H λοξή ματιά της τεχνολογίας

Ας ξεκινήσουμε με μιά μελούρα, ένα ρομαντιλί. Βρήκα τις φωτογραφίες αποφοίτησης των γονιών μου από τα διδασκαλεία τους.

Π

Διδασκαλείο Φλωρίνης, εσωτερική αυλή, 1930. Ο πατέρας μου στην τρίτη σειρά, τέταρτος εκ δεξιών.

Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, Αρχαιολογικού Μουσείου, 1943. Η μητέρα μου,πρώτη σειρά, τρίτη εκ δεξιών με το λευκό ταγεράκι.

Αλλά το θέμα δεν βγαίνει από την διαφορά των 13 ετών, τις ενδιάμεσες παρατηρήσεις εσωτερικού μονολογου και άλλα, τρίβια και σαλονικώδη, παχύρευστα.

Ερχεται από το φωτογραφικό χαρτί.

Στην Φλώρινα του 1930 και στην Θεσσαλονίκη του 1943, το χαρτί έχει ακριβώς την ίδια ποιότητα και τις ίδιες διαστάσεις: 17,5 Χ 22,2 εκατοστά. Προφανώς extrait από 7 ίντσες Χ 9.
Στις αποφοιτήσεις λοιπόν,σε γάμους και πουρνάρια, σε επετειακές στιγμές, οι φωτογράφοι, επι δεκατρία τουλαχιστον χρόνια ,είχαν κοινή πηγή του προϊόντος αυτού, σύγκολλα με την πηγή των δακρύων των χρηστών τους.
Σε αυτά τα χρόνια, ιδρύθηκαν ταχυπιεστήρια, άρχισε το έγχρωμο να εμφανίζεται σε εφημερίδες, ατελεις τετραχρωμίες, αλλα ο έμπορος του χαρτιού, τα ίδια παντελάκη μου. Παρά την Κρίση κια το Κράχ, παρά τα κινήματα και τον Πόλεμο, το Ανσλους και την Βαρσοβία, την Κατοχή και το ΕΑΜ. Το χαρτί, 17.5Χ 22.2.
Αντε τώρα πείσε με πως έγιναν κοσμοιστορικά γεγονότα που επέβαλαν ,από τα roaring twenties έως τα war bonds, να μη κουνηθεί φύλλο στην χαρτοβιομηχανία ειδικού τύπου.To ημι-γυαλιστερό χαρτί, κοντά στα 120 γραμμάρια, κομμένο από 12Χ18 ίντσες κομμάτι(μάλλον) και ξακρισμένο, ήταν η ναυαρχίδα των ομαδικων φωτογραφιών, από τα χρόνια του Κράχ έως τα χρόνια του Κούρσκ...