Ουδέποτε με ενδιέφερε η πραγματικότητα. Την άφηνα πάντα εκεί, στην πραγματικότητά της.
Είχα σκεφτεί ακόμα και να μονάσω. Αλλά το ξαναλέω: δεν μ’ ενδιαφέρει η πραγματικότητα, άρα γιατί να με ενδιαφέρει ο μοναχισμός;
Είχα σκεφτεί ακόμα και να μονάσω. Αλλά το ξαναλέω: δεν μ’ ενδιαφέρει η πραγματικότητα, άρα γιατί να με ενδιαφέρει ο μοναχισμός;
Ένας λογαριασμός της ΔΕΗ, είτε έχω να τον πληρώσω, είτε όχι, μου προξενεί το ίδιο άγχος. Η ημερομηνία λήξης πληρωμής είναι εκεί, είτε έχω να τον πληρώσω, είτε όχι. Καλύτερα να μου το κόψουν το ρεύμα. Να γλιτώσω από το άγχος της ημερομηνίας πληρωμής του λογαριασμού της ΔΕΗ.
Οι ημερομηνίες έχουν τριγύρω τους άτεγκτα σημεία, άπειρες άλλες ημερομηνίες : ένα μήνα πριν, εικοσιπέντε μέρες πριν, δέκα μέρες πριν, μια βδομάδα πριν, πέντε μέρες πριν, τρεις μέρες πριν, μια μέρα πριν, μια μέρα μετά, τρεις μέρες μετά….
Θέλω να κόψω κάθε σχέση μου με την πραγματικότητα. (Δηλαδή....., έλεγα ψέματα πριν, ότι δεν με ενδιαφέρει η πραγματικότητα. Αν δεν με ενδιέφερε πραγματικά, τότε δεν θα ετίθετο ζήτημα διακοπής της σχέσης μου μαζί της. Με απασχολεί λοιπόν. Το ότι με απασχολεί η πραγματικότητα είναι μία πραγματικότητα, όπως επίσης πραγματικότητα είναι ότι επιθυμώ να διακόψω κάθε σχέση μου μαζί της.)
-Είσαι ενσωματωμένος;
-Ενσωματωμένος, εγώ; Από πού κι ως πού;
-Είσαι, σου λέω. Δεν θέλεις, απλώς να το παραδεχτείς.
-Γιατί είμαι; Τι πάει να πει ενσωματωμένος;
-Μου μιλάς, με ρωτάς, μου απαντάς, άρα είσαι ενσωματωμένος.
Αυτό που πιο πολύ με βασανίζει, είναι όταν η πραγματικότητα παίρνει αυτό το αφ' υψηλού της. Όταν η πραγματικότητα, η ίδια η πραγματικότητα απαλλάσσεται από την πραγματικότητά της. Όταν τάχα ξεφορτώνεται τις ημερομηνίες. Όταν δεν μου λέει το πότε ακριβώς θέλει να είμαι εκεί, μέχρι πότε έχω το περιθώριο να υποταχθώ στις επιταγές της, ή έστω από πότε και μετά θα θεωρούμαι μη συμμορφωμένος. Και το ξέρω ότι το κάνει επίτηδες αυτό. Είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο που μπορεί να μου κάνει. Τότε με κάνει σκλάβο της, την μισώ και συνάμα την ερωτεύομαι τρελά: όταν δεν μου λέει πότε και πού και τι ακριβώς με θέλει. Και τότε για να τα βγάλω πέρα μαζεύω τις δυνάμεις μου και προσποιούμαι, ομιλώντας με ύφος μπλαζέ, προς τρίτους τάχα απευθυνόμενος, αλλά στην πραγματικότητα για να με ακούσει αυτή: "Ουδέποτε με ενδιέφερε η πραγματικότητα....".
Θέλω να κόψω κάθε σχέση μου με την πραγματικότητα. (Δηλαδή....., έλεγα ψέματα πριν, ότι δεν με ενδιαφέρει η πραγματικότητα. Αν δεν με ενδιέφερε πραγματικά, τότε δεν θα ετίθετο ζήτημα διακοπής της σχέσης μου μαζί της. Με απασχολεί λοιπόν. Το ότι με απασχολεί η πραγματικότητα είναι μία πραγματικότητα, όπως επίσης πραγματικότητα είναι ότι επιθυμώ να διακόψω κάθε σχέση μου μαζί της.)
-Είσαι ενσωματωμένος;
-Ενσωματωμένος, εγώ; Από πού κι ως πού;
-Είσαι, σου λέω. Δεν θέλεις, απλώς να το παραδεχτείς.
-Γιατί είμαι; Τι πάει να πει ενσωματωμένος;
-Μου μιλάς, με ρωτάς, μου απαντάς, άρα είσαι ενσωματωμένος.
Αυτό που πιο πολύ με βασανίζει, είναι όταν η πραγματικότητα παίρνει αυτό το αφ' υψηλού της. Όταν η πραγματικότητα, η ίδια η πραγματικότητα απαλλάσσεται από την πραγματικότητά της. Όταν τάχα ξεφορτώνεται τις ημερομηνίες. Όταν δεν μου λέει το πότε ακριβώς θέλει να είμαι εκεί, μέχρι πότε έχω το περιθώριο να υποταχθώ στις επιταγές της, ή έστω από πότε και μετά θα θεωρούμαι μη συμμορφωμένος. Και το ξέρω ότι το κάνει επίτηδες αυτό. Είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο που μπορεί να μου κάνει. Τότε με κάνει σκλάβο της, την μισώ και συνάμα την ερωτεύομαι τρελά: όταν δεν μου λέει πότε και πού και τι ακριβώς με θέλει. Και τότε για να τα βγάλω πέρα μαζεύω τις δυνάμεις μου και προσποιούμαι, ομιλώντας με ύφος μπλαζέ, προς τρίτους τάχα απευθυνόμενος, αλλά στην πραγματικότητα για να με ακούσει αυτή: "Ουδέποτε με ενδιέφερε η πραγματικότητα....".
18 σχόλια:
Time past and time future
Allow but a little consciousness.
To be conscious is not to be in time
But only in time can the moment in the rose garden,
The moment in the arbour where the rain beat,
The moment in the draughty church at smokefall
Be remembered; involved with past and future.
Only through time time is conquered.
........
........
The point of intersection of the timeless
With time, is an occupation for the saint
πολυ ωραιο αυτο που βαλατε με τις "αντιδρασεις"
βαζεις κει χαμω ενα συναρπαστικον και τελειωνει η υποθεση
Θέλετε να πείτε ότι έχει τόση η σχέση σας με τη ζωή ζωντάνια;
Καλώς, τότε, όλα.
Σ.
Κάπως τόλεγε ο Αλβέρτος: "Η πραγματικότητα είναι μια παραίσθηση που επιμένει". Θεάρεστη η προσπάθεια σου να περάσεις από την κερκόπορτα την άποψη ότι ο μοναχισμός "συλλαμβάνει" την πραγματικότητα.
Μα είναι προφανές ότι σας απασχολεί η πραγματικότητα, διαφορετικά δεν θα δημοσιοποιούσατε τέτοιες σκέψεις.
Το θέμα που απασχολεί εμένα τον ανώνυμο ας πούμε είναι, γιατί, όταν η δική μου πραγματικότητα, του Sraosha, του κυρ Πετεφρή, της γειτόνισσας και του γείτονα συναντιούνται και τείνουν να γίνουν μία και κοινή, γιατί τότε δεν μπορεί να υπάρξει συντονισμός και υπακοή σε έναν μαέστρο, σε έναν αρμοστή, σε έναν πρύτανη.
Περαστικέ, ευχαριστώ για το συγγενές κείμενο.
Fight Back, οι "αντιδράσεις" είναι ας πούμε "εικαστικό χιούμορ" του template αυτού του μπλογκ.
Ανώνυμε(η)Σ, μην συγχέουμε τη ζωή με την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι κατασκευή. Η ζωή είναι ουσία.(υποθέτω)
Δικτυοκράτορα, την πραγματικότητα την συνομολογούμε έχοντάς την κατασκευάσει υποκειμενικά, χωρίς ωστόσο να έχουμε έλεγχο των διαδικασιών κατασκευής της. Και γι αυτό σε ακραίες καταστάσεις υπακούουμε στα ένστικτά μας, ή καταλαμβανόμαστε από πανικό. Στις εύκολες καταστάσεις, στην καθημερινή ρουτίνα, απλώς δεν μπορούμε εντελώς να συνεννοηθούμε. Μέσω της τέχνης συνεννοούμαστε καλύτερα γιατί τότε ακιζόμενοι κλείνουμε χαριτωμένα ο ένας στον άλλο το μάτι. Στο κείμενο που έγραψα, πιο πολύ, να σου πω την αλήθεια, με ενδιέφερε η ανάδειξη μουσικών χαρακτηριστικών, κυριώς ο απόηχος ανακυκλούμενης μουσικής φόρμας.
dsyk, ήδη αυτά που είπα, πιστεύω σού απαντούν. Δεν σου ξέφυγε, μπαγασάκο, η κερκόπορτα...
Απορίες εκπροσώπων της νεολαίας προς την γερουσία, μέρος της οποίας διάλεξε ως επικοινωνιακό μέσο και αντίπραξη στην παραγωγή ιδεών το δίκτυο (και καλά έκανε):
- πώς σκοπεύετε να γεφυρώσετε το περιβόητο χάσμα γενεών στην εποχή μας;
- πώς δύνασθε να μας συμπαρασταθήτε στην προσέγγιση των στόχων και των ιδανικών μας, δεδομένου ότι το ιδεολογικό σας περίβλημα είναι λόγω ηλικίας διαφορετικό;
- τί έχετε να προτείνετε για την ένωση της προοδευτικότητας με την συντηρητικότητα;
- πώς μπορείτε να αντιμετωπίσετε τα ποικίλα συναισθήματά μας που ξεκινούν από μια βάση χρόνιας μετάθεσης των προβλημάτων αντί της λύσης τους;
- ποιά επικοινωνιακή τακτική να ακολουθήσει κατά την γνώμη σας ένας νέος στην προσπάθεια του να κάνει τον μεγαλύτερο κοινωνό των νεανικών ιδεών και αντιλήψεων;
- αποτελεί λέτε λύση το άνοιγμα σε έναν δημόσιο διάλογο, όπου η επιτυχία του θα εξαρτάται από τον σεβασμό στην οποιαδήποτε ιδεολογία;
- τέλος, πώς κατά την γνώμη σας μπορεί το δίκτυο να γίνει ανθρωπινότερο μέσο επικοινωνίας και να βγάλει τους νέους από την μοναξιά και τον παραλογισμό, που ούτως ή άλλως επικρατούν και στα παραδοσιακότερα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας;
Εν συντομία: με αγάπη.
Η σχέση του νέου με το παλιό, του παλιού με το νέο, μοιάζει εχθρική, αλλά στην βαθύτερη ουσία της, πιστεύω, είναι ερωτική.
Η Τέχνη λέω ότι μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα.
Σύντομα-σύντομα. Για να σας ευχαριστήσω για τη χαρά που πήρα από το σχόλιό σας. Πιστεύω να βρω τη δύναμη να απαντήσω εκτενέστερα σε ένα ποστ.
Σας ευχαριστούμε για τον αφουγκρασμό.
Την ευχή σας γέροντα.
Θα περιμένουμε όσο χρειαστεί, άλλωστε τα ερωτήματα χαρακτηρίζονται από διαχρονικότητα...:-)
Προς τον Ο/Η Νεολαίοι:
Αγαπητέ
Πολύ ενδιαφέροντα και τρέχοντα τα ερωτήματά σας, επειδή όμως φιλοξενούμενος είμαι κι εγώ σ' αυτόν τον ιστοτόπο θα αρκεστώ σε τούτο το μικρό που αφορά στο τρίτο ερώτημα σας: Το ότι αυτή η συζήτηση γίνεται στο παρόν μέσον που με τόση δυσκολία κατακτήσαμε λόγω ηλικίας, το ότι το χρησιμοποιούμε όσο πιο δημιουργικά μπορούμε και προς όφελος - με τις όσες διανοητικές δυνάμεις έχουμε, συναισθηματικό δυναμικό και εκπαιδευτικό ταλέντο - υμών κυρίως (εκπαιδευτικά άρθρα, νέα μουσική, τεχνικές συμβουλές, κλπ) είναι μιά απόδειξη, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο επιδιώκουμε την επικοινωνία και την γεφύρωση του υπαρκτού (λόγω διαφοράς ταχύτας υπερ υμών) και αναπόφευκτου (λόγω του υποκειμενικού χρόνου) χάσματος. Μην περιμένετε από εμάς μια νέα κοινωνικο-οικονομικο-πολιτική θεωρία που θα σας εντάσσει ενεργά και δημιουργικά εντός της, αυτοπεριοριζόμεθα στην Τέχνη και ειδικότερα στην Μουσική, αυτό όμως δεν είναι καθόλου λίγο...
Μια στιγμή....τώρα το προσέχω καλύτερα...διάβασα καλά; Σκέφτεστε τον αναχωρητισμό;;; Ε, όχι! Αν όλοι όσοι έχουν καλή αντίληψη των πραγμάτων και της πραγματικότητας "αναχωρούν", τότε τί θα γίνει μ' εμάς εδώ στον κόσμο;
Μου λέτε;
Ποιός σας έβαλε τέτοιες ιδέες πάλι;
Αμάν πια μ' αυτή την πραγματικότητα, έλεος πια!!!
κάτω η πραγματική πραγματικότητα.
Νεολαία,
Παρακαλώ εξηγήστε μας,
1)Ποιά είναι τα προβληματά σας προσωπικά;(και όχι γενικά και αφηρημένα)
2)Πώς κατανοείτε εσείς ότι η ηλικία καθορίζει το ιδεολογικό (άς το πούμε έτσι για την ώρα) περίβλημα;
3)Νομίζετε πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι μόνο "προοδευτικοί" ή μόνο "συντηρητικοί"; Ή μήπως πιστεύετε πως οι νέοι είναι προοδευτικοί και οι γέροι συντηρητικοί. Εκφράζεστε στερεοτυπικά άν δεν το καταλαβαίνετε.
4) Και μόνο η χρήση της έκφρασης "επικοινωνιακή τακτική" σημαίνει πως αμφότερα τα μέρη δεν προσπαθούν να κατανοήσουν το ένα το άλλο.
5)O σεβασμός στην οποιαδήποτε ιδεολογία είναι εκ προοιμίου ανέφικτος. Nα θυμάστε πώς όσα συμφέρουν τους ιδιοτελείς τα προπαγανδίζουν οι αφελείς. Δεν έχει υπάρξει ποτέ τέτοιος διάλογος
6) Τα μέσα δεν είναι ο σκοπός. Κανένα μέσο δεν έκανε ανθρωπινότερο, και ικανό για σχέση κανένα άνθρωπο άν δεν ήθελε κι εκείνος. Εχετε βέβαια ένα δίκαιο ώς πρός την πλάνη την οποία προπαγανδίζουν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης... στους νέους, πως τάχα μου, τα περισσότερα μέσα κάνουν καλύτερο τον άνθρωπο.
Πάντα όλο το marketing και οι πωλήσεις οιουδήποτε είδους, στους νέους θα στραφούν... τους "προοδευτικούς" και έτοιμους για εκμετάλλευση!
Ενας γνωστός μου, που τονε γουσταρε μια πιτσιρίκα, τον είπε και μαλάκα γιατί δεν την γάμισε. Σε καμμιά δεκαριά χρόνια μπορεί να σκέφτεται και μ' ευγνωμοσύνη τον συντηρητικό μαλάκα που αρνήθηκε "την πραγματικότητα".
Ρίχτε τα και ξανασπάστε τα. Οχι τα μαγαζιά. Τα όσα μας γράψατε!
Μην κοιτάτε που ο Μπερεκέτης ώς ευγενική ψυχή δεν διευκρίνησε τι είναι η αγάπη.
Προς τον Γερολαίο:
Δεν θέλουμε ν΄αναστατώσουμε κανέναν, κυρίως όταν πρόκειται για γέροντα και γερολαίο.
Για την πρώτη ερώτησή σας, τα προβλήματά μας συνοψίζονται στα επτά ερωτήματα που θέσαμε και πριν. Αν εμβαθύνετε, θα καταλάβετε. Δεν λέγονται προσωπικά, μιας και πρόκειται για σύνολο ανθρώπων όπως είμαστε εμείς οι νέοι.
Δεύτερον, για το ιδεολογικό περίβλημα, όταν η ηλικία είναι προχωρημένη συνήθως τότε ο άνθρωπος βλέπει κάπως πιο αποστασιοποιημένα τα πράγματα και λιγότερο παθιασμένα, έτσι που να διαλέγει τρόπους φυγής από την πραγματικότητα…
Γι’ αυτόν τον λόγο ο συντηρητισμός προσιδιάζει περισσότερο στους μεγαλύτερους απ’ ότι στους μικρούς.
Τέταρτο, το πρόβλημα της επικοινωνίας γενικά μεταξύ των ανθρώπων είναι διαχρονικό ζητούμενο. Φυσικά και έχει σχέση με την αδυναμία κατανόησης για πολλούς και διαφόρους λόγους.
Τώρα, για τον σεβασμό στην οποιαδήποτε ιδεολογία γνωρίζουμε ότι χρειάζεται παιδεία, μόρφωση, καλλιέργεια αλλά και εμπειρία, για να σεβαστεί κανείς την ιδεολογία του άλλου, πράγμα ίσως δύσκολο αλλά όχι και ακατόρθωτο, διαφορετικά δεν θα σχολιάζαμε σε ιστοχώρο γερόντων.
Και έκτο, το μέσο και τα μέσα προϋποθέτουν έναν σκοπό. Νομίζουμε ότι ο σκοπός εύκολα ξεχνιέται λόγω προσωπικών ελαττωμάτων αλλά και προσωπικών συμφερόντων, που παραγκωνίζουν το γενικό όφελος και καλό. Παραδείγματος χάρη, ο μονόλογος του πομπού, που δεν αφήνει ποτέ τον δέκτη να πάρει τον λόγο και να εκφραστεί, μας καθιστά ανθρωποειδή που στερούνται κρίσης και δυνατότητας αντίδρασης.
Ανθρωπινότερο πιστεύουμε είναι το δικαίωμα στον οποιοδήποτε αντίλογο με την προοπτική της κοινωνικοποίησης και της συνεργασίας.
Όσο για την εκμετάλλευση των νέων που λέτε, είναι στο χέρι μας να ξεχωρίζουμε τους φαύλους προοδευτικούς που μας πλησιάζουν από τους ανιδιοτελείς.
Σχετικά με τις πιτσιρίκες, μάλλον γίνεστε πρόστυχος χωρίς να σας έχουμε μιλήσει έτσι, παρόλ’ αυτά ξέρουμε κι εμείς πιτσιρίκες που μας παρατούν για μεγαλύτερους, όχι βέβαια για το σώμα τους αλλά για το ότι θέλουν λέει να μιλήσουν με κάποιον που να τις καταλαβαίνει.
Δεν σπάσαμε τίποτε ούτε πρόκειται. Από τα παιδιά που τα ρήμαξαν μας διαφοροποιεί αυτό. Ότι δεν σκοπεύουμε να αντιδράσουμε μόνο για την αντίδραση και να θέσουμε έτσι τον κόσμο και τους πρεσβύτερους εχθρούς και αντιπάλους μας.
Απάντηση στον κύριο Dsyk:
Δεν χρειάζεται ν’ απολογείστε, ξέρουμε πού απευθυνόμαστε και με ποιόν ή ποιούς μιλάμε. Επίσης, ξέρουμε ότι η τέχνη μπορεί να κάνει θαύματα, γι΄ αυτό και γράψαμε εδώ.
Μια λεπτομέρεια, δεν είμαστε ένας, είμαστε περισσότεροι, κάτι που νομίζουμε ότι σας τιμά.
Σε περίπτωση που σας ενοχλούμε να μας το πείτε, για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις.
Ακόμη, θα θέλαμε να σας προτείνουμε, να συναντηθούμε κάποια φορά στον φυσικό κόσμο, όχι μόνο στον εικονικό, ώστε να ανταλλάξουμε απόψεις και ιδέες για το παρόν και το μέλλον.
Καλά μωρέ. Δεν είμαστε και τόσο γέροι... να δίνουμε κι ευχές, ούτε ράσο φοράμε για να είμαστε γέροντες.
Κουβέντα πάντως γίνεται.
Φίλε-οι μου
δεν επρόκειτο περί απολογίας. Ο μεγαλύτερος "οφείλει" με λογικό, αλλά και ελεγχόμενα συναισθηματικό τρόπο να εξηγεί στους νεότερους τους τρόπους / μεθόδους / τεχνικές, που χρησιμοποιεί για να τους μεταδώσει τις εμπειρίες, ή τις γνώσεις τους. Μετά ο νεότερος πρέπει να αφήνεται "ελεύθερος" να επιλέξει. Δεν μπορεί να ζήσει κανείς τη ζωή των άλλων, ούτε και να ζήσει εις βάρος των άλλων.
Μπερεκέτη, να η πρόκληση της πραγματικότητας!
Η φωνή του Θεού στο κεφάλι μας μπορεί να είναι παραίσθηση, η φωνή ενός νέου όμως δεν αφήνει περιθωρία για παρεξηγήσεις...
Ίσως κάνω λάθος όταν λέω ότι αν δεν φτιάξουμε την καθημερινότητά μας, δεν μπορούμε να έχουμε καλή ζωή.
Σ.(η)
Δημοσίευση σχολίου