Ιστορίες με βελονάκι

Το πρόγραμμα της  χριστουγενιάτικης γιορτής του δημοτικού σχολείου Μεσιανού, 1945. Η μάνα που πρωτοδιορίστηκε εκεί κοινοτική, 6 Νοεμβρίου.Το σχολειό άνοιξε πρώτη φορά μετά το 1941. Εφτιαξε το πρόγραμμα ,χειροποίητο. Εμεινε έναν χρόνο. Είχε ρωτήσει κάποια στιγμή έναν των Ταγμάτων Ασφαλείας άν συνάντησε έναν ξάδερφό της, ονόματι Νίκο Κωστόπουλο που ήταν ντυμένος στην ομάδα του Δάγκουλα και αγνοούμενος από το τέλος του 44, οπότε εκείνος της είπε πως έναν Νίκος βλογιοκομμένος τον κρέμασαν στον σταθμό του Τεκελή, κατεβάζοντάς τον από το τραίνο που κουβάλαγε Γερμανούς. Αυτός ήταν. Οι Λιτοχωρινοί συγγενείς το έμαθαν μέσω Μεσιανού. Την εποχή εκείνη ήταν σα να τηλεγραφούσαν από Χαβάη στην Μογγολία μεσω Μπαταάν.

Ο Νίκος αυτός, ντυμένος γερμανική στολή και κάνοντας στρακες στις μπότες του, εμφανίστηκε Ιούλιο 1944 στο σπίτι της θειάς του, κονα Λεγκως και ζήτησε από την Θωμαή και την Λιολιω, εξαδέρφες, να ντυθούν και να τις πάει στις γυμναστικές επιδείξεις που θα γινόταν στη ΧΑΝΘ, παρουσία των αρχών. Η Θωμαή χάρηκε και άρχισε να ετοιμάζεται ,η μάνα μου η Λιολιώ δαγκώθηκε. Πήγε στο μικρό καμαράκι που έβλεπε στην΄Αρεος και έγραψε σημείωμα στην φιληνάδα της ,την Ελένη Σφέτκου "έλα Ελένη τάχα να με πάρεις γιά τα Γαλλικά που έχουμε μάθημα με τον κουτσό.Ζήτημα ζωής και θανάτου". Ανοιξε το παντζουράκι, κι έξω έπαιζαν οι γαβριάδες μπικο. Ανάμεσά τους σμικροί, ο Χρήστος και ο Γιώργος Χειμωνάς, αδέλφια. Τους έδωσε το σημείωμα και τους είπε να το πάνε στην Ελένη. Περδίκα 35, παρακάτω. Πήγαν τα παιδια, κι ενώ ο ταγματασφαλιτης περίμενε να ετοιμαστούν τα κορίτσια, εμφανίστηκε η Ελένη τάχα ξεχασμένη και ήβαλε τις φωνές στη Λιολιώ που είχαν γαλλικά και το ξέχασαν. Ετσι πήγαν ο Νίκος και η Θωμαή.

Αυτήν την Θωμαή την μνημονεύει ο Χειμωνάς στο γιατρός Ινεότης. Ηταν παντρεμένη με έναν Βαλκαβά, που είχε ανταλλακτικά αυτοκινήτων στο Βαρδάρι κοντά στο φαρμακείο Ζωγράφου και μετά άνοιξε μαγαζί μέ έπιπλα κουζίνας στο Λιτόχωρο.Είχα αγοράσει με κάτι λίρες ένα τζίπ, τέλη του 44 από κάτι Σκοτσέζους φαντάρους και το κρύψανε στην αυλή, αλλα έψαχναν όπλα και τους πιάσανε. Πέρασε κάτι μηνάκια στο Επταπύργιο και οι εξαδέλφες τουπ ήγαιναν τσιγάρα.

Στην ίδια αυλή ,φθινόπωρο του 1943 εμφανίστηκε ο καθηγητής Ιμβριώτης με το συνθηματικό "χαιρετίσματα από τον τάδε". Η Αννα, υπεύθυνη της ΕΠΟΝ είχε ειδοποιήσει τη μάνα μου και την περίμενε. Ο άνθρωπος ζήτησε να αποσυρθεί σε ένα δωμάτιο ,και επίσης ένα ψαλλιδάκι. Εκεί, έκοψε την φόδρα από το σακάκι του, έβγαλε ΄να χαρτί και τό΄βαλε στην τσέπη. Μετά πήγαν Αρεος-Κυβερνίδου-Λυσσέ-Εκθεση (εκεί ήταν παλιά) ΧΑΝΘ, παλιά παραλία και στην Λεσχη Τραπεζικών,δίπλα στο σινεμά Αστόρια, είχαν οργανώσει (η ΕΠΟΝ) ένα πάρτι. Η μάνα μου έπρεπε να παραδώσει τον Ιμβριώτη σε έναν επικεφαλής με το όνομα Θανάσης. Τον βρήκε, τον άφησε εκεί και έφυγε.

Ο Θανάσης, ο Φώτης και η Αννα, ήταν ψευδώνυμα των επκεφαλής της ΕΠΟΝ στη Σαλονίκη. Είχαν γιάφκα στο σπίτι της μάνας μου και συνεδρίαζαν μιά φορά το μήνα.Γύρω στα οκτώ άτομα. Εδιναν ένα ποσό στην κονα Λεγκω και τους μαγείρευε, να τρώνε. Ερχόταν από τις συνοικίες και έδιναν λογαριασμό. ΑΥτό συνεχίστηκε μετά τον Οκτώβριο του 44 στο Ματζέστικ, στην παραλία.Στον όροφο ήταν γραφεία της ΕΠΟΝ, ένα είδος Διαφώτισης. Στο ισόγειο λειτουργούσε καντίνα που τάιζαν τα στελέχη από την επαρχία. Η μάνα μου είχε ένα γραφείο εκεί και λάμβανε εντολές από την Αννα. Είχε και κάρτα και κάθε μεσημέρι έτρωγαν απέναντι στο Αστόρια. Καμιά φορά έβλεπε εκεί και τον Μάνο Κατράκη.

Αυτά κράτησαν λίγο ,όσο ήταν στην κυβέρνηση ο Ζεύγος και ο Σβώλος, δηλαδή αρχές Νοέμβρη του 44. Μετά άρχισε να γίνεται μπάχαλο και ακόμη και η ΟΠΛΑ ήρθε στο σπίτι της μάνας μου (΄ηταν με κόκκινες γραβάτες, θυμάται) και πήραν ρούχα γιά να στείλου στο βουνό.

Παραδόξως, με τόση ΕΠΟΝ και ξαφνιάστηκαν όταν είδαν κόκκινες σημαίες του Αγίου Δημητρίου σε πανέρια στα στενά της παραλίας.Ελεγαν "αφού εμείς είμαστε ΕΠΟΝ!".Καθώς δεν μου φαίνονται αυτά αφελή, νομίζω ότι φρόντισαν να σβήσουν επιλεκτικά διάφορες αναμνήσεις με σημαδεμένη σβήστρα. ΥΠάρχει τέτοιο πράμα; θα αναρωτηθείτε. Μόνον ουρανός δεν υπάρχει, σας απαντώ.