Σαν βγείς στον πηγαιμό γιά το Σιδάρι (κάτω στο Σιδάρι και στην Κρύα Βρύση/κυνηγός επήγε γιά να κυνηγήσει/δεν εκυνηγούσε ελαγούς κι ελάφια/ μόνο κυνηγούσε δύο μαύρα μάτια) μείνε στο πανόραμα, άντε και στα μάτια.
Μόλις πλησιάσεις τις σιδηροκατασκευές και την ώχρα του τοίχου μιάς τοπικής χασιέντας, μη σπεύδεις να κατηγορήσεις την ευτέλεια των καιρών που έχουν ρημάξει ένα αυθεντικό τοπίο.
Και νά γιατί διότι αφού επειδή.
13 σχόλια:
Δεν υπάρχει νερό εδώ, μονάχα βράχος.
Βράχος κι όχι νερό κι ο αμμουδερός δρόμος [...]
[...]Εμείς που ζούσαμε τώρα πεθαίνουμε. Με λίγη υπομονή.
Πετεφρή μου αλλάζεις τον αδόξαστο πρωϊνιάτικα. Εσύ κι ο Εliot. Πάω για καφέ!
Είμαι στον τέταρτο.Η ώχρα της δεύτερης εικόνας είναι ο δυτικός τοίχος του νεκροταφείου!μάλλον φοβούνται τα φαντάσματα και δεν δουλευει το χωροταξικό...
Kαι πούσαι;
Nα χαίρεστε τον Αη-Σπυρίδωνα:)
Μη με φορτώνεις, είπαμε!
"Ο συσχετισμός του Αγίου Σπυρίδωνος με ιερουργία συνδεδεμένη με το λείψανό του, έχει σαφή χρονολογικόν terminus. Την 12η Δεκεμβρίου 1452, στον ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, ετελέσθη η λεγομένη ενωτική λειτουργία, ιερουργούντος του εκ Μονεμβασίας Ισιδώρου, μιάς δραστήριας και αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του μεσαιωνικού κόσμου.Πλήθος Κωνσταντινουπολιτών παρακολούθησε την λειτουργία, που είχε στόχο την επιβεβαίωση της συνόδου της Φλωρεντίας, δηλαδή την επίσημη ανάδειξη της Ενώσεως των Εκκλησιών.Ηταν παρών ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και η αυλή του. Ανήμερα της γιορτής του Αγίου, το άγιο λείψανο λιτανεύτηκε σε αυτήν την σύναξη,σε ένα πυκνό εκκλησίασμα, του οποίου τις προθέσεις, δεν μπορούσε εύκολα να ανιχνεύσει ένας αυτόπτης. Οι Ρωμιοί, εκτός από μερικούς ενθέρμους ενωτικούς, γνώριζαν ότι η ενωτική λειτουργία ήταν μιά συνειδητά προσποιητή πράξη εξευμενισμού του Πάπα,και πίστευαν ότι με την παραχώρηση αυτή θα ξεκινούσε μιά διαδικασία ενίσχυσης της Πόλης από τις δυτικές δυνάμεις.Οι προσδοκίες αποδείχτηκαν αβάσιμες, αλλά την 12η Δεκεμβρίου δεν είχε αποδειχθεί τίποτε. Ο Ισίδωρος, κάποτε ορθόδοξος μητροπολίτης Κιέβου,είχε φτάσει ως λεγάτος του Πάπα,τον Σεπτέμβριο, αφού παρέμεινε ένα διάστημα στην Χίο, όπου στρατολόγησε έναν αριθμό στρατιωτών από την γενουάτικη παροικία του νησιού. Μαζί με τον λατίνο επίσκοπο Χίου Λεονάρδο, έγιναν δεκτοί από τον Κωνσταντίνο και κατάφεραν σε τρείς μήνες, να οργανώσουν την ενωτική τελετή, παρά τις αντιδράσεις. Ο άγιος Σπυρίδων αναπαυόταν στον ναό των Αγίων Αποστόλων, που βρισκόταν τότε σε ετοιμόρροπη κατάσταση και ενδεχομένως να είχε μεταφερθεί και σε άλλες αυτοκρατορικές μονές, όπου τον είχαν προσκυνήσει ευσεβείς Ρώσοι προσκυνητές.[ Αλλά η μονή του Παντοκράτορος ήταν ήδη το κέντρο των ανθενωτικών, και στην θύρα του είχε αναρτηθεί η δημόσια διαμαρτυρία του Γενναδίου γιά την επικείμενη Ένωση.Η «υφαρπαγή» του παλλαδίου μιάς μονής και η συμμετοχή του τιμίου λειψάνου στο ενωτικό συλλείτουργο, είχε σημαίνουσα θεολογική και ιδεολογική σημασία.]Ο άγιος Σπυρίδων, ο φέρων την ταπεινή σπυρίδα του αγωνιστή που είχε μεταπείσει τον εθνικό φιλόσοφο την εποχή της Νικαίας, ήταν το έμβλημα των ενωτικών γιά να μεταπείσουν τους αντιπάλους τους.
Πέρασαν μήνες. Η πόλις εάλω, και ο Ισίδωρος, ντυμένος ρούχα ταπεινά, διέφυγε τον θάνατο.Έζησε ακόμη δέκα χρόνια, ταξιδεύοντας και υπηρετώντας τόσο τον Πάπα, όσο και τους ομοεθνείς του που βρισκόταν στην μέγγενη της προσφυγιάς.[Τιμημένος με τους ψιλούς τίτλους του αρχιεπισκόπου Σαβίνων(της περιφέρειας της Ρώμης), Κολοφώνος(της Εφέσου) και Νικοπόλεως (της Ηπείρου),βοήθησε το 1456 τους Γραικούς της Βενετίας να κερδίσουν μιά πρώτη έγκριση ίδρυσης ορθοδόξου ναού στην νέα τους πατρίδα.Κατά σύμπτωση, το 1456 είναι και η χρονιά που ο Άγιος Σπυρίδων εμφανίζεται στο Κερκυραϊκό τοπίο. Με την σημερινή κατάσταση των πηγών, είναι αδύνατον να συνδυαστεί ο τίτλος του Νικοπόλεως με τα γεγονότα που ανιχνεύονται στην διπλανή Αρτα,αλλά και στην άλλη Ήπειρο, όπου κατά την παράδοση, ο Καλοχαιρέτης έφερε τον άγιο πρίν καταλήξει στην Κέρκυρα.Βέβαια στην Κέρκυρα ζεί και συγγράφει ένας διαπρύσιος οπαδός της Ένωσης, ο Γεώργιος Σφραντζής (1460-1478).
Τα είκοσι πρώτα χρόνια μετά την Άλωση, δεν ήταν ευνοϊκά γιά την διαμόρφωση γραικικών συσσωματώσεων στον μυχό της Αδριατικής. Οι μέτοικοι ήταν πολλοί και αξιόλογοι, με πνευματικό και οπλιτικό κύρος.Αλλά ο ενετικός στόλος δεν πρόλαβε να βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη. Οι αντίπαλοί τους, οι Γενοβέζοι, είχαν συμπράξει πιό αποτελεσματικά.Η Βενετία δεν σκόπευε να αγκαλιάσει με θέρμη ενωτικούς πρόσφυγες που χρωστούσαν πολλά στους Έλληνες της Ρώμης,όπως ο Βησσαρίων και ο Ισίδωρος,επειδή η σχέση της με τον Πάπα δημιουργούσε πολιτικό ζήτημα.Η πρώτη άδεια γιά ανέγερση ελληνικού ναού στην Βενετία ανακλήθηκε γρήγορα, και το 1470, μειώθηκαν και οι δεδομένες λειτουργίες στον Αγιο Βλάσιο που εξυπηρετούσε τους ορθοδόξους.Ακόμη και εάν ο Ισίδωρος επιθυμούσε να φέρει εν δόξη τον «ενωτικό άγιο» στην πόλη των Δόγηδων ( αυτή η υπόθεση εργασίας δεν έχει τεκμηρίωση προσώρας) οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες.Στην Κέρκυρα, αυτές οι μηχανορραφίες και οι ισοροπίες μεταξύ Πάπα και Γαληνοτάτης δεν είχαν γίνει κατανοητές.]Ο άγιος παρέμεινε προσωρινά φιλοξενούμενος στην πόλη, αυξάνοντας βέβαια το κύρος του μεταξύ των πιστών.Πάντως, το πρώτο αίτημα μεταφοράς του σκηνώματος στην Βενετία, δείχνει ότι ο αρχικός σχεδιασμός της μεταφοράς από την Κωνσταντινούπολη, δεν είχε τελικό σκοπό την Κέρκυρα, που προέκυψε από την εξαιρετικά ταραγμένη κατάσταση της ηπειρωτικής χώρας.Εως το 1466, το σκήνωμα βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Πολύευκτου.Η διαμάχη με τους Καλοχαιρέτηδες, έγειρε υπερ των τελευταίων, όταν προθυμοποιήθηκαν να παραδώσουν τον άγιο στην πόλη της Βενετίας.Το αίτημα, που έγινε το 1489,έγινε αποδεκτό από τον Δόγη, αλλά δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Το 1498, η κατάσταση της παροικίας των Γραικών στην Βενετία παίρνει οριστική μορφή: εγκρίνεται η δημιουργία Αδελφότητας, με ναό τον Άγιο Βλάσιο και προστάτη τον Αγιο Νικόλαο. Ο Αγιος Σπυρίδων θα μείνει στην Κέρκυρα. Οι προσωρινές του αναπαύσεις δεν επαρκούν. Είναι η ώρα γιά την μόνιμη εγκατάστασή του στο νησί. Οι Βενετοί δεν έχουν διάθεση να ανατρέψουν τις ισορροπίες,αποδίδοντας τον Αγιο στην ορθόδοξη κοινότητα, δηλαδή στον πρωτοπαπά. Με τον καιρό ,διαμορφώνεται και παγιώνεται η διακατοχή των Βουλγάρεων, μέσα από την παρέλαση ενός πλήθους αποδεικτικού υλικού, που έχει τεράστο ιστορικό ενδιαφέρον, κυρίως γιά την αποτύπωση της κερκυραϊκής κοινωνίας, και αφού προηγηθεί η παραδοχή ότι η παραχάραξη ή η πλαστότητα των αποδείξεων, δεν μειώνει την ιστορική τους σημασία.Λόγου χάρη δεν είναι τυχαία η αναμόχλευση της κτιτορικής ιστορίας στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν οι Ενετικές ισορροπίες δεν υπήρχαν πιά."
Ετυμολόγησε μοι και το "Σιδάρι", διδάσκαλε.
Ο άγιος Σπυρίδων, ο φέρων την ταπεινή σπυρίδα του αγωνιστή που είχε μεταπείσει τον εθνικό φιλόσοφο την εποχή της Νικαίας
Επιτρεψέ μου διδάσκαλε να εκσηγήσω πως σαν σου ευχήθηκα να χαίρεστε τον Αη Σπυρίδωνα, χαιρετούσα το αγωνιστικό σου πνεύμα και την τακτική συνομιλία σου με τον Πατέρα Θεμιστοκλή.
Ομως, και εδώ θα σε μαλώσω, με την αγάπη του υιού πρός τον πατέρα, σε ολόκληρο το κειμενό σου για τον Άγιο σ' ενδιαφέρει η εκμετάλλευση του Αγίου απο τους ανθρώπους.
Φαντάσου να σου έγραφα ένα πολυσέλιδο κείμενο με τον βίο και την πολιτεία κάποιου μπαγάσα ονόματι Εφραίμ και να σε ρώταγα μετά τι κατάλαβες απο την διδασκαλία του Ιησού Χριστού.
Ή,ακόμα καλύτερα τι πραγμάτωσε στη ζωή του ο Σπυρίδωνας ο ταπεινός γεωργός απο την Κύπρο;
:)
Μπερεκέτη μου, Σιδάρι είναι οικισμός στην παράλιο ΒΔ Κέρκυρα.Η "ποταμία του Σιδάρεως μνημονεύεται σε έγγραφο βυζαντινό του 14ου αιώνα,σχετικό με τα κτήματα ενός Μαλάκη,(σήμερα χωριό Δροσάτο, απέναντι από το χωριό μου, παλαιά Μαλακιοί).
Εάν προέρχεται από κάποιον Ισίδωρο (όπως το καβοΣίδερο στο κάστρο των Κορυφών) ή από κανένα Ζνταρ, ή ανάλογο άδηλο λεξίδιο ή κραυγούλα,δεν γνωρίζω.
Χοιροβοσκέ, μάλωνε υιέ, μάλωνε. Μόνο μη φέρεις κανέναν Κούγια να με μηνύσει-δεν αντέχω τα υπομνήματά του.Πάντως, και γονικώς,εάν ήτον να εξηγήσω σε έναν συγκαιρινό τις ο Χριστός και πόθεν έλκουν και έλκονται τα ετερώνυμα, τον βίο του Εφραίμ θα κατέγραφα πρωτίστως, με σπάνιες αναφορές στο έργο παλαιοτέρων του.
Μόνον εάν τιμηθεί ο ληστής και ο κάλπης, μπορεί να κοιμηθεί ειρηνικά ο μύστης.
Αυτόν τον Κούγια τονε κόβω για πολλά χούγια και γούστα.
Προκρίνω τον Κουγέα.
ελιζέ στο λονδινο,
ελιζέ στην αθηνα,
ελιζέ και στο Σιδαρι.
νυχτερινον κεντρον οπου πλερωνεις και σπας πιατα, τσιμεντα, πετας παλαια ποδηλατα ή σκουριασμενες γραφομηχανες για να κανεις εντυπωση.
δεν απαιτειται να φορας κουκουλα.
οτι πιο κοντινο σε νεκροταφειο
:D
παλαια αμαρτια ο w@lt.
ημουν εγω παραπανω
ΓΙΑΤΙ ΕΔΩ ΓΡΑΦΙΣ ΚΑΛΙΤΕΡΑ?
Που να ιδείς, Φιχτενμπάχεν, το άσπρο άλογο που φωτογράφισα δίπλα στα Ηλύσια πεδία του Σιδαρίου.Γιά τις ψυχαίς το έχουν.
Χομο,γράφω καλύτερα επειδή όταν είμαι με παρέες, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος,κι όχι το μάτσο αρχίδι που συνήθως με συνοδεύει διά βίου.
Ενώ εσί ίσε καλόσ όταν ισεμόνος.
Καθετί που μορφάζει ελλειπτικά κάτω από το φως του ήλιου, είναι η μόνη πίστωση της υπαρκτικής αληθοφάνειας μέσα στο σκοτάδι.
Κομίζοντας κάτι που μοιάζει με ελπίδα: μικρό παιχνίδι, λόγος, σπινθήρισμα, παύση, σκιόφως.
Εκτρώματα, σύμφωνα με όσα υπολογίσαμε άλλοτε ως σωστά. Τώρα, λες, να μην βιαστούμε να τα ρίξουμε. Γιατί πεθαίνουμε. Ναι..
εκεί που είμαστε ολομόναχοι βλάχοι με ριγμένες βλέννες και δόρατα και ολόγυμνοι.
S.
Δημοσίευση σχολίου