Πετεφρής: Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΑΜΩΤΗ

Ο Μπερεκέτης, στο προηγούμενο ποίημα, μου υπενθύμισε ότι τα πάντα ρεί, εκτός από το σκάκι. Δεν είναι ποδήλατο, που όντως δεν το ξεχνάς, μήτε σεξ, που το ξεχνάς αλλα δε σε παίρνει να το δείχνεις.Ήταν 1958, προς τα Χριστούγεννα, και η αφανής γονική μαστροπεία (η εσωτερική καλωδίωση των παλαιών γονέων, που τους οδηγούσε να μας διδάσκουν ακριβώς τα ίδια πράγματα την ίδια στιγμή, χωρίς να συνεννοούνται μεταξύ τους) στρίμωξε τον Μπίλη στις διδαχές της κυρα Λένης, τον Φάνη στις διαδαχές της κυρίας Φρόσως και εμένα στις διδαχές της κυρίας Βαγγελίτσας. Ως triaktinii ή ως βόδια θεοτικά, μας είπαν ότι ήταν πλέον ώρα να γραφτούμε κάπου, σε μιά ομάδα, σε έναν όμιλο, σε κατιτίς.

Τώρα που το σκέφτομαι, μας σύστησαν ομαδικές βακχείες επειδή παίζαμε το πουλί μας ασυνειδήτως άλλα μανιακά,επομένως κινδυνεύαμε από κατάθλιψη, πράγμα μιαρόν.Το ίδιο απόγευμα, συναντηθήκαμε και οι τρείς και είπαμε τον πόνο μας. Εκείνα τα χρόνια, δεν κρεμόταν από τα τσαούλια σου ένας γλυκίβραστος γονιός που σε «έγραφε». Μόνος σου τα μπάλωνες.
Καθήσαμε λοιπόν και συνεδριάσαμε , που να γραφτούμε. Στο κατηχητικό το αποκλείσαμε, αφ ένός διότι κάθε ναυτόπουλο-ελληνόπουλο ήταν αυτοδικαίως του κατηχητικού είτε πήγαινε είτε όχι, αφ΄ετέρου επειδή έμοιαζε με υποχρέωση και όχι με απασχόληση. Είπαμε να πάμε στους προσκόπους, που είχαν χακί ρούχα και τραγουδούσαν κάτι περίεργα και έλεγαν «ακέλα» και «το κακάο ψήνεται, γιουχαϊντί, γουχαϊντά, ψήνεται δε γίνεται, γιουχαϊντί αντά» και έβραζαν ένα μιτσό χελωνάκι ζωντανό και τού έβγαζαν το κρέας και φορούσαν το καυκαλάκι του ως ρυθμιστήρα της μαντήλας τους.Ασε που είχαν και διάφορα παράσημα.


Πήγαμε λοιπόν απέναντι, σε ένα μαγαζί με μπλέ καϊτια,με λερωμένα τζάμια, απέναντι από το σπίτι του Φωκά, που ήταν του εποικισμού, και ρωτήσαμε τι χρειάζεται γιά να γίνουμε πρόσκοποι. Ενας ψηλέκας και χοντρέλλος με κοντό παντελόνι, γέλασε και μας είπε ότι λόγω ηλικίας, πρέπει να γίνουμε λυκόπουλα. Λυκόπουλα ήταν κάτι μπασμένα με μπλέ σκούρα πουλόβερ και πράσινα καπελάκια με κίτρινες ακτινωτές ρίγες,που ήταν τόσο μικρά, ώστε στις παρελάσεις πήγαιναν στο κουτουρού.Ρωτήσαμε πόσο πρέπει να μείνουμε με τα βλαμμένα. Ο χοντρέλλας με το μίνι ζυπ, μας είπε ότι πρόσκοποι θα γινόμασταν μετά από δυό τρία χρονάκια ευδοκίμου λυκοπουλικής υπηρεσίας.Να πείς σε έναν δεκάχρονο του 1958, ότι οι ελπίδες του θα εκπληρωθούν την επόμενη δεκαετία, την σαστισμένα μακρυνή δεκαετία του 60, ήταν υπεράνω κάθε μετεμφυλιακού λογισμικού. Ο Μπίλης δήλωσε ότι μόνον ως ομαδάρχης κατ΄απονομήν χωρούσε στις ακέλλες και στα καναδέζικα χακί πεπέλα και φύγαμε.Απέναντι διαγωνίως ήταν ο νεοπαγής σκακιστικός όμιλος Γιαννιτσών. Πήγαμε και γραφτήκαμε.Πήγε και ο αδελφός μου την άλλη χρονιά, τετραετής.


Στον όμιλο πρέπει να μείναμε μερικά λεπτά, άντε μισή ή μία ώρα. Ήξερα τις κινήσεις από τον πατέρα μου και παίζαμε αραιά. Έπαιζα με πάθος με τους φίλους μου και όπου έβλεπα «σκακιστικό πρόβλημα», περνούσα ώρες προσπαθώντας να το λύσω. Αλλά η μεγάλη γαμώτη , έγινε το 1965, όταν, στη Θεσσαλονίκη,οι νέοι φίλοι μου έπαιζαν σκάκι .Έως το 1968 τα περισσότερα όνειρά μου, περιείχαν και πιόνια του παιχνιδιού.Δεν έφτασα ποτέ σε κάποιο αποκορύφωμα.Είμαι κακός παίκτης, προβλέπω το πολύ τρείς ή τέσσερις κινήσεις προς το φινάλε, κι όποτε παίζω με τον εαυτό μου, χάνω συστηματικά.