Το 1985 ο Σέργιος Γκαίνσμπουργκ (λάτρης της τζαζ, όπως τόσοι Γάλλοι της γενιάς του· ένας άνθρωπος που ήξερε να προκαλεί) κυκλοφόρησε το τραγούδι Lemon Incest. Οι στίχοι αφορούσαν τις σχέσεις ενός πατέρα και της κόρης του. Στο "βίντεο κλιπ" που το συνόδευε εμφανιζόταν ο ίδιος και η κορούλα του Καρλόττα, μόλις 14 χρονών τότε. Οι στάσεις, η εκφορά του λόγου, το όλο κλίμα ήταν ερωτικότατα. Ο Σέργιος κατηγορήθηκε για παιδόφιλος και αιμομίκτης. Ανοησίες! Οι στίχοι, που τραγουδά η Σαρλότ, απευθυνόμενη στον πατέρα της, είναι πεντακάθαροι:
L'amour que nous ne ferons jamais ensemble,
Est le plus beau, le plus violent, le plus pur, le plus enivrant
[Ο έρωτας που δεν θα κάνουμε ποτέ μαζί,
είναι ο πιο όμορφος, ο πιο βίαιος, ο πιο αγνός, ο πιο μεθυστικός]
Παρά τις κατηγορίες, παρά το σκάνδαλο, το τραγούδι, σύμφωνα με την Wikipedia, έφτασε στο Νο 2 του πίνακα επιτυχιών. Και έμεινε στο Νο 2 για τέσσερεις συνεχείς εβδομάδες [αν έχω καταλάβει σωστά τον όρο physical sales, πούλησε 477.000 αντίτυπα, σχεδόν μισό εκατομμύριο!] Και ο Γκαίνσμπουργκ παρέμεινε ελεύθερος να διαφθείρει την νεολαία και τα χρηστά ήθη.
Νομίζω ότι έτσι και το τραγούδι κυκλοφορούσε σήμερα, οι Ευρωπαίοι ταγοί της ηθικής θα τον είχαν καταβροχθίσει στη στιγμή. Και το κοινό στις κερκίδες, μαζί και τα ποικίλα φιλοσοφημένα μπλογκ, θα ζητωκραύγαζαν ενθουσιωδώς. Ολοι θα ανησυχούσαν σφόδρα (και, κατά πάσα πιθανότητα, εμπράκτως) για την τύχη ενός μικρού κοριτσιού που δεν θα αργούσε να μεγαλώσει:
Αλλάζουν λοιπόν οι καιροί…
[Άλλο αν η παιδική γιουροβίζιον είναι το πιο πορνογραφικό θέαμα που έχω δει (για πολύ λίγη ώρα) ποτέ!]
*
Η εμμονή του Γκαίνσμπουργκ με τα "μη συμβατικά" θέματα είναι ανάγλυφη και στο από κάτω βίντεο, όπου εμφανίζεται να συνοδεύει τον Σκρήμιν Τζέυ Χώκινς.
Το τραγούδι (Constipation blues) είναι μια σπαραχτική κραυγή για τα δεινά της δυσκοιλιότητας:
Να ένα τραγούδι που ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας δεν θα σκεφτόταν ποτέ να γράψει. Και πολύ σωστά δεν θα το σκεφτόταν ο άνθρωπος.
*
Εμπνευση μέσω visual guidance.
*
21 σχόλια:
Κολοσσιαίο ποστ από έναν μεγάλο της μπλογκόσφαιρας.
Επίσης, χρόνια τώρα παλεύω να γράψω ένα τραγούδι. Έχω βρει τον τίτλο: 'Syphilization'. Δυστυχώς δε σκαμπάζω από ρίμα, οπότε δεν μπορώ να γράψω το υπόλοιπο.
Επί της ουσίας. Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Γκαινσμπούρ είναι παπάρας. Μεγάλος παπάρας: το μονο που ήξερε ήτανε να προκαλέι, πιθανότατα. Οι γαλλικές δηθενιές δεν μπορούν να καλύψουν ότι διάλεξε να μιλήσει για την αγάπη πατέρα-κόρης με όρους σεξουαλίζοντες, για να δημιουργήσει σκανδαλάκι παρά τοις αστοίς και να πουλήσει. Όσοι έχουν εναλλακτικό λάιφσταϊλ (λ.χ. Μπρελ) το έχουνε, δεν το περιφέρουνε.
ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ, συμφωνώ ότι η ελευθερία του λόγου είναι η ελευθερία του λόγου. Συμφωνώ ότι "έτσι και το τραγούδι κυκλοφορούσε σήμερα, οι ταγοί της ηθικής θα τον είχαν καταβροχθίσει στη στιγμή. Και το κοινό στις κερκίδες, μαζί και τα ποικίλα φιλοσοφημένα μπλογκ, θα ζητωκραύγαζαν ενθουσιωδώς." Και μελαγχολώ.
Επίσης συμφωνώ ότι είναι βαθιά πρόστυχα τα παιδικά καλλιστεία και το να στέλνεις το 9χρονο ντυμένο οδαλίσκη να χορέψει χορό της κοιλιάς (ή δεν ξέρω τι) σε σόου ανάδειξης ταλέντων.
Όσο για τον συμπαθέστατο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, μίλαγα με έναν πιτσιρικά ροκά πριν 3-4 χρόνια. Τον ρώτησα γιατί εγκατέλειψε τον ελληνικό στίχο. Δεν μπορούσε να τραγουδάει άλλο για σύννεφα, χίμαιρες, σιωπές, κρότους, διαφθορά, νυχτερίδες κι αράχνες -- έτσι μου είπε.
Μέγας Σκηνοθέτης είσαι. Τά παμε αυτά. Ότι είσαι αηδιαστικός σου τό χει πει κανένας;
Εγώ πάλι συνδέω το πόστ με τον Φουκώ ο οποίος διαλέχθηκε δια βίου μέ ένα θέμα του άμεσου ενδιαφεροντός μου. Αυτού της Ισχύος και μάλιστα μέσω της σεξουαλικότητος και των σχέσεων.
Ο Φουκώ πέθανε απο AIDS και η δια βίου αναζητησή του δεν είναι άσχετη με αυτό.
Φυσικά συμφωνώ με τον Μπατζανάκη για τις γαλλικές δηθενιές και τα παιδικά καλλιστεία άν και διαφωνώ μαζί του σε άλλες σοβαρές λεπτομέρειες όχι όμως κοινοποιήσιμες.
Ο τελευταίος ροκάς που γνώρισα είναι ο Πετεφρής.Βέβαια εγώ είμαι τζάζ κι ο Πετεφρής τρώει ρόκα!
Μην σε εκπλήσσει που τα δέντρα στον κήπο σου ψηλώνουν... Είναι και φράκτες...
Προσυπογράφω, τεράστιος παπάρας ο Γκένσμπουργκ. Και μ' εκνευρίζουν οι μουσικές του. Τον σκεφτόμουν χθες το πρωί. Αφορμή μια συνέντευξη της Σκάρλετ Γιόχανσεν, όπου διατείνεται ότι στο νεο της δίσκο με τον Πίτερ Γιορν αναπαράγουν την αισθητική των ηχογραφήσεων του Γκένσμπουργκ με τη Μπίρκιν. Κατέβασα λοιπόν το δίσκο και εξεπλάγην, διότι δε με ενόχλησε (παρά μόνο σε κάτι σημεία που ο Γιορν το ρίχνει στη μουρμούρα, υποκύπτοντας στη δημοφιλή σύγχρονη ερμηνευτική τάση του γκρινιάζειν ανιαρώς, απαθώς και αποστασιοποιημένως/βλέπε Smog - μεγάλος στιχουργός πάραυτα/ξεμάκρυνα-το μαζεύω).
Το κλιπάκι πράγματι κάπως ενοχλητικό. Ωστόσο υπενθυμίζω ότι τα σκάνδαλα πολύ συχνά εκτοξεύουν τις πωλήσεις (αναφέρεις μεσιέ κάπου ένα 'παρά' που μου φάνηκε παρά-ταιρο).
Ωραίο το Constipation Blues :)
Αφού σε αυτό το συμπέρασμα κατέτεινε η ψυχανάλυση (και η ψυχανάλυση ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της διανοητικής αποσκευής του ψαγμένου) να μην το πει?
Ιδού και ο Κον Μπεντιτ (και θυμάμαι μια προκήρυξη του Μάη του 68 που το θέτει πιο ωμά):
http://www.youtube.com/watch?v=Q-J9m0omPVU
Η ψυχανάλυση ήταν πριν το 80 (με αποκορύφωμα το 68) για τους αλτέρνατιβ ευαγγέλιο, όπως είναι τώρα η πράσινη ανάπτυξη.
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ το 81 οι μάζες διεκδίκησαν το μερίδιό τους στην κουλτούρα.Το κοινό έγινε μαζικό.Οι ποζεράδες στην αρχή πήγαν να πουλήσουν αυτούσιο τον εναλλακτικό εαυτό τους στο νέο πολυπληθές ακροατήριο, αλλά αυτό το κοινό είχε αντιστάσεις (και παραστάσεις σιγά σιγά με την έκρηξη των μήντια-άλλο να διαβάζεις τη Μέλανι Κλάιν και άλλο να βλέπεις το Gary Glitter στην Ταυλάνδη) και επί πλέον το να "αφορούν" πολλούς τα λεγόμενά σου σου έχει κάποια γοητεία.Οπότε οι μεν άφησαν πολλά από τα τριπάκια τους -πραγματικά ή για το θεαθήναι- σπίτι τους, οι δε απέκτησαν ιδεολογικούς εκφραστές -ταγούς και φιλοσοφημένα μπλογκς- που εξορθολογίζουν τα γούστα τους ή τις απωθήσεις τους.Ευτυχώς εν προκειμένω γιατί:
α) συμφωνώ με το χοιροβοσκό.Είναι η πιο ωμή μορφή κυριαρχίας μέσω της σεξουαλικότητας -με όλα τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν και την ενήλικη, αλλά μεγεθυμένα.
β)Βρίσκω απόλυτα συμβατό με τον ηθικό πήχυ της εποχής μας -μέγεθος εξελικτικό και με ανοδική φορά- το να διώκεται η σεξουαλική εκμετάλλευση των ανηλίκων, και gtp την self-indulgent φιλολογία γύρω από τα "δράματα" της επιθυμίας.
Σραόσα, συ είπας (εγώ συμφώνησα).
Λέο, ό,τι και να πεις μέσα είσαι.
Χοιροβοσκέ, μου τη σπάει ο Φουκώ (ή μάλλον εκείνοι που τον διάβαζαν και έτυχε να γνωρίσω). Εξαιρούνται οι παρόντες. Δεν ξέρω αν η ισχύς του Κονδύλη και η εξουσία του Φουκώ είναι ανάλογες.
Μπερεκέτη, συ είπας (εγώ συμφώνησα). Δίπλα στα κυπαρισσάκια άλλωστε θα θαφτούμε μια μέρα όλοι.
Bitten Lips (και @ όλους).
Ήταν παπάρας; Δεν ήταν παπάρας; Μάλλον παπάρας ήταν. Η γνώμη μου για όσους ασχολούνται με τη σόου μπιζ είναι ότι όλοι/όλες είναι, λιγότερο ή περισσότερο, παπάρες (οι υπόλοιποι είμαστε σεράπαπ). Ήταν και μεγαλομανής. Δεν ξέρω τόσο καλά την ιστορία του για να επιχειρηματολογήσω με επάρκεια. Το συγκεκριμένο τραγούδι στηρίζεται σε ένα θέμα του Σοπέν (μόλις 20 δευτερόλεπτα). Το χρησιμοποιεί εμπνευσμένα κατά τη γνώμη μου. Μου φαίνεται δε ότι “ο ήχος” του κομματιού απέχει ελάχιστα από τον ήχο που έφτιαξε ο Edge (και ο D. Lanois) για τους U2. Το κομμάτι μου άρεσε. Δεν κάνω προσπάθεια να εξηγήσω περισσότερο γιατί είμαι σίγουρος ότι θα μπλέξω τα μπούτια μου.
Περί σκανδάλου και πωλήσεων: Προσπαθώ να μην κρίνω από τα τζάμπα σκάνδαλα (κατά το τζάμπα μάγκες) ανά τους αιώνες. Εκ των υστέρων, ναι: Διαπιστώνουμε ότι το σκάνδαλο βοήθησε τις πωλήσεις. Αλλά εκ των προτέρων δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος. Από τον Ντε Σαντ (που την έβγαλε στη φυλακή) μέχρι τον Τζέρυ Λη Λούης (που διαπίστωσε ότι δεν είχε το δικαίωμα να παντρευτεί όποια γούσταρε), το σκάνδαλο μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό για εκείνον που το προκάλεσε. Αν ψάξει κανείς στοιχηματίζω ότι θα βρει κι άλλα και μάλλον πιο καίρια παραδείγματα. Όταν σχεδιάζεις (αν υποθέσουμε ότι ο Γκ., πιθανότατα τίγκα στο αλκοόλ, προσχεδίαζε) ένα σκάνδαλο δεν ξέρεις που ακριβώς θα σε βγάλει. Βλέποντας για πρώτη φορά το κλιπ σοκαρίστηκα! Κατά πάσα πιθανότητα λόγω του κλίματος της εποχής μας. Το κλίμα δεν ήταν το ίδιο τη δεκαετία του 80. Και οι κατηγορίες για παιδοφιλία και αιμομιξία δεν ήταν, ούτε τότε, αστείες. Σήμερα νομίζω ότι θα μπορούσαν να πείσουν έναν δικαστή, που θα έβλεπε το κλιπ, να τιμωρήσει τον Γκ.! Αυτή η (υποτιθέμενη, από εμένα) αλλαγή κλίματος, η αλλαγή διαθέσεων του κοινού, ήταν το κύριο θέμα του ποστ (είχα κι άλλα κατά νου). Ας μην συζητήσουμε το τι την προκάλεσε [κατ εμέ είναι αποτέλεσμα του ακτιβισμού των δεκαετιών 60-70, αλλά δεν είμαι κοινωνιολόγος…]
Alberich, το σχόλιο σου ήρθε καθώς έγραφα το δικό μου. Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω τι εννοείς με τον “ηθικό πήχη της εποχής μας”, ο οποίος είναι “μέγεθος εξελικτικό και με ανοδική φορά”. Έχουν ποιοτική διάσταση οι όροι “εξελικτικό” και “ανοδική”; Καλύτερα σήμερα από τότε; Όπως πάντα σε διαβάζω με προσοχή. Αν έχω κάτι να προσθέσω με αφορμή το σχόλιο θα το προσθέσω. Αλλιώς θα το μηρυκάσω.
*
"Αλλιώς θα το μηρυκάσω", το σχόλιό σου εννοώ.
Ναι εννοώ καλύτερα τώρα.Παραδόξως η εκλέπτυνση και η αναγωγή της υποκρισίας σε επιστήμη, μαρτυρά για μένα ότι υπάρχει ένα εξ' ίσου απαιτητικό γενικό ηθικό αίτημα με ευεργετικές κοινωνικές επιπτώσεις.
Μόλις είδα το κλιπ με τον Cohn Bendit. Σημειώνω τα νευρικά γελάκια των συνομιλητών του. Αλλά δεν πήγε το μυαλό μου στον Μάη. Πιο πολύ τον Ελύτη και τον Εμπειρίκο σκέφτηκα. Θα χαιρόντουσαν ακούγοντάς τον.
Συμφωνώ με τον alberich. Και με τον kukuzelis.
Ο Cohn Bendit ήταν χοντρός τότε. Πάντως con υπήρξε ανέκαθεν.
Η ψυχανάλυση έβλεπε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις σαν σεξ. Κατάφερε έτσι και το σεξ να εξιδανικεύσει / ιδεολογικοποιήσει (ακριβώς παρά τους εκπεφρασμένους στόχους της) και τις ανθρώπινες σχέσεις να τις βάλει όλες στο ίδιο καζάνι, αφού όλα κατά βάθος είναι libido.
Στην εποχή μας, όπου το queering είναι της μόδας, φαίνεται να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο: οποιαδήποτε φιλία γίνεται αντιληπτή με ομοερωτικούς όρους. Ενδεχομένως εάν ο Γκαινσμπούρ είχε γιο, το τραγούδι να ήταν αντικείμενο μεγάλου ενδιαφέροντος και λεπτομερούς εντελεχούς μελέτης σε κάποιο μάθημα queer theory (όχι, Σ. και Α., δεν εννοώ τα δικά σάς, εννοείται).
Σλογκανοποιώντας: αν η ψυχανάλυση άλωσε (ή παραλίγο να αλώσει) την αγάπη, η queer theory πάει για να πατήσει τη φιλία.
Για τον Φουκώ θα τα πούμε άλλη φορά. Πάντως κάποτε αναρωτιέμαι τι θα κάναμε χωρίς αυτόν τον άνθρωπο: αν δεν υπήρχε Φουκώ θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Άλλες φορές πάλι με ζοχαδιάζει η μονομέρειά του και -- εν τέλει -- η αδιαφορία του για το ίδιο το σεξ από θεωρητικής απόψεως.
Συνοψίζοντας, όπως λέει το τσιτάτο του Maslow που μου βγάζει το τζιμέιλ: " "I suppose it is tempting, if the only tool you have is a hammer, to treat everything as if it were a nail." (Maslow, Psychology of Science, σ. 15).
Εμ δεν είχε τότε το Minitel εφαρμογή Κοινωνικής Δικτύωσης, να σου πω εγώ! Τότε ακόμη τα άντρα του κακού ήταν τα πρακτορεία τύπου και τα περίπτερα.
Περί του Γκ.: Γελάω περισσότερο, με κάποιους όψιμους θαυμαστές του, από μας, τους πιτσιρικάδες «ροκάδες», που είχαμε άλλον ένα λόγο να χλευάσουμε τους καρεκλάδες, για την προτίμησή τους σε «μπλουζ» (δηλ., αγκαλιαστούς -«χούφτωστην, χούφτωστην!»)) χορούς με τέτοια υπόκρουση.
Τώρα, κάποιοι τότε «ροκάδες», στα πλαίσια μιας «γουόρλντ -αχταρμάς, όλα τ' ακούμε, για όλα έχουμε άποψη, ας είναι καλά το κατεβαστήρι- κουλτούρας, διακρίνουν «αισθητική» στις σαχλαμάρες και τις γκαβλανάσες του Γκ...
Πού το θυμήθηκες το minitel; Με θυμάμαι να διαβάζω συζητήσεις αν η επιλογή minitel ή internet ήταν καλύτερη για τη Γαλλία. Εγώ ήμουν (ο άσχετος πιτσιρικάς) με το minitel!
"Τώρα, κάποιοι τότε «ροκάδες», [...] διακρίνουν «αισθητική» στις σαχλαμάρες και τις γκαβλανάσες του Γκ."
Να πάρει η ευχή! Έτσι ακριβώς νοιώθω. Γάμησέ τα :-)
ρε κουκουζ ..δεν προλαβε να στεγνώσει το μελάνι από το ποστ σου και τσααακ συνέλαβαν μετά απο 30 χρόνια τον Πολάνσκι για εκείνη την υπόθεση με την 13χρονη.... μετά μου λένε να μην πιστεύω στην συγχρονικότητα..
http://news.yahoo.com/s/ap/20090927/ap_on_en_mo/eu_switzerland_polanski
Μπράβο στους Ελβετούς που τηρούν τους νόμους τους.
Κατά τα άλλα, πάλι θα μείνω μ' ανοιχτό το στόμα. Δεν πέφτω απ τα σύννεφα, αλλά είμαι πολύ κοντά.
Προηγούνται οι Ιταλοί με τα ρόλεξ και τα σκουλαρίκια του Μαραδόνα
"So you want to be psychoanalyzed?"
No I would prefer to be better ethnographized
Ευτυχώς που υπάρχεις Λεό για να του το θυμίζεις εσυ τσ τσ τσ!
N.TH
κατάφερα να διαβάσω ένα το ποστ αυτό ημέρες μετά από την λήξη της κουβέντας, ήθελα όμως παρ’ όλα αυτά να παραθέσω ένα λινκ σχετικό με τον Κον Μπέντιτ, τις αντιαυταρχικές πρακτικές του και την 180 μοιρών στροφή του σήμερα http://www.guardian.co.uk/world/2001/jan/28/kateconnolly.theobserver .
εντύπωση μου κάνει ξανά πως αλλάζουν οι καιροί, και πόσο ενστερνιζόμαστε βαθειά τα εκάστοτε ήθη τους. αλλά και πόσα κολλήματα είχαν τελικά να αντιμετωπίσουν οι επαναστάτες των 70'ς ως παιδιά γονιών της δεκαετίας του '40, ώστε να φτάσουν να θεωρούν ενδεχομένως υγιή έκφραση της παιδικής σεξουαλικότητας, του αντιαυταρχισμού και της ελευθερίας ουσιαστικά την παιδοφιλία, παραβλέποντας αφελώς κάθε στοιχείο εκμετάλλευσης και ανισότητας.
Δημοσίευση σχολίου