Κόνιεφ και κόνιδες

Δεν θυμάμαι πότε υλοποιήθηκε σε στρατηγικό σχέδιο α λα Κόνιεφ η είσοδος φθειρών, ψειρών, κόνιδας και άλλων μικρών θηρίων στα ελληνικά σχολεία. Στο δημοτικό μας σχολείο, μεταξύ 1954- 1960, ενώ το μπάνιο ήταν μόνο κάθε Σάββατο σε σκάφη, το κεφάλι τρία σαπούνια και τα μάτια να τσούζουν απερίγραπτα, κι όλο το καθημερινό πλυσιμο στο μουσλούκι με κρύο νερό μόνον από τη μέση και πάνω, ενώ τα πόδια συνήθως στην βρύση της αυλής, ωσαύτως με κρύο νερό, δεν αποκτήσαμε ποτέ μας ψείρες. Λέρα, μάλιστα, είχαμε. Και γάριασμα.
Οποιος έπιανε ψείρες, αραιότατα, του έρριχναν πετρέλαιο στο κεφάλι, όπως κι όταν ήρχονταν συντάγματα κοριων, που ήθελαν κι αυτά τον πετρελαιά τους.Και ειδοποιούσαν το σπίτι του, από τον σχολίατρο.
Οι ψείρες εμφανίστηκαν οργανωμένες στα χρόνια των παιδιών μας, από τα τέλη του 70 και πάντα σε σχολεία. Υπηρχαν ήδη μπανιέρες και ντουζιέρες, καυτά νερά, υβρίδια ηλιακών θερμοσιφώνων και πληθος σαπουνιών, όχι μόνο άσπρα και πράσινα ή έστω τα Ερμής.
Οι συζητήσεις γιά ψείρες ήταν γεμάτες με προπολεμικές μαρτυρίες. Επομένως, σα να έζησα στο μάτι του κυκλωνα τωνψειρών και των κόνιδων.Ενώ δηλαδή πρίν και μετά οι ψείρες έκαναν δουλειά , στο μεσοδιάστημα ήταν μάλλον σε άδεια ο αντίστοιχος των όντων αυτών στρατηγός Κόνιεφ.
Ενώ δεν είχαμε ψείρες, το στόμα μας ήταν γεμάτο από τη λεξη μουνόψειρες, ένα είδος που ουδέποτε συνάντησα στις χαμηλές μου πτήσεις της νεότητας.Μετά το 1980 πάντως, δεν συνάντησα παιδάκι, δικό μου ή αλλουνού που να μη είχε ψείρες, τις οποίες και πολεμούσαμε με σκόνες και άλλα γιατρικά.Τι συνέβη λοιπόν;
Εφταιγε ο εμφύλιος που τις τρόμαξε; ήταν αστρονομικό φαινόμενο; έφταιγε το ροκ και το καλύψο; η μήπως οι ψείρες δεν μας ενοχλούσαν επειδή ήταν χωμένες στα μπακάλικα και τις τρώγαμε κατά λάθος, καθώς γλυστρούσαν από τα κανάβινα τσουβάλια μέσα σταις φακαίς και το υδράλατο βακαλάο;
Βοηθάτε, βουστάσιοι,που νομίζετε πως μόνον οι ψύλλοι χοροπηδάνε...