Γαλήνη στον γκρεμό.

Στην κοινωνία της κυβερνητικής και της πλήξης όπου οι νέοι για να παραβιάσουν τις πόρτες της αίσθησης, παίζουν στις δημόσιες πλατείες τα «μυστήρια» της επανάστασης, τι απέγιναν άραγε, οι μακαρισμοί των φτωχών και των περιφρονημένων αυτού του κόσμου, η πρωτοκαθεδρία στον Παράδεισο του ληστή και η παρθενική καταξίωση της πόρνης;

Μέσα στο πλαίσιο αυτού του κρυστάλλινου παλατιού, με τα LCD και TFT παράθυρα, που με τόση μεγαλοφυϊα κατήγγειλε ο Ντοστογιέφσκη, του μαθηματικοποιημένου, προγραμματισμένου και ρυθμισμένου από έννοιες όπως η παραγωγικότητα, η οικονομική ανάπτυξη, τα κάθε είδους δικαιώματα του κόσμου, η παράβαση δεν είναι ο ορθολογισμός, αλλά ο άνθρωπος στην ακόρεστη δίψα του να βρίσκεται επέκεινα.



«Αρνιόμαστε» έλεγε μια επιγραφή στο Odeon, τον Μάη του 68, να μας αποθηκεύουν στις πολυκατοικίες, να μας απογράφουν, να μας κάνουν κατήχηση, να μας κοπαδιάζουν, να μας φουσκώνουν στα λόγια…να μας τηλεκατευθύνουν… να μας κάνουν καρτέλλες … και στις τηλεοράσεις του 2010 καλοαναθρεμμένοι και καλοθρεμένοι «κύριοι» -πολλοί απ’ τους οποίους νόμισαν στα νειάτα τους (τον Μάη του 68 ίσως;) πως τα καθαρής ισχύος αιτηματά τους ήσαν η Ελευθερία - στο κύριο ερώτημα «Ελευθερία ή αναγκαιότητα;» απαντούν: «αναγκαιότητα».Ανάγκη να υπάρχει ένα σύστημα ελέγχου του χάους και του θανάτου τελικώς, ενώ η ελευθερία παραμένει άφαντη.

Η κατάρρευση της πατρότητας…!

Κάθε πατρική αυθεντία , κάτω από την επίδραση του Χέγκελ και του Μάρξ γίνεται αισθητή σαν σχέση «κυρίου –δούλου». Και ευνουχίζει τον «δούλο-υιό» διδασκοντάς τον να συνεχίσει να βλέπει τον κόσμο έτσι, προτού πεθάνει πνιγμένη στα ίδια της τα αίματα.

Ο Ντοστογιέφσκη έχει περιγράψει στους Καραμάζοφ αυτόν τον θάνατο αλλά και την ανάσταση, υπό συνθήκες, μιας άλλης πατρότητας. Περιγράφει μια τραγωδία που συναντιέται με την τραγωδία αυτού του ιδίου, του συγγραφέα Ντοστογιέφσκη, που ο πατέρας του ήταν ένας ακόλαστος αφέντης, και οι χωρικοί του, τον δολοφόνησαν τελικά συντρίβοντας τα γεννητικά του όργανα με μια πέτρα. Οι στάρτσι της Όπτινα και ο άγιος Τύχων του Ζαντόσκ τον οδήγησαν ν’ ανακαλύψη μια άλλη πατρότητα. Αυτήν που συμβούλευε ο Αιγύπτιος αββάς (πατέρας) Ποιμένας… «μη δίνης εντολές, νάσαι παράδειγμα, όχι νομοθέτης». Ο πανίσχυρος εξαναγκασμός στον οποίο ένας τέτοιος, πολύ σπάνιος «πατέρας», υποβάλλει με το παράδειγμα του, δεν ευνουχίζει, είναι απλά και μόνο ό,τι μας χρειάζεται για να περάσουμε από το στάδιο του δούλου, βαδίζοντας αργά προς την ελευθερία. Γιατί αργά βαδίζει ο Χριστός.

Για το λόγο αυτό μέσα στους Αδελφούς Καραμάζοφ αντιπαραβάλλεται στην πατροκτόνα επανάσταση η παρουσία του «πατέρα» Ζωσιμά σαν φώς γιατριάς. Η σχέση κυρίου – σκλάβου αντιστρέφεται, όχι στα επίπεδα μιας αδελφοσύνης που έχει εγκαταλειφθή στον εαυτό της, δηλαδή σε μια δημοκρατική αποδοχή γενικών και γήινων αρχών, το κοινωνικό εξ άλλου είναι μια διάσταση του προσωπικού και όχι το αντίστροφο, αλλά κατ’ εικόνα της Τριάδος, στα όρια του Μυστηρίου του Πατέρα που «γεννά» τον Υιό Του για ν’ αναπαυθεί σε Αυτόν το Πνεύμα της Ζωής. Δηλαδή ό Ένας μέσα στον Άλλο.



Πρέπει να παραδεχθώ –όσο κι αν αυτό με ξεβολεύει- πως μια πρόοδος που δεν προσανατολίζεται στην ανάσταση των πάντων, δεν είναι παρά μια διαδοχή από δολοφονίες. Γαλήνη στον γκρεμό.