Contra Tsitsanis(εναντίον των Τσιτσάνων)

Γειά σου Μάρκο μου Καρούζο! γειά σου Ρούκουνα Κεπούρα!Γιάν Κιεπούρα,Πολωνοεβραίος, τενόρος, ηθοποιός ,ξενοδόχος και εμιγκρές.Επαιξε και σε δώδεκα μιούζικαλ.Πέτανε το 1966.
Δεν υπάρχει ρεμπέτικο. Δεν υπάρχει Βυζάντιο. Ωστόσο κάτι σαν αυτά ,υπήρξε. Ασε το Βυζάντιο. Αντί ρεμπέτικο, υπάρχει ένας συνθέτης. Λέγεται Μάρκος Βαμβακάρης ή Φράγκος.Και η ιστορία του συγκρίνεται μόνον με μιά δραματική εξιστόρηση ενός πολέμου. Προτιμώ τον WW2. Και τον Μάρκο στον ρόλο του Μανστάιν,του έξοχου χειριστή πυροβολικού και έμπειρου πολιορκητή. Η του Γκουντέριαν που έμοιαζε μποσταντζής. Η του φον Κλάιστ,που πέθανε σε σοβιετικό στρατόπεδο.Η του φον Λιστ, του οποίου τα τεθωρακισμένα είχαν το σχέδιο του παρθενώνα,λευκό και σχηματοποιημένο, καθώς ανέβαιναν από την Ελλάδα στο ανατολικό μέτωπο,να βοηθήσουν την στρατιά του Νότου.Και η κοψιά του ασκητικού Μποκ. Φον Μποκ.
Ο Μάρκος ήταν ζειμπέκης και δεν είχε στρατό, αλλά ένα ασκέρι. Τον Μπάτη, τον Δελιά, ακόμη και τον Χρηστάκη που τέλειωσε το ξεδοντιασμένο του χαμόγελο φορώντας ζέρσεϊ πουκάμισα με φαρδύ μανίκι κάνοντας τον καραγκιόζη στους καραβανάδες, με το ίδιο άσμα (το «έμαθα πως είσαι μάγκας» της Σκαρβέλαινας) που δόξασε τον Νταλγκά).Ο Μάρκος στο πρώτο του (ή εκ των πρώτων) χασάπικο,γράφει στιχάκι γιά έναν χασάπη. Ερωτικότατο ή ανδρικώτατο ή επαγγελματικότατο,που να ξέρω: Χασάπη μου με την ποδιά, που σαν τη δέσεις πίσω /όταν σε δω χασάπη μου τώρα θα ξεψυχήσω .Μπορεί και να του έφυγε η τραγουδίστρια.Αργότερα γράφει γιά έναν μπουρνάζο αμαξά.Εάν η λιβιδώ του, η λύσσα έναντι και υπερ των γυναικών έχει ένα «πελασγικό» υπόβαθρο, ώρα να τρελαθούνε οι Άμπα.
Αρέστηκαν ο λαός από τα χασάπικά του, αλλά ήταν ζεϊμπέκης και μαγικός μουσικός.Του φόρτωσαν το ρεμπέτικο γιά να τον φορτώσουν στην νεκρόκασα ως δήθεν πρωτοπορο της γενιάς του, μιάς γενιάς που ήταν φτιαγμένη γιά έναν μαέστρο ονόματι Βασίλη Τσιτσάνη. Να μιλάς γιά μεσοπόλεμο, Καβάφη, Καρυωτάκη, Σαραντάρη, Λαπαθιώτη,δηλαδή γιά Μάρκο, Νταλγκά, Μπάτη,Δελιά,τέτοιους, και να σου φερμάρουν τον Σωτήρη Σκίπη, τον ακαδημαϊκό.Βέβαια, έχτισε την Φραγκοσυριανή από τα παρτάλια της Φήμης του.Η Φραγκοσυριανή είναι κάτι σαν την Ιθάκη του Καβάφη, αναλογικώς .Τόσο αποδεκτή, που καταντάει τουζλαμάς ψιλοκομμένος.
Το ζεϊμπέκικο είναι ύμνος και έκφραση της προσωπικής ήττας.Ο Τσιτουρίδης, πιάνοντας τον γραμματέα Ζαγορίτη από τα πέτα, ζεϊμπεκάκι εκτελεί. Το χασάπικο είναι ,απεναντίας, η συλλογική ενοχή: χορεύουμε όλοι μαζί με βήματα, επειδής χάσαμε στις Θερμοπύλες και στην Ζάμα. Ή την έδρα στην Β Ατηνών.Με συρτό, πέφτεις από τα Ζάλογγα και ταις Αραπίτσαις. Με τζάμικο, μπαίνεις στο χάνι της Γραβιάς. Υπάρχουν νόμοι σε αυτά.
Στην Ελλάδα των χέστηδων, του τουρισμού και της ξεσάλας,οι χορευτές βάζουν κάτω το κεφάλι όχι από ενοχή, αλλά επειδή κοιτάζει ο ένας τα πόδια του άλλου,να μη μπερδευτεί στα βήματα.Ας όψεται το συρτάκι και ο Ζορμπάς.Αυτά δεν είναι ηρωικά, είναι οικογένεια γαμιόμαστε.
Τον βάζω στο Ράιχ, επειδή τότενες οι Εταιρείες ήτανε το Ράιχ. Το μουσικό Ράιχ δεν είναι τίποτα σπουδαίο: προσφέρει στους μουσικούς και στα ταλέντα ένα διαλυτικό.Τους ποτίζει με αυτό.Ειδικά,στα χρόνια εκείνα, με τον Σκαρβέλη και τον Περιστέρη, να δουλεύουν όπως στην λεγεώνα των Ξένων ο Χοντρός και ο Λιγνός ή (ακόμη πιό άσχημα) ο Κλώντ Βαν Νταμ.Συγκέντρωναν την πίεσή τους,έκαναν μαζική ανάγκη το χασαποσέρβικο.Το ζεϊμπεκάκι ήταν στην αρχή και στο τέλος.Της ζωής.
Δεν ήξερα ότι στην Ευδοκία,ο φαντάρος χόρευε στις πρόβες με Μάρκο κι εκεί επάνω ο Λοϊζος έστησε το δικό του ζεΙμπέκικο, το πασοκοδιάσημο, που χρωστάει την πιπεριά του στον Μουφλουζέλη που έπαιξε, αλλά και στο τούρκικο χαρμανταλή ζεϊμπεκ, που ο Μάρκος έπαιξε το 1937 με τον Στράτο και τον Περιστέρη, ως δραματικό ταξίμι,το αγαπημένο μου.
Τα υπόλοιπα είναι εμφύλιος, Μουσχουντής, τάγματα ασφαλείας και χαφιέδες, γλυκερές αραπίνες και φευγιό, γιά την δόξα των ηττημένων που ήταν η μαγκιά των νικητών. Οπως ο υπερ Ρομά της δεξιοτεχνίας Ζαμπέτας.Ποτέ οι λουμπενιάρηδες δεν΄εφτασαν σε τέτοια καταξίωση. Και μας πειράζει που η Βίσαινα «τραγουδάει και ποιοτικά».
Η ύστατη ξεφτίλα του Μάρκου είναι μετά τον πόλεμο ,η δεκαετία του πενήντα, όπου θεατρίζει την εικόνα του, παράγοντας τσιτσανισμούς γιά να μη πεθάνει από την πείνα. Ωσπου έρχεται ο ανταυτού, ο αντικαζαντζίδης ονόματι Μπιθικώτσης και του παίρνει επιτέλους του Μάρκου ,τραγούδια. Τα πρωτάκουσα σε πούλμαν σε εκδρομή δασκάλων ανά την Ελλάδα, το 1962. Τα ματόκλαδά σου λάμπουν.Ο Μπιθικώτσης ήταν σαν Κοζάκος που πέθανε κρατώντας με τα δόντια το Βερολίνο παλεύοντας με τον Ζούκωφ.Σωστός, μελούρα, λυρικός και κάτοχος Φίατ 600, όπως διάβασα το 1960/61 σε συνέντευξή του στο περιοδικό Το πρώτο.
Ηθελα να γεμίσω αυτό το ποστ με πολλούς στρατηγούς του WW2, αλλά και παλιότερους, σαν τον Χατζηανέστη και τον Δημοσθένη(της Σφακτηρίας). Κάτι συμβαίνει και ο μπλόγκερκομ με πτύει.Σκέτες λέξεις λοιπόν, να φαντάζεστε, όπως παλιά.
Αφιερωμένο στον Μαχμούντ, που μου εχάρισε το Markos Vamvakaris 1932-1940, Rounder records, CD 1139, 1998, από εξαίσια καθαρισμένον 78άρη.Ακούγονται μέσα κουτάλια, ζίλιες, ζελιάνες, σαλγκάρια, κάτι φοβερά ακκόρντι, μυρίζει περτικαλάδα σπιτική και στο λουρί της μανούλας τους που δουλευει στο Ράιχ, τα Σκαρβελοπερίστερα που παίζουν πολιτικώς ορθή κιθάρα, μη ξεσαλώσουν οι μικροί σατανάδες που πλαισιώνουν τον Ερμοκοπιδη μουσικό της καρδιάς.