Η επιφάνεια του Keiji Makino

Έψαχνα έναν παροδικό φίλο και συμμαθητή μου στο York, τον Κέιτζι Μακίνο και όταν πληκτρολόγησα το όνομά του στον Γούγλο, οπότε άρχισαν να βγαίνουν αναρίθμητα φρικιά της τεχνολογίας.Προτίμησα να δώ στις "εικόνες", οπότε νά΄τος. Σε μιά έκθεση στη Μόσχα, πέρσυ,που βράβευσαν αρχιτέκτονες, εμφανίζεται ως κοντσιλιόρε της Ιαπωνικής Πρεσβείας στην Ρωσική Ομοσπονδία.Ίδιος κι απαράλλαχτος.
Ο Κέιτζι πρίν τριάντα χρόνια, ανήκε στην ομάδα των περιφερομένων ταλαντούχων Γιαπωνέζων που είχαν παρουσιάσει κάποια καλή σπουδαστικη δουλειά και η κυβέρνηση τους ξαπόστελνε σε Ευρώπες και τρίτους κόσμους, να μαζέψουν εμπειρίες. Ο Κέιτζι ήρχονταν από κάπου αλλού και θα έμενε στο York μιά χρονιά ακόμη, γιά να μελετήσει τα εργοστάσια σοκολάτας Μάκιντος, γιά καμιά επανάχρηση. Την διπλωματική του στην δική μας φουρνιά δεν την θυμάμαι. Είχε οικογένεια, γυναίκα και τρία παιδιά. Ηταν κοινωνικός, γλυκύτατος και φιλάνθρωπος. Κάναμε παρέα.Με καλεσε και στο σπίτι του να φάμε τα τοπικά του, και στο χώλ ήταν πέντε ζευγάρια σαγιονάρες, τοποθετημένες και στοιχημένες όπως εμείς φροντίζουμε τις μάρκες στο καζίνο, όταν κερδίζουμε. Από τις μεγάλες δικες του , έως τις ελάχιστες του μικρού του μπόμπιρα.Φάγαμε καταής και με τάιζαν από ξυλόκουτα αναρίθμητες πλάκες φυκιών-τους άδεισα δυό μπουκάλια σάκε γιά να το αντέξω.
Ο Κέιτζι με φρόντιζε. Μου είχε δανείσει μιά κίτρινη τηλεόραση και χαζεύοντας τα βιβλία μου, λάτρεψε το Βυζάντιο. Ηταν τέτοια η μανία του, ώστε του χάρισα πολλούς τόμους, ιδίως ένα τέρας σχήματος δευτέρου μεγάλου, γύρω στο 50Χ70 όπου υπηρχαν αποτυπώσεις όλων των οικισμών των νησιών της Ελλάδας, ξέρετε, αμυντικά χτισμένα σπίτια.Ηταν έτοιμος να το βάλει σε ναό,άνκαι δεν ξέρω τι πίστευε.
Ο Κέιτζι ήταν γενικά πολύ ψύχραιμος άνθρωπος, ανέκφραστος. Αργότερα, που γνώρισα περισσότερους γιαπωνέζους, κατάλαβα ότι δεν έφταιγε ο ίδιος. Αυτή η ιδιοφυής ικανότητα τους να ξέρουν εκ των προτέρων άν ο επερχόμενος να περάσει την ίδια πόρτα ήταν ιεραρχικά ανώτερός τους, οπότε υποκλίνονταν αναλόγως. Είχα γνωρίσει και μιά κοπελα,πανέμορφη,δέκα χρόνια μετά τον Κέιτζι, στην Χάγη,την κόλλησα όσο κολλάει η κόλλα στο κολλητήρι, ήταν διευθύντρια της Sony στην Δυτική Ευρώπη, δεν χωρούσαν μαζί της Ροιδηδες και quotes από Ταλευράνδο ή Ράσκιν (συμπαθάτε με ,αλλα τότε έτσι πιάναμε και κανέναν μηρό) οπότε καταπίνω την απέχθειά μου στα στερεότυπα και την ρωτάω Μα πώς η τοσον μεγάλη αυτή Εταιρειούκλα εμπιστεύτηκε σε μιά ντελικάτη κοπέλα μιά θέση που απαιτεί και φιζίκ νταλικιέρη; Αν τα έλεγες αυτά σε Ελληνίδα, σου γκούρλωνε τα μάτια και απαντούσε ώ ,βλέπω πως καταλάβατε, παρά τα φαινόμενα, την συναισθηματική πανούκλα που με διακατέχει, οπότε ακολουθούσαν επαληθεύσεις επί του κραββάτου. Η κοπέλα Γιαπωνεζούκλα, αντιθέτως με κοίταξε με σκοπό να κατουρηθώ επάνω μου και μου είπε με γιαπωνεζί εγγλέζιkα Υunno, ma bosses call me snake.
Προς το τέλος των μαθημάτων, μας πήγε η σχολή Σκωτία. Οι περισσότεροι δεν είχαν πάει, οπότε ξέροντας πως με το κατρελάκι όργωνα την Κελτική και τα σόγια της κάθε τόσο γιά πλάκα, μου ζητούσαν συχνά τουριστικές πληροφορίες. Δέσαμε ακόμη περισσότερο με τον Κέιτζι. Με τρέλαινε που επιτέλους καταλάβαινε και το ελληνικό και το εγγλέζικο χιούμορ, αλλα δεν είχε πρόβλημα να αντιδρά, ακόμη και πέντε έξι ώρες μετά που λέγαμε το σχετικό ανέκδοτο.
Επιστρέφοντας, στις πίσω θέσεις του πούλμαν, αποφάσισα να μάθω στον γέρο Κάρτερ, στον φαφλατά τον Μπράουν και στον Κέιτζι, να παίζουν εικοσιμία. Ξεκινήσαμε από το Λόντερ και έως το Νιούκασλ είχαν γίνει σαϊνια. Οι δυό Ιγγλίνοι γελούσαν βροντερά, έχαναν-κέρδιζαν ,αλλα όχι ο Κέιτζι. Με το που έπαιρνε τα χαρτιά στο χέρι, γινόταν καμικάζε. Uannnmorrrr! ούρλιαζε κοφτά και υστερικά, με παγωμένη μάσκα. Οταν έπιανε εικοσιμία ,όλοι αισθανόμασταν τυχεροί που δεν είχε ζαλωμένο επάνω του κανένα εγχειρίδιο. Tuendionnnnn!! σφύριζε ως Yunnomabossescallme snake.Μόλις μαζέψαμε την τράπουλα, ξανάγινε αγαπησιάρης και γκιούλα μπαχτσές.
Του έστειλα μιά κάρτα με ένα σκίτσο ,πρέπει να μου έστειλε κι αυτός. Χαθήκαμε. Τον ξαναείδα μετά από τριάντα χρόνια και ένα μήνα να προσφωνεί βραβευμένους στην Μόσχα, σε ένα φουτουρί περιβάλλον διακρατικής συνεργασίας. Τουλάχιστον περιδιαβαίνοντας την υπέρογκη ρώσικη ορθοδοξία, θα θυμάται, είμαι σίγουρος, τους μεθυσμένους βυζαντινούς μαϊστορες που του περιέγραφα, τραγουδώντας από το καταραμένο φίδι του Χατζιδάκι τα κομμάτια που είχαν πολύ πλινγκ πλίνγκ και στα δυό πιάνα.
Ακόμη και σήμερα, θα τον εμπιστευόμουνα τυφλά. Ως κοντσιλιόρε, είμαι σίγουρος πως οι επιλογές του είναι άριστες. Στο χωλ του σπιτιού του, οι σαγιονάρες και οι σαγιοναρίτσες παιδιών και εγγονιών του, θα είναι ,υπολογίζω ,πάνω από πενήντα...