Η γαλήνη στον γκρεμό

Η εξουσία, δεν έχει καμία φαντασία.
Πάνω στο ξεφύλλισμα, μέρες αρχείου, συναντώ κείμενα, σημειώσεις και δείγματα, που "προφητεύουν" δεινά που πραγματοποιήθηκαν, ή αποτιμούν σωστά (σπάνιο,αλλα συμβαίνει) μιά πορεία διάττοντος φλογισμένου όντος που κάποια εποχή το θεωρούσαν φτιαγμένο από υπερφυά ύλη.
Η ανάγνωση τέτοιας υφής λέξεων, τελειώνει πάντα με άγχος. Οι προτάσεις εκπέμπουν απρέπεια και μιάς μορφής υστερία. Μήτε πλάκα δεν έχουν. Εάν ξεκίνησαν με παιγνιώδη χαρακτήρα, δεν τον έχουν πιά. Διότι πίσω από τις λέξεις, βρίσκεται το "εγώ καλά σου τά΄λεγα", ή μιά ομιλία του Χαραλαμπίδη, ή ένας αδικημένος εκτελεστικάριος. Μερικές φορές, μιά ήσσων θεότης που ατύχησε να μολευτεί από καλλικαντζαρισμό, θυμοσοφία, αίσθηση πως τελώνιο ήταν και ίπταται.
Γι΄αυτά και μύρια άλλα, καταλήγω πως η επώδυνη σιωπή είναι ακατάλληλος τόπος να ασκηθεί η τελετουργική βωμολοχία.Σπουδαία υπηρεσία η νοσηλευτική του όντος. Δηλαδή να είσαι ακίνητος, ανέκφραστος, μη απειλητικός,κι όμως, να αποτυπώνεται στο πρόσωπό σου εύγλωττα το μπινελίκι.Κι ολόγυρα, να σε θεωρούν βλάκα ή πεπερασμένο .Το ίδιο είναι.
Τα υπόλοιπα είναι στοιχήματα προς εαυτόν ,ήτοι λεξεις που θα τους έπρεπε βαθύς καθαρισμός, έως και εξαφάνιση.
Χειρότερη κι από τον χαμό στο ίσωμα, είναι η γαλήνη στον γκρεμό.