλιάρι.Μα τότενες, του λέγει ο στραδιότης ο το ροκάνι φέρων,είσαι απατεών και κούρσαρης. Είμαι καλός τεχνίτης, απάντησεν ο χήρος πρωτομάστορας, και μετά το κτίσιμον της κυράς μου στο κωλογεφύριν του τσιμπιδομούνη του βασιλέως, ό,τι και να πράξω άτιμον, θεμιτόν μοι φαίνεται.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
γιοφύρι εθεμέλιωσαν στης Άρτας το ποτάμι. Μοιρολογιούν οι μάστοροι και κλαιν οι μαθητάδες:
"Αλοίμονο στούς κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας,
ολημερίς να χτίζουμε το βράδυ να γκρεμιέται.ήρθε η ώρα να περάσουμε από την παθητική αναμονή στην ενεργό λαϊκή παρουσία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας

Πουλάκι εδιάβη κι έκατσε αντίκρυ στό ποτάμι,
δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σαν χελιδόνι,
παρά εκελάηδε κι έλεγε ανθρώπινη λαλίτσα:
‘’Πως είναι δυνατό να παραμένουν σε θέσεις κρίσιμες για το έθνος εκείνοι που ευθύνονται για την εθνική συμφορά; Για να προστατέψετε το έθνος, για να ανοίξετε το δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία, αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει, και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,
παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα,
που έρχεται αργά τ' αποταχύ και πάρωρα το γιόμα."

μετα τιμης
Τσικλάγιο Αρρακίμπα

χ.ζ. είπε...

ο συνδυασμός εικόνας, γλώσσας, τίτλου, αλληγορίας (ξέρω γω) κλπ είναι τόσο μπροστά, που εκτός από την αμυδρά σκόνη του πετεφρή δεν μπορώ να διακρίνω τίποτ΄άλλο.

Μαύρος Γάτος είπε...

Γράπσε κάτι και για εκείνον που έσφαξε την κόρη του για να πάει να μαζέπσει το γκοενάκι του αδερφού του που τό 'χε σκάσει με άλλον...

sissa ben dahir είπε...

Θα ημπορούσε άραγες πρωτομάστορας τις να εισάγει καραβιές δύο καθαράς συνειδήσεως στη χώρα και να πετάξει την ξυνισμένην; Αν τα καταφέρει ας βγάλει και ιντερέσο.

Πετεφρής είπε...

Ανώνυμε, αυτή η "αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία" μου φαίνεται ότι φοράει Λακρουά, τελευταίως...

ΧΖ,γαμώτη,και νόμισα ότι μήτε η σκόνη μου δεν θα υπήρχε πλέον...

Μαυροκαττή, σιγά μη γράπσο γιά εκείνην που τον ήθελε αλλά ήθελε και τον άλλον και εντέλει φαρμακωθήκασι από ομπολύ μπαμπαλισμό (μπαμπαλισμός=η φιλική κενολογία, πλήθουσα τρυφερισμάτων)

Σισσα, όχι, νάιν,καπούτ. Δεν θα ημπορούσε. "Πρωτομάστορος απόγειον, το κλαίειν και δερνοκοπισκάσθαι", ως αποτιμά την συμβολήν του ο Γεώργιος Αμοιρούτζης, γραμματεύς του Ταμερλάνου.

Ανώνυμος είπε...

Τρώω κι εγώ τη σκόνη του Πετεφρή.

Ανώνυμος είπε...

Πολιτικη αλληγορια ειπε απο το βαθος η συμβια μου μετα το περας της αναγνωσεως.