Χοιροβοσκός: Χάσμα Γενεών.

Εμπνέομαι από τον Μπερεκέτη. Προσπαθώ να συνομιλήσω με τα όσα γράφει αυτοσχεδιάζοντας. Χάσμα γενεών, και πως αυτό γεφυρώνεται, αν είσαι εξηντατριών χρόνων έφηβος ( γεννηθείς στα 1946) και λέγεσαι Joao Bosco; Τσιμπάς την κιθαρίτσα σου, γράφεις ένα τραγούδι που έχει τον τίτλο «Incompatibilidade de gênios», το χάσμα γενεών που λέγαμε, φωνάζεις κάτι συνομηλίκους σου σαν τον Ιvan Lins ( εξηνταενός ετών, τραγούδι), τον Nelson Ayres ( πλήκτρα) αγνώστου υπερηλικίας, και μην τον βλέπεις που παίζει πλήκτρα, παίζει, και συμφωνικά έργα του Villa Lobos. Μετά μαζεύεις την πιτσιρικαρία –που λέει ο λόγος- , τον Nico Assumpção, μπάσσο (1954), τον Nelson Faria, κιθάρα, (1963), τον Kiko Freitas τύμπανα (1969) τον Κουβανό Gonzalo Rubalcaba πιάνο(1963) και όλοι μαζί κάνετε κέφι.

Βλέποντας το βίντεο εκτός από την μουσική και το ματάκι που κλείνει ο «πιτσιρικάς» Ρουμπακάλμπα στον Ζοάο, αρχίζοντας το εξαιρετικό σόλο του, δυο τρείς σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό.

1)Πως ο Joao Bosco έχει κάτι από Θάς. Στο στυλ και στο λούκ. Όποιος ξέρει τον Θάς, θα καταλάβει. Κουκουζέλη, παλιόπαιδο, μη γελάς εκεί πίσω, σε βλέπω!

2)Πως του Πετεφρή η ζωή, πάει πολύ πέρα από τα εξήντα, που μας έχει πρήξει με τις προφητείες του. Στο κάτω κάτω, τι προφητείες να κάνει ένας γραφιάς με τ’ όνομα Πετεφρής; Να λεγότανε τουλάχιστον Νοστράδαμος. Οι προφητείες είναι αλλουνού δουλειά, Θού Κύριε!

3) Τελευταία, και πιο αστεία αυτή η σκέψη, είναι, το πως αυτό που επιτρέπει σε διαφορετικές (μουσικά) γενεές ανθρώπων, να βρίσκονται μαζί, είναι η κοινή γλώσσα, και ο μετρο-νόμος που αποτελούν την βάση για να αποκτήσει τα εκφραστικά του εργαλεία, ο καθένας, και πολύ αργότερα, αφού θα έχει πρώτα βασανιστεί από τον τρομακτικό μετρο-νόμο, και την απίστευτη πειθαρχία που αυτός ζητάει, να νοιώσει την απέραντη ελευθερία της αυτονομίας.

Βέβαια στην μουσική υπάρχουν κοινά αποδεκτές «αξίες» πάνω στις οποίες η κάθε γενεά κι ο καθένας ατομικά, μπορεί να δημιουργήσει, συνομιλήσει, αμφισβητήσει, τα όσα η προηγούμενη της έχει κληρονομήσει, πως δηλαδή το ολόκληρο περιέχει δύο μισά, ποτέ τρία, το ολίγον είναι χαρακτήρ αναβάσεως (αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι), και πως προτού σπάσεις το οργανό σου, το μέσον σου δηλαδή για να εκφραστείς, είναι νόμος, πως θα σ’ έχει σπάσει αυτό. Τουλάχιστον τα δαχτυλά σου και το κεφάλι σου. Eπανάσταση δεν ήθελες πουλάκι μου;