Πετεφρής: ο φλασέμπορας

Οκτώ χιλιάδες λέξεις είναι πολλές, ακόμη και γιά ρουτινιέρη της εμβέλειάς μου.Είπα να ξεσκάσω με μιά βόλτα στο χωριό, εφοδιασμένος με μία επινόηση που αείποτε περιφρονούσα. Το φλάς. Γιά κάποιον λόγο, δεν μου άρεζε το φλάς. Βγήκα και ξεκίνησα να χτυπάω όχι θέματα, αλλά ό,τι έμοιαζε ουδέτερο. Γρήγορα μπήκα στο νόημα.Το φλάς είναι αιτιώδες τμήμα ενός εμπορίου εντυπώσεων.

Έφτασα στο σπίτι των ονείρων μου, ένα κυβάκι του 18ου αιώνα,κομμένο στη μέση από μισακάρη που έχτισε αλλοιώς το δικό του κληρονομικό, όχι παραπάνω από πέντε τετραγωνικά σε κάθε όροφο. Έχει δύο.Συνολικά,λιγότερα από είκοσι κυβικά εσωτερικού χώρου. Άν καταργήσεις το μεσοπάτωμα και κοιμάσει σε μπερζέρα, όπως μερικοί μερικοί, χωράς μιάς χαρά μέσα και ολοκληρώνεις την ζωή σου, κι άς σε κοροϊδεύουν απέξω ότι κατοικείς κενοτάφιο.


Μετά, καθώς ήμουν διαθέσιμος στο νυχτερινό παζάρι υποθέσεων εργασίας, πρόσεξα το πανεθύρι απ΄όπου θα έβλεπα τον κόσμο πλέον, εάν ίσχυαν όλα τα "άν".Και λόγω του φλας, κι επειδή δεν ήμουνα φλασέμπορας ,αλλά φλασονομεύς ,επομένως απρόσεκτος, φλάσαρε μέσα μου η φρικτή αλητεία του μέλλοντός μου:

Ακόμη κι άν γινόμουν ο διαχειριστής, ο μάστορας, ο οικοκύριος της κρύπτης, στον τοίχο θα χαράζονταν εξίτηλα πλήν επωδύνως, μορφές σε σχετικό ζόρισμα, διότι το να παίζεις το φάσμα και το φάντασμα, δεν είναι ταυτόν με την παρταόλα.Θα ήμην φυλακωμένος στο υπόγειο,και θα με παράστεκαν όλοι αυτούνοι.

Έφταιγε το φλάς,κατέληξα ως φλασαρχίδης. Να: το γλυκύ φλωρεντινό μιάς άλλης ερημίας, υπάρχει μόνον επειδή πέρασα τον φακό της κάμερας μέσα από το μάτι από΄να κοτετσόσυρμα. Χωρίς φλασοδιαχείριση, δεν υπάρχει γλυκύ φλωρεντινί, άχ τι μιτσά που ήντουνε τα καλύβια των, ωχ λελε μάικω τι εύμορφος ο επτανησιακός πολιτισμός, και λοιπά, και λοιπά.

Διότι άν φλασάρεις πάνω στο κοτετσόσυρμα, δεν σε σώζουν οι αναλογίες ,το διάγραγμα και το ζούμ.Το σπίτι γίνεται θεωρία φυλακής, ψυχοθεραπεία, άστα να πάνε, δηλαδή.

Γι΄αυτό και γύρισα στο σπιτικό μου, ως τραλαλά και γρούτσου γρούτσου, ανέμελος σουταριστης γιασεμιών που επιμένουν,αποφασισμένος να ξεπεράσω την αίσθηση των πραγμάτων που ήρθαν και πέρασαν.

Πρέπει να βάλω κόφτη στις πέντε χιλιάδες λέξεις ημερησίως. Η να παστεριώνω τις υπόλοιπες. Αυτές φταίνε, όχι τα φλάς του βραδυνού πρωιού.