23/12/08

Χοιροβοσκός: Χάσμα Γενεών.



Εμπνέομαι από τον Μπερεκέτη. Προσπαθώ να συνομιλήσω με τα όσα γράφει αυτοσχεδιάζοντας. Χάσμα γενεών, και πως αυτό γεφυρώνεται, αν είσαι εξηντατριών χρόνων έφηβος ( γεννηθείς στα 1946) και λέγεσαι Joao Bosco; Τσιμπάς την κιθαρίτσα σου, γράφεις ένα τραγούδι που έχει τον τίτλο «Incompatibilidade de gênios», το χάσμα γενεών που λέγαμε, φωνάζεις κάτι συνομηλίκους σου σαν τον Ιvan Lins ( εξηνταενός ετών, τραγούδι), τον Nelson Ayres ( πλήκτρα) αγνώστου υπερηλικίας, και μην τον βλέπεις που παίζει πλήκτρα, παίζει, και συμφωνικά έργα του Villa Lobos. Μετά μαζεύεις την πιτσιρικαρία –που λέει ο λόγος- , τον Nico Assumpção, μπάσσο (1954), τον Nelson Faria, κιθάρα, (1963), τον Kiko Freitas τύμπανα (1969) τον Κουβανό Gonzalo Rubalcaba πιάνο(1963) και όλοι μαζί κάνετε κέφι.

Βλέποντας το βίντεο εκτός από την μουσική και το ματάκι που κλείνει ο «πιτσιρικάς» Ρουμπακάλμπα στον Ζοάο, αρχίζοντας το εξαιρετικό σόλο του, δυο τρείς σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό.

1)Πως ο Joao Bosco έχει κάτι από Θάς. Στο στυλ και στο λούκ. Όποιος ξέρει τον Θάς, θα καταλάβει. Κουκουζέλη, παλιόπαιδο, μη γελάς εκεί πίσω, σε βλέπω!

2)Πως του Πετεφρή η ζωή, πάει πολύ πέρα από τα εξήντα, που μας έχει πρήξει με τις προφητείες του. Στο κάτω κάτω, τι προφητείες να κάνει ένας γραφιάς με τ’ όνομα Πετεφρής; Να λεγότανε τουλάχιστον Νοστράδαμος. Οι προφητείες είναι αλλουνού δουλειά, Θού Κύριε!

Image Hosted by ImageShack.us

3) Τελευταία, και πιο αστεία αυτή η σκέψη, είναι, το πως αυτό που επιτρέπει σε διαφορετικές (μουσικά) γενεές ανθρώπων, να βρίσκονται μαζί, είναι η κοινή γλώσσα, και ο μετρο-νόμος που αποτελούν την βάση για να αποκτήσει τα εκφραστικά του εργαλεία, ο καθένας, και πολύ αργότερα, αφού θα έχει πρώτα βασανιστεί από τον τρομακτικό μετρο-νόμο, και την απίστευτη πειθαρχία που αυτός ζητάει, να νοιώσει την απέραντη ελευθερία της αυτονομίας.

Βέβαια στην μουσική υπάρχουν κοινά αποδεκτές «αξίες» πάνω στις οποίες η κάθε γενεά κι ο καθένας ατομικά, μπορεί να δημιουργήσει, συνομιλήσει, αμφισβητήσει, τα όσα η προηγούμενη της έχει κληρονομήσει, πως δηλαδή το ολόκληρο περιέχει δύο μισά, ποτέ τρία, το ολίγον είναι χαρακτήρ αναβάσεως (αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι), και πως προτού σπάσεις το οργανό σου, το μέσον σου δηλαδή για να εκφραστείς, είναι νόμος, πως θα σ’ έχει σπάσει αυτό. Τουλάχιστον τα δαχτυλά σου και το κεφάλι σου. Eπανάσταση δεν ήθελες πουλάκι μου;

10 σχόλια:

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Πανάθεμά σε Χοιροβοσκέ...με συγκινείς.

Christophorus είπε...

Σωιστόοοις...!

Χάιντε, και καλά Χριστούγεννα!

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Γεράσιμε,

Πρώτος με συγκίνησες εσύ.Άσε που ζηλεύω τα Ελληνικά σου.Είπα να γράψω την "πολιτική" μου γνώμη με μουσικό τρόπο. Ετσι κι αλλοιώς όλες οι τέχνες απαιτούν υπακοή και πειθαρχία. Γέλαγα πάντα μ' εκείνους τους κολλεκτιβιστές που παρήγαγαν (αυτολεξεί) μουσική απο τυχαίους ήχους ώς γνήσια τέκνα του φουτουρισμού. Κάτι σαν Αλαβάνοι της μουσικής.Η Ζωή μας κρίνει όλους.Τον Κολτρεήν τον ξέρουν όλοι, αυτούς δεν τους θυμάται κανείς!


Χριστοφόρε,
Καλά Χριστούγεννα να 'χουμε παπουδιαμάντι!


Ανώνυμε/η,
Τα κόπυ πέηστ, τ' απαγορεύω εγώ στο σπίτι μου. Αν έχεις να πείς κάτι, πέστο. Ο αυτισμός, δεν τιμά ούτε εσένα, ούτε τους αναγνώστες, ούτε εμένα, ούτε τον καθηγητή Γιανναρά -που νομίζεις πως καταλαβαίνεις- τι έχει να πεί!

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Οι πολλοί θυμούνται για λίγο. Οι λίγοι για πολύ.

Juanita La Quejica είπε...

Εκτός από το Χάσμα Γενεών, υπάρχει και η Συνέχεια, η Εξέλιξη.
Δυνατό παράδειγμα ο Gonzalo Rubalcaba, τρίτη γενιά (ίσως και πιο πίσω, δεν έχω όμως ασφαλείς πληροφορίες) χαρισματικών μουσικών.
Πατέρας του ο Guillermo Rubalcaba, σπουδαίος Κουβανός πιανίστας της εποχής του Rubén González. Οταν γεννιόταν ο Gonzalo το 1962 o πατέρας του ίδρυε την Charanga του, έχοντας κληρονομήσει και αυτός με τη σειρά του από τον δικό του πατέρα το ταλέντο στο πιάνο. Σήμερα έχουν αναλάβει να συνεχίσουν το συγκρότημα οι άλλοι δύο αδερφοί του Gonzalo.
Τον τελευταίο χρόνο ξανακούσαμε τον 80χρονο πια Guillermo Rubalcaba στην Ευρώπη (και κάποιοι τυχεροί τον "χάρηκαν" και από κοντά), μέσω του τελευταίου cd του Diego El Cigala "Dos Lágrimas".

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Ινατί, ορέ τζόβενα, βγάλαμε τα σχόλια των "μαθητών"; ευτυχώς έχουν φυλαχτεί στο mail μου. Τα διαβάζω και νομίζω ότι ξανάγινα οκτάχρονο και τσακώνομαι με τον Χάμπον γιά χαλκομανίες και κουρσούμια.

πολυβιος είπε...

χοιροβοσκούλη, χρόνια πολλά ! υπέροχο το τραγουδάκι που συνοδεύει τον πρωινό χριστουγεννιάτικο καφέ μου. κάθε φορά που ακούω τέτοια βραζιλιανοπορτογαλέζικα, τους καταχαίρομαι αυτούς τους μουσικούς που τραγουδούν για τη χαρά της ζωής, με μια μικρή δόση φωτεινής μελαγχολίας. είναι το αντίθετο από τη μίζερη κλαψομουνίαση που μας δέρνει εδώ, επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τόσο ήλιο. μπάϊ δι γουέϊ, έχει ένα υπέροχο πρωινό εδώ στο νησί. καλά χριστούγεννα !

Γουφ είπε...

εχετε δίκιο!
η μουσική είναι ουμπεράλλες!

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

θείε Γούφα,
Είσαι εκτός συναγωνισμού.Είσαι Θεϊκός!!!

Γουφ είπε...

ε, ναι , προφανώς ΓΕΩΡΓΙΕ..

ειμαι ο Αναμαρτίας Λογωγκάου.

σας αποστελω ως ανταμοιβην το Γουφοσιντι μου, ηλεκτρονιακώς.

εχει και ψαλμωδη άσματα διοτι.